Drunk... NOPE

De dag na het feest zat ze met een 'duffe kop' op haar hangmat te bengelen. Ze had vandaag al een geit geslacht voor het avondeten, en alles was naar boven gekomen. De drank? Waarschijnlijk, maar dat ging ze echt niet zeggen. Stel je voor Ayla op haar dak. Ze wreef haar ogen uit. Het was leuk met Anthony geweest en ze had een bijnaam voor hem verzonnen. Ant. Hehe, mier.

Ant & Geen zin om met de sheet te posten~

Eén voor één opende Anthony zijn ogen, maar deed deze al snel terug dichte toen het felle licht hem zowat verblindde. Hij fronste even zijn gezicht toen een stekende pijn door zijn hoofd ging. Right. Ook dat nog. Hij ging even met zijn hand naar zijn voorhoofd waar hij al snel een schaafwond voelde. En een schaafwond en hoofdpijn. Hij was gisteren nacht nog een keer uit zijn hangmat gevallen, dat was waarschijnlijk de oorzaak van die schaafwond. Hij deed echter niet veel moeite om zijn hoofd eens wat beter te bekijken of de wond zo nodig te ontsmetten. Eerst maar eens proberen om die kater weg te krijgen. Uiteindelijk opende hij toch terug zij ogen toen het piepen van een bewegende hangmat hoorde. Rebecca was blijkbaar ook al wakker. "Goed geslapen, Becca?" vroeg hij met een klein grijnsje. Ze zag er niet echt fris uit. Hij waarschijnlijk ook niet, maar dat kon hij gelukkig niet zelf zien.

Gepiep klonk van achter haar. "Goed geslapen, Becca?" De stem klonk vrij luid en ze bracht haar handen naar haar oren. "Hmmmpf...", kreunde ze. Ze keek hem aan met kleine heldere oogjes. "Ik heb geslapen als een roos..., maar opstaan was niet geweldig. Jij Ant?"

"Ik heb geslapen als een roos..., maar opstaan was niet geweldig. Jij Ant?" Haar stem galmde als een echo door zijn hoofd. Vreemd genoeg leek hij dit al eens eerder gehoord te hebben, die echo's. "Ik ben niet goed gestart, aangezien ik uit m'n hangmat ben gevallen in de vroege ochtend, maar uiteindelijk heb ik behoorlijk goed geslapen." grijnsde hij. "En ik er er de gevolgen van moeten dragen." zei hij er nog achter en liet zijn hand weer even voorzichtig naar de schaafwond op z'n gezicht gaan.

Hij leek het geluid ook hard te vinden. Goed dan was het oké. Ze zuchtte -in zichzelf- zinnen, klopte niet meer in haar hoofd. "Ik ben niet goed gestart, aangezien ik uit m'n hangmat ben gevallen in de vroege ochtend, maar uiteindelijk heb ik behoorlijk goed geslapen." grijnsde hij. Rebecca grijnsde ook. Ze schudde haar hoofd, Gekkerd. "En ik er er de gevolgen van moeten dragen." Zijn hand wreef over een schaafwond. Rebecca tuitte haar lippen. "Oh, Antje toch! Moet ik er een kusje op geven?, zei ze plagend.

"Oh, Antje toch! Moet ik er een kusje op geven?" Anthony liet een gespeelde pruillip zien toen ze dat zei. "Natuurlijk," zei hij vervolgens. "Zonder zo'n kusje kunnen wonden niet genezen, vraag dat maar aan de experts." voegde hij er nog met een grijnsje aan toe, wijzend naar het feit dat hij zelf veel van medische hulp afwist. Ant sloeg zijn benen naar de ene kant van de hangmat en wiebelde er vervolgens wat mee, zodat hij na een kleine sprong netjes op zijn twee voeten landde. Even moest hij zijn evenwicht herpakken doordat zijn hoofd wat achter stond, maar hij wist zich snel terug stevig te houden. Hij zette zich plagerig voor Rebecca neer, die zich in haar hangmat had gezet. "Zie dat je de schaafwond niet mist hé." zei hij met een knipoogje.

Ze lachte. "Natuurlijk," zei hij vervolgens. "Zonder zo'n kusje kunnen wonden niet genezen, vraag dat maar aan de experts." Ze knikte. Kusjes waren altijd nodig hé! Hij sprong wankelend uit de hangmat. Rebecca lachte nog harder. AUW! Ze stopte niet met lachen, maar deed het wel minder hard. "Zie dat je de schaafwond niet mist hé." Een blosje kwam op haar wangen en grijnzend knipoogde ze terug. "Tuurlijk niet." Wel... haar hoofd stond niet echt op nadenken dus kuste ze maar zijn voorhoofd. Zijn huid was warm. Daarna drukte ze haar lippen op zijn schaafwond. IEUW... Ze glimlachte breed. "Zo meneer de dokter. Was dat goed?"

"Tuurlijk niet." Nu hij hier toch voor haar zat liet hij zijn blik toch wel even over haar gaan. Niets subtieler dan dit. Even kneep hij zijn ene oog dicht toen zachtjes op zijn schaafwond drukte, nadat ze er kort één op zijn voorhoofd had gegeven. Op deze manier wilde hij wel vaker uit zijn hangmat vallen. "Zo meneer de dokter. Was dat goed?" Hij maakte terug oogcontact met haar toen ze dat zei. "Het is Doctor Ant." verbeterde hij haar. "En beter kon het niet, al moet ik wel zeggen dat je er eerst behoorlijk naast zat." Hij bleef zitten waar hij zat, vlak voor haar.

Ze had nog steeds die blosjes op haar wangen. Bij Helena ook al. HELP! Wat gebeurde er met haar lichaam. Ze had eerst gedacht dat het het mooie weer was. Mooi weer vlindertjes etc. "Het is Doctor Ant." verbeterde hij haar. Wow gelukkig... hij verstoorde haar woelende gedachten. Ze grinnikte zachtjes. "En beter kon het niet, al moet ik wel zeggen dat je er eerst behoorlijk naast zat." Ze haalde haar schouders op, ze vond het niet erg. Het was zelfs leuk geweest. "Al goed... Doctor Ant." Ze lachte. Mier, het bleef grappig. "En het was in een loodrechte lijn hoor. Dus er niet... zo heel erg naast." Ze zette haar vinger op zijn schaafwond, zachtjes en volgde dan een loodrechte lijn naar zijn lippen. -Totaal niet loodrecht- Daar bleef haar vinger staan. "Zie je."

Haar vinger lag nog steeds op zijn lippen. Die waren warm en zacht. Rebecca begon vanbinnen te zweten. Wat nu? Wegtrekken, laten liggen... Uiteindelijk kwam haar bedoezelde hersenen met een idee. Ze haalde heel licht haar schouder op en drukte dan haar lippen op de zijne.

"Al goed... Doctor Ant." Hij had zijn blik op haar gericht toen hij even leek te duizelen en glimlachte vervolgens even naar haar toen ook zij dat deed. "En het was in een loodrechte lijn hoor. Dus er niet... zo heel erg naast." Hij volgde nauwgezet haar vinger die ze van zijn schaafwond naar zijn lippen liet glijden, en haalde even bedenkelijk zijn wenkbrauw op. Hij was niet bepaald heel helder, maar toch helder genoeg om te weten wat hierop zou volgen. Een geamuseerde glimlach verscheen dan ook op zijn gezicht toen ze haar vinger op zijn lippen liet liggen. Wel, dit stond hem zeker aan. "Zie je." Ant keek een kort moment scheel, doordat hij haar vinger volgde, maar richtte al snel terug zijn focus op Becca, die dichter naar hem toe leek te gaan. Wacht, ze ging wel degelijk dichter naar hem toe, waardoor hij toch even zijn ogen iets wat geschokt opende toen hij plots haar lippen op die van voelde. Zijn geschrokken toestand verdween echter al snel toen hij alles eenmaal op een rijtje had weten te zetten. Zoiets zou hij nooit afslagen.

Haar ogen waren niet gesloten dus zag ze zijn geschokte "face". Die daarna rustig werd. Rebecca knipperde en trok weg. Ze glimlachte voorzichtig. "Zou je schaafwond daarmee genezen Doctor Ant?"

Anthony bleef iets wat verdwaasd zitten toen ze haar lippen terug van de zijne haalde. "Zou je schaafwond daarmee genezen Doctor Ant?" Een kleine wazige grijns verscheen rond zijn lippen. Stel je voor wat ze zou doen als zijn arm gebroken was. "Mijn schaafwond is zeker en vast tegen morgen genezen." zei hij op een geamuseerde toon en leunde wat subtiel naar achteren. Hij zat al even op zijn knieën en de bloedtoevoer naar zijn voeten werd wat afgekneld.

Ze glimlachte breed. "Mijn schaafwond is zeker en vast tegen morgen genezen." Rebel knikte. "Zou ik het goed doen als Med-Jacker, doctor Ant?" Ze wist eigenlijk het antwoord al: ABSOLUUT NEE!