Cursed names

Hij was hier nu een twee-tal dagen, opgesloten in 'The Glade' zoals ze het hier noemden. Ondertussen had hij de rondleiding al gehad van Helena, zoals elke newbie kreeg. Hij pikte het nog steeds niet eens dat ze hem zo noemde, maar hij trok zich er uiteindelijk niet veel meer van aan. Als hij hier toch niet weg mocht kon hij er beter het beste van maken. Hij verdween tussen de struiken door, weg van de 'bewoonde wereld', weg van alle ander. Eenmaal in het bos klom hij in de eerste beste boom waar hij zich neerzette op de eerste beste tak. Hij legde zijn benen ieders langs een andere kant van de tak en haalde vervolgens een klein handmes uit z'n zak, iets wat hij gestolen had van één van de farmers. Als er iets was wat hij wel goed kon was het dingen stelen en manieren verzinnen om niet gezien te worden. Iets wat tot nu toe nooit op was gevallen. Met het mes snee hij de letter 'a' in de tak waar hij opzet. Al sinds de eerste dag had hij iets met die letter. Hij moest gewoon eens een moment vinden om er over na te denken, zonder dat je constant in de gaten werd gehouden. Uiteindelijk leunde hij terug nonchalant naar achteren, al was zijn blik nog steeds op die letter gericht. Misschien had het wel wat te maken met zijn naam? Aaron, Arno, Achilles? Uurgh. Als er iets was waar hij niet tegen kon was het wel dat hij bepaalde dingen niet kon oplossen.

Open

Anthony schoot direct op toen een vage stem zijn oren bereikte. Hij schoot misschien iets te snel recht, aangezien hij bijna zijn evenwicht verloor, al herpakte hij zich al snel. Hij boog zich zachtjes wat naar rechts om te zien wie of wat er aan het zingen was geslagen. Hij herkende al snel Alexx, één van de meisjes die ze als eerste hier gezien had. "Alexx!" riep hij met een grijnsje naar haar. In de eerste dag dat hij hier was was er niets van zijn echte karakter naar boven gekomen. Alleen maar twijfel en angst, iets wat blijkbaar iedereen hier had in het begin. Of toch de meeste. Lester was zo'n uitzondering had hij weten op te vangen. Maar sinds een dag of twee waren de meeste wel te weten gekomen hoe hij echt was. "Waarom heb ik je nog niet eerder horen zingen?" vroeg hij vervolgens aan haar, waarna hij zich voorzichtig terug naar beneden waagde. Op een meter van de grond schoof zijn voet weg, waardoor hij nogal ongemakkelijk op de grond terecht kwam. Dat moest hem ook altijd weer overkomen. Hij wist dat hij iets ouders als haar was, maar niet precies hoeveel. Misschien was het zelfs maar een maanden. Zijn eigen leeftijd was, zoals zijn naam, nog steeds een raadsel.

Anthony zette zich subtiel neer om zijn eerder val zo te maskeren. Niets gebeurd. "Ik euehm weet niet....i-ik ben gewoon niet echt go-oed i guess..." Hij schudde even met zijn hoofd bij het horen van haar woorden. Niet goed? Dat had ze zichzelf nog niet horen zingen. "Ik vind dat je beter kan zingen dat eender wie ik ooit heb horen zingen." zei hij direct. Het was niet dat hij zich nog iets herinnerde van iets voor The Maze, maar dat was maar een bijzaak. Even ging zijn blik naar de tak waarin hij net zat, waarna hij zich terug om draaide naar Alexx. Ze had nog geen oogcontact gemaakt, waardoor hij zijn opgewekt gedrag en enthousiasme wat meer op de achtergrond probeerde te schuiven. "Waarom ben jij eigenlijk hier? Alleen?" Eigenlijk moest hij daar niet veel over vragen, want hij was hier even goed op z'n eentje. Maar ze zou wel begrijpen waarom hij het vroeg.

Hij glimlachte even toen ze toch besloot om even oogcontact met hem te maken. "Ik weet niet... Ik ben gewoon niet zo goed met mensen, d-daarnaast kalmeer ik wanneer ik in eeuhm het bos ben dus ja..." "Ik zou ook niet weten hoe je met de mensen hier zou moeten omgaan. De meeste zijn ook zo vreemd." zei hij vervolgens om haar gerust te stellen. De eerste dag dat hij hier was, was het ook zo chaotisch. Er was op dat moment niemand waar hij mee had kunnen praten, aangezien velen niet bevriend willen zijn met de groentjes, ook al waren ze zelf ooit ook zo'n newbie. "Waarom ben jij hier alleen?" Hij richtte even zijn blik op de grond. "Ik wilde eigenlijk wat nadenken over wat m' naam was. Voorlopig weet ik enkel dat er ergens een 'A' in zit. Een naam is veel beter, persoonlijker in plaats van steeds te horen dat je een newbie of een greenie bent."

"Snap ik, het is erg irritant om zo genoemd te worden, ze noemen me bij mijn naam ook nog maar net. Dat was natuurlijk omdat ik met niemand sprak ook al kende ik mijn naam al." Even volgde hij haar blik toen een vogel even van zich liet horen. "Maar ik weet zeker dat je snel je naam zult herinneren" Hij keek al snel terug naar haar. "Dat hoop ik ook." zei hij en sloeg zijn armen wat geïrriteerd over elkaar. "Hoe lang ben jij hier eigenlijk?" Het was misschien een vraag die niet veel gesteld werd, aangezien mer er van vanuit gaat dat men hier al een tijdje zit.

"Die dagen, of nou ja vier dagen maar de eerste dag was ik grotendeels bewusteloos door ene hoofdwonde." Hoofdwond? Hij volgde haar hand die kort naar haar hoofd reikte, waar hij inderdaad nog een stevige wond zag zitten. Het was nu niet dat het niet opviel. Anthony had er gewoon nog niet op gelet. Hoe kon kon hij ook, ze ontweek zijn blik ook altijd. "Zijn er misschien dingen die je leuk vind om te doen ofzo? Nou ja, voor zover je weet sinds je nog nieuw bent enzo" Hij leunde iets naar achteren toen ze die vraag stelde, nadenkend over wat hij zou antwoorden. "Volgens mij vind ik drukte wel leuk, al sta ik altijd open voor een babbel," Of een discussie, voegde hij er nog in stilte aan toe. Drukte vond hij wel leuk, of het juist hijzelf die drukte veroorzaakte? Tja, daar zouden ze nog wel achter komen zeker. "Ben jij er al achter gekomen wat je wel of niet leuk vind?" vroeg hij nu ook aan haar, om zijn onwetendheid over zichzelf aan de kant te schuiven.

Hij glimlachte even bij haar antwoord en richtte zijn blik nu even op de boomkruinen. "Het bos is inderdaad leuk, daar kan je eens rustig nadenken over wat er nu de afgelopen paar dagen gebeurd is." mompelde hij kort en sloot even zijn ogen. Dat had hij de allereerste dag ook gedaan. Er was toen ook zoveel gebeurd op één kort moment dat hij even tijd nodig had om het allemaal in zich op te nemen. Hij opende al snel terug zijn ogen en keek even naar Alex. De honger begon nu wel aan hem te knagen. "Kom je direct wat mee eten zoeken?" vroeg hij vervolgens aan haar en trok zichzelf al wat rechter.