Say hello

Toen de gespierde jongen half ontwaakte, knipperde hij verward met zijn ogen. Hij was zich bewust van een vaag zoenend geluid, maar doordat er geen licht was in de kleine ruimte kon hij niet zien waar hij zich bevond. Toen hij rechtop probeerde te gaan zitten stootte hij al vrij snel zijn hoofd, en op de tast vond hij ook uit hoe breed het ijzeren hokje was waarin hij zich bevond. Hij liet zich neerzakken, en haalde gestrest zijn hand door zijn haar. Wat was hier allemaal aan de hand? Zat hij voor eeuwig vast? Het gezoem was nog steeds aanwezig, en vaag besefte Noah zich dat hij zich traag bewoog, maar verder had hij geen idee van de situatie. Gefrustreerd beukte hij met zijn vuist tegen de zijkant van de kooi. Verdomme. Hij probeerde zich te herinneren hoe hij hier was gekomen, maar telkens als hij aan zijn verleden probeerde te denken duizelde het hem voor zijn ogen. Er was niets. Helemaal niets. Het was alsof iemand een groot zwart laken over zijn herinneringen had gelegd, en dat hij het er niet af kon krijgen. Vermoeid stopte hij zijn hoofd tussen zijn knieën, en hij dreigde de hoop te verliezen. Hij zuchtte, en .. Er klonk een harde knal, en het gezoem stopte. Verward keek hij op. Boven hem verscheen een heel klein streepje licht, dat snel breder werd en voor hij het besefte keek hij recht in een heldere blauwe lucht. Verblind door het plotselinge licht knipperde hij met zijn ogen. Wat was dit allemaal? Wat gebeurde er?

Toen zijn bruine ogen een beetje aan het licht gewend waren, zag Noah een jongen naar hem kijken. Vragend keek hij hem aan. Wist die gast meer van dit alles? "Hey," Hoorde hij hem vrij vriendelijk zeggen. "Welkom." Welkom? Waar dan? De situatie begon hem behoorlijk op zijn zenuwen te werken, en ongemakkelijk bleef hij staan, zonder echt te snappen wat hij nu moest doen. Werd er iets van hem verwacht? Was het normaal dat hij zich niets kon herinneren? Was er iets mis met hem? 'W.. wat is dit allemaal?' Stamelde Noah zachtjes. De toon in zijn stem was niet echt gebruikelijk, maar de hele situatie had hem dan ook compleet van de kaart geveegd. 'Wat gebeurt er met me? Waar ben ik?' Lichte paniek drong door in zijn stem, en hij stapte naar de rand waaraan de jongen stond. Wat moest hij nu doen?

De jongen hurkte, zodat hun gezichten vrij dicht bij elkaar kwamen. Het feit dat Noah vrij lang was hielp daar ook bij, maar hij voelde zich een beetje behandeld als een klein kind. Normaal gesproken zou hij zich hierdoor op zijn teentjes getrapt voelen, maar hij was daar gelukkig niet echt voor in de stemming. De kalme uitstraling van de jongen deed hem iets tot rust komen, maar de verwarring was nog steeds van zich gezicht af te lezen. "Er is veel dat je te weten zal komen, maar het belangrijkste: deze plaats noemen we de Glade. We zijn hier met meer mensen." Noah knikte stil, en nam de informatie even goed in zich op. De Glade dus. Hij kon zich geen plek herinneren die zo heette, maar hij kon zich dan ook helemaal niets herinneren. Er waren dus ook andere mensen, wat hem wel gerust stelde. Hij was niet de enige die dit overkwam. "Weet je je naam?" Zijn naam. Daar sloeg de jongen de spijker op zijn kop. Zou hij die moeten weten? Hij dacht diep na. 'Eehm..' Stamelde hij. Denk, denk.. Kom op, Noah.. Noah! Plotseling schoo het hem te binnen. Zodra hij zich dit besefte, kwam hij weer wat meer tot rust. Het zou wel goed komen. Misschien zou de rest van zijn geheugen ook wel terug komen, en kon hij hier zo weer weg. Deze mensen wisten meer, hopelijk. 'Noah.' Sprak hij kalm. Zijn stem klonk weer iets vertrouwder, minder bang. 'En mag ik uit dit ding? Het is hier nou niet bepaald .. gemakkelijk.' Gaf hij toe met een grijns. Kijk, zo kende hij zichzelf weer.

Nadat de jongen hem even de tijd had gegeven om na te denken, gaf deze rustig antwoord. Zijn kalme toon stelde Noah gerust, en gaf hem ook het gevoel dat dit niet de eerste keer was dat dit alles gebeurde. "Welkom Noah. Ja, je mag er uit," Gelukkig maar. Noah had het idee dat de ijzeren doos ieder moment weer naar beneden kon schieten, en veel zin om weer in die kleine, donkere ruimte vast te zitten had de lange jongen ook niet. Gretig pakte hij de helpende hand vast die de dude uitstak, en soepel klom hij uit de mysterieuze kooi. Hij klopte zijn handn even af, en keek vervolgens verwonderd om zich heen. Hij bevond zich in een soort weiland, en de zon scheen op zijn gebruinde huid. Hij hoorde ergens een paar vogels zingen, en zag een eindje verderop een groepje bomen staan dat net iets te klein was om een bos genoemd te mogen worden. Ook viel een soort houten hutje hem op, en merkte hij enkele anderen op die bezig waren met van alles en nog wat. Maar het meest verrast werd hij toch wel door de reusachtige stenen muren, die de plek bijna helemaal leken te omringen. Ze zagen er oud en bedreigend uit, en gaven hem het gevoel dat hij gevangen zat. Alweer. De jongen praatte tegen hem, maar hij luisterde eigenlijk maar half. 'Wat is dit voor plek?' Vroeg hij zachtjes. De hele situatie was zo apart. Hij begreep er helemaal niks van.

De jongen wees naar een plek in de muur, en nu viel Noah pas op dat er een soort opening in de muur zat. Een uitgang? Waarom vertrokken ze dan niet nu meteen? Het zag er hier allemaal heel mooi uit, maar hij kreeg de kriebels van deze plek. Het leek zo .. nep. Alsof ze hier schuilden en deden alsof alles goed was. Bijna wilde hij er naar toe rennen, maar hij hield zich in aangezien de gast die naast hem stond er nogal zorgelijk naar keek. Was er iets gevaarlijks, daar? "Daar proberen we achter te komen." Antwoordde de jongen op zijn vraag, en wees een paar andere doorgangen aan. Waarom bleven ze hier nog? "Voordat ik meer vertel, moet je de belangrijkste regel van de Glade kennen: ga nooit door die muren." De Glade? Waarom niet? Elk woord van zijn uitleg riep meer vragen op bij de verwarde jongen, die zich onbewust klaarmaakte om te vechten. Zijn spieren waren gespannen, en hij keek wat schichtig om zich heen. Waarom wist hij niet, maar die rare muren kwamen erg bedreigend bij hem over. En daar kwam dat rare verhaal van de jongen bij. "Tis gevaarlijk daar. Dodelijk. Dus bespaar jezelf dat." Wat maakte het zo dodelijk? Wat in vredesnaam was daar? "Begrepen?" Noah knikte. Veel zin om naar die enge muren te gaan had hij toch al niet. Hoewel zijn nieuwsgierigheid wel degelijk was gewekt. 'Wat is daar?' Vroeg hij vervolgens. Één vraag per keer, dat moest kunnen, toch?

Noah liet zijn blik over de kolossale stenen dingen gaan. Er groeide wat klimop, maar het zag er niet naar uit dat dat hoog genoeg was om er over een te klimmen. Door de spleten kon hij niet goed naar binnen gluren: het enige wat hij zag was een gang, voordat de schaduwen het over namen. "Ook dat weten we niet precies. Maar vannacht zal je dingen horen, een soort geratel, een soort gebrul. Dat komt uit het doolhof." Legde de jongen uit. Gebrul? Klonk .. raar. Wat voor rare wezens verschuilden zich daar achter? Waarom kwamen die dingen niet hier heen? Lieten ze de mensen expres met rust? "We noemen ze Grievers, maar was het precies zijn..." De jongen staarde naar de opening, en Noah volgde zijn blik. "Ze verschijnen 's nachts. Binnenkort zullen er twee mensen overdag naar binnen gaan om te kijken wat te vinden is. En misschien, ja, misschien wel een uitgang." Noah knikte, en liet de informatie even bezinken. Een uitgang? Klonk goed. 'Dus er is een doolhof, met enge wezens die 's nachts tevoorschijn komen. Got it. Maar waarom vallen ze ons 's nachts dan niet aan?'

De jongen leek een beetje onder de indruk van zijn vraag, maar gaf voor Noah's gevoel nog steeds kalm antwoord. "Nou," Begon hij. "Die openingen in de muur gaan elke dag op dezelfde tijd dicht. Zo zijn we beschermd." Aha. Noah knikte weer. Maar wat als dat niet gebeurde? Waarschijnlijk wist de jongen dat ook niet. Anders had hij hier waarschijnlijk niet gestaan, right? 'Wat is je naam eigenlijk?' Vroeg Noah een beetje uit het niets. De jongen wist tenslotte zijn naam wel, maar hij de zijne niet. En aangezien het er behoorlijk op leek dat ze hier vast zaten, zal dit waarschijnlijk niet de enige keer zijn dat hij hem zag, met hem praatte en bij hem in de buurt was. Het leek Noah wel zo handig als hij ook zijn naam wist. 'En waarom herinner ik me niets meer?' Tweede vraag. Oeps. Hierbij overtrad hij zijn eigen regel, maar dat boeide niet. De eerste vraag vroeg toch niet om zo'n uitgebreid antwoord, en anders, het maakte toch niets uit. Niets maakte echt iets uit, hier.