I want to get out [&Ayla]

Hij was klaar voor deze ochtend. De dieren waren gevoerd, de hokken schoon, en er waren geen verwonde dieren. Kane was de hele ochtend mentaal afwezig geweest. Hij had er zijn hoofd niet bij.
Natuurlijk was hij blij dat er nu mensen de Maze in waren gestuurd. Het maakte hem niet uit dat hij het niet was geworden. Maar hij kon er niet tegen dat hij alsnog moest wachten. Misschien was het stom om de hoop te houden dat er een uitweg werd gevonden.
Kane liep met een hangend hoofd richting het grote bouwwerk in het midden van de Glade. Hij klom erop en ging op de top zitten. Even zijn hoofd leeg maken.

Kane schrok wat op toen hij onder zich geluid hoorde, voetstappen. Iemand kwam richting het Treehouse. Kane keek omlaag en zag Ayla. Ze leek - net als hijzelf - compleet in gedachten verzonken. Hij verwachtte dat ze ook omhoog zou klimmen, maar ze ging aan de onderkant zitten, in de schaduwen. Kane slikte, ze kon natuurlijk niet klimmen...
Kane zuchtte en begon aan de klim omlaag. Het laatste stuk sprong hij naar beneden zodat hij naast haar neerkwam.
"Hey Ayla." zei hij vriendelijk. Hij wist niet hoe haar stemming was, dus hij probeerde zijn stemming zo vlak mogelijk te houden. "Hoe gaat het met je?"

"Hey," kreeg hij als antwoord. Kane glimlachte en ging naast haar zitten. Hij had Ayla nog niet echt leren kennen eigenlijk.
"Het herstelt langzaam,maar ik ben nog lang niet van die stok vanaf." antwoordde ze op zijn vraag. Kane keek naar de stok naast haar en knikte langzaam. Hij kreeg de vraag hoe het met hem ging. Hij haalde kort zijn schouders op en glimlachte. "Ik zit al een paar dagen te wachten tot het moment dat Oliver en Helena het Labyrint uit komen rennen met de mededeling dat ze een uitweg gevonden hebben. Het gebeurd alleen steeds niet." Hij keek Ayla aan en beet op zijn lip. Dit was de eerste keer dat hij echt met haar praatte. Ze was best knap, besefte hij. Kane richtte zijn gezicht weer voor uit. Hij moest niet zo denken. niet in deze situatie. Ze zaten met een grote groep vast hier. Liefde maakte het er niet beter op.

'Ooit lukt het wel,ook al moeten we daarvoor het hele labyrint slopen.' Kane keek even in haar ogen, in een poging te zien of ze het meende of hem alleen gerust wilde stellen. Ze leek het te menen. Kane glimlachte dus, maar toch drongen haar woorden niet echt in hem door. Wat als er geen uitweg was? Of wat als er ineens een ziekte uitbrak en de mensen of de dieren doodde? Of wat als de grond ineens onvruchtbaar werd? Er was zoveel wat mis kon gaan.
"Ja. We komen hier wel weg." Hij mocht de hoop niet kwijtraken. Zo was hij niet.
Nou ja, eigenlijk was hij wél zo, maar hij liet iedereen in de waan dat hij juist hoop had, vrolijk was. Maar dat deed hij alleen om andere mensen in zijn stemming mee te krijgen. Het was niet goed om droevig te gaan zijn. Droevig resulteerde vaak in depressief, en dat resulteerde misschien wel in een gevaarlijke val. Zoals Ayla had gedaan.
Hij kon niet zeggen dat hij haar níét snapte. Hij snapte haar beter dan eigenlijk goed was. En dat baarde hem zorgen. Ookal zat hij hier opgesloten, hij wilde niet dood.
"Waarom..." Kon hij dat wel vragen? "Waarom sprong je er vanaf?"

Hij zag hoe ze haar handen tot vuisten balde, en legde zijn eigen hand op haar goede been, geruststellend bedoeld. Ze legde uit dat ze hier als eerste was beland, dat ze al eerder zelfmoord had geprobeerd te plegen in de Maze, en het later dus vanaf de toren had geprobeerd. Ze besloot het verhaal door te zeggen dat het beter met haar ging.
Kane keek haar aan. "Het gaat 'beter', maar nog steeds niet goed. Heb ik dat juist?" Hij zag het vrijwel meteen. Misschien kwam het door het gesprek wat hij had gehad met Alexandra. Hij had haar littekens gezien en was erachter gekomen dat zij zichzelf nog steeds wilde snijden.
Hij wist dat hij Ayla niet moest opdringen, geen antwoorden uit haar moest dwingen, zoals hij bij Alex wel een beetje gedaan had. Maar Alex was veel onzekerder dan Ayla. Ayla zou zich onmiddellijk dichtklappen en misschien wel tegen Kane uitvallen. En Kane was mentaal ook de sterkste niet.

Hij trok zijn hand terug toen hij merkte dat ze het toch niet heel fijn vond, voordat ze antwoordde dat het wel de goede kant op ging. Ze zei dat ze niets meer van plan was.
Kane knikte met een glimlach. "Dat is mooi."
Hij keek even de Glade rond. "Is er hier veel veranderd, in de tijd dat je hier was?" Hij was er benieuwd naar. Misschien kreeg hij wel dingen te horen die hij nog niet wist. Wat natuurlijk best zo kon zijn.