Grey walls? Pink clouds!

Madeline lag plat op haar buik op de bovenste verdieping van de Treehouse. Ze had haar handen rond de planken gekneld en keek voorzichtig over de rand. Een enthousiaste glimlach sierde haar gezichtje, terwijl ze keek naar alle mensen die passeerden. Er waren ook zoveel nieuwe mensen bij gekomen. Allemaal nieuwe mensen om mee te ravotten. Ze was dan al wel bijna 14, maar dat wilde niet zeggen dat het 'kind' al uit haar was. Nee, dat was helemaal niet het geval. Soms dacht ze wel dat ze terug opgeleefd was sinds ze hier was, maar dat kon ze natuurlijk niet met zekerheid zeggen, aangezien ze zich niet bepaald veel kon herinneren van haar vorig leven. Ze maakte zich er helemaal niet druk over en stelde er geen vragen bij. Dit was nu haar leven en ze maakte er gretig gebruik van. Ze werd contant verwend met nieuwe vrienden om haar heen, wat moest je nog meer hebben? Madeline schoof snel terug naar achteren toen één van de mensen beneden, naar haar opkeek. Ze grinnikte even en keek na een tijdje weer voorzichtig over de rand.

Eerst Helena, daarna open Let niet op die prachtige titel x'D

Ze had enkele goederen uit de Box netjes opgestapeld aan de rand van het bos, met het probleem dat ze deze nu ook weer moest verplaatsen. De laatste doos lag in haar armen en leek zwaarder dan de rest, zuchtend zette ze deze even op de grond. Het gevoel dat ze bekeken werd, kwam weer terug, net zoals alle andere keren dat ze onder de Boomhut gelopen had. Vermoeid keek ze naar boven, waar ze nog net wat haren zag wegspringen. Glimlachend liep ze richting de stam, die laatste doos kon nog wel even wachten. Ze trok kort aan de touwen, want ze wou niet van die hoogte naar beneden vallen. Zoals Ayla wel gedaan had. Schoot het kort door haar hoofd, maar hoofdschuddend drukte ze deze gedachten weg. Haar voeten zette zich bewust in de gaten van de boomstam en vlot ging ze omhoog. Daar vond ze het meisje, Madeline als ze zich niet vergiste, liggend op haar buik. Ze wou net op haar afsluipen, toen een kraak van het hout besloot om haar bekend te maken. Daar ging haar plan.

Madeline schoot direct terug naar voren bij het horen van gekraak. Ze draaide zich om en zag dat Helena plots achter haar stond. Een onschuldig grijnsje stond op haar gezicht bij haar hier boven te zien. "Zie dat je jezelf niet overwerkt hé." zei ze met een opgewekt glimlachje. Madeline maakte zich helemaal over niets zorgen hier en zag dit domein soms zelfs als vakantie. Voor haar waren er geen zorgen, toch geen zichtbare die ze aan anderen liet zien. De laatste tijd was ze natuurlijk ook nog net iets enthousiaster, wetend dat haar verjaardag dichter bij kwam.

Het meisje voor haar glimlachte onschuldig, de deugniet. Lena snapte niet hoe Madeline altijd zo vrolijk kon zijn. "Zie dat je jezelf niet overwerkt hé." "Pff," Ze maakte een handgebaar, "Iemand moet het toch doen." Grijnsde ze onschuldig, natuurlijk wisten ze allemaal wel dat iedereen even hard werkte. "Zeg, Madeline," Begon ze onschuldig, "Via enkele Laarders heb ik vernomen dat je bijna jarig bent." Ze wiebelde ontzettend subtiel kuch kuch met haar wenkbrauwen.

Ze grinnikte even toen ze zei dat iemand het toch moest doen en zette zich vervolgens wat rechter, om beter te kunnen praten. "Zeg, Madeline," Ze richtte haar blik direct terug op Helena toen ze haar aansprak met haar naam. "Via enkele Laarders heb ik vernomen dat je bijna jarig bent." Een enthousiaste glimlach stond op haar gezicht toen ze haar verjaardag boven haalde. "Jha, morgen wordt ik eindelijk 15." zei ze opgewekt. Eindelijk hoorde ze dan bij de 'oudere'. Ze zou nog wel de jongste blijven, maar zag ze zichzelf wat meer bij de andere. One of them.