Were am I? {Open

Ik lag neer. Mijn haar lag over mijn gezicht. Ik veegde mijn haar voor mijn ogen weg. Er kwamen overal witte flitsen. Ik werd verblind. Mijn ogen waren halfdicht toegeknepen. Mijn lichaam werd tegen een kooi geduwd door de snelheid. Het bracht me naar boven. Ik werd moe van de lichten en viel terug in slaap. Niet lang, want ik werd direct wakker van een klap. Ik staarde naar boven. De zon flitste in mijn ogen. Ik kneep mijn ogen dicht. Het werd precies wat donkerder en ik hoorde heel wat stemmen. Wanneer ik mijn ogen opendeed, zag ik heel wat mensen naar me kijken. Toen kwamen er heel wat vragen in hoofd. Waar ben ik? Waar was ik voor dat ik in de kooi belande? Wie zijn al deze mensen? Zo ging het in mij hoofd er aan toe.

Rebecca hoorde het loeien van de sirenes. Na Drake was ze wel wat nieuwsgieriger geworden naar Greenies. Ze liep er dan ook snel op af. Een meisje met bruin haar en blauwe ogen keken naar haar op. Rebecca glimlachte breed. Met een simpele sprong belande ze in The Box. Geen dieren. Ze liet haar blik weer vallen op het meisje. "Dag Greenie."

"Dag Greenie." sprak iemand me aan. Greenie? Is dat mijn naam? Nee dat kon niet. Ik bleef staren naar het meisje. Ik stond recht voor het meisje. Ze was zeker niet veel ouder dan mij. Haar gezicht, dat kende ik van ergens. Misschien herkende zij mij. "Hallo? Euh, waar ben ik?" Vroeg ik.

Het meisje bleef staren naar haar. Rebecca begon zich ongemakkelijk te voelen. Uiteindelijk stond ze dan toch op. Oef! "Hallo? Euh, waar ben ik?" Ze glimlachte breed. "Hallo. Het heel normaal dat je je naam niet meer kan herinneren. En je bent hier in de Glade beland." Ze glimlachte nog steeds haar witte tanden bloot. Met een soepele sprong ging ze The Box uit. Natuurlijk was ze wel zo beleefd om haar hand uit te steken. "Kom maar, dan zal ik je een rondleiding geven."

Het meisje met kastanje bruine haren glimlachte breed. "Hallo. Het heel normaal dat je je naam niet meer kan herinneren. En je bent hier in de Glade beland." Ze glimlachte nog steeds haar witte tanden bloot. Ze heel gemakkelijk uit The Box. Ik keek rond of ik op staan om eruit te klimmen. Voordat ik iets vond stak het meisje haar hand vriendelijk uit naar me. "Kom maar, dan zal ik je een rondleiding geven." Stelde het meisje voor. Ik nam haar in vertrouwen en pakte haar hand. Ik glimlachte terug naar haar. Mijn ogen moesten nog wat wennen aan de zon die hard scheen. "Is goed, dank je." Ik knikte naar het meisje. "Wat is jou naam?" Vroeg ze nieuwsgierig.

Rebel trok haar overeind. Het meisje keek The Glade rond. Een kleine rimpel trok zich in haar hoofd. Ze was niet ongerust over de vier muren... het besef dat ze vast zaten. Misschien had ze die niet eens gezien. "Is goed, dank je." Ze glimlachte en knikte terug. Vreemd meisje, maar wel lief. "Wat is jou naam?" Haar vinger priemde naar boven. Ze lachte breed. "Dat ga ik je niet vertellen jong meisje!" Oké, stoppe nu met dat gegrap. "Nee, sorry. Ik ben Rebecca."

Het meisje haar vinger priemde naar boven. Ze lachte breed. "Dat ga ik je niet vertellen jong meisje!" Ik fronste met mijn wenkbrauwen en keek haar verward aan. "Nee, sorry. Ik ben Rebecca." Mijn wenkbrauwen trokken zich terug op mijn voorhoofd. Rebecca dus was in mijn ogen een grappig meisje. "Rebecca? Ik herken die naam van ergens." Ze stond stil en bekeek haar beter.

Het meisje keek naar haar. Uh. Rebecca trok haar dan ook mee. Dit." Ze zwaaide haar handen rond haar lichaam heen. "Is The Glade. En waar je nu op staat is The Open Field." Ze gebaarde naar het groepje bomen voordat ze er naar toe wandelde. "Dat zijn de Deadhead, of gewoon het bos. Maar daar word je ook begraven als je dood bent gegaan."

Met een ruk werd ik meegetrokken. "Dit." Begon Rebecca en bewoog met haar handen overal heen. "Is The Glade. En waar je nu op staat is The Open Field." Ze gebaarde naar het groepje bomen voordat ze er naar toe wandelde. "Dat zijn de Deadhead, of gewoon het bos. Maar daar word je ook begraven als je dood bent gegaan." "Njammie!" Ik ging dichterbij haar staan. Wat ik niet zag was dat er een steen lag. Zo stom was ik nu weer om er over te vallen. "Wooow. Dat moest nu echt wel bij mij gebeuren! Ow wacht eens. Ik ... Ik weet hoe ik heet! Ik heet Lynn." Zei ik terwijl ik op de grond lag. Met een grote lach op mijn gezicht kijk ik naar Rebecca.

Ze lachte toen dat de Greenie iets grappig zij. Rebecca ontweek een steen op de grond, wat het meisje dus niet had gezien. "Wooow. Dat moest nu echt wel bij mij gebeuren!" Ze grinnikte en wilde haar net weer overeind trekken toen het meisje al snel weer verder vervolgde met haar zin. "Ow wacht eens. Ik ... Ik weet hoe ik heet! Ik heet Lynn." Lynn. Mooi. Rebecca trok haar dus recht. "Mooi. Lynn... dat is echt een mooie naam."

Rebecca trok me recht. "Mooi. Lynn... dat is echt een mooie naam." Ik was blij dat ik al 1 van de zoveel vragen al had kunnen beantwoorden. Er kwam iets in mijn gedachten op toen ik naar haar blauwe ogen keek. Dezelfde blauwe ogen... "Rebecca, sissy kom eens." "Nu niet klein zusje, ik ben bussy!" "Vandaar dat ik je herken. Kijk! " Ik keek vol vreugde naar haar niet echt beseffend dat er niets was om te kijken. "Rebecca, sissy kom eens." "Nu niet klein zusje, ik ben bussy!" Dat hoorde ik in mijn hoofd enzo!" Ze sprong op en neer van vreugde. "Zijn we dan zussen?" Dat veronderstelde ik. We leken wel op elkaar.

"Vandaar dat ik je herken. Kijk!" Eh. Rebecca keek een beetje dommig om haar heen. WTF? "Rebecca, sissy kom eens." "Nu niet klein zusje, ik ben bussy!" Dat hoorde ik in mijn hoofd enzo!" Ze keek terug naar Lynn, nu met een frons. "Zijn we dan zussen?" Ze fronste nu nog dieper. "Uh...", kwam er enkel uit haar mond.

Het enige wat Rebecca deed was fronsen. Ik was wel totaal blij. "Uh..." was haar antwoord. "Haha, dat moet wel! Ik ben zeker dat ik je heb gezien!" Haar tanden kwamen te voorschijn terwijl ze lachte naar Rebecca. Haar zus.

Lynn stond bijna stijf van vreugde terwijl zij er eerder verward bij stond. "Eh... ik..." "Haha, dat moet wel! Ik ben zeker dat ik je heb gezien!" Ze knipperde verbaasd met haar ogen. "Uh... ik weet niet goed wat ik moet... wat ik moet zeggen of denken."

Rebecca kon me niet volgen. "Uh... ik weet niet goed wat ik moet... wat ik moet zeggen of denken." Ik keek super blij naar haar. "Ik ben hier de enige familielid van jou! Dat is toch kei leuk?"

Ja die "zus" hier voor haar kon wel zeggen dat ze haar zus is maar was het wel waar. Ze bekeek Lynn beter. Bruine haren, bekjes, blauwe ogen, dezelfde gezichtslijn plus uitdrukking. Oké, why not? "Oké Siss dan, maar ik... moet er precies nog wel aan wennen." Ze glimlachte voorzichtig. Bah, niets voor haar zo voorzichtig. Rebecca trok haar dan ook naar de volgende plek. "Die hangmatten daar noemen wij Homestead. Het zegt het al zelf..." Ze grijnsde nu al weer breed toen ze haar zus naar de hangmatten trok. Ze wees naar een rommelige hangmat/bed met wat verwelkte bloemetjes aan. "Daar slaap ik."

Ik glimlachte nog steeds naar haar. "Oké Siss dan, maar ik... moet er precies nog wel aan wennen." Ik vond dat niet erg. Ik knikte naar haar om te zeggen dat ik er ook nog aan moest wennen. Rebecca trok haar dan ook naar de volgende plek. "Die hangmatten daar noemen wij Homestead. Het zegt het al zelf..." Ze grijnsde nu al weer breed toen ze me naar de hangmatten trok. Ze wees naar een rommelige hangmat/bed met wat verwelkte bloemetjes aan. "Daar slaap ik." Ik keek er naar en moest een klein lachje uiten. "Waar slaap ik?" vroeg ze nieuwsgierig.

Rebecca glimlachte haar mond bijna stuk toen Lynn een klein lachje uitte. Bij haar vraag wees ik naar een plekje op de grond. Ergens tussen de schoenen. Mwhahaha. Ze lachte dan ook uitbundig en vooral niet stil. "Nene, jij mag kiezen."

Al een geluk grapte Rebecca naar me. Ik dacht al effe dat ik op de grond moest slapen. Schuin naast Rebecca's hangmat was er een hangmat die leeg was. "Ik pak die daar." Ik wees met mijn vinger naar de hangmat.