In poison places, we are anti-venom

Comfortabel en warm lag Oliver in zijn hangmat die zachtjes heen en weer bewoog. Het maakte hem altijd kalm en gaf hem een gevoel van rust. Oliver was een lichte slaper en werd vaak in de nacht wakker. Het gebeurde dus ook vaak dat hij niet goed uitgerust was. Maar de jongen had er mee leren leven en zo lang hij langer dan twee uur kon slapen, kwam het wel goed. Hij werd echter wakker door een zachte meisjesstem. Haydens meisjesstem. 'Oliver, I had a nightmare,I cant sleep. Watch stars with me' vroeg ze zachtjes. 'Please?' kwam er nog eens schattig uit. Oliver kreunde en rekte zich uit met een gaap. 'Hayden?' Murmelde hij zachtjes nog slaapdronken. 'It's in the middle of the night. Are you alright?' Wat wilde ze ook al weer? Oh ja, naar de sterren kijken. Het was zoals gewoonlijk helder in de laar maar eerlijk gezegd gaf Oliver voorkeur aan zijn hangmat.

Hij voelde haar kus en glimlachte. Hij hield zo van haar maar ze was soms raar om mee om te gaan. De ene keer leek ze hem te willen, de andere keer juist niet. Oliver had het geduld maar hoopte wel dat er snel verandering zou komen. 'Im fine now, come watch stars with me. I love watching stars with you, please please please.' Smeekte ze zachtjes terwijl ze zachtjes aan zijn arm trok. Oliver grijnsde en gooide met een zwaai zijn benen uit bed. Hij gaapte nogmaals. 'I brought a pillow and a blanket, come please!' smeekte ze opnieuw zachtjes. 'Alright, alright. I'm coming with you. But don't judge me if I fall asleep. I am way too tired for this.' Stijfjes kwam hij overeind en hij moest even op Hayden steunen om zijn evenwicht te vinden. Vervolgens liet hij zich leiden door haar en terwijl ze buiten waren keek hij omhoog. 'Do you know anything about the stars?' Zei hij nog steeds niet helemaal wakker.

Hij was naast haar komen zitten en ze sloeg de dekens over hen heen. 'Not a single shit' Zei ze glimlachend 'I had a nightmare you got stuck in the maze.' Zei ze zachtjes. Oliver sloeg een arm om haar heen. 'Well I'm still here, so thats a plus.' Mompelde hij en staarde naar de sterren. Om de een of andere reden herkende hij sommigen. Hij wees naar een groep sterren die leken op een steelpan. 'Dat is de grote beer als ik me niet vergis.' Zei hij fronsend. Hij gaapte nogmaals. 'But how did the nightmare go? It always helps to talk about it.' Murmelde hij.

De sterren fascineerden hem, maar Hayden fascineerde hem het meest. Hij scheurde zijn blik los van de hemel om naar haar te kijken. Haar rode haren leken zwakjes te schijnen in het maanlicht. Hij vroeg haar hoe haar nachtmerrie was gegaan, een vraag waar hij achteraf toch wel een beetje spijt van had. 'Well je was dood en vol griever gaten. het was raar, en ik hoop dat het nooit gebeurt oke..' vroeg ze zachtjes terwijl ze haar hoofd in zijn borst drukte. Oliver wreef over haar rug. 'Dat gaat nooit gebeuren. Nooit.' Verzekerde hij haar, gevolgd door een gaap. Zijn ogen jeukten maar Hayden had hem gevraagd om bij hem te blijven, dus bleef hij dat ook. 'I've never had nightmares since I was here. I'm afraid I will have them too.' Zei hij half niet doorhebbend wat hij zojuist had gezegd. Hij ging wat dichter tegen haar aanliggen. 'But as long as I have you, I'll be alright. You'll be alright.' Hij glimlachte terwijl hij weer naar de sterren staarde.

Oliver kleurde ook lichtelijk bij haar opmerking maar was er wel dankbaar voor. Hett was beter dan afgewezen worden, dat zeker. Ineens schoot er een gedachte door zijn hoofd heen. Zou hij het aan durven? Stiekem niet, maar ach, ze lagen al samen onder een deken naar de sterren te staren. Even was het stil maar toen haalde Oliver diep adem en begon zachtjes te zingen.

When Rome's in ruins
We are the lions
Free of the colosseums.

In poisoned places,
We are anti-venom,
We're the beginning of the end

Tonight the foxes hunt the hounds,
It's all over now before it has begun,
We've already won.

Verder durfde hij niet, te verlegen en bang dat het niet mooi klonk of dat Hayden het niet mooi vond. Hij durfde haar niet aan te kijken dus keek hij maar weer naar de sterren. Ondertussen had hij ook al de Poolster ontdekt. Oliver had geen idee waarom hij wist wat sommige sterren betekenden, maar het was handig, ze konden je de weg wijzen.

Hayden begon hem steeds verder te claimen en hij grijnsde. Zijn slaaptekort eiste wel steeds meer aandacht op en de ene naar de andere gaap volgde. 'Why did you stop, i was enjoying that.' zei Hayden kalm. 'Because then you'll only hear my yawning.' Zei Oliver zachtjes terwijl hij voorzichtig met haar haren speelde. 'I will sing you the full song another time, alright?' Hij drukte haar wat dichter tegen zich aan en bleef naar de sterren staren. Hoe moe hij ook was, hij kon niet echt goed de slaap vatten. Iets hield hem wakker. Misschien was het Hayden zelf wel, of het warme gevoel dat hij vanbinnen had. Of de twijfel. Hoe moest hij met iemand en band opbouwen die niet altijd zo close wilde zijn? Die zo verschrikkelijk wispelturig was. Het irriteerde en frustreerde hem een beetje maar hij probeerde zo goed als het kon de gevoelens voor Hayden te verbergen, vooral nu.

Van dit soort momenten hield hij verschrikkelijk veel. Hayden gaf hem iets wat hij bij andere mensen ooit voelde en hoe moeilijk ze soms ook kon zijn, als je eenmaal door haar heen was, was ze gewoon een lief meisje. Met problemen natuurlijk, maar niemand hier in de Glade had geen problemen. Oliver had de zijne nog nauwelijks ontdekt, maar eentje lag naast hem. Hoe lief Hayden ook kon zijn, hij wist hoe het in de ochtend zou gaan. Ze wilde bij hem weg en liet hem de hele dag rot voelen, om over een paar dagen weer terug bij hem te komen om al dit weer overnieuw te doen. Het maakte hem ongemakkelijk. Ondertussen was Hayden naast hem in slaap gevallen en lag Oliver nog steeds te piekeren. Ergens toen het licht al tussen de bomen doorkwam had hij een besluit genomen. De hele nacht was hij opgebleven en hij was kapot, maar zoals Hayden nu met hem omging kon hij moeilijk verdergaan. Heel langzaam en rustig kwam hij los uit haar greep en stond op. Even staarde hij naar haar om zich vervolgens naar het bos om te draaien. 'I'm sorry Hayden.' Mompelde hij. 'But we can't continue like this.' Hij slofte met een vermoeide kop richting het bos om daar een stil en veilig plekje op te zoeken om zijn rust in te halen. Hij confronteerde Hayden later wel.

Half strompelend had hij zich in het bos begeven. Zijn brein stond alleen nog maar naar slaap en toen hij vond dat hij diep genoeg was viel hij half neer dichtbij een boom. Hij zuchtte en keek naar de lucht, grauwig maar de zon zou er wel doorheen komen, zoals altijd. Oliver had geen idee hoe lang hij kon slapen maar hij wilde iedere minuut, iedere seconde erbij hebben. Hij had eigenlijk geen idee hoe Hayden op hem zou reageren, maar zijn tactiek was om haar de komende dagen gewoon te vermijden, hij moest zich richten op het maze, op het vinden van een uitweg. Hij sloot zijn ogen en viel vrijwel meteen in slaap. Om een paar uur later wakker te worden, met een deken over zich heen. Oliver schoot omhoog om te kijken of hij Hayden kon vinden, maar ze was nergens. Maar ze had hem wel gevonden en het gaf hem een gevoel dat hij was betrapt. Hij sloeg de deken van zich af en rekte zich uit. Hij hoopte dat Hayden zich voor de rest van de dag niet liet zien en dat hij in alle rust zijn slaap kon inhalen.