*insert random title here*

Met de laatste paar stappen en een gooi van zijn handen viel de laatste boomstam op zijn plek. Met de palm van zijn hand veegde hij het zweet van zijn voorhoofd. Het was heet, heel heet. Hij knikte naar de jongen die hij had geholpen en wandelde van het grote veld weg. Ondertussen dat hij liep deed hij zijn shirt uit, dat haast nat was van al het zweet en legde het over zijn schouders. Hij had de hele middag boomstammen gesjouwd voor iets wat hij niet wist en zowel zijn armen als benen deden pijn. Door de zon en al het harde werk had hij hoofdpijn gekregen en hij snakte naar stilte. Maar het bos had hij al genoeg verkend en daar zou het onder de bladeren vast veel te warm zijn. Zijn grijzige ogen vielen op de boomhut, er leek niemand te zijn. Het zou een stevige klim zijn maar uiteindelijk zou de rust en het uitzicht dat wel goed maken.
Met wat gesteun begon hij aan de klim en toen hij uiteindelijk boven kwam en even opgelucht adem haalde omdat hij boven was gekomen merkte hij de rode lokken op. 'Oh.' Zei hij ietwat ongemakkelijk. Uitgerekend zij moest nu hierboven zijn. Het liefst wilde hij al naar beneden klimmen.

Oliver schuifelde wat ongemakkelijk op en neer, zich ineens bewust dat hij zonder t-shirt tegenover haar stond. Hayden lag op de grond, met haar ogen gesloten. 'Ga niet weer weg?' Vroeg ze smekend terwijl ze hem zielig aankeek. Oliver keek weg en ging met een hand door zijn haren. 'Hayden..' Begon hij moeilijk, maar hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Haar zielige blik liet hem alleen maar erger voelen dan hij zich al voelde, en de hoofdpijn maakte het er niet beter op. 'Ik heb tijd nodig.' Kwam er uiteindelijk uit na een lange stilte. Hij keek richting de muren van het labyrint en zuchtte.

'Serieus, dat waren de woorden die ik in jou gezicht gezegd heb.' Ze sloeg haar armen over elkaar. Oliver gromde en raakte geïrriteerd. 'Ik had tenminste de ballen het in je gezicht te zeggen en te blijven staan.' Hij sloeg zijn armen ook over elkaar en keek haar haast kwaad aan. 'Dus ik heb het recht niet om dezelfde woorden tegen jou te gebruiken?' Beet hij haar toe. 'Hayden, je hebt precies hetzelfde gedaan die avond dat we dronken waren geworden. Je hebt me geweldig laten voelen om me vervolgens met een klap te laten vallen. Ik was bang dat je het weer zou doen. Dus heb ik het zelf maar gedaan.' Hij aarzelde even met wat hij wilde zeggen. 'Dan weet je ook hoe dat voelt.' Zei hij met een kleine tussenpoos en duidelijk niet kwaad maar meer gekwetst. Hij keek weer weg en had eigenlijk spijt van de woorden die hij had gezegd.

Hij voelde de klap hard aan komen maar zelf zei hij geen woord. Zijn wang gloeide en hij keek hoe Hayden aan de afdaling begon. Met een geirriteerde zucht deed hij zijn shirt weer aan en klom ook naar beneden, zo makkelijk kwam ze er niet van af. Oliver, de jongen die altijd zo aardig en open was, had het nu even helemaal gehad. Eenmaal beneden greep hij haar arm zodat ze niet weg kon lopen. Hij wist dat het een fout idee was, hij wist dat ze het haatte om vast gepakt te worden, maar het was de enige manier om haar aandacht op te eisen. 'Hayden.' Zei hij nu duidelijk. 'Hoe de fuck wil je nu verder gaan? Zoals het nu gaat kan het echt niet.' Ondertussen had hij haar los gelaten, wetend dat hij anders nog een klap kon verwachten.

Hij had haar eerder los gelaten door de schok die door zijn lichaam ging door wat ze had gezegd. 'Weetje het enige wat jij tot nu toe hebt geflikt is mij eerst heel zeker laten voelen en goed bij je in de buurt en vervolgens heb je alles in de grond geboord en er voor gezorgd dat ik heel onzeker word bij jou in de buurt dus laat me met rust.' Hij keek haar geschokt aan, de woede was in een keer weg. Even stond hij met zijn mond vol tanden, niet wetend wat te zeggen. 'Het enige wat ik probeer is te overleven. Ik probeer hier te helpen zo goed als het kan. Het enige wat jij kan is drama maken!' Gromde hij naar haar toe en hij balde zijn vuisten. Hij voelde een brok in zijn keel en probeerde deze zo goed als het kon te negeren. Hoe had het tussen hen twee zo ver kunnen komen?

Oliver leunde tegen de trap aan die naar boven ging. Hoe vaak had ze hem Oliver genoemd? Nooit, ze had altijd de geweldigste bijnamen voor hem bedacht. Hij kon haar alleen aanstaren en geen enkele gedachte ging door zijn hoofd. Toen Hayden uiteindelijk beneden was klom hij ook de trap af, stil niet wetend of een zojuist opgekomen idee wel het beste was om te doen. Misschien zou het helpen, misschien zou het dingen alleen maar erger maken. Hij zuchtte en bleef even staan, om uiteindelijk de keuze te maken. Hij haalde Hayden in en greep haar nog een keer vast. Nog voor ze naar hem kon uithalen of iets anders tegen hem kon zeggen zoende hij haar vol op haar mond. 'Sorry. Het maakt het vast alleen maar erger.' Zei hij voorzichtig terwijl hij wegkeek en afstand nam.

Verrast was hij zeker toen hij haar armen om zich heen voelde. Dankbaar legde hij ook zijn armen om haar heen. 'You are the only thing I want, i thought you didn't want me.' Zei ze zachtjes onzeker terwijl ze hem weer zoende. Hij wreef met zijn handen over haar rug. 'I want you with all my heart, but just how we are now, it doesn't work like that.' Zei hij zachtjes en voorzichtig. Hij kon met zijn kin op haar hoofd rusten en deed dat ook terwijl hij zijn ogen sloot. 'Never call me Oliver again. Please.' Hij drukte een kus op haar voorhoofd en keek haar aan. 'We need to sort things out.'

'Im scared that if we would get together I am going to get my heart broken for some reason. It's not that i have friends here, I have you and myself. I dont want to start hating myself for hurting you.' Zei ze zachtjes terwijl ze zijn hoofd voelde rusten op de hare. Hij glimlachte. 'Never call me Oliver again. Please.' Fluisterde de blonde jongen en meteen knikte Hayden en keek hem aan 'dus het had wel effect op mijn olijfje.' Hij grijnsde. 'Helaas wel. Ik was er zo aan gewend dat je me de geweldigste bijnamen gaf, het klonk gewoon raar uit jou mond.' Zei hij fronsend. Even keek hij omhoog, de lucht was nog duidelijk blauw en het zou duidelijk nog even duren voordat het donker werd maar een idee was in zijn hoofd opgekomen. 'Misschien vanavond weer naar de sterren kijken?' Zei hij lief en zijn ogen twinkelden. Dat was gewoon hun ding geworden.

Oliver beet op zijn lip. 'So what are we actually?' vroeg ze zachtjes met een grijns. Oliver keek haar een klein tijdje met gefronste wenkbrauwen aan. Wat bedoelde ze hier precies mee? Hij grijnsde een beetje schaapachtig. 'Wat bedoel je precies?' Zei hij nog steeds met een voorzichtige stem terwijl hij over haar haren streek, nog steeds het gene wat hij het mooiste vond aan haar lichaam. Hij zuchtte even, eigenlijk niet wetend waarom maar het luchtte op. 'Je weet dat we hier nog wel even over moeten praten ay?' Zei hij vervolgens. 'We kunnen dit niet zomaar negeren.' Misschien was dit niet het juiste moment om het te zeggen maar hij wilde duidelijk maken dat hij nog niet helemaal er klaar mee was.

Oliver had half en half een klap verwacht van de rode dame, maar die bleef uit. Al leek ze wel geïrriteerd bij zijn wat domme vraag. 'Ik bedoel, wat zijn we nu van elkaar. Ik bedoel ik weet dat ik van je hou en jij van mij dus wat maakt dat ons?' Vroeg ze onzeker terwijl ze het aankeek met een glimlach. Oliver beet weer op zijn lip en keek even weg. Hij wist wat hij wilde zeggen, maar hij was er veels te verlegen voor. Hij haalde diep adem. 'You wanna be my girlfriend?' Hij zei het heel ongemakkelijk en hij haalde weer een hand door zijn haren. 'Je weet dat we hier nog wel even over moeten praten ay?' Zei hij vervolgens. 'We kunnen dit niet zomaar negeren.' Hayden draaide haar hoofd weg en Oliver zuchtte. Beiden waren het er eigenlijk mee eens om het er niet over te hebben, maar hij was bang dat alles weer opnieuw zou gaan als ze het er niet over hadden. Hadden ze in de glade geen relatietherapeut? 'Ik weet dat het moet en dat het nodig is. Maar uberhaupt zeggen wat ik voor jou voel was al het moeilijkste wat ik heb gedaan hier. Ik merk namelijk dat over gevoelens praten niet altijd even makkelijk is voor mij.' Oliver knikte, dat had hij ook wel gemerkt. 'Als jij eten gaat halen en wat te drinken ga ik dekens en kussens ergens vandaan toveren zodat we straks nar de sterren kunnen kijken.' De blonde jongen grijnsde. 'Yes boss.' Zei hij terwijl hij nog even door haar haren woelde en zich vervolgens los maakte uit haar greep. 'Gewoon dezelfde plek in het bos?' Vroeg hij toen hij een paar stappen in de richting van de keuken had gezet.

'I guess that maybe is a yes.' Zei hij met een knipoog en kon haar nog net opvangen toen ze op hem sprong. Bijna verloor hij zijn evenwicht, maar wist het nog net te behouden. 'I wouldn't want anyone else.' Hoorde hij haar zachtjes zeggen en onwillekeurig moest hij glimlachen. Ze gaf hem altijd het gevoel dat hij zo speciaal was, vooral als ze dit soort dingen zei. 'I'm glad to hear that.' Fluisterde hij terug toen ze zich weer op de grond zette. Eenmaal de opdracht verkregen ging Oliver op weg, hij wist dat hij officieel geen eten mocht pakken dus ietwat nerveus scharrelde hij rond in de keuken. De buit was uiteindelijk uitgekomen op twee appels, een paar, helaas wel, koude kippenpootjes, brood en een fles drank. Het leek erop dat niemand hen had gezien en vluchtig schoot Oliver het bos in. Aangekomen op de plek trof hij Hayden al liggend aan. 'Ik hoop niet dat je vegetarisch bent.' Zei hij met een grijns toen hij de mand met eten neerzette.

Hayden hapte dankbaar toe met het eten, Oliver daarentegen had nog niet veel honger maar nam een paar hapjes van een appel. 'Er is niets te vieren zonder drank ay, al ga ik het niet meer aanraken. Niet na de vorige keer.' Zei hij met een grijns. Ondertussen wist hij wel half wat er gebeurd was de avond dat ze dronken waren geworden. Het enige wat hij kon herinneren was dat ze kei-hard hadden gelachen en gezoend en blijkbaar kon hij heel slecht tegen drank dus bleef hij liever er met zijn handen vanaf. Al wist hij niet hoe Hayden er op zou reageren. 'So we're kinda together now?' Vroeg ze iets onzeker ter bevestiging. Oliver knikte instemmend. 'Maar waarom wil je dat zo graag bevestigd hebben?' Vroeg hij aan haar terwijl hij het klokhuis van de appel ergens ver weg in de bosjes gooide. Oliver ging naast Hayden liggen en keek haar vragend aan.