A-ha

Evan liet een zachte zucht varen toen hij naar Lester keek. De jongen kon toch op zijn minst net alsof doen dat hij het ging proberen om het te onthouden? Hij zag nu al dat de man weer met andere dingen bezig was en hij dacht er niet aan om zijn naam opnieuw te herhalen voor hem. Daar ging hij zijn energie niet insteken, want de jongen bleek duidelijk niet mee te willen werken. Hij trok zijn wenkbrauw op toen Lester zei welke job hij had. ‘Dan heb ik je toch niet gezien toen ik aankwam,’ sprak hij droog. Een witharig meisje had zorg over hem genomen. Hij dacht dat hij dat wel beter vond dat de jongen die voor hem stond. Als hij hetzelfde grapje had gemaakt wanneer hij voor het eerst hier arriveerde, zou hij het misschien wel geloofd hebben en dat zou niet zo leuk voor hem geweest zijn. Zijn blik gleed naar de jongen. ‘Echt wel een prachtige job trouwens,’ zei hij en het sarcasme droop er vanaf. Hij onderdrukte een gaap terwijl hij naar de lucht keek. Het begon een beetje bewolkt te worden en Evan vermoedde dat het al ergens na de middag was.

Evan liet een korte zucht varen toen hij kon concluderen dat Lester’s job was om eigenlijk helemaal niks te doen in de Glade en anderen het werk te laten doen. Ah zo. Meteen voelde hij al iets van ergernis de kop opsteken voor de jongen. Al zeker omdat ze allemaal probeerden om iets van de Glade te maken en hij het leek te vertikken. Hij besloot om zijn ergernis niet al te veel uit te drukken. Het gesprek ging nog niet zo’n slechte kant op en dat wilde hij voor nu graag houden. Misschien dat hij er op later stadium iets over op ging merken. Zijn blauwgrijze ogen gleden weer naar voren en hij glimlachte toen hij de vraag hoorde. ‘Med-Jacker,’ antwoordde hij simpel. Hij had een rondleiding gekregen in de verschillende jobs die er waren en Med-Jacker had hem ontzettend interessant geleken. ‘Gewoon omdat ik mensen graag help en wel wat medische kennis heb.’ Hij lichtte zijn antwoord maar verder toe in geval dat Lester daar geïnteresseerd in was, maar aan de manier te merken waarop Lester zijn vraag – met denkbeeldige aanhalingstekens bij vraag – had gesteld, had hij gehoord dat er niet veel interesse was. En omdat hij nu eenmaal Evan heette en zijn persoonlijkheid ook zo was, kon hij het niet laten. ‘Maar er moet toch wel iets interessant klinken om te doen in de Glade?’ vroeg hij. ‘Tenzij je het natuurlijk ontzettend druk hebt met je huidige job.’ Hij rolde met zijn ogen en er klonk overduidelijk sarcasme in zijn stem.

Evan wist al voordat Lester een antwoord gaf dat het toch niks ging uithalen. De jongen leek een luie instelling te hebben, eentje die niet echt paste op de Glade als je het Evan vroeg. Hij wilde echt streven naar zijn doel om Med-Jacker te worden en de verantwoordelijke van de Med-Jackers echt te laten zien dat hij geschikt was voor deze job, maar de instelling van deze jongen kwam daar niet eens bij in de buurt. Evan was benieuwd hoe lang de jongen hier zou blijven rondlopen zonder job. Hij wist zeker dat de leiders hier er wel voor zouden zorgen dat hij toch een job kreeg. Wie de leiders dan ook waren, want dat was hem nog steeds niet helemaal duidelijk. Hij had dan ook geen idee wie als eerste op de Glade aangekomen was en wie de boel hier een beetje in de gaten hield. Of hij had hem nog gewoon niet ontmoet. Als het een hem was. Evan zuchtte toen hij het antwoord van Lester aanhoorde. ‘Je zal uiteindelijk toch wel je steentje moeten bijdragen,’ zei hij kalm tegen de jongen. ‘Of je dat nu leuk vindt of niet.’ Het was waar. Hij zou toch echt wel iets moeten doen, anders ging het ook niet werken.

Evan wist al voordat hij de gezichtsexpressie van Lester zag dat hij niet serieus genomen ging worden. Een zucht verliet dan ook zijn lippen nog voor de jongen begon te spreken. Hij gaf het op. Hij nam aan dat Lester’s gebrek aan de wil om iets te doen in de Glade heus wel opgemerkt en besproken zou worden door anderen. Hij was niet het type dat over dat soort dingen ging klikken bij andere mensen. De leiders hier in de Glade zouden heus wel schoon genoeg krijgen van Lester’s attitude en zelf iets ondernemen. Hij ging er geen tijd meer in steken. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen Lester weer verder sprak, maar deze keer had de jongen een iets serieuzere houding en hoorde hij ook geen spot in de stem van de bruinharige. ‘Meen je dat?’ Plotseling kwamen de twijfels weer omhoog en voelde hij de nervositeit door zijn lichaam gaan. ‘Ik heb geen idee of ik wel goed genoeg ben,’ mompelde hij er vervolgens achteraan, ongewild zijn zorgen delend met de jongen naast hem. Hij wist dat hij weer een spottende reactie ging krijgen en dat zijn gevoelens bij dit soort types delen niet de slimste zet van hem was, maar wat moest hij anders doen? Lester wist het beste wat er van een Med-Jacker verwacht werd omdat hij hier al langer was. ‘Als ik het als Med-Jacker haal, dan verzorg ik je wel eens een keer als je gewond raakt,’ zei hij grijnzend tegen de jongen. Ha, nu had hij eens een keertje lol!

Ondanks dat Evan nog steeds in een staat van onzekerheid verkeerde, werd hij daadwerkelijk lichtelijk opgebeurd toen Lester zei dat niemand hier goed genoeg was. Hij wist dat het een beetje sneu van hem was om daar vrolijk over te zijn, maar dat gaf hem wel het gevoel dat hij er niet alleen voor stond. Hij nam aan dat de anderen daarom ook wel heel veel vragen hadden, maar zich er gewoon in hadden moeten slepen en deden wat ze dachten dat het beste was. Ze waren immers gewoon een stel pubers die het maar moesten redden met de gevaren die zich in de Maze bevonden. Hij kreeg al een rilling over zijn rug bij het idee dat de grote deuren van de Maze ooit open zouden blijven staan. Hij schudde zijn hoofd kort en draaide zijn hoofd naar Lester. ‘Zeg nooit nooit,’ zei hij al even dramatisch tegen de jongen. In eerste instantie had hij gedacht dat Lester en hij nooit overeen zouden komen, maar nu begon hij toch wel lichtelijk te twijfelen. Ondanks dat hij verschrikkelijk lui was, viel hij qua karakter wel mee. En hij had Evan zelfs net opgebeurd door iets te zeggen wat een ander normaal gezien totaal zou ontmoedigen, dus dat zat wel goed. ‘Weet je ondertussen mijn naam weer?’ Hij grijnsde terwijl hij Lester aankeek. ‘Zo niet, mag jij vanavond mijn eten gaan halen bij de Cooks.’