I can't sleep. [&ALEXANDRA] [FINISHED]

Het was een hele wending van karakter geweest toen Lex opeens plagerig terug had gereageerd, maar hij vond het geen onaangename wending. Zijn wangen bolden wat op toen hij moest lachen en hij keek glimlachend weg. Zijn ogen richtten zich kalm op de sterrenhemel, want veel aandacht besteden aan de dronkaard deed hij niet echt. Hij was echter verbaasd dat Lex geen antwoord gaf. Hij wist dat ze een verlegen persoon was, maar tot nu toe had ze nog altijd antwoord gegeven op zijn vragen en hadden ze goed met elkaar kunnen communiceren. Langzaam kwam de bruinharige jongen omhoog en keek haar peilend aan. Toen pas zag hij dat haar ogen gericht waren op de dronkaard en dat ze… bang leek te zijn? Was ze soms bang voor dronken mensen? Hij beet op zijn onderlip en keek over zijn schouder naar de dronkaard. Veel gevaar zag hij niet, want de jongen had zich niet naar hun gedraaid en leek ook niet van plan te zijn om naar hun toe te komen. ‘Hé,’ sprak hij zachtjes zodat hij haar aandacht trok. ‘Het is goed. Hij gaat je niks aandoen. Daar zorg ik wel voor.’ En hij meende het. Hij begreep dat je je zorgen weg moest drinken, maar dat was nog geen reden om anderen lastig te gaan vallen. Hij zou de gast wel duidelijk maken dat hij op moest sodemieteren als hij het ook maar aandurfde om hun lastig te komen vallen. Hij vond het jammer dat Lex zich zo bang voelde tegenover de jongen en dat ze vooral zo onzeker over zichzelf was. ‘Sommigen verwerken hun verdriet gewoon op een andere manier. Het is oké,’ mompelde hij zacht tegen haar. Hij hoorde het geluid van een wc dat doorgetrokken werd. Hij keek over zijn schouder naar de jongen die weer terug naar zijn hangmat wilde strompelen, maar hun toen in de gaten kreeg en duidelijk aarzelend naar hun bleef kijken. Evan hield zijn blik strak op de jongen gericht, hem half dwingend om toch maar zijn hangmat boven hun te verkiezen. Lex was al zo nerveus als de dronkaard zich op een afstand bevond dus hoe zou ze zich wel niet voelen als hij naar hun toe zou komen? Niet goed dus.

Evan keek opzij naar Lex en zag dat ze helemaal gespannen was. Hij had haar beloofd om haar te beschermen, dus dat zou hij doen ook. Hij wist niet of hij in zijn vorige leven – zo ging hij het voortaan noemen, besloot hij – ook zo beschermend was geweest, maar hij wist wel dat een goede karaktereigenschap was. Het was duidelijk dat de jongen voor hun te dronken was om Evan’s hints te begrijpen. Hij stak zijn hand begroetend naar hun op, mompelde iets wat Evan niet kon verstaan en wankelde toen naar hun toe. Evan schoot overeind, ging voor Lex staan en keek de jongen aan. Zijn wenkbrauwen fronsten zich en zijn blauwgrijze ogen keken de jongen nu dringend aan. ‘Het is beter dat je teruggaat naar je hangmat en je roes uitslaapt,’ zei Evan rustig tegen de jongen, maar wel elk woord goed uitsprekend zodat de jongen de boodschap zeker zou begrijpen. In plaats van een hint te geven dat hij het had begrepen, wankelde de jongen verder naar Evan toe en botste vervolgens tegen hem op. Evan zuchtte hoorbaar, greep de jongen bij zijn arm en liep toen naar de jongen zijn hangmat. De jongen probeerde zich los te maken uit zijn grip en had zijn ogen duidelijk op Lex gefixeerd, maar Evan duwde hem zonder pardon zijn hangmat in. ‘En nu lekker slapen,’ sprak hij terwijl hij de jongen een klopje op zijn hoofd gaf. Daarna draaide hij zich om, liep naar Lex toe en ging weer zitten. ‘Hij heeft geen kwade bedoelingen,’ zei hij zacht, maar hij wist niet in hoeverre dat tot haar doordrong. ‘En waarom ben je zo bang voor dronken mensen? Zo agressief zijn ze niet, hoor.’ Hij glimlachte en keek over zijn schouder naar de jongen die zich in zijn hangmat omdraaide. Mooi zo. Hij richtte zijn blauwgrijze ogen weer op Lex, wachtend op antwoord.

Terwijl Evan de jongen vanuit zijn ooghoeken in de gaten hield, merkte hij dat Lex moeite had met de vraag. Het was hem ook niet ontgaan dat ze zichzelf helemaal had opgerold tot een balletje. Haar knieën bevonden zich dichtbij haar hoofd en haar armen had ze er omheen geslagen alsof dat haar genoeg zou beschermen. Hij was er echter op tijd bij geweest en dat zou hij zo weer doen als de jongen besloot om niet braaf naar hem te luisteren. Evan was niet gewelddadig aangelegd, maar je moest zijn geduld niet op de proef stellen. Hij had de jongen al één keer gewaarschuwd en hij zou het misschien nog een tweede keer doen, maar de derde keer zou hij de jongen toch wel een schop verkopen zodat het duidelijk werd dat hij uit hun buurt moest blijven. Hijzelf was ook niet echt gesteld op dronken mensen, maar hij vond ze niet eng en was er niet door geïntimideerd of zo. Hij begreep eigenlijk ook niet waarom Lex dat wel was, maar misschien wilde ze zijn vraag wel beantwoorden en kreeg hij zo een verklaring waarom ze zo deed. Zijn blauwgrijze ogen gleden naar haar en hij fronste met zijn wenkbrauwen toen ze begon met praten, duidelijk pratend over een onderwerp dat pijnlijk voor haar was. Een tikkeltje geschokt keek hij haar aan toen ze verderging. Was ze daar wel zeker van? Waren het niet misschien littekens die ze zichzelf had aangebracht door zich per ongeluk ergens aan te snijden? Maar nee, zo vaak sneed je jezelf toch niet per ongeluk dat je er zoveel littekens van kreeg? Hij liet zijn ogen over haar lichaam glijden, maar de duisternis maakte het hem onmogelijk om ook maar één van die littekens te zien. En toch waren ze er volgens haar. Lichtelijk geschokt en met zijn wenkbrauwen gefronst luisterde Evan verder naar wat ze te zeggen had. Bedoelde ze met het erger worden dat hij haar… lichamelijk aanraakte? Hij beet op zijn onderlip en keek even naar de grond. ‘Shit,’ sprak hij vervolgens. Dat was echt erg. Hij wist even niet goed wat hij moest doen, maar daarna kroop hij naar haar toe. In plaats van zijn arm om haar schouders te leggen – omdat hij zo’n gevoel had dat ze dat niet zag zitten – legde hij zijn hand kort op haar knie. ‘Luister, Lex,’ sprak hij en zijn stem klonk ernstig. ‘Je bent veilig hier. Hier is niemand die je pijn wilt doen of je... op een vervelende manier wilt aanraken.’ Hij beet op zijn lip. Nu had hij een soort van zijn theorie weergegeven wat hij had over haar woorden. ‘Er zal je hier niks overkomen. Bovendien zijn het, zoals je zelf al aangeeft, nachtmerries. Wie weet is de helft er misschien niet eens van waar en heb je die littekens op een andere manier gekregen. En als het wel waar is, is het nu voorbij.’ Zijn blauwgrijze ogen keken haar peilend aan en hij besloot dat het voor nu genoeg was om te spreken. Hij liet haar deze keer aan het woord gaan en wachtte af op wat ze zou zeggen.

Evan had echt werkelijk geen idee wat hij moest doen. Een arm om haar heen slaan leek in dit geval te intiem. Bovendien kenden ze elkaar nauwelijks, dus het zou waarschijnlijk ook vreemd overkomen. Hij wilde haar echter troosten, maar wist in godsnaam niet hoe hij dit kon doen. Het was niet dat ze hem hier een cursus in hadden gegeven of zo. Hij zat hier ook maar toevallig naar de muren en de sterrenhemel te kijken, was vergezeld door haar en was opeens verzeild geraakt in dramatische onderwerpen. Zijn gedachtegang maakte het echter iets makkelijker en leuker dan dat het echt was, want in de werkelijkheid was er helemaal niks leuks aan het feit dat ze lichamelijk aangeraakt was door één of andere man. Hij vroeg zich af in hoeverre het inderdaad waar was en of die man soms familie van haar was, maar hij durfde er niet al te veel over te vragen omdat hij haar niet van streek wilde maken. Zijn wenkbrauwen fronsten zich toen ze verder sprak. ‘Hoe weet je dat?’ verliet zijn lippen al voordat hij het echt kon tegenhouden. Hij besloot dat als ze niet wilde antwoorden, dat ze het onderwerp maar gewoon weer liet varen zoals ze de vorige keer ook al had gedaan. Hij dacht echter wel dat ze, vooral nu, wel wat steun van hem kon gebruiken. Het was vreemd om iemand zo open te horen praten. Hij keek haar aan toen ze een vraag stelde. Geruststellend legde hij zijn andere hand op haar andere knie. Hij zat nu gehurkt voor haar en leunde zachtjes met zijn handen op haar knieën. ‘Dan zijn er hier genoeg mensen die je kunnen opvangen waaraan je je verhaal kunt delen,’ sprak hij rustig. ‘En als je dingen gaat herinneren, weet je in elk geval de waarheid van wat er echt gebeurd is. Het zal misschien niet altijd even leuk zijn, maar je zal er toch even doorheen moeten. En… ik denk dat ik er ook wel voor je kan zijn als het zover is.’ Hij zei de woorden aarzelend. Niet omdat hij er niet voor haar wilde zijn, maar omdat hij niet wist hoe het over zou komen. Hij moest eerlijk zeggen dat hij in dit soort dingen niet veel ervaring had, maar hij wist dat als hij daar zo had gezeten, hij alle hulp wel had kunnen accepteren. ‘Maar zoals ik daarnet al zei… je bent veilig hier. Dat beloof ik je.’ Hij beet op zijn onderlip. Hopelijk was dit een belofte die hij niet kon breken.

Fronsend keek Evan naar Lex. Hij moest eerlijk toegeven dat hij zich best wel bezorgd over het meisje voelde, maar dat dit hem ook nieuwsgierig maakte naar wat er precies was gebeurd en hoe ze op kon merken dat het werkelijk om mishandeling en een beetje meer ging. Hij probeerde niet al te misselijk te worden bij het idee dat een of andere zieke geest haar op die manier aan durfde te raken. Hij vond nog steeds dat het vrij normaal was dat je een meisje respecteerde. Je raakte haar niet aan als ze dat niet wilde en je had al zeker niet het recht om haar te slaan als daar geen reden voor was. En zelfs als er een reden was deed je het als jongen nog niet. Je had het recht om van meisjes af te blijven wat er ook gebeurde. Als hij streng wilde zijn of zijn woede niet kon beheersen, zou hij het wel met woorden doen, maar nooit met daden. En zelfs zijn woorden zou hij niet al te gemeen gebruiken, maar wel gemeen genoeg om te laten doordringen wat hij nu eigenlijk bedoelde. Hij werd uit zijn gedachtegang getrokken toen ze overeind kwam en hij liet zijn handen van haar knieën zakken, maar dat was al niet meer nodig omdat ze zijn hand vastpakte. Hij knikte naar haar en volgde haar toen, maar dat ging ook niet anders omdat ze hem meetrok. Hij apprecieerde het dat ze er niet te veel druk achter zette. Hij voelde zich ergens wel nerveus over wat hij ging zien, maar misschien kon hij helpen. Hij volgde haar dus kalm en wees een plekje verderop aan. ‘Daar is genoeg licht en kan niemand ons zien,’ sprak hij. Hij voelde zich een beetje vreemd. Het leek net alsof ze dingen gingen doen die niet voor het daglicht bestemd waren, maar gelukkig wisten ze allebei dat het anders zat dan dat en dat maakte het minder gênant. Hij liet haar hand voorzichtig los, sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte vervolgens op wat ze ging doen.

Het begon hem pas te dagen dat ze waarschijnlijk iets van blote vel moest tonen om haar littekens aan hem te laten zien toen ze dat ook daadwerkelijk aangaf. Evan deed zijn best om zijn blik onbewogen te houden terwijl hij een knikje gaf. Als hij Med-Jacker wilde worden, zou hij wel vaker een blote buik zien. Dan zou hij misschien ook andere blote lichaamsdelen zien, al zeker als hij iets moest verzorgen waarvoor hij een kledingstuk uit moest trekken. Dan zou hij ook zijn blik onbewogen moeten laten. Hij fronste toen ze haar kledingstuk naar boven trok en vroeg zich af wat ze met zelfgemaakte littekens bedoelde. Het eerste wat hem te binnen schoot was dat de arme meid zich waarschijnlijk gesneden had. Hij had geen andere verklaring. Hij vond het jammer dat ze zichzelf zo onzeker voelde dat ze zoiets deed. Hij had zo het gevoel dat ze zichzelf helemaal niet knap vond. Hij hield zijn blik onbewogen terwijl hij naar de littekens keek, maar zijn blik veranderde toen hij de tatoeage zag. Hij zag twee woorden die hij niet begreep, maar boog zich voorover om ze te lezen. Zijn ogen gleden langs de littekens af en hij liep naar achteren zodat hij de littekens op haar rug kon zien. ‘Jezus, Lex,’ sprak hij. Hij legde voorzichtig een hand om haar ene heup zodat hij haar wat meer naar het licht kon draaien. De littekens op haar rug verschilden met die van haar buik. Hier leek het meer alsof ze met een riem was geslagen terwijl het op haar heupen meer leek alsof iemand zijn nagels diep in haar huid had geboord. De littekens op haar rug konden trouwens ook wijzen op zweepslagen. Zijn vinger gleed langs een groot litteken die zich op haar rug bevond. En toen voelde hij een intense razernij opkomen in zijn binnenste. Welke zak zou het in godsnaam in zijn hoofd halen om haar zo’n pijn te doen? En wat maakte haar zo onzeker dat ze zichzelf pijn zou doen? Hij liep weer naar voren en keek naar de littekens op haar buik. ‘Dit is vreselijk. De persoon die je dit heeft aangedaan zou moeten boeten,’ sprak hij en ondanks dat hij veel zelfbeheersing had, was duidelijk te horen dat hij zich hier vrij kwaad over voelde. Zijn blik gleed naar haar en hij deed een stap dichterbij. ‘Je kan je shirt laten zakken. Ik heb het wel gezien,’ sprak hij. Wat hem ook niet ontgaan was, was hoe mager ze wel niet was. Hij deed nog een stap dichterbij en legde zijn handen op haar schouders. ‘Je moet ophouden met jezelf pijn te doen, Lex. Ik weet niet waarom je het doet, maar als je het doet uit onzekerheid, moet je ermee stoppen. Je ziet er werkelijk prachtig uit. Goed, je hebt littekens, maar die zijn daar en als mensen echt om je geven, kijken ze daar gewoon doorheen.’ Hij beet op zijn onderlip terwijl hij zijn blik nog één keer naar haar buik liet glijden. Niet omdat hij het enorm sexy vond om ernaar te kijken, maar gewoon om een bevestiging te hebben dat ze zichzelf dit echt had aangedaan. Hij kon het nauwelijks geloven, maar het bewijs bevond zich recht voor zijn neus en was nu eenmaal niet te negeren. ‘Voor de rest raad ik je aan om ook wat meer te eten. Je bent echt zo mager dat ik niet weet of het nog wel gezond is voor je,’ sprak hij en daarmee uitte hij ook zijn bezorgdheid. Hij deed een stap naar achteren, maar stond wel zo zodat als er eventuele voorbijgangers voorbij zouden komen, ze haar in elk geval niet zagen. Hij wist immers hoe onzeker ze zich voelde, maar in zijn opinie was dat helemaal niet nodig. Ze was een mooie meid, maar dat moest ze wel zelf geloven.

Evan dacht kort na over de betekenis van de tatoeages terwijl hij Lex op haar gemak zijn woorden liet verwerken. Het was een mooie tatoeage en de woorden waren zeer inspirerend, maar hij vroeg zich af of het wel van toepassing op hun zou zijn. Als ze dan toch hieruit kwamen, was er dan nog een kans dat ze een normaal leven konden leiden? Als ze er hieruit zouden geraken. Daar begon het al. Hij had geen idee of ze hier echt wel opgesloten zaten of dat dit gewoon hun thuis was en er geen ontsnappen aan was. Net zoals je in een land leefde en er niet uit kon omdat je middelen er niet voor had. En als het labyrint geen antwoorden in zich had, waar moesten ze dan zoeken? Zaten ze hier voor altijd opgesloten en moesten ze leren op te groeien? Er kwamen elke maand weer nieuwe Gladers bij, dus hoe zouden ze dat allemaal kunnen onderhouden? Ze kregen weliswaar eten, kleding en andere noodzakelijke middeltjes om hun leven op peil te houden, maar was het genoeg om te kunnen overleven als ze op een gegeven moment met zovelen zouden zijn? Hij besloot om er maar niet te lang over na te denken, want dat had niet echt veel zin. Zijn blik gleed peinzend naar Lex toen deze antwoord gaf. ‘Geen zorgen,’ sprak hij met een korte knipoog en een lachje. ‘We zullen samen de keukens wel eens plunderen om naar een grote reep chocolade opzoek te gaan.’ Hij lachte even, hopend dat hij hiermee de sfeer wat kon verlichten. Hij sloeg zijn armen echter nadenkend over elkaar heen, liep langs haar naar de muur die zich vlakbij hun bevond en leunde ertegen aan terwijl hij naar de grond keek. Een vraag die hij al eerder in zijn hoofd had gehad kwam weer op en zijn blauwgrijze ogen keken haar peinzend aan. ‘Waarom heb je jezelf gesneden, Lex?’ vroeg hij vervolgens. ‘Ik weet dat deze omstandigheden misschien niet de beste zijn en dat zoiets over je verleden uitvinden echt niet leuk is, maar er is nog steeds hoop, weet je? De mensen hier zijn aardig en als we samen werken, kunnen we misschien wel een oplossing voor al dit vinden.’ Hij deed een knikje naar het labyrint om duidelijk te maken waar hij het over had, maar hij durfde te wedden dat Lex hem zelfs al begreep als hij niet naar het labyrint zou verwijzen. Het was tegenwoordig zo duidelijk dat het allemaal om het labyrint ging. Al hun problemen waren immers begonnen met het labyrint. ‘Misschien als je op de momenten dat je die drang voelt om jezelf pijn te doen met iemand praat dat het minder wordt,’ sprak hij lichtelijk hoopvol. Hij keek haar afwachtend op antwoord aan terwijl hij de geluiden van het labyrint zoveel mogelijk probeerde te negeren. Het geluid van metaal op steen weerklonk meer, maar het was meer weggestorven. Evan vermoedde dat het ergens rond drie uur ’s nachts moest zijn, maar hij voelde zich niet meer moe na alles wat hij nu had meegemaakt.

Evan’s blauwgrijze ogen keken naar Lex. Hij probeerde zelf al een antwoord te vinden op haar vraag, maar kon er geen antwoord op geven. Hij zou niet weten waarom je jezelf zo zou haten dat je maar gewoon begon te snijden. Hij wist dat het vreselijk was wat ze doorgemaakt moest hebben, maar was snijden dan echt de oplossing? Nee, in zijn opinie niet. Zijn blik gleed opzij toen ze antwoord gaf na minstens een volle minuut te hebben gezwegen, waarschijnlijk moed zoekend om te antwoorden op zijn vraag. Hij besefte dat hij wel op heel erg persoonlijk gebied zat bij haar en dat het veel vertrouwen van haar in hem vergde om hem dit allemaal te vertellen en te laten zien, maar Evan was vooral blij dat ze het durfde en dat ze haar hart bij hem kon luchten. ‘Lex, er zijn genoeg andere dingen die je kunt doen als het te veel wordt,’ sprak hij, zijn stem zijn bezorgdheid uitend. Zijn blik keek haar aan terwijl hij naar nog meer woorden probeerde te zoeken zodat hij een volgende keer zeker zou voorkomen. ‘Je kunt met iemand praten in de Glade of een eindje gaan rennen. Ik weet dat ze hier misschien niet allemaal te vertrouwen zijn, maar je zal toch wel één persoon hebben waar je je goed bij voelt?’ Hij keek haar peinzend aan. ‘Jezelf snijden en meer littekens maken is niet het antwoord. Je gaat je uiteindelijk enkel nog maar slechter voelen. Bovendien is een litteken voor het leven, dus je zal er altijd aan herinnerd worden. Houd er gewoon mee op, Lex. Je bent echt niet lelijk.’ Hij liet zijn armen losjes tegen de muur hangen en wachtte vervolgens op antwoord.

Evan had eerlijk gezegd geen idee of zijn woorden wel hielpen. Ze leken niet bepaald tot haar door te dringen. Of ze wilde er gewoon niet op reageren, dat kon ook natuurlijk. Hij wist dat het een ongemakkelijk onderwerp was, maar hij kon het niet zomaar laten rusten. Het was te moeilijk voor hem om dit zomaar aan de kant te zetten. Jezelf snijden was immers iets dat serieus genomen moest worden. Als ze zichzelf al zo onzeker voelde in de Glade, hoe zou ze dan wel niet reageren als er eens iets gebeurde? Hij wilde het echter ook weer niet aan anderen vertellen, dus besloot hij om er voor nu gewoon maar even over te zwijgen. Aan haar woorden te horen leek ze dat zelf ook graag te willen en Evan gaf een kort knikje ten teken dat hij het had begrepen en dat ze er vanaf nu gewoon over op zouden houden. Toch hield in zijn achterhoofd de belofte dat hij op haar zou letten en in zou grijpen als er iets zou gebeuren. Hij wist niet in hoeverre ze de gedachten nog had om zich te snijden, maar een beetje oplettendheid kon geen kwaad. Hij had echter wel nog aan haar willen vragen wie het nog wist, maar besloot dat dat een vraag voor later was. Voor nu trok hij haar aan haar handen zachtjes terug naar de plek waar ze daarnet waren. De sterren fonkelden nog steeds prachtig tegen de blote hemel. Evan grijnsde heel even toen hij een plannetje in zijn hoofd kreeg. Hij wist wel hoe hij de sfeer kon verlichten. ‘Kijk daar eens, wat mooi!’ sprak hij en hij wees met zijn vinger naar opzij zodat ze zich van hem weg zou draaien. Zodra ze afgeleid was, kwam hij dichter naar haar toe, zette zijn handen in haar zij en begon haar vervolgens te kietelen. Iemand de kieteldood geven zorgde altijd wel voor verlichting, toch?

Evan had eerlijk gezegd niet verwacht dat het zo makkelijk zou gaan. Ze was vrij naïef en was dus makkelijk afgeleid, iets wat Evan de gelegenheid gaf om op haar af te gaan en haar te kietelen. Hij hoopte maar dat ze in andere gevallen niet zo naïef zou zijn zodat anderen er misbruik van konden maken, maar in dit geval kwam het wel goed voor hem uit. Hij glimlachte toen hij haar hoorde lachen. Hij had eerst gedacht dat ze het misschien toch niet leuk zou vinden dat hij haar zo aanraakte, maar blijkbaar vond ze het dus wel leuk. Of grappig, want de kieteldood krijgen was niet altijd even leuk omdat je zenuwen te snel reageerden op allerlei prikkels. Hij grinnikte toen ze zichzelf pretty much vastzette door zo tegen zijn borstkas te gaan staan. Het voelde wel grappig aan toen ze zo tegen hem heen en weer wiebelde. Haar haren kietelden nogal in zijn gezicht, dus in principe voerde Lex nu ook een kietelaanval op hem uit. Hij schrok echter toen ze een stap verkeerd zette en ze ging vallen. Omdat hij echter achter haar stond en ze dicht tegen hem aanstond, viel hij ook mee. In tegenstelling tot Lex wist hij zichzelf niet te redden en lachend kwam hij op zijn rug neer. Zij kwam vervolgens op hem neer. Hij vond het voor dit moment te grappig om het ongemakkelijk te vinden. ‘Lig je lekker?’ vroeg hij plagerig. Hij was niet al te hard neergekomen dankzij het zachte gras en Lex’ gewicht had er ook niet veel aan bijgedragen aangezien het meisje vrij mager was en in gewicht ook niet echt veel was. Hij probeerde echter toch om een beetje zijn rug te strekken om te zien of hij echt niks verrekt had, maar dat bleek niet het geval te zijn en opgelucht liet hij zich weer zakken. Nu het lachen wegstierf werd het toch wel lichtelijk ongemakkelijk. Voorzichtig kwam Evan overeind en duwde daarbij Lex van zich af. Zachtjes natuurlijk, zodat ze niet al te hard op de grond terechtkwam. ‘Nou ja zeg,’ sprak hij quasi verontwaardigd. ‘Ik deed niet eens iets en jij laat ons allebei op de grond vallen.’ Hij grinnikte. Hij keek over zijn schouder naar de jongens in de hangmatten, maar niemand leek vreemd genoeg wakker te zijn geworden door hun stoeipartijtje. ‘Oh oh…’ Hij deed zijn ogen groot. ‘Je gaat me nu toch niet terugpakken, hè?’

Evan rolde even kort met zijn ogen toen hij haar hoorde praten, maar gaf haar een plagerig knipoogje om haar te laten weten dat hij het allemaal niet zo slecht bedoelde. Hij geloofde niet dat het echt lekker kon liggen. Zo lekker lag zijn borstkas nu ook weer niet, hoewel hij dat moeilijk uit kon proberen omdat de botten in zijn nek hem daarvan weerhielden. Hij kon zijn kin slechts tot langs de binnenkant van zijn schouders krijgen en dat was al heel wat. Hij zou echt talent hebben als hij aan kon voelen hoe zijn borstkas lag. Oké, dit gesprek in zijn hoofd werd weird, dus… Opeens zag hij Lex uit zijn ooghoeken naar hem schieten en hij begon al te lachen voordat haar handen contact maakten met zijn lichaam. Dankzij haar sprong verloor hij opnieuw zijn evenwicht en belandde op de grond met haar bovenop zich, maar deze keer was het niet awkward. Grijnzend nam hij haar armen vast door zijn grote handen er omheen te sluiten. ‘Oh Lex, houd toch op. Je maakt geen schijn van kans,’ zei hij plagerig tegen haar waarna hij kracht zette en haar omver duwde. Hij zorgde ervoor dat ze niet al te zacht op de grond belandde en ging vervolgens schrijlings op haar zitten. Hij duwde zijn knieën tegen het gras zodat ze niet zomaar kon ontsnappen en ging vervolgens op haar benen zitten zodat ze deze niet tegen hem kon gebruiken. Vervolgens duwde hij haar polsen naar beneden en deed net alsof hij gaapte. ‘Dit is saai zeg. Je bent zo slapjes,’ sprak hij plagerig. Daarna tilde hij haar polsen boven haar hoofd en probeerde deze met één hand vast te houden terwijl hij haar met zijn andere hand kietelde in haar buik. ‘Geef het gewoon op,’ lachte hij. ‘Je zal toch nooit van me winnen.’ En hij stak zijn tong naar haar uit om dat extra te bevestigen.

Evan grijnsde toen hij haar woorden hoorde. Hij moest eerlijk toegeven dat ze best koppig was en dat ze werkelijk dacht dat ze… hij fronste toen ze haar woorden zei. Wat? Het volgende moment voelde hij dat zijn grip op haar benen losser werd. Hij begon al te lachen nog voordat hij voelde dat hij van haar geheven werd. Zijn grip op haar polsen werd ook losser naarmate hij meer de lucht in werd geheven en opeens wurmde ze zich onder hem uit. Hoe ze het had gedaan was voor hem nog altijd een raadsel, maar ze had het wel voor elkaar gekregen en wist nu de overhand te nemen zodat hij onder haar lag en niet meer andersom. Verbaasd zijnde keek hij haar aan, maar die emotie veranderde al snel in een vrolijke. Zijn zenuwen begonnen te werken en maakten hem haast gek toen ze hem begon te kietelen. Hij probeerde haar handen vast te pakken, maar dankzij zijn spastische bewegingen kon hij maar moeilijk vat op haar krijgen. Tranen verschenen in zijn ogen, maar niet van verdriet. Hij deed zijn best om ze terug in zijn ogen te krijgen, maar ze ontsnapten toch omdat hij de slappe lach kreeg. Hij kon hier echt niet tegen en dat zou ze nu weten ook. Hij kon, dankzij zijn eigen gelach, nauwelijks horen wat ze zei, maar hij grijnsde toen hij haar woorden hoorde. Oké, hij moest een andere tactiek uitproberen. Al lachend probeerde hij zijn handen op haar heupen te leggen en haar een beetje op te heffen. Hij was sterker dan zij, dat had ze al gezegd en dat zou hij laten merken ook. Zijn spieren en aderen zwollen op in zijn armen toen hij kracht zette om haar op te tillen en grijnzend zag hij toe dat ze een beetje omhoog kwam. Hij gebruikte dit om haar plagerig een zacht duwtje tegen geven tegen haar schouder zodat ze zou schrikken. Nog voordat ze echter kon vallen trok hij haar aan haar hand, waarmee ze hem kietelde, weer terug op zich, maar gebruikte deze keer zijn hele lichaam om haar van zich af te krijgen door deze met een schok naar rechts te bewegen. Hij voorkwam dat ze hard viel door zijn handen onder haar rug te leggen. Grijnzend haalde hij ze onder haar rug vandaan en kwam hijgend weer op haar zitten. Deze keer verplaatste hij zich echter helemaal naar haar benen en drukte met zijn handen haar voeten stevig tegen de grond. ‘Eens zien of je hiertegen kunt,’ sprak hij en met kracht tilde hij één voet op, waarna hij onder de bal van haar voet begon te kietelen met twee vingers.