[T]here's no air

Oliver's afwezigheid tijdens het lopen was pijnlijker dan ze verwacht had. Dus nu ze weer terug was, ging ze eerst even bij hem langs. Maar toen ze op weg was naar haar 'collega', ging het vervelende alarm weer af. Al een hele tijd had het meisje geen Greenies meer verwelkomt en als ze eerlijk moest zijn was ze daar nu ook niet echt de beste in. Dankzij haar Runnertaken had ze het de laatste tijd behoorlijk druk gehad, aangezien ze nu voor 2 moest werken. Lichtjes zuchtend zette ze een pas in richting de Box. Het enige goede aan dat extra werk was wel dat haar conditie geweldig was. Niemand maakte aanstalte om de Newbie eruit te halen, dus besloot Helena maar het initiatief te nemen. Lichtjes kreunend hief ze de hendels voor de platen op en toverde ze de Laar tevoorschijn aan de Greenie. Toen de platen stevig op een andere plaats stonden, sprong het meisje erin. Een meisje van haar leeftijd lag erin en glimlachend liep ze erop af. Vriendelijk zei ze goedendag, je wist maar nooit hoe Newbie's gingen reageren. "Ik ben Helena." Haar toon was zacht en warm, maar had geen arrogante toon. Ze hief haar hand kort op, "Het is normaal dat je je naam niet herinnerd." Grijnzend ging ze wat rechter staan, "Als je dat soms wou weten."

Het meisje leek angstig, maar dat deed haar herinneren aan zichzelf. Het meisje deed haar denken aan een bang hert -al wist ze niet meer echt wat een hert was. Even leek het alsof het meisje haar tong verloren was, maar toen rolde de vragen over haar lippen als de golven van de oceaan. Ze glimlachte zachtjes en ging op de harde vloer voor haar zitten. Waarna ze haar benen over elkaar legde en ze ontspannen naar achteren leunde. "Wel, niemand hier kan zich echt iets herinneren van zijn verleden en waarom dat komt weten we niet." Begon ze ontspannen. Soms leek het alsof ze vrede had genomen met haar geheugenverlies, maar iedereen die haar fatsoenlijk kende wist dat dit absoluut niet het geval was. "Binnenkort zal je je eigen naam wel weer herinneren, dat is het enigste wat we terug krijgen." Ze bestudeerde het meisje met haar blauwe ogen, ergens kwam ze haar zo bekend voor. Alsof ze haar al eerder had gezien, maar waar wist ze niet. "Zal ik je een rondleiding geven door de Laar?" Zei ze, toen ze recht stond en haar handen aan haar broek afklopte.

_{Ze glimlachte lichtjes toen ze zag dat het meisje haar hand boven haar ogen deed door het felle licht. Ze moest zich eraan blijven herinneren dat dit meisje nieuw was en dat ze rustig moest doen. "We noemen deze grote open plek de Laar. Die muren die je ziet zijn van het labyrint, waarin runners naar de uitgang zoeken." Probeerde ze dit alles te verduidelijken. Eigenlijk was ze absoluut niet goed in het verwelkomen van Newbies, maar nu ze ermee begonnen was moest ze het ook maar afmaken. Nonchalant sprong ze uit de Box en stak ze haar hand uit om het meisje te helpen, maar persoonlijk dacht ze niet dat deze haar hand ging aanpakken. Toen het meisje uit de Box was, ging Helena voorop. "Iedereen heeft hier een taak." Begon ze haar uitleg, "Je hebt de Runners, die naar een uitgang zoeken. De cooks, die voor het eten zorgen." Ze wees met haar hand naar het gebouw waar hun koks zaten, "Er zijn Med-Jackers die de gewonden verzorgen. Builders proberen hier alles vorm te geven en Bricknicks repareren de gebouwen. Slicers werken in het Bloodhous, daar zo." Haar vinger wees naar een gebouw waar enkele stallen en dieren langs stonden, "Zij verzorgen en slachten de dieren. Baggers zorgen voor de doden lichamen, al hebben we die niet echt." Ze moest lichtjes lachen, maar hield daar al snel mee op toen ze haar rondleiding hervatte, "Dan heb je nog Sloppers die alle vuile klusjes doet. Ginder heb je de slaapplaatsen." Het bouwvallige gebouw kwam inbeeld, enkele Laarders waren bezig met hun hangmat op te ruimen en vriendelijk groette ze deze, "Daar heb je de Meeting Cabine, waar Gatherings worden gehouden en ik denk dat dat het zowat is. Nog vragen?" Nadat ze het gebouw in een hoek van de Laar had aangewezen, draaide ze zich hoopvol om naar het meisje.}