Building upstairs homestead

Het ergste van dit alles was dat Noah veel alleen was. Te veel. En in al die tij dat hij alleen was dacht hij veel na. Te veel. Soms had hij het gevoel dat de gedachtes hem zouden verstikken, dat hij gek werd. Veel van de dingen die er gebeurden ontgingen hem. Hij duwde zich weg van de groep, ook al wist hij dat dat niet goed was. De andere mensen hier waren de enigen die hij had, maar toch bleef hij iedereen weg duwen. In het begin was het hem nog wel gelukt. Zo had hij wel een paar mensen ontmoet. Maar nu werd het hem vaak te veel, en zocht hij vaak de eenzaamheid op.

Ook de verveling was verschrikkelijk. Hij voelde zich nutteloos, en bijna al zijn gedachtes was vol zelfhaat en pessimisme. Hij haatte alles aan deze plek. De groene kleur van het gras, kille briesjes in de nacht. Maar vooral de muren. De muren maakten alles zo veel erger. Hij werd er claustrofobisch van, en had al tijden nachtmerries over ze. Dat ze op hem af kwamen, hem probeerden te pletten. Of dat ze juist niet bewogen, en hen onbeschermd lieten voor de gevaren van het labyrint.

Het was op een zonnige middag dat hij zich besefte hoe sneu zijn situatie was. Hij zat met zijn rug tegen een boom, niet ver van de homestead. De meesten hier deden in tegenstelling tot hem hun best om er wat van te maken, terwijl hij zich als een klein jongetje verstopte in het bos. Niet in een hoekje, want in een hoekje betekende bij te muren, en die ontweek hij angstvallig. Zijn ogen staarden levenloos voor zich uit in het niets, terwijl hij nadacht over wat hij moest doen. Zo doorgaan? Een goede optie was het niet. Steeds meer voelde hij de neiging om te helpen, mee te doen met de groep, maar het wilde niet echt lukken. Tot nu. Zonder er echt over na te denken stond hij op, en begon hij licht gehaast te lopen. Zoekend naar de eerste de beste. Misschien kon hij wel .. helpen, ofzo.

Na een tijdje lopen bereikte zacht geplof zijn oren. Nieuwsgierig keek Noah op, en voor het eerst in lange tijd was er iets van opgewektheid te zien in zijn ogen. Voor het eerst sinds hij hier was voelde hij zich daadwerkelijk gemotiveerd, en snel volgde hij het geluid. Na een tijdje zag hij de jongen die hem op de eerste dag hier verwelkomt had, gebogen over een blok hout. Hij was ingespannen aan het hakken, en Noah besloot om op hem af te stappen. Het zag er wel naar uit dat hij een beetje hulp kon gebruiken. 'Hee..' Begon hij een tikkeltje ongemakkelijk. Even bleef hij zwijgend staan, zijn handen in zijn zakken. 'Kan ik misschien helpen .. ?' Voegde hij er aan toe. Noah was dan misschien niet extreem breed, maar hij was op zich wel sterk en geschikt voor zwaar werk als hout hakken. Hopelijk kon hij zich een beetje nuttig maken.

[Niet zeker of ik hier mocht posten?]

De jongen leek opgelucht toen Noah aanbood om hem te helpen, en zijn luchtige lach deed de bruinharige jongen zich op zijn gemakt voelen. Noah ontspande een beetje, en glimlachte zachtjes terug. "Ja, heel graag zelfs," Sprak de jongen. Noah kon zich herinneren dat hij zijn naam had gezegd, maar de naam zelf ontschoot hem even. Was het niet iets met de m? Mark? Nee, niet Mark. Ma .. Max! Ja dat was het. Max begon meteen enthousiast te vertellen over zijn plan. "Ik ga een tweede verdieping maken." Een tweede verdieping? In Noah's oren klonk het een beetje te ambitieus, en aarzelend keek hij naar de huidige homestead. Zou dat een andere verdieping kunnen houden? 'Hoe wil je dat doen dan?' Vroeg hij nieuwsgierig. Het klonk niet als een makkelijke opgave, maar misschien had Max het wel allemaal heel goed bedacht. Hoe dan ook, Noah zou hem in iedere geval kunnen helpen met het fysieke gedeelte, zoals het sjouwen en het hout hakken.

Evan veegde het zweet af. Hij was net zeker tien keer op en neer gerend om spullen van de Bloodhouse naar de Cooks te brengen. Zware bakken met vlees en vis hadden er voor gezorgd dat zijn armen nu een beetje loom waren, maar hem hoorde je niet klagen. Het probleem was dat er steeds meer mensen bij kwamen. Steeds opnieuw zat er weer iemand in de Box. Soms zat er iemand bij met echt veel verstand, op een andere keer zat er iemand bij die helemaal niks kon. Of van die dombo’s die dachten dat ze leuk waren door grapjes te maken die helemaal niet leuk waren. Kortom: mensen aan wie ze niks hadden. Maar goed, hij richtte zich maar gewoon op de mensen die wél goed mee konden helpen. Hij zuchtte, zette de laatste bak bij de Cooks neer en draaide zich om. Waar kon hij nog helpen? Het was hem opgevallen dat Max bezig was geweest met de Homestead. Hij had de jongen eerder geholpen en hij wist vrij zeker dat de jongen nu ook wel wat hulp kon gebruiken. Zijn vermoeden werd bevestigd toen hij een andere jongen naar de Homestead zag gaan die hij niet kende. Hij klopte zijn handen aan zijn broek af, knikte vriendelijk naar de Cooks en ging vervolgens naar Max toe. ‘Hé man,’ sprak hij zacht. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’

Vlak voordat hij arriveerde en vlak nadat hij zijn woorden had gesproken, was Max zijn uitleg begonnen en Evan luisterde geboeid mee. Hij glimlachte. Hij had van hun eerste ontmoeting al wel opgemaakt dat de jongen iemand was die graag de handen uit de mouwen stak, maar zo was hijzelf ook. Hij keek naar de palen die de slaapruimte omhooghielden. Hij liep er naartoe en liet zijn hand er langs glijden. Hout. Natuurlijk. Hij dacht diep na. Konden ze dat soort palen niet maken bij de Deadheads? Daar waren toch heel veel bomen? Maar ja, dan moesten ze wel materiaal hebben natuurlijk. Bovendien wist hij niet of dat het soort hout was wat Max bedoelde, maar hij het altijd proberen, toch? ‘Dit is gemaakt uit hout,’ zei hij tegen Max. ‘Hebben we nog van zo’n soort materiaal liggen of zou het niet handiger zijn als we een paar bomen afkapten in de buurt van de Deadheads?’ Toen dacht hij na over het volgende probleem. De vloer. ‘En voor dat plafond stel ik voor dat we dat helemaal kapot maken en er dan ook hout neerleggen? Dat kunnen we dan bevestigen met schroeven…’ Hij keek om zich heen. ‘Als we dat hebben natuurlijk. En als dat niet was wat je in gedachten had, zou ik graag horen wat dan wel. Want ik heb geen ideeën meer.’ Hij begon te lachen. Hij hoopte ook dat zijn idee een beetje strookte met dat van Max, want hij wilde zichzelf niet belachelijk maken tegenover de jongen. ‘Het helpt ook niet echt dat ik geen Builder ben.’ Hij grinnikte even, want dat was wel waar. Ze zouden aan zijn perspectief op ideeën minder kunnen hebben omdat hij er eigenlijk niet zo mee bezig was, maar improviseren kon altijd helpen, niet waar?

Max verduidelijkte zijn plan, en ook al snapte Noah er niet heel veel van, toch knikte hij. Ergens klonk het allemaal wel logisch. Hij zou het mentale werk wel aan Max over laten. Al snel kwam er een andere jongen bij het duo staan, en Noah knikte begroetend. Hij stelde voor om ook mee te helpen, en aangezien het leek alsof Max de leiding had gaf hij maar geen antwoord. Zwijgend luisterde hij mee met het gesprek tussen de twee. De nieuwe jongen stelde voor om wat bomen om te kappen in de deadheads voor de palen. Max vroeg of zij dat wilden halen, en Noah knikte weer, ook al wist hij niet zeker of het wel helemaal aan hem gericht was. Hij wiebelde aarzelend heen en weer, wachtend tot er iets zou gebeuren. Hij was niet echt het leidinggevende type, meer volgend. Die moesten er ook zijn. Plotseling kwam ook een meisje bij hen staan, die ook vroeg of ze mee kon helpen. Ze zag er niet erg sterk uit, maar alle hulp was vast welkom. Echter voelde Noah zich niet zo in de positie om haar uit te nodigen, dus keek hij afwachtend naar Max. Hij voelde zich weer een tikkeltje overbodig, maar dat zou wel over gaan als hij eenmaal bezig was.

Evan luisterde naar wat Max zei en knikte. Oké. Vijf steunpilaren. Deadheads. Dan zouden ze eerst gereedschap moeten hebben om die bomen om te kunnen zagen natuurlijk, want Evan nam aan dat ze alles met hout gingen doen. Hij wilde net aangeven dat hij ging vertrekken om een zaag te halen toen hij Lex zag. Hij glimlachte naar het meisje en bleef even staan wachten tot ook zij een opdracht kreeg. Hij was wel blij dat Max haar niet bij het deel indeelde waarbij ze in de bossen moest gaan werken. Vervolgens kwam Helena aanlopen, een meisje die hij al eerder had ontmoet en die toen best vriendelijk tegen hem was geweest. Hij grinnikte toen hij naar haar blote voeten keek. Ook Max leek het op te merken en Evan knikte instemmend toen hij zijn woorden zei, maar besloot om er niks van te zeggen omdat hij Helena niet ongemakkelijk wilde laten voelen. ‘Veel plezier. En niks breken of zo,’ zei hij tegen Lex en hij stak zijn tong plagend naar haar uit. ‘Ik ga even materiaal halen zodat we die boompjes om kunnen hakken, oké?’ vroeg hij aan Max, maar hij nam aan dat dat wel goed zat en draaide zich om. In het voorbijgaan haalde hij uit naar Lex met zijn hand en prikte haar in haar zij. Vervolgens zette hij het op een sprinten zodat hij uit haar buurt was voor als ze wraak wilde nemen. Het duurde niet lang voordat hij het materiaal gevonden had wat ze nodig hadden en hij vertrok weer terug naar Max. Hij liet de gereedschapskist zijn en wachtte tot ze naar de Deadheads zouden gaan. Hij zette de gereedschapskist even neer om zijn schouder te ontlasten en wachtte af.