Damn. [OPEN + GANZENOPDRACHT]

Een tikkeltje slaperig kwam Evan van zijn hangmat. Natuurlijk bleef zijn voet verstrikt in het voeteinde hangen. Hij stak zijn hand uit om een pijnlijke val te voorkomen en het resultaat was dat hij nu op één hand steunde en de andere langs zijn zij hield om zijn evenwicht te behouden. Hij probeerde zijn voet los te rukken. Op de één andere manier kreeg het voor elkaar om het voeteneind heen en weer te laten slingeren en belandde hij met zijn neus op de grond.* Hij zuchtte, mompelde iets dat verdacht leek op ‘schijt’ en kwam vervolgens overeind. Hij voelde voorzichtig aan zijn neus en merkte, aan het warm worden ervan, dat het dadelijk ging bloeden. Zacht vloekend ging hij naar het huisje waar hun douche was. Hij liep, zonder echt op zijn omgeving te letten, naar boven. Op de trap kwam hij een paar giechelende meisjes tegen en hij begroette hun met een knikje. ‘Eh…’ begon eentje twijfelend, maar ze werd aangestoten door haar vriendinnen die vriendelijk naar hem knikten. Het twijfelende meisje haalde haar schouders naar hem op en liep naar beneden. Terwijl Evan zich bedacht waarom de meisjes zo raar reageerden, liep hij naar de kamer toe waar de douche zich bevond. Hij zette eerst zijn oor tegen de deur om te luisteren of hij geen stromend water hoorde – om een situatie zoals Lex de vorige keer met hem voorhad te voorkomen – en nadat hij er vrij zeker van was dat dat niet het geval was, opende hij de deur. Hij hield zijn hand tegen zijn nu al hevig bloedende neus en keek vervolgens naar voren. Blosjes kwamen op zijn wangen en de pupillen van zijn blauwgrijze ogen verwijdden zich, maar hij kon niet ophouden met staren. Hij leek verstijfd te zijn en geen kant op te kunnen. Zijn ogen leken vastgelijmd te zijn aan het lichaam dat zich voor hem bevond. Damn. ‘Eh…’ bracht hij uit, maar praten verergerde het alleen maar en hij merkte tot zijn ergernis dat het bloed al op de grond druppelde, maar hij kon zich nauwelijks bewegen.

Het was Lex. Natuurlijk was het Lex. Het bleek de laatste tijd alleen maar Lex te zijn waarmee hij dit soort momenten meemaakte, ook al was het nog maar één keer gebeurd. Deze keer was het niet door de andere Gladers en was hij hier uit eigen wil. Hij wist niet wat hij moest doen. Zijn neus hield niet op met bloeden en het bloed druppelde al flink op de grond, maar Evan kon zijn ogen niet van haar afhouden. Het was niet dat hij een perverse gast was die op dit soort dingen kickte, helemaal niet, maar hij had haar nog nooit… zo gezien. Haar slanke benen waren niet verhuld en dankzij de strakke handdoek kon hij haar mooie, elegante en vooral vrouwelijke lijn zien. Het was een heel ander beeld dan die verhullende kleren die hij tot nu toe had meegemaakt. En hij wist dat hij dit beeld niet erg vond en schaamde zich erg voor die gedachten. Hij kon er niks aan doen, want diep in zijn hart bleef hij natuurlijk wel een jongen en jongens – uitgezonderd op sommigen na dan – hielden wel van dit soort dingen. Nu klonk hij juist wél als een pervert. Great. ‘Ik kwam alleen mijn neus deppen hier,’ sprak hij en hij voelde zijn wangen rood worden. ‘Het was niet de bedoeling om je in verlegenheid te brengen.’ Hij besefte dat zijn staren het er niet echt leuker voor haar op maakte en wendde gauw zijn blik af. Hij rende naar de wasbak, pakte een witte washand en sloot deze om zijn neus. ‘Sorry!’ sprak hij en zijn toon klonk best wel grappig omdat hij de washand stevig tegen zijn neus geklemd hield. ‘Ik zal je wel even laten doen. Ik zie je zo!’ Hij rende weer terug de badkamer uit en gooide de deur achter zich dicht waarna hij tegen de deurstijl leunde. Nu zat ze niet alleen met een ongemakkelijk gevoel opgescheept omdat hij zo naar haar had zitten staren, maar had ze ook nog eens te maken met het bloed dat uit zijn neus was gedruppeld. Good job, Evan. Zucht.

Terwijl hij met de witte washand zijn neus afveegde, bewoog hij zijn vingers naar zijn neus en kneep met de vingertoppen van zijn vingers zijn neusgaten stevig dicht om het bloed te stelpen. Hij besefte nu pas dat hij beter een andere kleur van washand had kunnen gebruiken, want hij betwijfelde of ze er dit ooit nog uit gingen krijgen. En een bloedrode washand dat ooit wit was geweest raakte niemand natuurlijk nog aan. Hij wist dat hijzelf ook niet gauw een door bloed doordrenkte washand zou gebruiken om zijn gezicht te wassen. Nou ja, ze konden het hem ook niet echt kwalijk nemen. Het was allemaal zo snel gegaan. Lex had daar halfnaakt voor hem gestaan en hij had snel iets moeten zoeken om zijn neus te stelpen en om haar haar privacy te gunnen die ze verdiende. En ook om een beetje de schaamte bij hun beiden weg te nemen, hoewel hij aan kon nemen dat het niet echt gelukt was. Evan kwam overeind en wilde net de trap afgaan zodat hij Lex nog wat meer privacy kon gunnen toen hij haar zachte stem opeens hoorde. Het leek erop dat ze tegen zichzelf aan het praten was en Evan kon er niks aan doen dat hij zijn oor tegen de houten deur drukte zodat hij mee kon luisteren, hoewel dat niet echt nodig was omdat haar paniekerige stem tot hier ook wel te horen was. Zijn nieuwsgierigheid werd getrokken toen hij de naam ‘Fletch’ hoorde en zonder dat hij het echt kon tegenhouden deed hij de deur open. ‘Wie is Fletch?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘En natuurlijk kunnen we nog vrienden zijn,’ ratelde hij snel verder terwijl hij zijn blik van de klink van de deur liet glijden. ‘Het betekent niet dat als…’ Hij viel stil. Zijn blik gleed eerst naar de handdoek die op de grond lag en daarna naar haar naakte lichaam. Door haar bewegingen bewogen haar rondingen mee en Evan schudde zijn hoofd terwijl hij zichzelf bestrafte omdat hij naar zoiets keek. Jeetje. Hij sloeg de bal weer eens enorm mis, zeg. ‘Ik heb niks gezien!’ sprak hij terwijl hij de deur weer dicht knalde. Zijn hoofd leunde tegen de deurstijl aan en zijn hand gleed door zijn warrige, dikke haar. Jeetje… waarom had hij zijn nieuwsgierigheid net zo de overhand laten nemen? Hij kreeg het beeld van Lex’ naakte lichaam niet meteen uit zijn hoofd en schaamde zich daar te pletter voor. Wat was hij toch een pervert, zeg!

Het lukte hem om, naarmate hij zichzelf harder bestrafte en zichzelf meer uitschold, Lex’ lichaam uit zijn hoofd te krijgen. Toch kostte het hem moeite om te begrijpen waarom Lex zich zo onzeker over zichzelf voelde. Van wat hij had kunnen zien – en dat was meer dan dat hij zich op dat moment gewenst had – was ze echt wel een mooie meid. Maar ja, als hij dat nu duidelijk aan haar zou maken, zou ze echt helemaal gek worden. Als dat nu al niet het geval was. Hij wist niet zo goed wat hij nu moest doen. Het leek hem het beste om gewoon aan te kloppen in plaats van dat hij de deur weer open zou doen. Wie weet was ze nu zo beschaamd dat ze hem niet meer onder ogen durfde te komen en dat vond Evan het niet waard. Ze hadden tot nu toe iets wat ze een vriendschap konden noemen – of toch minstens het begin van een vriendschap – en hij wilde het voor hun beiden niet verpesten. Voorzichtig klopte hij met zijn knokkels zacht tegen de eikenhouten deur en schraapte hij zijn keel. ‘Lex?’ vroeg hij en hij haatte zichzelf omdat zijn stem oversloeg. Het was voor hem minstens zo ongemakkelijk als voor haar. ‘Kun je er alsjeblieft uitkomen als je klaar bent? We moeten hierover praten.’ Hij wist niet veel wat er te zeggen viel, maar hij wilde niet dat ze zichzelf ongemakkelijk voelde. ‘Ik deed het echt niet expres,’ liet hij er vervolgens nog op volgen.

Evan had zin om zichzelf een flinke klap tegen zijn hoofd te geven. Tegen de tijd dat Lex eindelijk uit de soort van badkamer kwam, had hij de hele tijd haar figuur weer voor zich gezien. Hij vond zichzelf vreselijk omdat hij daaraan bleef denken en besloot dat het beter was als hij voortaan echt drie maal klopte voordat hij binnen zou stormen. Hij beschuldigde zijn hangmat er maar van. Die had niet zo moeilijk moeten doen. Dan was hij niet gevallen en had hij nu ook niet zo awkward tegenover haar gestaan. Hij haalde diep adem toen hij haar tevoorschijn zag komen in een te groot vest en met de kap helemaal over haar hoofd getrokken en beet op zijn onderlip. Had hij wat ze tot nu toe hadden opgebouwd helemaal verpest? Hij wist dat hij niet de meest ideale persoon was om binnen te komen als zij zich aan het omkleden was en dat ze misschien liever iemand anders had gehad – hij noemde geen namen – maar was het zo erg geweest dan? Blijkbaar wel. ‘Eh…’ Hij schraapte zijn keel. ‘Het spijt me, oké?’ Hij wierp zijn handen ietwat onzeker in de lucht. ‘Ik…. Mijn neus bloedde, ik keek niet uit en ik ging naar binnen. Ik zal zorgen dat het de volgende keer niet meer gebeurt.’ Hij schraapte zijn keel en voelde zich nu wel een beetje ongemakkelijk worden. ‘Dus eh… zet die kap maar weer af, want je ziet er veel beter uit met je gezicht helemaal bloot.’ Goede woordkeuze, Evan. Goede woordkeuze. Not.

Evan dacht dat hij, mede dankzij zijn geweldige woordkeuze, nooit meer een woord of een handeling uit haar ging krijgen. Dat hij het helemaal verpest had en dat hij op kon rotten. Zijn blik gleed naar haar en zijn wenkbrauwen fronsten zich kort toen ze de kap dan toch van haar hoofd deed. Een kleine glimlach gleed om zijn gezicht. Een glimlach van overwinning, that is. Hij moest zich echter koest houden, want hij was er nog niet. Ze had nog steeds niks gezegd en leek dat ook niet van plan te zijn. Een hele kleine zucht gleed over zijn lippen en kort deed hij een stap dichterbij. Zijn blauwgrijze ogen bleven kort op haar hangen. Haar hoofd had ze naar beneden laten hangen en haar ogen keken hem niet aan. Hij wist dat hij dit waarschijnlijk niet moest doen, maar als hij wilde dat ze hem aankeek, had ze niet echt een andere keus. En dus legde hij haar vinger onder haar kin en tilde haar hoofd op zodat ze oogcontact konden maken. ‘Lex,’ zei hij en hij deed zijn uiterste best om niet wanhopig te klinken. ‘Dit verandert niks aan onze vriendschap, oké? Het was gewoon een ongelukje dat we beiden zo snel mogelijk willen vergeten. Oké?’ Hij liet haar langzaam los en liet zijn hand naast zijn zij hangen. Dit kon hij eigenlijk absoluut niet gebruiken, maar hij wilde haar comfort geven. Alleen had hij geen idee hoe. Ze stak dan ook zo moeilijk in elkaar dat hij het soms zelf niet meer wist.