Only sorrow

Nog nooit, ooit, had hij zich zo klote gevoeld. Nog nooit was zijn lichaam zo gevuld met woede, walging en verslagenheid. Vanaf het moment dat hij wakker was geworden, had hij zichzelf weggesleept van homestead, niks aankijkend. Vooral: niemand aankijkend. Hij had zichzelf naar boven gewerkt in de treehouse. Gister had hij hier met Siënna gezeten en het was het enige rustmoment dat hij die dag gehad had. Dwaas genoeg hoopte hij dat weer te bereiken, maar in het uur dat hij hier al in z’n eentje zat, was hij zich niet beter gaan voelen. Natuurlijk niet.
Hij zat met zijn benen kruislings opgetrokken en had zijn hoofd tussen zijn knieën en romp verstopt, zijn handen zijn hoofd bedekkend. Hij probeerde op een rijtje te krijgen wat er precies gebeurd was, al was het allemaal behoorlijk duidelijk voor hem - iets wat gisteravond duidelijk niet het geval was geweest.
Hij had een rotdag gehad. Hij had al dagen aangevoeld dat er een moment van knappen zou komen. Hij was een opkropper en wilde zelf met zijn eigen gevoelens dealen. Dat was tot nu toe ook prima gelukt, en hij dacht verantwoordelijk met die manier van leven om te gaan door op tijd een dagje vrij te nemen, om te voorkomen dat hij ook echt zou gaan knappen. Eén rustig middagje. Dat had moeten voorkomen wat er gisteravond was gebeurd.
Maar in plaats van een uitstoomdagje, was het een van de meest afschuwelijke dag dusver geweest. Hij werd wakker met Alylore die zichzelf uit wanhoop en waanzin de maze in had geworpen, de griever toesprekend met lieve woordjes, om twintig minuten later bebloed en gestoken terug te hinkend, en voor zijn neus te sterven. De middag met Siënna doorbrengen had wel geholpen, en in zo’n waanzinnig korte tijd was hij om haar gaan geven, maar het bericht dat ze zich ook voor Runner op wilde geven.. Hij zuchtte. Hij probeerde zich niet zo te voelen, hij probeerde het écht! Maar moesten de mensen waar hij het meest om gaf nou echt altijd de roekeloze zijn die zichzelf dat maze in wilde gooien? En daarna, dat was simpelweg de knap geweest. Hij was zijn rust gaan vinden in de cabin, waar hij Kristy had ontmoet. Ze was als een gek gaan zeiken, oneindig lang, zonder stop, zonder limieten. En hoe erg hij ook zijn best had gedaan om zijn kalmte te bewaren, wat hem normaal geen moeite koste, het lukte hem niet. De drank had hem ook niet geholpen. En toen Kristy zich zonder schaamte op zijn schoot had geplant, hem vast had gegrepen en hem was gaan zoenen, was het mis gegaan. Hij kon zich nog herinneren dat hij haar van zich afsleurde en op de grond gooide. Want nee, zomaar op zo’n manier aangeraakt worden..
Maar vervolgens was dat fysieke precies geweest wat hij had gewild. Blind van woede, frustratie, verslagenheid en vooral ook erg veel alcohol, was hij naar buiten gerend en was hij Helena tegengekomen. En dit was het gedeelte waar hij ook nu niet goed over uitkwam. Hij kan zich nog het intense, niet te negeren verlangen naar haar voelen. Hij vroeg nooit om haar hulp, maar hij had haar de avond daarvoor nog rustig gekregen door samen met haar in een hangmat te liggen, en hij liftte graag op dat soort momenten mee. Want ja, dat soort momenten vond hij ook fijn en ook hij werd er rustig van. Hij gaf dat alleen nooit zo aan. Hij had dat wel moeten doen. Hij had haar, of wie dan ook, veel eerder om hulp moeten vragen. Want nu had hij niet de mentale rust van haar willen krijgen, maar moest hij zijn agressie, die al weken in hem had zitten koken, eruit. En blijkbaar was dat op deze manier gebeurd.
Hij voelde zich walgelijk. Zelfs ademhalen voelde vies. Ze was met hem meegegaan, maar had doorgehad dat hij dronken was. Hij had die opmerking genegeerd, en was doorgegaan. Op één moment zelfs had het hem niks gescheeld of zij het wel goed vond - en dat was het moment waarover hij zichzelf van deze boomhut kon gooien. Hij kan zich het verlangen herinneren, wat honderd procent oprecht was geweest. Hij kon zich herinneren hoe ieder haartje op zijn lichaam, ieder stukje huid haar wilde en wilde voelen. Maar dat moment werd geleid door agressie en hij had niks meer om haar gegeven. Want was het verder, buiten dat moment, toevallig dat hij dit bij Helena deed? Nee, want hij voelde zich zo waanzinnig goed bij haar. Dus waren het volledig zijn fucked up emoties en de alcohol die hem dit hadden lieten doen? Niet helemaal. Maar had hij het gedaan zonder al dat? Ook niet. Dan had het hem waarschijnlijk veel langer gekost om erachter te komen dat hij dit met haar zou willen. Maar wilde hij dat nu nog? Kón hij dit nu nog, na zijn eigen walgelijke gedrag? Zou hij zichzelf dit niet voor eeuwig kwalijk nemen?
Gelukkig had een opmerking van haar het kleine stemmetje, dat hem vertelde dat het fout was, sterk genoeg gemaakt om tot hem door te dringen. Het had hem iets meer ratio gegeven, net genoeg om te voorspellen wat er ging gebeuren als ze hiermee doordingen: dan zou hij doordrukken waar hij dat asociale, walgelijke moment mee was begonnen. Want iedere keer dat ze hem teder aanraakte of lieflijk had gezoend, wilde hij meer van haar. Hij was opgestaan, en gelukkig Helena ook, en was ze van hem weggelopen.

Hij voelde zich afschuwelijk, walgelijk en hij kon zich geen erger gevoel voorstellen. Hij schaamde zich kapot. Hij merkte het zelfs nauwelijks toen de muren van het labyrint begonnen te trillen en langzaam open gingen, zo vroeg in de ochtend had hij zichzelf hier al neergelegd.