Well that ended badly IV

Het had vrij lang geduurd voordat Oliver echt rust had gekregen. Hij kon er niet tegen als er iemand bij was terwijl hij eigenlijk moest slapen, of gewoon niets moest doen. Hij voelde zich bekeken, ongemakkelijk. Maar toen zowel Hayden als dat andere rare meisje dat doodleuk zijn hand had afgehakt waren vertrokken en alleen Anthony was overgebleven die weinig aandacht aan hem besteedde, had hij ergens de moeite gevonden om de helse pijn in zijn lichaam te negeren en half weg te sukkelen. Uiteindelijk was ook Anthony weg gegaan, geroepen door een bel. Waarschijnlijk had iemand iedereen bij elkaar geroepen om over het voorval, zíjn voorval te praten. Het was nodig. Niet dat Oliver er veel van kon herinneren, maar hij kon zelf goed begrijpen dat er wel wat uitgelegd moest worden. Nu hij compleet alleen was, was hij ook echt in slaap gevallen. Alleen was dat geen fijn iets. Nog steeds spookten er onduidelijke beelden door zijn hoofd, hij kon er geen touw aan vastknopen en het irriteerde hem. Wat hij ook deed, echte rust had hij niet. Ondertussen ging de jongen ook steeds meer achteruit. Hij had een ziekelijke, groene kleur gekregen, de aders in zijn huid waren donker en gezwollen en zijn ogen waren bloeddoorlopen.
Terwijl Oliver half lag te slapen voelde hij een hand op zijn voorhoofd. Daarna een zacht paar lippen. Dat kon alleen Hayden zijn. Hij kreunde wat en draaide met moeite zijn hoofd naar haar toe. Zijn ogen hield hij gesloten, dat hoefde ze niet te zien. 'Hayden? Where did you go?' Mompelde hij schor en moeilijk.

Hij had dus goed gegokt. De Gathering. Wat zouden ze wel niet allemaal over hem gezegd? Zouden ze zich zorgen maken? Zou iemand al zijn plek in hebben genomen? Waarom maakte hij zich daar zorgen over? Natuurlijk had iemand zijn plek in genomen. Runner was iets wat iedereen wilde, ze zouden vast een moord doen om zijn plek in te nemen. Walgelijk. . 'But you sure look like shit, mate' zei ze plagend en keek naar hem terwijl ze weer met haar hand door zijn vettige lokken. 'Oh really. I didn't know.' Zei Oliver als weerwoord lichtelijk sarcastisch, hopend dat Hayden wel zou begrijpen dat hij het niet meende. 'But i still love you.' Oliver probeerde te grijnzen. De duisternis die hij om zich heen had in combinatie met Hayden's stem was aangenaam, fijn zelfs. 'I guess I love you too. For as long as I last.' Wie weet stierf hij wel over een paar uur. De gedachte maakte hem niet bang. Als hij al zoveel pijn had, wat zou de dood hem brengen? Rust. Het idee om te sterven leek zo gek nog niet.

Eigenlijk kon hij het gezelschap van Hayden niet verdragen op dit moment. Door hun relatie was ze zo, dichtbij, zo verschrikkelijk zorgzaam. Als Oliver zijn ogen open had gehad, was het al meerdere malen voor gekomen dat hij met zijn ogen had gedraaid. Serieus, wist die meid niets van afstand? Ja, dat ze er was vond hij wel fijn, iemand gaf om hem, maar ze was te dichtbij. Ze wilde teveel. 'That's why i told you. Meeting was erg gezellig, daarom ben ik maar heen heen gevlucht.' Klonk Hayden. Als ze hem probeerde op te vrolijken moest ze beter haar best doen want het maakte hem alleen maar geïrriteerder. 'Geven ze je wel te eten hier of zal ik even wat voor je gaan maken zo?' Vroeg ze zachtjes terwijl ze haar hoofd tegen de zijne legde. 'I'm fine.' Klonk het met een licht geïrriteerde ondertoon. Oliver bewoog wat en legde zijn hoofd een paar centimeter verder. Zo dichtbij hoefde ze niet te komen. Niet nu. 'No don't start like that Oliver! My Olive is not dying anytime soon.' Zei Hayden vastberaden. 'En je hebt een deken nodig straks vat je nou kou hier.' Zei ze bemoederend terwijl ze zijn vieze kleding bekeek. 'En schone kleding!' De blonde jongen zuchtte. 'I'm fine!' Zei hij fel terwijl hij omhoog kwam en zijn ogen opende. Meteen danste er zwarte vlekken voor zijn ogen en moest hij tegen de muur aanleunen om niet weer op zijn rug te vallen. Het leek ook alsof hij bijna buiten adem was. Nee, hij was niet oke. Hij was verre van oke. 'Okay, maybe not.' Gaf Oliver niet al te blij toe terwijl hij tegen de muur aanleunde.

Hayden bleef doorzetten, dat had ze altijd al gedaan. Het hoorde bij haar. Oliver zei niets en keek weg toen ze hem weer naar beneden duwde. Liggen was veel beter dan zitten, maar dat hij niet eens kon zitten was in zijn ogen een teken van zwakheid. Moest hij niet degene zijn die Hayden beschermde? Hij kon nauwelijks iets en het was hem ook wel duidelijk geworden dat Hayden prima haarzelf kon beschermen. Waarschijnlijk had ze meer pit dan hem. 'please, i worry.. A lot..' Zei ze zachtjes terwijl ze naar hem keek. 'I want you to get better, because i really don't know how'd survive without you okay..' Oliver slikte wat moeilijk maar keek haar nog steeds niet aan. Te bang om te breken, niet na wat er allemaal was gebeurd. 'Ik ga eten voor je halen en een deken en je vind het maar oke want je hebt geen keuze.' Zei ze zachtjes terwijl ze een kus op zijn voorhoofd drukte en opstond. Oliver knikte alleen en staarde naar het plafond. Hoe moest hij in godsnaam van haar af komen? Ergens was hij wel blij dat ze zo voor hem zorgde, dat ze zich überhaupt zorgen maakte om hem, maar ze maakte zich juist té veel zorgen. Het irriteerde hem. 'Ik heb een appel, brood en wat soep.' Na een vrij lange tijd waar de blonde jongen wat had na zitten denken, en half had liggen slapen, was Hayden weer terug gekomen. Hij schrok op uit zijn sluimerstand en werkte zich voorzichtig langs de muur omhoog zodat hij rechtop kon zitten. Niet dat het een fijne positie was, maar liggend eten was ook niet handig. 'Wil je alsjeblieft niet zo down doen waar ik bij ben? Ik weet dat je gewoon weer beter wordt oke?' Vroeg ze toch nog onzeker. 'Wil je weten wat er is besproken op de gathering?' Oliver keek naar het eten. Hij had honger, maar hij wist ook dat het snel genoeg ook weer naar boven zou komen. 'wat wil je?' Vroeg Hayden vervolgens. 'Soep, alsjeblieft.' Zei hij wat schor. 'En wat is er besproken?' Vroeg hij er snel achteraan terwijl hij met zijn enige hand nog wat slaap uit zijn ogen wreef.

Oliver knikte bij haar vraag en nam de soep aan. Zo heel warm was het niet dus hij kon het gewoon zo uit de kom drinken, want met een lepel zou het alleen maar fout gaan. Hij luisterde naar Hayden's samenvatting. 'Basically hebben Max en Anthony uitgelegd wat er gebeurt is met je. Toen begon een koter domme kut vragen te stellen en toen werd mij gevraagd Keeper te worden van de kokjes.' Zei ze vluchtig terwijl ze nog met zijn haar speelde. Oliver knikte en dronk verder van de soep. Het was fijn om zijn maag weer te vullen al voelde hij al een misselijk gevoel opkomen. Die soep zou er niet lang in blijven. Het viel hem op dat Hayden een onderwerp had over geslagen. Runners. Dat was vast ter sprake gekomen, misschien niet door Helena maar wel door iemand anders. Want wie wilde niet vrolijk de gangen verkennen? 'Weetje, je vind mij vervelend he?' Vroeg Hayden zachtjes. Oliver aarzelde even maar knikte toen. Hij zette de kom weg die half leeg was, veel meer kon hij niet op, te bang om het weer naar boven te halen. 'Ik zeg je vast ik ga niet weg' klonk het plagend. 'hoe voelt het nu? Beetje te doen kwa pijn?' Weer aarzelde Oliver met praten. 'Het gaat kut.' Zei hij kort terwijl hij zijn hand op zijn maag legde. Soep was misschien niet het beste idee geweest van de avond. 'De pijn is verschrikkelijk. Ik mag maar een pijnstiller maar god ik zweer het je, ik heb er twee nodig.' Oliver zuchtte even. 'En ik ben misselijk.' Voegde hij er nog aan toe. De jongen zakte wat onderuit voor een wat comfortabeler positie. Dat Hayden de deken had mee genomen was eigenlijk ook wel een plus punt want zo heel warm had hij het niet. Zijn kleding plakte van het bloed en het zweet en waren alles behalve fris. Het liefst had hij wel een schoon shirt of vest willen hebben, maar om zich zo uit te kleden voor Hayden was nu ook geen goed idee.

Hayden had een bak gepakt en naast hem neer gezet. Die vrouw dacht ook aan alles, al was het ook wel een van de eerste dingen waar Oliver aan gedacht had. 'Daar in overgeven dan kan ik het makkelijk opruimen oké?' Zei Hayden met een haast gebruikelijke glimlach. Oliver knikte weer. Als hij sprak deed het verschrikkelijk pijn in zijn keel dus liever zei hij niets. Ze glimlachte en legde de deken goed over hem heen. De jongen had ondertussen de soepkom weer opgepakt en er nog twee slokken van genomen, al bevorderde dat het misselijke gevoel niet echt. 'Je gaat het misschien niet leuk vinden maar je stinkt echt heel erg dus ik ga even iets van een emmer water halen en wat schone kleding zodat je jezelf niet vergast.' Zei ze plagend terwijl ze even kort aan de deken voelde. 'Nog een deken en een kussen?' Vroeg ze zachtjes terwijl ze naar hem keek. Oliver knikte weer en keek hoe Hayden uiteindelijk de stal uitliep. Een geïrriteerde zucht verliet zijn lippen. Als hij ergens geen zin in had, dan was het wel wassen. En al helemaal niet als Hayden het deed. Toen het misselijke gevoel ineens omhoog kwam gooide Oliver zich voor de bak en gaf hij over. Nou, dat hielp. Toen hij klaar was schoof hij het ding wat verder weg en leunde weer tegen de muur aan. Hij voelde zich nog slechter na het over geven. Als hij het had gekund dan was hij opgestaan en naar de tafel gelopen waar de tas stond met pijnstillers. Want als er iets was wat hij nodig had, dan was het dat wel. Heel voorzichtig kroop hij via de muur omhoog, steunend met zijn hand bewoog hij er langs. Nog nooit had hij zich zo uitgeput gevoeld van een paar stappen zetten, laat staan van zitten. Langzaam maar zeker kwam hij bij de tafel en eenmaal aangekomen begon de jongen koortsachtig en rommelig in de tas te zoeken. Ze zouden ergens moeten zijn..

Een Hayden niet kwaad was op hem terwijl hij iets deed wat niet mocht. Dat was nieuw. 'Bolle Ollie, wat zijn we aan het doen?' Zei ze terwijl ze hem naar een stoel begeleide. 'Noem me niet zo. Ik ben geen klein kind.' Beet hij haar toe. Soms ging ze te ver met namen. Zoals nu. Hayden begon zelf te zoeken en hield uiteindelijk het doosje omhoog waar Oliver zo heftig naar opzoek was geweest. 'Deze?' Oliver knikte alleen en keek weg. 'Eerst moet je schoon want je bent nu jakkie.' Hij trok een pijnlijk gezicht toen Hayden aan de slag ging met zijn mitella. Alles wat er met die arm gebeurde deed dubbel zo veel pijn als de rest van zijn lichaam en voor hij het wist proefde hij bloed van zijn lip waar hij weer in gebeten had. 'Ik weet dat je geen zin hier in hebt maar mond houden en put up with it.' Oliver draaide met zijn ogen en liet haar haar gang gaan, ook al was hij het er niet mee eens. Maar uiteindelijk had hij het toch warmer. Vervolgens bracht Hayden hem terug naar de plek waar hij de hele dag al had gelegen. Nou, daar had hij ook veel zin in. 'Genoeg gewandeld voor vandaag' Hij voelde zich een klein kind. En hij haatte het. Het probleem was alleen dat hij er niets tegen kon doen. Hoe zelfstandig hij ook probeerde te zijn, zijn lichaam kon het gewoon niet aan. Hayden was ondertussen teruggekomen met de pillen en een flesje water. Ze zat met water en het pakje pillen in haar handen. '1 of twee?' Oliver dacht even na. 'Ik heb geen idee wat twee doen, maar een is altijd te weinig.' Zei hij uiteindelijk eerlijk.

Oliver nam de anderhalve pil aan, dat was ook zo ongeveer zijn oplossing geweest. Hij gooide ze achterover en met een slok water van een flesje dat naast zijn plaats stond gingen de pillen makkelijk zijn keel door. Het duurde even voordat hij het effect voelde, maar na wat tientallen seconden voelde hij zich meer ontspannen en leunde hij weer met gesloten ogen tegen de muur achter hem. Een vage glimlach was op zijn gezicht verschenen, zoiets gebeurde altijd als hij de pijnstillers slikte. Het maakte hem licht in zijn hoofd en nadenken was dan niet de beste optie. 'I miss you' zei Hayden zachtjes en ging gewoon weer naast hem liggen. 'You wanna sleep alone or am I allowed to stay?' Klonk Hayden. Oliver knikte. 'Stay, please.' Mompelde hij. 'Im sorry i act like your mom but I just feel like nobody does that stuff and they just leave you stinking and starving here.' Hij was het met Hayden eens en als reactie daarop kroop hij wat dichter tegen haar aan. Hij voelde haar handen door zijn haren gaan, iets wat hij ook altijd bij haar deed. 'I love you okay.' Oliver pakte met wat moeite, hij had tenslotte zijn ogen gesloten, Hayden's hand vast. 'I love you too. Sorry for being such an ass.' Zei hij als weerwoord. De jongen wilde niet dat Hayden hem verliet, juist nu had hij haar het meest nodig. Hij was zo onzeker over alles. Of hij nog zou leven, of hij nog het labyrint in zou mogen of gaan. En op dat soort momenten had hij iemand nodig die hem aan kon horen en steunen. Iemand zoals Hayden.

Zoals hij nu lag voelde hij zich warm en aangenaam. Een gaap kwam over zijn lippen en hij ging iets meer op zijn rug liggen. Versuft opende hij zijn ogen toen Hayden praatte.[b] 'How long will it take you guys to find a medicine? Cause I don't like laying here all day.'[b] Murmelde hij terwijl hij zijn ogen weer had gesloten. Als Hayden zo bleef liggen zou het niet lang duren voordat hij in slaap zou vallen.

Voor het eerst dat Hayden in dit uur bij hem was, was hij echt gewild om te luisteren. Hij was te moe om er nog iets tegen in te brengen. Met zijn ogen gesloten luisterde Oliver naar Haydens gezang. Tegen het einde van haar lied schraapte hij zijn keel. 'Hayden, can you be honest with me?' Mompelde hij. 'Do you think I will live?' Het was een vraag waar hij heel graag antwoord op wilde hebben.

Wat Hayden zei klonk voor hem niet overtuigend. Maar hij was te uitgeput om er teveel tegen in te brengen, om kwaad op haar te worden. Misschien had hij die pijnstillers niet moeten nemen. 'We gaan gewoon je medicijn vinden en dan wordt je gewoon weer beter.' Ze hield hem vast en bleef tegen hem aan liggen. 'And if you die i would just get myself killed so we could be together again.' Ze legde zich tegen hem aan en sloot haar ogen. 'So you wont die.' Oliver gromde iets onverstaanbaars. 'Don't.' Kwam er uit zijn mond. 'I don't want you to get killed because of me. I don't deserve that.' Oliver hoestte even, het deed pijn, maar minder door de verdovende middelen. 'Will you stay with me? Even when I fall asleep?' Zijn hand vond haar haren en eventjes ging hij er door heen. Niet veel later werd het ademtempo van de jongen rustiger en gelijkmatiger. Zijn hoofd viel wat meer richting Hayden en zijn hand liet haar haren los.

Nog voordat de jongen in slaap viel hoorde hij de woorden van Hayden. Het gaf hem genoeg energie om nog even wakker te blijven. Wat Hayden vertelde was iets waar hij wakker voor moest blijven. Zo voelde het gewoon. Hij bewoog zijn hoofd wat verder naar boven zodat hij Hayden wat beter kon aankijken. Een vage glimlach lag op zijn lippen. Hij wist niet zeker waarom. Misschien omdat Hayden iets vertelde wat hij half al had verwacht en half al had geweten. Of was het gewoon vanwege de verdovende middelen. Het maakte hem niets uit. Hij wist even niet goed wat hij moest zeggen. Hij opende zijn mond, sloot hem weer en opende hem vervolgens weer. 'I love you too.' Kwam het er zacht uit terwijl hij haar haren weer streelde en hij zijn ogen vernauwde om ze lang genoeg open te kunnen houden. 'Just know that I will always love you and I will never try to hurt you. Ever.' Met die woorden zakte Oliver uiteindelijk toch in slaap.

Een paar uur later, diep in de nacht werd de jongen weer wakker. Kreunend. Iets deed pijn. En dat iets was zijn complete lichaam. Vooral de stomp. Zijn andere hand greep ernaar, hij kromde zijn rug terwijl hij een klein kreetje van pijn slaakte. Vervolgens liet hij de stomp los en probeerde hij koortsachtig Haydens schouder te vinden om er zachtjes aan te schudden. 'Hayden.' Zei hij haast onverstaanbaar. 'It's getting worse.' Zei hij er achteraan terwijl hij zijn knieën nog verder optrok. Het was duidelijk dat de medicijnen waren uitgewerkt en dat de pijn die hij tijdens de verdoving niet had gevoeld nu als een pijnlijke klap terug kwam.