This is something different

Met een schok gingen haar blauwe ogen wijd open. Luid gekraak en gepiep leek haar gewekt te hebben. Het was donker, nergens was licht en alles maakte een hard geluid. Het voelde alsof ze omhoog ging. Het meisje kroop in paniek achteruit, knalde tegen een muur aan en voelde dat er naast haar ook weer van alles stond. Langzaam begonnen haar ogen aan het donker te wennen en ze zag dat ze in een soort kooi zat, overal waren kratten en kisten opgestapeld en er was weinig ruimte om te bewegen. Hoe was ze hier terecht gekomen? Wat was er gebeurd? Ze probeerde na te denken, maar niets, helemaal niets kwam naar boven. Niet eens haar eigen naam.
Met een harde schok kwam de box tot stilstand. Vervolgens gingen boven haar  de twee deuren die alles zo stevig op hun plek hielden open. Ze moest haar hand voor haar gezicht houden tegen het felle zonlicht. Haar donkere, lange haren plakte aan haar hoofd en na een paar keer diep adem halen ging haar hartslag over naar een iets rustiger tempo. Langzaam was ze opgestaan en ze kon net over de rand van de box kijken. Ze was in een compleet nieuw gebied aanbeland. Maar hoe?

[OPEN]

Ze werd begroet door een wat ouder uitziende jongeman, duidelijk niet al te blij met het resultaat dat hij aantrof. Was het vanwege haar? Wat maakte het uit. Het meisje zat vol met vragen. Ze fronste even toen ze zich iets probeerde te herinneren, maar er niets naar boven kwam. Heck, ze wist haar eigen naam niet eens. Dat was wel vreemd. Dat hoorde je toch te doen? 'Hoi.' Zei ze richting de jongeman met een blije ondertoon. Haar naam kwam haar vast nog wel te boven, de rest waarschijnlijk ook wel. Zonder hulp klom ze behendig uit de box waar ze wakker in was geworden. Ze ging naast de jongen staan en keek er in, er zaten nog allemaal andere spullen in, blijkbaar was dat nodig. 'Zou je mij kunnen uitleggen wat dit is en waarom ik me niets kan herinneren?' Vroeg ze op een vriendelijke toon terwijl ze naar hem keek met haar ogen half dichtgeknepen omdat ze tegen de zon inkeek. De jongen was zeker niet al lelijk, dat wilde ze wel toegeven. Zijn haar zat ook nog eens goed, en die jas maakte hem al helemaal mysterieus. Zouden er nog meer mensen zijn, of waren ze met z'n tweeën? Zo heel erg zou het meisje dat niet vinden.

Meneer kon praten. Dat was al heel wat. Half en half had ze verwacht dat hij zijn schouders op zou halen en weg zou lopen, zo'n typje was hij wel. Dus ze was wel dankbaar dat hij zijn mond opentrok. Een vage glimlach waarvan ze niet helemaal wist of die daar zou moeten zijn of niet sierde haar lippen. Haar lichte, blauwe ogen gingen de omgeving langs. Er waren meerdere mensen bleek het. Niet erg, kon ze meer vrienden maken. Was het ook meteen weer wat gezelliger. "Je bent dood en je bent in de tussenpose tussen hemel en hel, hier wordt besloten waar je thuishoort," Was het antwoord op haar vraag. Het meisje trok even haar wenkbrauw op maar de glimlach bleef. Moest ze dit nu geloven? Hij had een vrij medelevende glimlach op zijn gezicht maar ze vertrouwde het niet. "Ik ben hier om je door het proces heen te helpen, je naam zul je je later nog herinneren, maar de reis hierheen was even een schok voor je geest," De flauwe glimlach was over gegaan in een grijns. Nee, dit kon hij niet menen.
'Gezellig.' Zei ze haast iets te opgewekt. Haar ogen vielen op twee grote deuren die open stonden. Ze wees ernaar. 'En dan moeten dat de poorten naar de hemel zijn neem ik aan?' Vervolgde ze met dezelfde grijns op haar gezicht. Dit was nog eens een interessante ontdekking.

Of de jongen meende het echt, of hij was een zeer sterke grap met haar aan het uithalen. Maar dat maakte haar niet zo heel erg uit, grap of niet, het idee dat ze in een of andere vage wereld zat waar ze getest moest worden of ze waardig was om naar de hemel te gaan klonk best cool. "Dat is het labyrint, daarin wordt getest of je naar hemel of hel gaat, maar nu nog niet, pas op de dag van het eindoordeel.'' Weer trok het meisje een wenkbrauw op. De dag van het eindoordeel? En wanneer was dat dan? Moest ze daar iets voor doen? 'En wanneer is dat?' Zei ze haar gedachte voluit, het klonk iets strenger. Ze was niet iemand die met vragen bleef zitten. Ze wilde helderheid, of hij nu een grap maakte of niet. 'En zolang ik die dag niet heb, wat moet ik hier dan doen?' De plek zag er wel degelijk interessant uit. Er waren meer mensen, wat meer gesprekken zou betekenen, er waren gebouwen die onderzocht moesten worden en vanuit haar ooghoeken kon ze nog een paar bomen zien die uitmondde op een bos. En dat moest natuurlijk ook ontdekt worden. Het maakte haar allemaal maar nieuwsgierig. Kon deze 'begeleider' van haar misschien niet een rondleiding geven?

Er was iets wat de jongen zelf niet wist. Was dit een goed iets of niet? Betekende dat dan ook niet dat hij er ook niet zo lang was dan zij? Het bracht allemaal vragen op waarvan ze niet echt een antwoord verwachtte dus moest ze ze maar met moeite inslikken. Misschien kon ze het later aan iemand anders, of toch aan hem, vragen. "Overleven, je waardigheid tonen, je niet laten verleiden," Somde hij op, "Maar wees gerust, ik zal er de eerste tijd zijn om je te helpen." Wat een opluchting. Dat stelde haar helemaal gerust. Niet echt, het bracht meer vragen in haar op. 'Me niet laten verleiden door wat?' Griever, het leek alsof de jongen cryptisch wilde blijven, haar wilde achterlaten met vragen. Ze knikte alleen maar toen hij zijn armen uitspreidde. Blijkbaar sprak haar gezicht boekdelen. Haar gezicht. Ze wist niet eens hoe dat eruit zag, misschien moest ze later maar een spiegel of iets met een weerspiegeling zoeken. Want daar was ze ook wel nieuwsgierig naar.
'Ik heb geen idee waar ik heen wil.' Zei ze schouderophalend terwijl ze haar armen langs haar lichaam liet vallen. Alles zag er wel uitnodigend uit, op de grote open muren na dan. En de box waar ze uit was gekomen. Dat ding wilde ze liever ook niet meer in.

Hij begon steeds geloofwaardiger te klinken, al had ze nog steeds wat vraagtekens. "Door de anderen, er zijn sommigen hier, de meesten eigenlijk, die je zullen proberen wijs te maken dat we hier zijn om er weer uit te komen.'' De meesten, dan moest dat betekenen dat hij dus nieuw was. 'Dus jij bent hier ook al nog niet zo lang?' Concludeerde ze uit haar eigen gedachtes. Ze liep op zijn tempo mee en keek ondertussen om zich heen. Het was warm, misschien een beetje benauwd en ze kwam er nu pas eigenlijk achter hoe erg ze plakte. Ze zag er waarschijnlijk niet al te fris uit. Ze kwamen vast nog wel langs de douches of zo. Terwijl ze met de jongen meeliep kwam er nog een vraag in haar op. 'Wie ben je eigenlijk?' Vroeg ze weer met de nieuwsgierige ondertoon. 'Ik bedoel, naast mijn 'begeleider''. Ze maakte aanhalingstekens met haar vingers bij het woord begeleider. Ze kon best begrijpen dat ze uitleg nodig had over hoe alles hier werkte, maar de jongen zag er niet uit alsof hij voor altijd haar begeleider bleef.

Hij was hier al sinds het begin. Waarom wist hij dan niet overal antwoord op? Ze dacht dat als ze hier al vanaf het begin was dat je dan wel alles moest weten. Opnieuw slikte ze wat vragen in, om de een of ander reden bang om hem geïrriteerd te maken, want zo heel blij zag de jongen er niet uit. Eerlijk gezegd leek het even alsof hij een grote fout had gemaakt met het kennismaken met haar. Hij was haar beschermengel zei hij. Waar waren zijn vleugels dan? "Vraag me niet wie die naam bedacht heeft, degene die een nieuweling vindt heeft als taak die te helpen en te beschermen. Gezien het feit dat we allemaal erop hopen bij het laatste oordeel naar hemel te mogen gaan werd het geassocieerd met engel en zodoende is dat gekomen," Oh, zo zat het in elkaar. 'Aha.' Zei het meisje een beetje onder de indruk van wat hij net allemaal had gezegd. Niet een echte engel, gewoon een naam, een titel. Wel, het was een mooie benaming vond ze. "Maar je mag me Lester noemen." Zei de jongen, Lester dus. Fijn, een antwoord waar geen nieuwe vragen bij opkwamen. 'Aangenaam Lester.' Ze stak haar hand uit, dat was toch beleefd? Daarbij kon ze zichzelf niet voorstellen want ze wist niets, behalve alles wat ze nu van Lester had moeten horen.
'Denk je dat het nog lang gaat duren voordat de dag des oordeels komt?' Zei ze daarna weer puur uit nieuwsgierigheid. Haar ogen werden naar iets anders getrokken. Een boom met allerlei trappen. Toen ze omhoog keek zag ze waar het voor diende, een boomhut! Wat geweldig origineel. 'Oh wat leuk!' Riep ze uit bij het zien van de hut. Daar moest ze later ook nog heen. Maar voor nu, bij Lester blijven.