The grievers screaming keeps me away from dreaming...

Hij was nu een paar dagen geleden gearriveerd. Het had nog geen dag geduurd of hij kreeg ineens een helder moment. Meer dan zijn naam kon hij echter nog steeds niet herinneren. Zijn naam stond al subtiel gekerft in de muur en hij had niet veel moeite hoeven te doen om te raden wat er met de doorgekrastte namen was gebeurd. Het was nu twee dagen sinds hij als track-hoe aan het werk was gegaan. Hij had altijd al een onverklaarbare interesse en kennis in planten gehad. Hij nam het maar voor lief, peinzen over waarom hij ze had was nutteloos. Het was vandaag weer een dagje heftig werken. Nathan besefte zich maar wat goed dat de track-hoes weinig tot niets aan mankrachten hadden. Hij had twee blonde dames gezien. De ene had iets donkerder haar dan de andere. Echt tijd had hij niet gehad om ijverig kennis te maken. Hij had zijn nodige tijd gehad om alles te analyseren en in zich op te nemen. Terwijl de twee ijverig aan het werk waren gegaan had hij de situatie bekeken zoals het er voor stond. Met enkel deze twee dames en de geschatte vijftig mondjes die gevuld moesten worden, was het hard aanpoten om voorraden in te slaan voor de coocks. Het scheelde dat de slicers minstens voldoende mankracht hadden en het tekort aan voedsel ergens konden verminderen met een stuk vlees. Nathan had tenminste gezien dat de dames wel wisten waar ze mee bezig waren. Het was netjes gesorteerd op soort en wat meer gebruikt werd was ook vaker aangepland. Hij had termen gehoord zoals Keepers en had gehoord wat deze inhield. Er was echter nog geen keeper voor de Track-Hoes. Misschien was het ook niet gek met twee personen in de running om de ingrediënten voor brood, salade en alles wat de cooks konden bereiden te laten groeien.

Ik was nog steeds niet gewend aan alles hier en hoewel ik sliep was het nooit echt enorm diep. Het bekende geschreeuw van een Griever schelde door de lucht. Ik had mijn ogen wijd open en ik zat weer overeind. Ik wreef met mijn hoofd tegen mijn slaap. Ik was moe, maar slaap kon ik niet vatten. En zo bleek ook na een kwartier gewoeld te hebben in mijn hangmat. Ik trok mijn schoeisel aan en liep vervolgens richting de Gardens. De plek waar ik morgen dan ook echt zou gaan starten met werkzaamheden. De twee dames hebben genoeg gewacht op versterking, morgen zou ik de nodige hulp gaan bieden in het kleine groepje van Track-hoes. Ik liep rustig langs het rustieke hekje dat de graanvelden afscheidde van de open field. Ik zeeg neer op een heuvel en tuurde naar de lucht bezaaid met sterren. Ik liet me achterover vallen en sloot mijn ogen even en kon een glimlach niet onderdrukken. Ik genoot van de rust en voelde mezelf ook tot rust komen. Ik viel echter niet in slaap, maar wist iedere minuut te benutten om morgen minstens wat energie te hebben om regel #2 te voldoen: do your share. Ik was ook niets anders van plan. Ik hoorde voetstappen naderen en negeerde ze. Ze kwamen mijn richting op. Het toeval riep dat een Griever nog even van zich moest laten horen met hun schreeuwende brul. Alsof de Griever, waar ik tot op heden nog geen beeld bij heb, vlak naast me stond schoot ik overeind en keek in een ferme ruk opzij. Mijn ogen ontmoette echter niet de grootste nachtmerrie van mijn leven. Mijn gespannen spieren maande zichzelf tot rust en ik haalde weer rustiger adem. Ik glimlachte kalm naar de verschijning. ‘Ook niet in staat de slaap te bevatten?’ sprak ik toen zacht, maar met een warme vriendelijke toon in mijn stem.