This is not the beginning nor the end

Het had niet lang geduurd voordat hij zijn ogen terug gesloten had, wetend dat de ruimte waarin hij zich bevond, even donker was als dat hij zijn ogen gesloten had. Deze onbekende omgeving was iets waarvoor je schrik moest hebben, schrik voor het onbekende. Maar ergens leek hij zich er al bij neer te leggen. Het enige wat nu door zijn hoofd ging was de naam waarmee men hem aansprak. De naam die hij op één of andere manier niet meer wist te herinneren. Geweldig. Anthony trok zichzelf met wat moeite recht toen er plots een schok door de ruimte ging. Wat er net ook zorgde voor de beweging, was nu gestopt. Hij opende één voor één zijn ogen toen de warme geur die zich in de lift bevond plaats maakte voor een frisse grasgeur. Snel trok hij zichzelf wankelend recht. De eerdere angst waar hij zich bij had neergelegd was al snel terug. Hij hield direct zijn arm voor z'n gezicht toen een fel licht de lift, zijn huidige veilige omgeving, vulde.

Open

Het was een pure gewoonte geworden, Alarm ging af, iedereen rende naar de Box en een Newbie kwam eruit. Simpel.Vandaag was Alex eerder, die de Box al had open gedaan en met een klein knikje bedankte ze haar. De Newbie, een jongen, stond rechtop in de kooi en met een elegant sprong belande ze vlak voor zijn neus. "Welkom Newbie, ik ben Helena en dit is de Glade." Ze glimlachte vriendelijk en met haar blauwe ogen doorzocht ze snel de Box, naar bruikbare spullen. "Het is normaal dat je je naam niet herinnerd." Zei ze zacht, voor dat hij ook zou flippen. Zoals sommige wel al eens hadden gedaan.

Hij knipperde nog enkele keren om te wennen aan het felle licht, al duurde het niet lang meer voordat hij er terug aan was gewend. Zijn angstige uitdrukking duwde hij al snel naar de achtergrond toen er plots iemand voor hem verscheen. "Welkom Newbie, ik ben Helena en dit is de Glade." Newbie? Even haalde hij zijn wenkbrauw op toen er ook een tweede persoon het 'hok' in sprong, zoals hij het zag. 'Hello Greenie,' Hij zette automatisch een stapje naar achteren, niet wetend wat hij anders zou moeten doen. "Het is normaal dat je je naam niet herinnerd." Hij had toch al antwoord op één van zijn vragen. Het meisje dat er als tweede in was gesprongen vroeg al snel achter zijn naam. "Ik heb geen naam." zei hij snel en liet zijn blik even van de één naa de andere gaan, waarna hij zijn ogen naar boven liet gaan, naar de groep starende mensen. Alles kwam ook zo op hel af. Waar stonden ze trouwens allemaal zo naar te staren? Hij richtte zich al snel terug naar het meisje dat voor hem stond. "Wie zijn jullie?" vroeg hij vervolgens op een achterdochtige toon. Ze mochten dan wel vriendelijk over komen, maar dat wilde niet zeggen dat hij ze zou gaan vertrouwen.

De jongen leek verward, iets wat ze totaal begreep. Snel en elegant sprong ze weer uit de Box."Kom je? Dan laat ik je alles zien." Ze maakte een uitnodigend gebaar. Ayla had gezegd dat ze alles moest laten zien, dus dat deed ze dan ook. Die andere nieuwling, Lester als ze zich niet vergiste, kwam erbij staan. Met een korte glimlach begroete ze hem, de tijd om hem echt te leren kennen had ze nog niet gehad.

'Ik ben Ayla' En richtte zijn aandacht op de eerste persoon die antwoordde op zijn vraag en vervolgens ook iemand aanwees die hem zou rondleiden. Waarom een rondleiding als hij hier toch niet lang bleef? Zijn blik ging even van Helena naar een meisje dat zich vervolgens voorstelde als Alexandra. "Aangenaam, denk ik." mompelde hij en liet zijn blik even onderzoekend naar boven gaan. Als zij hem hier wilden houden, dan hadden ze hem mooi verkeerd ingeschat. 'Blijf uit de buurt van die grijze muren' Even kneep hij zijn oogjes wat dicht bij de woorden van Ayla. Wel, dat was vriendelijk. Kom je? Dan laat ik je alles zien." Hij keek Helena even onderzoekend aan, waarna hij even haar blik volgde. Hij maakte direct een kwartslag toen hij plots een jongen achter zich op was gedoemd. Zonder verder iets te zeggen klom hij uit de lift. Zijn ogen namen direct alles in hem op. Dat waren dus die grijze muren. Elk gaatje tussen de mensenmassa bestudeerde hij even. Zijn blik ging direct naar het bos iets verder. Als hij zich uit de voeten wilde maken, zou het die plek zijn waar hij naartoe zou gaan.

Hij draaide zijn hoofd zijdelings om naar de jongen die eerder achter hem had gestaan. "Dat loopt dood," Hoe kan een bos nu dood lopen? Zijn blik ging nu uitdrukkelijk naar de grijze muren die hen in leken te sluiten. Wie zet er in hemelsnaam vier muren neer rond een grasveld? "We weten dat je weg wilt maar iedereen heeft al rondgekeken, de enige manier om hier weg te komen is door de opening in de muur maar als ik jou was zou ik er niet voor gaan staan, dan krijg je namelijk allemaal geschreeuw in je oren." "Wat voor geschreeuw?" vroeg hij direct. "Waarom gaan jullie niet gewoon door die poort naar buiten?" Hij liet zijn blik van de jongen naar het meisje gaan, die nu schuin achter hem stond. Hij kon het altijd proberen, maar daar kreeg hij zijn geheugen wel niet mee terug.

Met een half oor had ze het gesprek gevolgd. Ze moest stiekem lachen bij het idee om door het bos te vluchten, hij mocht het van haar proberen. Het was enkel valse hoop, ze had dat zelf moeten uitvinden. Maar toen ze begonnen over de Maze, luisterde ze ingespannen. "No way. Niemand gaat door die poorten, behalve de Runners!" Zei ze kordaat. "Niemand overleefd een nacht in dat labyrint. 's Nachts sluipen daar Grievers rond, als jullie willen kan ik er jullie vanavond enkele laten zien!" Ze liet haar ogen over het gezelschap glijden. Als één van hun dat ding binnen liepen moest zij hun weer gaan zoeken en dat was een onmogelijke opgaven.