You did what!?

Vrolijk zat Helena van de zon te genieten. Haar hoofd was achterover gekanteld en haar lichaam rustte op haar handen. Door haar gesloten ogen zag ze nog een zachte gloed van de zon, maar meer ook niet. De avond met Max was zalig geweest en het speelde telkens opnieuw in haar hoofd af, waardoor ze maar bleef glimlachen. Hoewel ze wist dat hij en Sisi redelijk close waren, probeerde ze daar geen jaloezie om te vormen. Het waren gewoon vrienden, daar was niks om zich zorgen om te maken. Besides, Max was nu toch haar vriend? Dus wat had ze te klagen? Haar voet tikte op een ritme dat ze niet hoorde, maar stoppen kon ze ook niet. Stiekem verheugde ze zich al op de avond, als ze zich terug in zijn beschermende armen zou kunnen laten vallen. Alleen dat hun runnervisie totaal anders was, daar stoorde ze zich lichtjes aan en ook aan het feit dat Hayden duidelijk aan Max' kant stond. Bij dat gesprek was ze ook niet veel wijzer geworden.

Haar rust werd plotseling verstoord door zachte lippen op haar wang. Direct schoten haar ogen open, maar toen ze zag dat het Sisi was ontspande ze zich en glimlachte ze naar haar, maar die veranderde in een frons toen ze wou praten. "What's up? Je kunt me alles vertellen hé, dat weet je toch!" Zei ze een tikkeltje bezorgt. Als er een of andere dude aan haar had gezeten met zijn vieze vuile poten zou ze hem eens een lesje leren, want ze dacht niet echt dat het iets kleins was, aangezien Sisi behoorlijk serieus keek. Ze glimlachte bemoedigend naar Sisi, alsof ze wou zeggen dat alles er gewoon uit moest.

Het was duidelijk ernstig, ontzettend ernstig en Helena was al manieren aan het bedenken om iemand naar het labyrint te lokken, waar deze overgeleverd zou zijn aan de Griever. Maar toen ze over Max begon, gingen haar ogen wijd open. Zie je wel! Zeurde een vervelend stemmetje in haar hoofd. Met tranen in haar ogen en een hand voor haar mond geslagen luisterde ze naar de gekwelde woorden van Sisi. De tranen die over het gezicht van haar vriendin stroomde, maakte het haar moeilijk om ook sterk te blijven. Langs de ene kant wou ze haar in haar armen nemen, over haar haren wrijven en zeggen dat alles goed was, dat het allemaal niet zo erg was. Alleen kon ze het niet en zat ze verstijft naar de krullenbol te kijken. "Je wat? I-" Viel ze over haar woorden, terwijl ze iets naar achteren krabbelde. Dat het niet alleen Sisi's schuld was had ze ook al wel door, aangezien zij zelf voor Max gevallen was. Hij kon zo lief zijn, zo zorgend en hij was ook zo goed in het geven van verkeerde signalen. "He-hebben jullie dat nog gedaan? Zo-o close?" Door de ingehouden tranen kwam alles er met horten en stoten uit. Ze hield haar lichaam zo ver mogelijk naar achteren, zover als haar buikspieren het toelieten. Ze was aan het overreageren, ze mocht niet zo reageren. Het was haar beste vriendin en die vergaf je toch dingen? Wat kon ze zeggen, ze waren toen niet eens samen geweest. Verward liet ze haar hoofd in haar handen vallen en begroef ze haar handen in haar haren. Wat moest ze doen? Haar hersenen maalde en zochten naar een antwoord, maar hoe meer ze erover nadacht, hoe erger het werd.

Ze werd in een omhelzing getrokken en gaf zich er totaal aan over. Ze sloeg haar armen om de schouders van haar vriendin en maakte haar shirt zachtjes nat. Luisterend naar haar uitleg raapte ze zichzelf bijeen. Ze was net een kleuter en dat was iets dat ze alles behalve wou zijn. Ze had gemengde gevoelens bij haar uitleg. Stiekem wou ze het gewoon allemaal accepteren en er niet meer over nadenken, maar iets zij dat er meer was, al hoopte ze met heel haar hart van niet. Toen Sisi giechelde, hopte haar hoofd wat op en neer op haar schouders, maar moest ze toch meedoen. Vooral door de stuntelige manier waarop ze zich eruit probeerde te praten. Toen ze gedwongen werd in haar blauwe ogen te kijken, stroomde de tranen al niet meer over haar wangen en ademde ze weer gewoon, zij het iets dieper dan normaal. "Ik ben blij dat je eerlijk bent, Sisi." Begon ze zachtjes, waarbij ze haar best deed om haar ogen niet neer te slaan, "En ik snap op een of andere manier wat je doormaakt." Ze giechelde nerveus, "Voor Max vallen gaat nu eenmaal behoorlijk gemakkelijk." Al was het toegeven natuurlijk moeilijker geweest. "Je weet dat ik mensen ontzettend snel vergeef, want het leven is te kort om dat niet te doen." Het leven was vooral kort in de Laar en met name als je runner was. Na het gesprek met Hayden was ze meer tot de conclusie gekomen dat ze elke dag daarin kon sterven. Maar maakte dat haar drang naar het labyrint zwakker? Totaal niet. Ze deed haar mond open, wou nog meer zeggen, maar ze kon het niet. Max was niet de enigste die moeite had met zijn gevoelens uit te drukken. In plaats daarvan trok ze Sisi in een stevige omhelzing en klemde ze haar handen bijna krampachtig om haar schouders. "Sorry dat ik zo reageerde, i-" Ze zuchtte diep, "Ik mag er niks over zeggen, ik heb er niks over te zeggen, maar toch ben ik blij dat je het bent komen zeggen en als ik eerlijk mag zijn," Ze beet kort op haar lip, want wat ze nu ging zeggen klonk waarschijnlijk ontzettend bitchy, "Ben ik blij om te horen dat jullie afstand nemen en ik wil er niet aandenken wat er allemaal gebeurt is op dagen dat ik in het labyrint zat. Maar ik vergeef het je, omdat ik je niet kwijt wil." Opnieuw verschenen er tranen in haar ogen, die ze terug duwde door heftig met haar wimpers te knipperen. Ja, ze was blij dat Max en Sisi afstand gingen houden, want ze moest eerlijk zijn; zij was geen partij tegen Sisi. Hoeveel Max dan ook van haar zou mogen houden, hij zou vallen, voor Sisi. "Dat klonk zoveel slechter dan in mijn hoofd. Nu ben ik een totale bitch." Giechelde ze zachtjes, niet goed wetend hoe ze moest reageren.

-Sure ^-^

De woorden van haar beste vriendin voelde goed, oprecht en ze geloofde ze ook voor de volle 100 procent. Ze wist dat hoewel ze Sisi vergeven had, ze het altijd moeilijk zou gaan hebben als Max en zij samen waren en daar hadden ze dan ook vaak de kans voor. "Ik kan niet boos worden, dat moet je onderhand toch wel weten." Grinnikte ze zachtjes, waarna ze zich losmaakte uit de omhelzing en zachtjes tegen Sisi's schouder aanstompte. "U mag zo vrij zijn." Zei ze met een kakkige accent, waarna ze zachtjes giechelde. "Al heb je wel gelijk." Het besef hoe moeilijk het moest zijn geweest voor Sisi als zij over haar en Max praatte, volgde nu pas. Hoe pijnlijk moet het wel niet zijn geweest om het te horen? Daarom trok ze haar in een reflexen weer tegen zich aan. "Het spijt me van alle verhalen, ik kan niet geloven hoe moeilijk dat wel niet moet zijn geweest. Sorry." Fluisterde ze tegen de krullen aan. Het liefst wou ze nu weer terug veranderen in de twee vrolijke, gekke meiden die ze waren, maar vanavond voelde ze daar niet zo veel voor.

Met haar hoofd verborgen in de krullen van Sisi liet ze alles nog eens door haar hoofd gaan. Het was altijd al pijnlijk geweest dat ze van andere moest horen hoe hecht de vriendschap van Max en Sisi was, en dit er dan nog eens bij maakte het extra pijnlijk. Want hoewel ze mensen snel vergaf en soms wat te goedgelovig was -wat hier maar weer eens bewezen was, want wie zij dat er niks speelde tussen Max en Sisi? Zij ja- bleven zo'n dingen toch aan haar knagen. Sisi nam dan wel de schuld op haar, maar Helena was ook niet dom. Waarschijnlijk had Max haar ontzettend gemixte signalen gegeven, vooral voor ze samen met hem kwam en misschien daarna nog zelfs. Wie zegt dat er geen waarheid achter die signalen zit? Het stemmetje in haar hoofd liet haar nog onzekerder voelen, al mocht ze dat niet laten merken. Maar misschien zat er toch een stuk waarheid in, want wat als Max Sisi ook leuk vond op die manier? Hoe lang had het wel niet geduurd voor zij dat aan elkaar hadden durven toegeven en voor zij dat gevoel hadden herkent? Misschien was het hier juist hetzelfde. Opnieuw begonnen er tranen te verschijnen in haar stormachtige ogen. Het denken erover maakte haar nog onzekerder, nog verdrietiger.

Zijn stem haalde haar uit haar gedachten en deed haar opkijken. Eigenlijk wist ze absoluut niet hoe ze moest reageren, dus sloeg ze haar ogen maar gewoon neer. De knoop in haar maag werd strakker, vooral nu ze de twee zo langs elkaar zag zitten. Ze vertrouwde hen, ze vertrouwde hen met haar leven en ze hoopte, bad, dat alles wat ze in haar hoofd aan het denken was gewoon fantasie was. Dat ze er totaal langs zat en dat Max geen gevoelens voor Sisi had, of toch geen die verder gingen dan vriendschap. "Hee." Haar stem klonk zacht, breekbaar en onzeker, net gevoelens die ze niet wou dat iemand ze zag. Haar ogen waren nog lichtjes rood omrand en ook nog een klein beetje opgezwollen van de tranen. Ze haatte het dat ze er zo kwetsbaar uit zag, zo gepijnigd en zo gekwetst, ze haatte het uit de grond van haar hart, maar het drukte wel haar gevoelens uit. Want ze was gekwetst, diep gekwetst, al had ze Sisi vergeven.

Ergens was ze Sisi dankbaar voor haar opgewekte toon, het maakte de situatie iets minder raar. Een klein glimlachje kon er vanaf toen haar beste vriendin haar zo gespeeld bazig aankeek en ze knikte zachtjes. Ja, ze waren nog steeds beste vriendinnen. Max' warme vingers verhinderde haar om nog verder te denken en ze richtte haar hoofd op toen hij haar wat vroeg. Ze vertrouwde haar stem niet helemaal dus knikte ze maar zachtjes, terwijl ze op haar lip beet. Langs de ene kant wou ze hem vastpakken en knuffelen, maar niet voor Sisi's neus. Want hoewel ze opgewekt deed, kon ze haar beste vriendin niet voor de gek houden. Even stak ze haar hand zachtjes uit naar de vingers van Max, om ze erin te verstrengelen en er kracht uit te halen. Maar halverwege bleven ze hangen, wetend dat het een slecht idee was. Ze wilde iets zeggen, het gesprek op gang brengen, maar kon zo direct niet echt iets vinden om een normale conversatie te openen. Dus begon ze maar ontzettend dom over het weer. "Mooi weertje, hé." Ze glimlachte zachtjes. Ze had tijd genoeg gehad om zielig te zijn en te verdrinken in zelfmedelijden, nu moest ze daarmee ophouden. Alles zou uiteindelijk vanzelf wel op zijn pootjes vallen. Het stemmetje in haar hoofd liet ze niet meer toe, het zou haar alleen maar onzekerder maken en dat was iets wat ze nu echt niet kon gebruiken.

Het werd algauw duidelijk dat proberen vrolijk zijn ook niet echt een optie was, dus liet ze het maar varen. Lichtjes ongemakkelijk prutste ze wat aan het gras, tot Max over het onderwerp begon waarvoor ze hier waren en wat iedereen -of toch zij- probeerde te vermijden. Voor ze iets kon zeggen, was Sisi haar al voor en Helena schudde met haar hoofd. "Vind je het erg als we het daar vanavond over hebben?" Zei ze zachtjes, waarna ze naar Sisi keek, die hoewel haar toon het tegensprak, duidelijk geïrriteerd was. "Want ik wil nu even wat tijd met Sisi doorbrengen, je weet wel, meisjestijd. Elkaar ontzettend grappig opmaken en dat soort gedoe." Het was voor iedereen ongemakkelijk en het liefst wou Helena het nu even allemaal vergeten, want het was nog te vers, ze moest er eerst over na kunnen denken en wat was er nu beter om dingen te vergeten dan tijd doorbrengen met je beste vriendin? Niks dus. Want ze nam Sisi dus absoluut niks kwalijk. Ze had gezien hoe overstuur ze ervan geraakte en hoewel zijzelf nu ook met gemengde gevoelens zat, wou ze er liever toch even voor Sisi zijn, want waarschijnlijk was het voor haar nog tien keer moeilijker: eerst alles moeten toegeven aan je beste vriendin en daarna waarschijnlijk haar en Max samen blijven zien, althans als dat zou gebeuren, want wie weet had Max ook gevoelens voor Sisi en, en... Ze wou er niet over nadenken, nu toch even niet. Ze wou nog even in de zalige onwetendheid doorbrengen, later in haar hangmat zou ze kunnen nadenken en zichzelf opjutten over dingen die er misschien niet eens waren. "Als je ons nu wilt excuseren, wij hebben vriendinnendingen te doen." Zei ze zacht, maar vastberaden, waarna ze opstond en Sisi's hand pakte om haar zo mee te trekken, naar waar wist ze nog niet.