Fire!

Veel tijd om op adem te komen had ze niet, want warme armen werden al snel rond haar geslagen. "Iemand moest Lester redden." Grijnsde ze, terwijl ze het roet van haar gezicht probeerde af te vegen. Toen Sisi weg stapte, zag ze de grote wond pas aan haar arm. Zelf had ze een paar oppervlakkige brandwondjes, niks erg, alleen de rook in haar longen was erger, maar dat ging wel weg. "Sisi!" Zei ze geschokt, terwijl ze recht stond en de arm van haar beste vriendin vast pakte. Waar waren die Med-Jacker als je ze nodig had? Haar shirt was toch al volkomen kapot, dus kon ze dan wel gebruiken. Zonder na te denken verdween het over haar hoofd en stond ze enkel nog in bh, maar dat waren wel haar minste zorgen op het moment. Zo snel als ze kon snelde ze naar een emmer en haalde haar shirt er doorheen tot het helemaal doorweekt was. Eenmaal terug bij sisi liet ze het water er telkens opnieuw overlopen.

Snel keek ze om zich heen, ineens leek iedereen naar binnen te komen. Ze hoorde het niet zo bewusteloze meisje schreeuwen tegen iemand. Hier hadden ze helemaal geen tijd voor, ze moesten naar buiten en wel nu. Ze zakte op de grond om even adem te halen zonder dat ze nog weer rook in ademde. Haar doek was weg, ze had geen idee waar hij was. De rook brandde door haar keel maar ze negeerde het zo veel mogelijk. Ze keek toe hoe Helena op stond en begon te rennen. Ze hoopte dat die de deur zou bereiken zonder nog meer brandplekken. Ook hoorde ze Helena's stem weer, ooh kom op die had ze net al naar buiten getrokken. Grommend kwam ze vooruit. 'Lester!' ze keek om zich heen maar ze kon hem niet meer vinden. Opeens was het stil, op het geluid van de vlammen na. Geen stemmen, geen voetstappen. Ze hoestte even waardoor ze alleen maar meer rook naar binnen kreeg. Ze keek om zich heen, geweldig de vlammen waren overal. Ze wist dat ze als ze ging staan ze helemaal niets meer kon zien dus begon ze maar te tijgeren. snel schudde ze haar hoofd toen ze er een licht gevoel in kreeg. Hoestend keek ze om zich heen, daar was de deur, of het was een andere opening. Snel kroop ze er heen en sprong ze eruit waarna ze ervoor op de grond zakte. Hoestend kneep ze haar ogen dicht tegen het branden terwijl ze de hitte nogsteeds voelde. Even keek ze ernaar terug en kroop er iets verder van vandaan en keek op naar de rest van de mensen. Iedereen was buiten gelukkig, zij was de laatste die eruit was gekomen. Waarschijnlijk dachten ze dat iedereen er al uit was. Ze probeerde niet op te staan maar kroop hoestend in elkaar in het warm geworden gras terwijl ze haar ogen pijnlijk dichtkneep.

Hoewel ze had gecheckt of ze allemaal buiten waren was ze er nu wel echt klaar mee. Twee keer was ze een brandend gebouw in gerend om mensen eruit ze halen en uiteindelijk was ze als enige achtergebleven. Niets meer andere helpen, ze zochten het maar lekker zelf uit als zoiets nogeens zou gebeurde. Hoestend probeerde ze de rook uit haar longen te krijgen terwijl haar lichaam heet gloeide, sommige plekken waren gewoon verbrand, andere plekken werden heet door de kleine afstand ie ze van het huis af lag. Ze krulde zich op hoestend terwijl ze het gras vast greep. Maarr voor ze het vast had voelde ze hoe iemand haar vast greep. Meteen keek ze op naar Lesters gezicht. Waarom deed hij dit nu ineens. Misschien had hij niet doorgehad dat zij nog binnen was. Rustig bleef ze in zijn armen terwijl ze de hitte steeds verder van zich af voelde gaan. Een kleine glimlach kwam op haar lippen door zijn woorden. 'Lester, you're really touchy' glimlachte ze schor en hoestte erna even. Okey, even een tijdje niet haar stem gebruiken, begrepen, zo moeilijk was dat toch niet. Ze voelde het gras en keek naar de emmers water. Ze krulde zich op door haar armen om haar benen heen te slaan en keek naar het brandende gebouw met haar hoofd op haar knieën. Echt geweldig dit, dat een enkel persoon dit had kunnen veroorzaken, een nadeel voor de gehele glade. Hier kon maar beter op terug gekomen worden.

Warmte. Chaos. Tot zover had hij zijn conclusies al wel getrokken. Er was brand uitgebroken in de Homestead. Enkelen waren waarschijnlijk gewond geraakt, anderen probeerden het vuur te doven. Hijzelf had er geen vat meer op. Hij moest dan ook eerlijk toegeven dat hij iemand was die diep sliep en die pas later wakker geworden was. Natuurlijk had hij met een lapje stof geprobeerd om een kleine vlam te doven, maar dat werkte langs geen meter. Toen had het hem dan ook veiliger geleken als hij buiten mee ging helpen met de anderen. Ze hadden er namelijk niks aan als hun Med-Jacker zelf gewond raakte in de vlammen, want dan kon hij het voor de rest wel schudden. Maar wat moest hij doen? Door de dikke rook zag hij niet echt veel. Natuurlijk zag hij mensen en zijn omgeving, maar de rook zorgde ervoor dat zijn keel rauw aanvoelde. Hij hoestte om het weg te krijgen, maar daarmee leek het enkel erger te worden. En dus trok hij het onderste gedeelte van zijn shirt over zijn mond heen, hield deze met één hand vast en baande zich een weg naar buiten. Buiten was de chaos inmiddels even groot als dat het daarnet binnen was geweest. Hij had geen overzicht met wie wel al in veiligheid was gebracht en wie niet. Naar binnen gaan was voor hem geen optie meer, want dan zou hijzelf gewond raken en kon hij anderen niet meer verzorgen. Hij zou dit dus op een andere manier aan moeten pakken. Hij keek snel om zich heen, maar kon concluderen dat Athony en Ayla er niet waren. Dat betekende dat hij dit in zijn eentje moest afhandelen. Ook goed. Hij liep naar een gedeelte verderop het open veld en haalde hoestend zijn broekzakken leeg. Hij had deze nacht op de bovenste verdieping geslapen waar hij de gewonden verzorgde. Zodra hij in de gaten had gehad dat er brand was uitgebroken, had hij een hoop medicijnen proberen te redden. Hij had echter niet alles mee kunnen nemen, maar minstens de helft – wat vooral bestond uit kleine pakjes en kleine potjes – had hij wel kunnen meenemen. Maar was het genoeg? Hij had werkelijk geen idee. Paniek heerste in zijn lichaam en hij deed zijn uiterste best om kalm te blijven. Daarna richtte hij zich tot de anderen en zei zo luid mogelijk: ‘Alle gewonden hierheen! Ik herhaal: breng alle gewonden naar hier!’ Zijn keel voelde rauw aan en hij had de drang om te hoesten, maar probeerde het tegen te houden terwijl hij hoopte dat er verder niemand meer in de Homestead was.

Het duurde even voor ze haar blik ergens anders op kon richten dan het brandende huis. Ze keek terug naar het water en maakte een kommetje van haar handen om er wat van te kunnen drinken. Het voelde goed in haar keel, het schurende gevoel werd er een stuk minder Ze scheurde nog een stuk van haar rok af en doopte die in het water waarna ze die over haar gezicht haalde om zo het brandende gevoel uit haar huid en ogen te krijgen. Ze bekeek haarzelf even. Ze had een paar brandplekken op haar benen en op haar bovenarmen. Maar ze vielen nog wel mee, ze wist dat die nog wel zouden genezen. Het zou pijn doen tot die tijd maar ze kon zichzelf er makkelijk doorheen bijten. Ze keek op toen  Een med-jacker begon te praten. Ze was niet van plan om erheen te gaan dus keek ze maar weer terug naar de homestead die langzaam in elkaar begon te zakken. Helaas dacht Lester er anders over en werd ze snel weer opgetild. Had hij uberhaupt wel door dat ze zelf ook gewoon kon lopen. Ze keek op naar hem. 'I really don't need to go th..' haar zin was nog niet eens klaar toen ze al neergezet was. Even keek ze naar Evan. Ze had zijn hulp niet nodig, kon hij niet lekker dat persoon helpen dat een paar minuten geleden nog knock-out was geweest. Ze keek op dat Lester begon met weglopen. Hier had ze ook niet veel aan. Ze kon maar beter een plekje zoeken waar ze vannacht in alle rust kon slapen. Langzaam stond ze op, haar benen brandde verschrikkelijk maar ze negeerde het. Rustig begon ze te lopen. Maar stortte bij de emmers water weer in elkaar. Okey dat werd dus niets, hier blijven dan maar. Heerlijk tussen de mensen. Kort rolde ze met haar ogen en keek weg. Daar had ze dus geen zin in he. Ze sliep liever ergens afgezonderd van de rest. Maar het feit dat ze zo licht in haar hoofd was hielp haar herinneren dat ze opstaan wel kon vergeten, echt geweldig.

Ze zag hoe Max wegliep, kwaad en gefrustreerd, maar ze kon Sisi niet alleen laten. Tot Evan haar de oplossing aanbood. Direct nam ze haar vriendin bij haar goede hand en nam haar lichtjes dwingend mee naar de Med-Jacker waar ze fatsoenlijk verzorgt zou kunnen worden. Daarna liep ze op een drafje Max achterna, die ze in no time in haalde. Ze pakte zijn hand en draaide hem om. Meteen zocht ze met haar ogen naar een teken van brandwonden, maar door de roet kon ze helemaal niks zien. "Ben je oké? Heb je ergens pijn?" Vroeg ze direct met een bezorgde blik in haar stormachtige ogen. Zachtjes en liefdevol begon ze met haar natte shirt het roet er af te wrijven. Ze negeerde het feit dat hij ontzettend opgespannen en kwaad was, want zou ze dat zelf ook niet zijn als het runnersgebouw in de fik gevlogen was?

-toch een gsmpost :'D

Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij naar de Homestead keek. Heel het gebouw was in de fik gevlogen. Max zou zich vast vreselijk voelen. En hij voelde zich trouwens ook niet al te blij, want zijn gedeelte was ook in de fik gevlogen. Zijn ruimte waar hij de gewonden kon verzorgen. En de helft van de medicijnvoorraad was in de fik gevlogen. Hij had de helft kunnen redden, maar was dat genoeg om iedereen te verzorgen? Waarschijnlijk zaten er dan ook nog eens dingen bij die voor de helft niet eens nuttig waren voor dit soort dingen. Dan bleef er één optie over: de mensen die hun naar hier hadden gestuurd moesten weer een nieuwe voorraad sturen. Hij keek op uit zijn gedachten toen hij Lester aan zag komen met een meisje in zijn armen. Hij zette haar neer en zei kort iets tegen hem. Evan fronste, maar gaf een kort knikje omdat de jongen alweer wegliep, duidelijk niet van plan zijnde om zich te laten verzorgen. Met een lichte zucht stond Evan op en wilde naar het meisje toegaan, maar ook zij vertikte het om hulp te krijgen. Met een frons ging Evan achter haar aan en ging op zijn hurken voor haar zitten. ‘Het is echt veel beter als je de wond laat verzorgen,’ prevelde hij tegen haar. ‘Anders kan het enkel erger worden.’ Hij wist zeker dat als hij nu iets ging proberen hij weggestuurd zou worden. Hij stond op. ‘Je weet me te vinden,’ zei hij over zijn schouder en ging weer op zijn positie staan. Hij glimlachte zwakjes naar Helena toen deze aan kwam zetten met een vriendin van haar. Of hij vermoedde toch dat het een vriendin was. Hij keek het meisje kort aan, knikte naar haar en richtte zijn aandacht toen op het meisje die ze meegesleurd had. ‘Welke verwondingen heb je? Waar doet het pijn?’ vroeg hij zacht aan haar, aanduidend dat hij haar wilde helpen. Als ze het aannam natuurlijk.