The headache is killing

_{Het eerste gevoel wat Shay voelde was een steek van pijn in haar hoofd. Alles trilde en maakte vreemde geluiden. Bovendien was de plek waar ze zich bevond niet echt wat je kon noemen comfortabel. Ze opende haar ogen en het aller eerste wat ze deed was haar hand naar haar slaap bewegen. Jeetje, had ze haar hoofd zo hard gestoten dat ze in een of andere rare box beland was? Of misschien had ze wel te veel gezopen.. Ze kreunde zachtjes van de pijn en probeerde rechtop te zitten, al lukte het voor geen meter. Ze probeerde te bedenken wat er vorige nacht gebeurd was, maar ze herinnerde zich echt niets. Ze bleef vrij hulpeloos tegen enkele kratten aan zitten. Ze probeerde te zien wat er nou allemaal aan de hand was, maar het getril en haar koppijn zorgde ervoor dat ze eigenlijk helemaal niets zag. Alles was dubbel en wazig. Haar hoofd deed dan ook te veel pijn om zich echte zorgen te gaan maken over de nogal vreemde situatie. Haar handen zochten houvast, terwijl ze met haar voeten op de grond duwde om rechtop te komen zitten. Haar hoofd was vrij leeg. Ze kon zich echt nergens aan herinneren, hoe hard ze ook probeerde iets te bedenken en het verwarde haar wat. Ze legde opnieuw haar hand op haar slaap en sloot kort haar ogen. Waar kwam deze box vandaan man, het duurde allemaal zo lang. Met trillende handen haalde ze haar haren uit haar gezicht. En toen stopte de box met bewegen en dus ook met het heel erg vervelende getril. Ze bleef zo rustig als mogelijk zitten, al vond ze dit alles behalve leuk. Het streste haar zelf een klein beetje. Maar het feit dat ze zich gewoon niets meer herinnerde van hoe dit allemaal gebeurde, liet haar ook met vragen achter. En het feit dat ze ook niets meer herinnerde wat in de rest van haar leven gebeurd was vond ze ook vreemd. Dat was dan wel erg sterke alcohol geweest, als dat de schuld van dit alles was. Of misschien had ze wel te veel gesnoven. Kon ook. In elk geval, vond ze dit alleen gewoon niet leuk. En ze had pijn, al hoorde dat natuurlijk ook bij het niet leuk vinden gedeelte. Ongeduldig, geïrriteerd en gestrest wachtte ze af wat er nu ging gebeuren. En ze vond dat het snel moest gebeuren. Shay kreeg een licht gevoel van angst, van claustrofobie. Maar opstaan, schreeuwen of ergens tegenaan bonken deed ze niet. Ze hoopte maar gewoon dat iemand opmerkte dat er iemand in een box zat. Ze had te veel hoofdpijn om ook maar één beweging te maken. Een deur opende zich en extreem veel licht, eigenlijk te veel licht voor iemand met hoofdpijn, scheen in de box. "Verdomme," mompelde ze en ze bewoog de hand die op haar pijnlijke slaap rustte naar boven, om het licht wat in haar ogen scheen te verminderen. Wauw. Wat was dit allemaal.}

Spelend met de spalken om haar arm keek ze op van het geluid. Fijn net nu iedereen werkte ging dat pokkeding af en gezien ze niets kon doen liep ze er heen en kreeg net aan de deuren open waarbij ze bijna finaal op haar bek ging. Meteen begon het meisje te vloeken, een meid achter haar eigen hart als ze die zou hebben. Laatste tijden twijfelde ze echt of ze uberhaupt wel een hart had. 'RISE AND SHINE GREENIE!!' Riep ze expres over vrolijk en trok een grijns op haar lippen terwijl ze naar beneden keek. 'Mijn naam is Hayden en je mag er zelf uitkomen ik kan je niet helpen want' ze zwaaide even met haar gespalkte arm naar het meisje. 'Mijn arm is gebroken.' meldde ze nonchalant, god ze had een hekel aan mensen en zeker die greenies, elke keer het zelfde boehoe waar ben ik boehoe wat is mijn naam boehoe waarom weet ik niets meer. Zou ze een meno aan de creators sturen dat ze een FAQ mee stuurde zodat ze ze niet elke keer die kut vragen zouden hoeven beantwoorden.

_{Ze begon langzaam vormen te zien in het licht. Er stond een persoon naast de opening van de box. 'RISE AND SHINE GREENIE!!' riep de persoon, welke blijkbaar een meisje was horend aan de stem. Shay sloot haar ogen en legde haar hand op haar voorhoofd. "Wil je dat alsjeblieft nooit meer doen, het lijkt net alsof m'n hoofd in een mixer zit," sprak ze zachtjes. Het meisje stelde zich voor als Hayden en ze zei dat ze er zelf uit mocht komen, omdat der arm gebroken was. Shay krabbelde moeizaam overeind en dacht na. Wacht. Waarom had ze geen idee meer hoe ze heette? Ze fronste bedenkelijk en strekte zich daarna uit. Het was nou niet de meest comfortabele rit en het leek net alsof ze nu langzaam in een plank veranderde, dus dat had ze echt even nodig. Hierna keek ze weer naar het meisje, welke zich Hayden noemde. "Nou, het spijt me maar ik ben even helemaal m'n naam vergeten dus kan mezelf niet voorstellen." Het was best raar dat ze der naam niet meer wist, maar dat kwam vast wel weer terug..? Ze probeerde op een van de kratten te klimmen, maar haar koppijn en het felle zonlicht zorgden ervoor dat dit een vrij onmogelijke opgave was. Ze had best wel het gevoel dat ze nog steeds dronken was. "Maar aangezien ik hoorde dat je al een bijnaam hebt, is dat al niet meer nodig," merkte ze toen op. Ze zette haar voet op een van de kratten en probeerde zich erop te hijsen, maar het was allemaal vrij lastig. Uiteindelijk lukte het toch wel. Ze ging bovenop de laatste krat zitten en keek toen naar Hayden. Normale mensen vroegen zich vast af wat er allemaal gebeurd was, maar aangezien Shay het vrij vreemd vond dat ze in een krat lag, was ze er nu nog niet aan toe om te weten wat er gebeurd was. Stel je voor, dadelijk had ze echt wat super raars gedaan. Dat hoefde ze echt niet te weten nu ze al zo veel hoofdpijn had. Dan kreeg ze alleen nog maar meer. "Wat hebbie met je arm gedaan?" klonk er vragend. Ze wilde opstaan, maar de misselijkheid en hoofdpijn zorgde ervoor dat ze braafjes bleef zitten. Nieuwsgierig keek ze rond. Wow. Dit was best bizar. Ze had deze plek nog nooit van haar leven gezien. En waarom zaten er muren rondom deze plek? Was dit een soort gevangenis? Had ze perrongeluk iemand vermoord en was dit haar straf? "Oké, wacht. Ik heb deze plek nog nooit gezien. Wat is dit allemaal hier?" eigenlijk wilde ze om een medicijn tegen de koppijn vragen, maar dit was toch allemaal iets interessanter.}

Hij was zo onderhand klaar met al het werk dat hij had moeten doen en staarde nu lichtelijk verveeld voor zich uit. Hij had nog niet veel kans gehad om goed rond te zwerven en wilde dat eigenlijk gaan doen. Maar een scene in de verte deed hem even fronsen. Was er nog iemand bij gekomen? En dan Hayden die die persoon ontving? Hij had nu al medelijden met de nieuweling, wie wilde er nu ontvangen worden door die feeks?
Zonder er lang over na te denken begon hij naar de box toe te lopen, toch wel nieuwsgierig wie er nu bij kwam. Zodra hij een meisje omhoog zag komen fronste hij opnieuw. Oke, dat was altijd wel gezellig. Zelfs vanaf de afstand waar hij stond had hij het gesprek kunnen volgen en merkte dat Hayden weer eens zo behulpzaam als altijd was. Kon dat mens eigenlijk wel iets anders doen dan zeiken over alles? Hij snoof in zichzelf en staarde even naar Hayden haar achterhoofd, goed nadenkend welke woorden hij zou gebruiken. ''Zozo, met het verkeerde been uit bed gestapt Hayden?'' Vroeg hij toen toch en grijnste zo onschuldig als hij kon. Hij reageerde niet op de vraag omtrent Hayden haar arm want hij wist als geen ander wat daar mee was gebeurd. Maar hij was wel nieuwsgierig naar wat Hayden zelf zou zeggen, zou ze onder de riem naar hem steken of dezelfde leugen vertellen?
Hij keek naar het meisje en stak zijn hand uit. ''Ik ben Hunter, en je naam komt vanzelf wel terug. het duurt alleen even.'' Zei hij en wierp een halve blik op Hayden voor hij weer terugkeek. ''Maar als je die bijnaam niet zo smakelijk vind klinken mag je er ook gerust zelf een uitzoeken.'' Hij grinnikte toch even, wetend hoe hij al snel had besloten dat die afschuwelijke bijnaam niet voor hem gebruikt ging worden. Het was ook een leuke conversatie geweest om de oorsprong ervan te achterhalen met Sammy.  ''Maar dit is de glade, en klopt niemand die hier komt heeft dit ooit eerder gezien. Althans ik niet voor zover ik me kan herinneren. En wat het is, tja ik denk niet dat iemand daar echt een idee van heeft.'' legde hij half schouder ophalend uit.


-I am bumping in (:

Ze gromde terwijl ze achterom keek naar de kneus op wie ze nog wraak moest nemen. 'Nee ik slaap slecht omdat mijn arm pijn doet en dat reageer ik graag af op bepaalde mensen.' Zei ze sissend en dreigend. Kon dat jong niet gewoon eens zich met iets anders bezig houden buiten haar leven zuur maken. Ze rolde met ahar ogen en luisterde naar Hunter zijn uitleg. 'Nou Hunter hier gaat je alles wel uitleggen, scheelt mij weer. Oh vergeet niet te vertellen dat het labyrint monsters bevat en dat die dodelijk zijn.' Zei ze nonchalant de vraag over haar arm ontwijkende. Ze haalde haar schouders op en rekte zich uit terwijl ze langs Hunter liep en hem een elleboog in zijn zij gaf met een geïrriteerde blik.

_{Nog een enkele keer sloot Shay haar ogen toen de felle zon toch weer ging branden in haar ogen en ervoor zorgde dat de koppijn alleen maar erger werd. Ze probeerde alles weer te herinneren, maar het was eigenlijk allemaal één lege plek in haar hoofd. Raar eigenlijk. Ze kon niet eens iets herinneren van lang geleden en dat hoorde toch niet als je te veel gedronken had of je kop gestoten had? Ze opende haar ogen weer en wreef in haar ogen toen ze een ander persoon aan hoorde komen. Te horen aan wat hij zei kende hij de roodharige voor haar al. Ze keek eventjes onderzoekend naar de twee personen. Het klonk allemaal niet echt vriendelijk. Shay schatte dat ze elkaar niet echt mochten, al wist ze het niet zeker. Hoe moest zij nou weten hoe iedereen hier met elkaar om ging? Misschien was dat wel het gebruikelijke hier. Het leek er even op dat ook haar sociale skills haar in de steek gelaten hadden, dat ze dat ook vergeten was. Dat zou niet zeer vreemd zijn. Ze wist de rest van haar leven ook niet meer, dus waarom dat nog wel? Het verbaasde haar eigenlijk dat ze nog kon praten.
Het nieuw bijgekomen persoon stelde zichzelf voor als Hunter en stak zijn hand uit. Ook vertelde hij dat het normaal was dat ze haar naam niet wist en dat het later wel terug kwam. Dit verwarde haar alleen nog maar meer. Hierna vermeldde hij dat als ze de bijnaam niet zo leuk vond, heus wel iets anders mocht bedenken. Twijfelend keek het meisje naar zijn hand. Wacht. Moest ze die nu aanpakken of wat? Ja, ze was haar sociale skills ook echt vergeten. Maar misschien hielp hij haar wel overeind. Zo als het er nu uitzag kon ze dat zelf amper zonder om te vallen, dus gokte ze maar hij haar ging helpen. Ze pakte zijn hand beet en probeerde overeind te komen, al was dat nog best wel een opgave. "Dus over een paar dagen weet ik mijn naam weer?" vroeg ze nog eens voor alle zekerheid. "En een andere bijnaam is niet nodig hoor, ik kan er wel mee leven als het toch maar een paar dagen gaat duren," stelde ze toen vast, langzaam knikkend. Ja, die bijnaam was haar allerlaatste prioriteit voor nu. 'Nou Hunter hier gaat je alles wel uitleggen, scheelt mij weer. Oh vergeet niet te vertellen dat het labyrint monsters bevat en dat die dodelijk zijn.' sprak Hayden toen, waarna ze er vandoor liep. Ze gaf Hunter een elleboog in zijn zij toen ze hem passeerde. Oké, die mochten elkaar dus echt niet, schatte Shay nu toch maar. Als dat normaal gedrag was hier kroop ze liever die box weer in en hoopte ze dat het ding terug ging. "Doeidoei," sprak ze tegen Hayden. Afgezien van het geschreeuw was ze op zich toch niet héél gemeen tegen haar geweest? Ze liet de laatste woorden van Hayden nog even tot zich door dringen. Wacht. Wat? Dodelijke wezens en een labyrint? Vragend keek ze van Hayden naar Hunter, maar Hayden was al weg. "Wacht dodelijke wezens? Als in.. gifspinnen? Of slangen?" vroeg ze enigszins verbaast, al was er nu ook een trilling in haar stem te horen. Oké, alles werd alleen nog maar vreemder hier. ''Maar dit is de glade, en klopt niemand die hier komt heeft dit ooit eerder gezien. Althans ik niet voor zover ik me kan herinneren. En wat het is, tja ik denk niet dat iemand daar echt een idee van heeft.'' legde Hunter toen uit. Ze knikte langzaam, nog altijd vrij verbaast van alles wat ze tot nu toe al gezien en gehoord had. Klonk wel erg veel belovend niet dus. Het maakte haar misschien zelf een klein beetje bang, al waren de verbazing en verwarring toch echt de overheersende emoties. Ze keek om zich heen. Er waren vier muren en een reusachtige opening. Verder zag ze enkele plaatsen waar ze mensen zag werken en enkele diertjes die in een weiland stonden. "Dus dat daar is het labyrint zeker? En je kan geen uitweg van hier zoeken omdat daar dodelijke monsters zijn? Of zit ik nu helemaal fout?" vroeg ze gokkend. Shay legde weer even haar hand op haar hoofd, welke nog altijd aanvoelde alsof deze in een mixer zat, al wilde ze nu even niets daarvoor vragen. Ze keek kort opzij. Dit was allemaal te lastig om in één keer te verwerken, die hoofdpijn overleefde ze wel.}