Where I begin

Het alarm was een verbelende routine geworden: alarm loeide, Laarders gingen kijken, Greenie kwam eruit en vroeg om antwoorden die ze niet konden geven. Normaal had ze geen tijd om nieuwelingen te verwelkomen door haar loopwerk, maar vandaag was of zij eerder klaargeweest of het alarm gewoon later afgegaan. In ieder geval liep ze nu op de deuren af, die ze toen ze eenmaal aan kwam met een zucht open duwde. Die dingen moeten dringend, dringend gesmeerd worden, daar zou ze nog wel eens iemand voor achter zijn gat zitten. De luiken waren open en daglicht stroomde de voorheen donkere kooi in. "Rise and shine, greenie." Grinnikte ze, toen ze de kooi in sprong. Een vriendelijke glimlach was op haar gezicht geplakt en kort liet ze haar blik over de dozen gaan. "Voor je vragen gaat stellen, ik ben Helena en ja, het is normaal dat je je niks herinnert." Ze stak haar hand uit om de jongen recht te helpen, die -als ze eerlijk moest zijn- alles behalve lelijk was.

De jongen deed haar denken aan een bang hert, niet dat ze nog perfect wist hoe een hert eruit zag, maar ze had gewoon zo'n buikgevoel. Haar oog viel op zijn warme trui, daar zou ze dadelijk iets nieuws voor zoeken. Nadat hij een beetje paniekerig had gedaan, nam hij haar dan toch aan, waarna Helena vriendelijk glimlachte. "Welkom in de Laar!" Zei ze cynisch, "Waar we een vijfsterren hotel hebben," Ze wees op het bouwvallige gebouw dat moest doorgaan voor hun slaapplaats, "Een uitstekend restaurant," Ze wees op de kookplaats met zijn picknicktafels,"En natuurlijk ook een aangenamen attractie genaamd het labyrint." Ze liet het Griever-gedeelte maar even achterwegen en grijnsde speels naar hem. Niet iedereen begreep haar humor altijd even goed, maar dat kwam wel goed. Zijn warme trui sprong weer in het oog en ze besloot tussen de spullen naar iets nieuws te zoeken. Ze rommelde even in een doos waarvan ze dacht dat die kleding zou bevatten en vond een behoorlijk groot, zwart shirt, die ze dan ook aan hem overhandigde. "Moet ik me even omdraaien?" Vroeg ze vriendelijk nadat ze hem het shirt had aangegeven, al zou hij er wel aan moeten wennen dat privacy niet echt iets was wat ze hier veel hadden, daar konden zij en Max wel over meespreken.

Als het flinke meisje dat ze was, draaide ze zich om en klom ze tegen de tegenovergestelde kant naar boven. Aan het woord gebruik van de jongen wist ze dat ze te snel ging, veel te snel. Eigenlijk was zij absoluut niet de beste persoon om nieuwelingen te verwelkomen. Max, Eve en Ayla waren daar veel, véél beter in. In gedachten verzonken had ze naar de muur voor haar gestaard, tot de jongen aangaf dat hij klaar was. Ze draaide zich glimlachend om en zag dat het shirt veel beter was dan de warme trui. Nog steeds glimlachend liep ze om de box heen naar hem toe. "Ik denk dat de rondleiding beter tot morgen wacht, maar als je wilt kan ik je wel al de slaapplaatsen laten zien en wat kleren voor je zoeken?" Stelde ze rustig voor. Het was grappig dat de jongen -zoals vele andere wel gedaan hadden- niet direct in paniek schoot omdat hij zijn naam niet wist, omdat hij eigenlijk niks meer wist van zijn verleden. Niet dat Helena dat erg vond, het bespaarde haar en hem ontzettend veel leed. De eerste dagen, soms zelfs weken waren het ergste. Sommige werden kwaad -zoals zij- andere begonnen te huilen en nog andere kropte het gewoon op.

Tuurlijk, voedsel! Hoe had ze dat nu kunnen vergeten? En misschien dat hij ook wel zin had in een frisse douche, daar knapte iedereen altijd van op. "Kom, dan zal ik het een beetje uitleggen." Ze liep richting de keukens en keek kort achterom of hij volgde. "Die muren behoren tot het labyrint. Het labyrint omgeeft de Laar en zonder toestemming mag je er niet in." Begon ze te praten onder het wandelen. Ze hoopte maar dat Hayden nog wat overschotjes had. "We denken dat er in het labyrint uitgangen zijn en daarom zijn er ook runners aangesteld die naar de uitgangen gaan zoeken. Momenteel hebben we al een redelijk groot stuk, maar nog niet helemaal alles. Dus ik ben bijna zeker dat de uitgang er nog wel ergens moet zijn." Glimlachte ze opgewekt. Al hadden ze eigenlijk al veel meer ontdekt dan ze had toegegeven. Het grootste deel van het labyrint hadden ze nu in kaart en ze hoopte maar dat in die andere stukken meer antwoorden lagen, al had ze er een slecht gevoel bij. Blijkbaar hadden ze goed doorgestapte, want ze kwamen al bij de keukens aan. "We zullen eens zien of er nog wat ligt." Glimlachte ze hem vriendelijk toe.

Ze grinnikte, hoe ging ze nu in godsnaam uitleggen hoe een labyrint eruit zag. "Wel het is behoorlijk groot, staat vol met zo'n muren," Ze knikte met haar kin naar de met groen behangen planten, muur, "En er zitten Grievers in. Grote robotachtige monsters vol slijm, die niet aarzelen om te doden en een erg gevaarlijke naald bij zich dragen." Ze kon beter direct de waarheid vertellen, plus, misschien had de jongen dan ook wel minder zin om het labyrint in te gaan. Want als ze hem nu bekeek, stond hij te springen om er in te mogen. Binnen vond ze nog enkele boterhammen op een bord en een fles water stak onder haar arm. Terwijl ze onhandig de deur achter zich dicht trok, bood ze het eten aan de jongen aan.

Ze grijnsde om de woorden van de jongen, want die waren behoorlijk logisch. "Als je geluk hebt, ja." Ze glimlachte zachtjes, "Maar vaak bijt hij ook nog wel wat stukken arm, been of schouders of zo eraf en zelfs dat is minder pijnlijk dan het gif dat je ingespoten krijgt." Het was altijd beter om hem een beetje bang te maken, zodat hij het niet in zijn hoofd zou halen om ongevraagd het labyrint in te lopen, want dat was nu toch wel de grootste doodsoorzaak hier. Nadat ze hem het eten en drinken had aangegeven, bleef ze rustig wachten tot hij alles op had en nam ze zijn bedankjes met een klein glimlachje aan.

Het was wel duidelijk dat het eten de jongen had opgeknapt, want hij begon dadelijk over van alles en nog wat. "Wel, om dit hier allemaal te laten draaien zijn er verschillende taken. Je hebt de Builders, die dingen bouwen, de Cooks, die voor ons koken, de Med-Jackers, die ons verzorgen, de Track-Hoes, die het veld bewerken, de Slicers, die het vee slachten, de Baggers, die voor de dode lichamen zorgen -gelukkig hebben we die nog niet vaak moeten gebruiken- en dan heb je nog de Sloppers die alle smerige taakjes doen." Ze moest even op adem komen nadat ze het allemaal in één adem had verteld en hem vervolgens afwachtend aankeek. Ze kon zich nog herinneren hoe slecht zijzelf het allemaal had opgenomen.

Ze moest lachen door het gezicht dat hij trok en schoof een stoel naar achter om er vervolgens op te gaan zitten. "Ik denk dat dat ook de beste oplossing is voor nu." Lachte ze hem bemoedigend toe, al ging die lach over in een iets serieuzere uitdrukking bij zijn vraag. "Ahmm." Ze dacht kort na, "Het zou de bedoeling moeten zijn dat iedereen hier in vrede samenleeft, maar zoals alle plaatsen met veel mensen lopen de spanningen soms hoog op en komt er wel eens ruzie van." Ze haalde simpel haar schouders op. Het klonk misschien bot of ongeïnteresseerd maar zo was het nu eenmaal en ze ging niet haar best doen om het te vermooien voor hem, ooit zou hij dan toch achter de waarheid komen en dat zou meer pijn doen dan direct alles te weten te komen.