Onderwerp: [open] Forget-them-not vr aug 28 2015, 20:57
Eleanor staarde een tijdje naar de twee graven. Aan het hoofd van Alylore's graf stond een houten kruis met haar naam erop, maar dat van Noah had er nog geen. Eleanor was van plan geweest er een te maken, maar dat zou nog even moeten wachten. Haar arm deed pijn, maar ze wilde niet te veel pijnstillers nemen. De voorraad was waarschijnlijk al beperkt en daarnaast had ze het gevoel dat het niet goed was om er te veel van te namen, in verband met gewenning en dat soort dingen. En ergens had ze ook nog het gevoel dat ze de pijn wel verdiende. Griever, wat was ze stom geweest. Wat had haar bezield om in een of andere rare opwelling uit een boomhut te springen? Hoe dan ook, ze kon haar arm nu even niet gebruiken. Er moesten maar even geen mensen doodgaan, want het graven van een graf was voor haar nu onmogelijk. Niet dat dat de enige reden was waarom er geen mensen dood moesten gaan, het was verder ook gewoon wel fijner als iedereen bleef leven.
Eleanor schudde haar hoofd. Tijd om aan het werk te gaan. Veel kon ze misschien niet doen, maar lichte klusjes konden intussen wel, toch? Ze had zich de afgelopen twee dagen dood verveeld. Om de tijd te doden had ze hier tussen de twee graven gezeten en Alylore en Noah gezelschap gehouden. Ze had zelfs wat tegen hen gepraat. Tijdens dat zitten en praten, had ze opgemerkt dat de graven wel erg kaal waren. Twee lage heuveltjes van aarde, net zo dood als de mensen die eronder lagen. Er moest wat leven bij komen. Dus stond ze nu op en liep wat door de Deadheads op zoek naar iets geschikts dat op de graven kon bloeien. Al gauw viel haar oog op wat kleine, blauwe bloemetjes. Ze glimlachte. Welke plant was immers geschikter voor een graf dan een vergeet-me-nietje? Met haar linkerhand groef ze twee plantjes op en liep terug naar de open plek. Daar groef ze op beide graven een klein kuiltje, waar ze de planten in zette, waarna ze de aarde eromheen lichtjes aandrukte zodat ze goed zouden blijven staan. Zo, dat was beter. De graven hadden nu iets vredigs over zich.
Ze stond op en klopte de aarde van haar knieën. "Wat vinden jullie ervan?" vroeg ze.
Stilte.
Als Eleanor hier in de afgelopen dagen iets geleerd had, was het wel dat de doden zelden antwoord gaven.
Teddy
Builder
PROFIEL
Aantal berichten : 25
Registratiedatum : 05-09-15
RPG SHEET
Character sheet Age: 16 YO Job: Builder Relationship: i keep imagining me as the guy next to you
Onderwerp: Re: [open] Forget-them-not ma sep 07 2015, 01:18
theodore //
back and forth in thirty minutes
Een diep doordringende, kloppende hoofdpijn was al sinds gisteravond mijn metgezel. Het was als de lage bas van de pauken in een orkest: zwaar en donker en duidelijk aanwezig. Een stevige slag en dan een doffe naklank. Niet geheel onprettig om naar te luisteren, maar een regelrechte nachtmerrie als de pauk zich schijnbaar onder je rechterslaap bevind. Het was precies om deze reden dat ik die ochtend, vlak na het ontbijt, een bezoekje had gebracht aan Anthony. Die had me, afgezien van pijnstillers, niet veel verder kunnen helpen. Ik had de pijnstiller brommerig aan- en ingenomen om alvorens mij een weg te banen naar de grotendeels verwoestte homestead. Enkele builders en bricknicks waren al hard aan het werken aan de heropbouw, lichte lagen zweet druipend van hun voorhoofden. Een diepe zucht verliet mijn lippen alvorens ik begon met het helpen sjouwen van palen.
Hoewel de pijnstiller na zo'n half uur zijn werk begon te doen en het kloppen langzaam begon weg te ebben, hield een lichte zeur zich stevig staande. Ik besloot al vrij snel dat ik op dit moment weinig waard was, ik zou waarschijnlijk alleen maar in de weg lopen. Dus met een lichte zwaai naar de rest slofte ik richting het bos. Met de vermindering van geluid, lawaai en licht leek de hoofdpijn langzaam echt te verdwijnen. Of misschien waren het alsnog de medicatie. Misschien dat ik met wat rust op een later tijdstip mijn werk weer kon vervolgen. In deze gedachten verzonken, niet oplettend waar mijn voeten mij heenbrachten, bemerkte ik nadat ik bijna tegen een boom aangelopen was dat ik bij Deadheads was aangekomen.
Zonder er verder bij na te denken wil ik omdraaien, teruglopen naar het veld, naar de verwoestte homestead. Deadheads was bij verre mijn minst favoriete plek in de Glade. Voor mij had de plek een akelige atmosfeer. Treurig en kil. En bracht het rillingen over mijn rug. De plek herinnerde me aan de shanks, die ik als vrienden dan wel niet lotgenoten had beschouwd, die hun leven hadden verloren. Het herinnerde me aan hoe breekbaar alles wel niet was. Herinnerde me aan hoe ik net zo goed hier had kunnen liggen, ogen dicht, koude huid, geen ademhaling onder een dikke laag aarde. Vergeten.
Ik had mezelf al omgedraaid als ik dan een stem hoor. Ik keek over mijn schouder. Was er iemand die ik zomaar over het hoofd had gezien? Ik werp een blik op het kerkof en ah! Eleanor. Even ben ik bedenkelijk over mijn volgende stap, maar loop dan toch het kerkhof op. "Beter," zeg ik als antwoord op haar, hoewel niet aan mij gestelde vraag, een flauwe, vrijmoedige glimlach op mijn gelaat. Ik pas enkele stappen dichterbij tot ik naast de iets kleinere meid sta. "Het is het idee wat telt toch?" Ik sla mijn armen over elkaar en kijk betreuringswaardig op de graven neer. Dan richt ik mijn blik weer op Eleanor. "Hoe is het met je arm?
Onderwerp: Re: [open] Forget-them-not wo sep 09 2015, 21:04
Eleanor verstijfde toen ze opeens een antwoord hoorde klinken. "Beter." Ze draaide zich om en zag Teddy staan. Hoewel ze zijn naam wist, had ze nog niet eerder met hem gesproken. Ze probeerde wel contact te zoeken met andere laarders, maar sinds dat nu twee keer zo verschrikkelijk mis was gegaan, hield ze zich een beetje afzijdig en was ze vooral in haar eentje rond de begraafplaats te vinden. Nu de Homestead afgebrand was, sliep ze hier soms ook. Het was hier rustig en de twee graven dichtbij gaven haar vreemd genoeg een veilig gevoel. "Het is het idee wat telt toch?" zei Teddy. Eleanor glimlachte. "Hoe is het met je arm?" ging de jongen verder. "Wel prima", mompelde Eleanor. Ze had haar rechterarm per ongeluk gebruikt bij het aandrukken van de aarde en hij klopte pijnlijk. Zelf had ze niemand verteld wat er was gebeurd, dus tenzij Evan iedereen vrolijk had lopen vertellen over haar idiote actie, wist niemand wat de oorzaak van haar gekneusde arm was, iets wat ze graag zo zou houden. Ze kon maar beter het gespreksonderwerp veranderen. Ze liet zich op de grond zakken, zodat ze in kleermakerszit tussen de twee graven in zat. "Kende je ze goed?" vroeg ze, opkijkend naar Teddy. De afgelopen twee dagen had niemand de graven bezocht. Niet terwijl zij erbij in de buurt was geweest, ten minste, en dat was ze vrijwel voortdurend. Ze wist niet of dat betekende dat de twee geen hechte vrienden hadden gehad Ze keek naar het graf van Alylore, links van haar, en daarna naar rechts, naar het versere graf van Noah. Ze ergerde zich aan de afwezigheid van een kruis of grafsteen. Zodra haar arm weer een beetje mee wilde werken, zou ze er een maken. Ze kon een van de builders vast wel vragen om twee plankjes, wat spijkers, een hamer en een beitel. Trouwens, was Teddy geen builder? Ze wist het niet zeker, het was iets wat ze zo maar even moest vragen. Ze moest misschien ook een gieter regelen bij de track-hoes, als die er tenminste meerdere hadden. Het was niet de bedoeling dat de pasgeplante vergeet-me-nietjes meteen dood zouden gaan.
![[open] Forget-them-not Empty](https://2img.net/i/fa/empty.gif)
