Where AM I!

Het bekende geluid van de Box die omhoogkwam weerklonk. De sirene die aangaf dat de Box bijna daar was begon te loeien en Evan schoot overeind uit zijn hangmat. In het begin had hij erg loom gedaan omdat het hem werkelijk niet veel uitmaakte wie er nog in de Box aankwam. Dat kwam voornamelijk omdat hij de Homestead had zien afbranden en omdat er zoveel gebeurd was dat hij zichzelf even was kwijt geraakt. Hij was in een dipje beland, maar nu voelde hij zich weer goed genoeg. En dus rende de jongen over het veld naar de Box toe. Hij hoorde iemand schreeuwen en deed de luiken van de Box open zodat er in elk geval wat licht naar binnen kwam. Naar zijn eigen ervaring wist hij dat als die luiken dicht waren en je zat daar opgesloten dat het je gewoon een claustrofobisch gevoel gaf. Het bleek een jongen van rond zijn leeftijd te zijn. ‘Hé,’ zei hij begroetend en in een poging om de jongen te kalmeren. ‘Rustig maar. Je bent veilig nu,’ sprak hij. In plaats van daar te staan kijken sprong hij in de Box waardoor er een luid geluid weerklonk. Zijn ogen gleden naar de spullen en hij popelde om te kijken of er wat medicijnen tussen lagen waarmee hij de voorraad van de Med-Jackers kon aansterken, maar voor nu was deze jongen even zijn prioriteit en dus liet hij de neiging om de spullen te gaan doorzoeken varen. Hij richtte zijn blauwgrijze blik op de jongen en stak zijn handen op naar hem. ‘Rustig maar,’ deed hij nogmaals een poging om de jongen te kalmeren. ‘Alles is goed. Je bent nu veilig.’ Oh, was dat maar waar.

Evan liet zijn handen weer zakken toen hij merkte dat de jongen eigenlijk niet zo’n grote bedreiging vormde. Hij haalde zijn wenkbrauw op toen de jongen sarcastisch reageerde. Als iemand sarcastisch kon reageren wilde dat zeggen dat hij of zij zich ergens wel redelijk relaxt bij voelde, niet dan? Hij had geen idee. Hij kon natuurlijk ook wel eens sarcastisch zijn, maar hij was niet echt het persoon dat gauw in paniek raakte. Hoewel hij eerlijk moest toegeven dat hij bij aankomst in de Glade ook erg nerveus was geweest en lichtelijk in paniek was geraakt, vooral vanwege het feit dat hij zijn eigen naam niet meer had gekend. Zijn blauwgrijze blik gleed naar de jongen toen deze over zijn naam begon. Hij klom ook uit de Box terwijl hij nog steeds de neiging onderdrukte om de spullen te doorzoeken en besloot om een antwoord te geven op de jongen zijn vraag. ‘Iedereen die hier in Box aankwam was zijn naam vergeten. Je bent niet de enige. Het verschilt van persoon tot persoon wanneer hij of zij zijn of haar naam weer herinnert. Soms kan het een dag duren, soms meerdere weken,’ legde hij uit. ‘Het is ons allemaal overkomen.’ Hij wreef over zijn achterhoofd, want de jongen leek bezig te zijn met zijn omgeving te inspecteren. Waarschijnlijk was hij erg onder de indruk van de muren. Hij kuchte om de jongen zijn aandacht te trekken. ‘We kunnen twee dingen doen. Of ik geef je een rondleiding of je helpt me even met die spullen te doorzoeken. Er is een paar weken geleden een enorme brand geweest die de Homestead verwoest heeft en misschien zitten daar wel spullen in die we kunnen gebruiken.’ De jongen zou vast geen idee hebben waarover hij het had, maar goed.

Evan probeerde een geërgerde zucht in te houden toen de jongen niet meteen inging op zijn voorstellen. Zowel optie één als optie twee werden genegeerd en de jongen stelde in plaats daarvan vragen. Zucht. Oké. Hij moest niet zo egoïstisch doen. Hij moest het ergens ook wel kunnen begrijpen, want hij was ook helemaal van de kaart geweest toen hij uit de Box kwam. Toen had hij ook geluk gehad dat er een begripvolle persoon was geweest die hem met de zachte hand had aangepakt. Bovendien kon de kerel niet weten wat voor drama zich hier allemaal had afgespeeld voordat hij naar hier was gekomen. En misschien wilde de kerel dat ook wel helemaal niet uitvinden. In plaats van zo te mopperen en met zichzelf bezig te zijn kon hij beter antwoorden op de vragen van de jongen. Hij moest het zo zien. Hoe sneller hij die onnozele, in zijn ogen totaal op dit moment overbodig zijnde vragen beantwoordde, hoe sneller ze die spullen in de Box konden doorzoeken. Klonk weer zo egoïstisch als wat, maar goed. ‘De Homestead is…’ Hij beet op zijn onderlip. ‘… was de plaats waar we onze douches en slaapplaatsen hadden en waar de Med-Jackers, een soort van dokters waar ik ook onder val, de gewonden konden verzorgen.’ De gedachte alleen al aan wat ze hadden opgebouwd in die Homestead en wat ze verloren hadden deed pijn. Voor Max was het waarschijnlijk nog pijnlijker dan voor hem. ‘En die muren houden ons weg van de Maze. De Maze is zoals de naam al zegt een grote doolhof waarin monsters zitten die je willen doden. Ze worden Grievers genoemd. Er wordt je dan ook vriendelijk verzocht om weg te blijven van die muren. Als je het toch probeert, word je voor één of meerdere nachten in de Slammer gegooid. Een soort van gevangenis.’ Dat laatste voegde hij er gauw aan toe voordat hij daar weer een vraag over zou krijgen.

Evan gaf een korte knik toen de jongen zei dat het hem speet. Ook al had de jongen waarschijnlijk geen idee waarom hij dat zei, toch kwam het wel geloofwaardig over en dat was iets wat Evan, ondanks zijn ergernis voor de vele vragen van de jongen, wel kon respecteren. ‘Zoiets ja,’ zei hij kalm op de vraag van de jongen die trouwens meer als een vaststelling klonk. Hij wilde er nog bij zeggen dat hij het niet beter had kunnen verwoorden, maar hij nam aan dat de jongen in dit stadium niet echt in was voor grapjes. Dat was hij ook niet geweest en hij zou ook niet kunnen lachen met zo’n flauw grapje als iemand anders hem dat had geflikt, dus hield hij gewoon zijn mond en draaide zijn hoofd verlangend naar de Box. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen de jongen aangaf dat hij wilde helpen. Hij gaf een kort knikje. ‘Sure, je mag alle vragen stellen als we die Box maar kunnen doorzoeken,’ zei hij en zijn stem klonk iets vrolijker. Hij wist zeker dat ze weer spullen zouden vinden die hun zouden helpen. Hij draaide zich om, liep naar de Box toe en sprong er vervolgens in. Zijn blik gleed gefrustreerd naar de stevige touwen die de dozen in de Box op hun plaats hielden. ‘Ga eens een mes halen bij de Cooks.’ Er volgde een korte stilte. Daarna ging Evan op één van de dozen staan en leunde met zijn ellebogen tegen de rand van de luik van de Box. ‘Ik kan je echt beter eerst die rondleiding geven, hè?’ bracht hij zuchtend uit. De jongen zou namelijk geen idee hebben waar de Cooks zich bevonden. Of wie de Cooks waren, maar dat kon hij misschien afleiden uit de naam als hij redelijk slim aangelegd was.

Evan trok geërgerd zijn wenkbrauwen op toen hij de reactie van de jongen peilde. Hij kon al zien aan de gezichtsuitdrukking van de jongen dat deze niet wist wat Cooks waren en dat ook niet uit de naam af kon leiden. Hij had zin om een geërgerde slag tegen de dozen met spullen te geven, maar besefte dat hij daar niet veel aan had en kwam langzaam overeind. Zijn blauwgrijze blik bleef kort hangen op de dozen. Hij had echt zin om ze open te rijten, maar eerst moest hij deze jongen een rondleiding geven en eer dat hij daar mee klaar was, zou het mogelijk al te donker zijn om de spullen nog te onderscheiden. Wat betekende dat hij tot morgenvroeg moest wachten. Aan de andere kant, als hij zich verplaatste in de jongen, wist hij nog hoe hij hier radeloos had gestaan en blij was geweest dat tenminste iemand de moeite had genomen om het hem allemaal uit te leggen. En dat gaf de doorslag, want de jongen kwam overeind en glimlachte. ‘Dan gaan we je eerst rondleiden,’ zei hij zo opgewekt mogelijk. Hij had geen idee waar hij moest beginnen. Hij besloot om het vervelende voor het laatst te houden. Hij keek rond. Tja, waar moest hij mee beginnen? Overal zat wel een vreselijk verhaal aan. Hij wees als eerste naar de enorme Treehouse die boven alles uittorende. ‘Dat daar wordt de Treehouse genoemd. Als je erop staat, heb je een zicht over heel de Glade. Ook heel handig als je even tot rust wilt komen of de Maze in een afstand tot je op wilt nemen.’ Hij hield even een pauze. ‘Wil je er nu al op klimmen of zal ik doorgaan met de rondleiding?’