A map to a better place

Hijgend werkte ze zichzelf het lange gras door. Waar was hij? De hitte, haar verslechterde conditie en haar been werkte nu ook niet bepaald mee. Een zwaar gevoel lag ergens in haar onderbuik op de loer, klaar om zich ieder moment naar boven te werken en om te zetten in paniek. Alleen zijn, al was het maar even, maakte haar doodsbang. Toch probeerde ze zich kalm te houden. Zo groot was het gebied van de Track-Hoes nu ook weer niet, ze vond hem wel. Daarbij, misschien was hij wel gewoon laat.
Max' kleine bezoekje was niet de meest perfecte timing geweest, maar inmiddels was het alcohol van de avond met Oliver uit haar bloed verdwenen en Homestead weer zo goed als bewoonbaar. Nu kon ze het niet langer ontlopen. Ze wist ook niet of ze dat wilde, want het gevoel dat al dagen zwaar op haar drukte, was ook geen pretje. Ze realiseerde zich plotseling hoeveel er gebeurd was, sinds de Maze. Het had enkel gevoeld alsof ze een nutteloos schepsel was, dat steeds maar rustte, terwijl ze de Glade had kunnen helpen. Het was een kwelling geweest, het niets kunnen doen. Daar moest ze het ook maar eens met Max over hebben. Als ze zich hier door het gras heen kon werken, kon ze ook weer aan het Slicen. Ach, waar had ze het ook over? Natuurlijk was dat niet waar ze vandaag met Max over ging praten. Hij had met Oliver gepraat, ze moest zichzelf niet voor de gek houden. Dit was haar kant van het verhaal. Haar kruisverhoor. Ze slikte hoorbaar. Haar armen liet ze zakken terwijl ze een aantal keren snel haar blik verplaatste. Bijna werd ze er zo duizelig van dat ze omviel. Toen zag ze Max. Opgelucht begon ze op het bankje af te stappen, waar ze hem zo ontspannen zag zitten. Al snel deden haar gedachten haar stoppen. Hoe wist ze... Hoe wist ze zo zeker dat dit niet weer een hallucinatie was? Ze beet op haar inmiddels kapotte onderlip. Door op hem af te gaan.
'Hé,' groette ze een met ogen gesloten Max.

Max leek geschrokken bij het horen van haar begroeting. Zijn reflex nestelde zelfs ergens in haar onderbuik een schuldgevoel -Lag het aan haar, dat iedereen zo gejaagd leek? Eve duwde haar griezelig reële angst opzij toen hij zich weer ontspande en plaatsmaakte op het bankje. Even schatte ze weifelend de hoogte ervan in, en ze het zou halen als ze zich gewoon zou laten vallen, zodat ze niet per se door haar knieën hoefde. Ze besloot voorlopig maar gewoon te blijven staan, misschien was dat het beste met haar verwondingen. Zijn glimlachende begroeting was weer iets dat haar deed twijfelen. Was het gemeend, of enkel om haar nog wat koek te voeren voor ze zonder eten in de Slammer zou worden gegooid? 'Hoe gaat het met je?' De vraag bracht haar van haar stuk. Wederom. Hij leek oprecht geïnteresseerd en het leek haar dus wel zo beleefd koortsachtig naar een antwoord te zoeken. Het probleem was echter dat het niet wilde lukken. Juist toen ze haar mond wilde openen en had bedacht dat ze eerlijk aan hem toe kon geven dat ze het niet wist, zei hij tot haar opluchting; 'Je ziet er goed uit.' Ze liet de in haar keel achtergebleven adem langzaam tussen haar lippen door ontsnappen. Bij de volgende inademing verscheen een kleine glimlach op haar gelaat. 'Dankje,' zei ze, haar broek gladstrijkend om zich voor te bereiden om te gaan zitten, 'zo voel ik me ook. Geloof ik.' Haar rechterhand omklemde de rugleuning, terwijl ze al haar gewicht hierop verplaatste en met een wrange gezichtsuitdrukking haar knie boog. Met een zucht nam ze uiteindelijk, minder moeizaam dan verwacht, naast hem plaats op de bank. Een kort moment stond ze zichzelf toe te genieten van het koelere briesje dat haar plakkerige haren weer losmaakte van haar gezicht. Al snel kwam ze weer terug bij de realiteit. Hij was er, en dat viel niet te ontkomen noch te ontkennen. Met een diepe ademhaling vroeg ze; 'Je... Wilde me spreken?'

Het stelde haar nu niet bepaald gerust, dat hij Oliver als voorbeeld aanhaalde. Ze was nog liever fysiek niet in orde dan wat hij dagelijks geestelijk meemaakte. En wanneer ze terugdacht aan de dagen die ze in de Meeting Cabin had moeten slijten, niet in staat zich nuttig te maken, was het heel wat om dat te zeggen. Een vluchtige glimlach lag rond haar lippen als antwoord, maar verdween weer met de wind toen hij haar vraag beantwoordde met een 'Ja... Ja, ik wilde je graag spreken.' Als ze er nu niets over had gezegd, had ze het misschien nog even kunnen rekken. Dan had ze tijdens hun koetjes en kalfjes nog na kunnen denken over de manier waarop ze het zou formuleren. Eve had het gevoel alsof ze geen enkel woord verkeerd mocht zeggen, of er hingen consequenties aan. Zowel voor haar als voor Oliver. Ze draaide haar hoofd naar hem toe om hem van wal te horen steken en hem haar volle -onverdeelde- aandacht te schenken. Zijn dus. Dat deed het hem. En dat wat volgde. Een voor een druppelde de woorden binnen, tot ze het begreep. O God. Even bracht ze haar handen naar haar gezicht, in een poging de verwarring weg te wrijven. Was ze opgelucht, dat het hier over ging? Dat dit de voornaamste reden was waarom hij haar wilde spreken? Ze wist niet of het nu heel veel beter was, eigenlijk. 'Ehm... Ja. Dat.' Wat een overtuiging, en souplesse weer. Wat ging ze hem vertellen? Het was in de eerste plaats niet dat ze dingen voor hem achter wilde houden. Het was meer de twijfel, van hoe ze het onder woorden moest brengen. Ze schudde haar hoofd, terwijl ze haar ogen dichtkneep. 'Ik... Oké.' Daarmee herstelde ze zichzelf, en ze zette zich ertoe hem aan te kijken. 'Ik zag je, vlak nadat ik gestoken was. In de Maze, bedoel ik.' Haar blik zocht naar bevestiging, betekenis. Ze had verwacht dat ze zich misschien zou schamen wanneer ze het met hem zou delen, maar gek genoeg was dat niet het geval. Enkel haar frustratie groeide, bij het inzien hoe weinig ze eigenlijk wist van de situatie.

Hij wilde meer weten, dat snapte ze ook wel. Het probleem was echter dat ze het ook niet wist. Het was niet alsof ze verreikt was met alle kennis die ze nodig had, nu ze gestoken was, en het was gewoonweg dom dat ze dat eens gedacht had. Dat stomme, naïeve meisje, dat de Maze ingerend was zonder erbij na te denken. Dat veel te impulsieve meisje. Eve vervloekte haar, maar ze kon er helemaal niets aan doen. Zijn vraag liet haar peinzen. Haar eerste gedachten was dat een directe 'nee'. Maar dat zou niet eerlijk zijn. Het was wel het minste wat ze voor hem kon doen, nadenken voor ze hem zonder antwoorden achter zou laten. 'En... zag je nog meer?' leek hij voorzichtig aan te dringen. Peinzend wreef Evangeline over haar gefronste voorhoofd. Wat kon ze zich nog herinneren? Het frustreerde haar zo erg dat ze haar nagels in haar handpalm duwde om het tenminste een beetje tot uiting te kunnen brengen. Ze wist het niet. Ze wist het niet. En dat moest ze hem gaan vertellen. Ze kneep haar ogen dicht en ademde scherp ik. 'Ik zag...' begon ze weifelend, Ik zag niet jou. Ik bedoel...' verward schudde ze haar hoofd en keek hem aan. Misschien dat ze het in een tweede poging wel onder woorden zou kunnen brengen. 'Jawel, ik zag je wel. Alleen, je leek veel... jonger. Zorgelozer. God, ik weet nog dat het allemaal zo levendig leek. Ik weet nog dat ik naar je schreeuwde dat je bij de Griever weg moest gaan...' Ze stopte met praten en keek hem aan alsof dit alles was dat ze te melden had. Alsof ze klaar was en in afwachting wat hij te zeggen had. Toen schoot haar iets te binnen. Iets dat misschien wat vreemd was om te melden, maar het was iets waar hij recht op had te weten. Ze beet kort op haar lip en besloot het er toen maar uit te gooien. Alsof het iets terloops was. Alledaags, iets dat over het weer ging. 'Ik heb je niet meer 'gezien', maar ik heb een gisterenavond een tekening gemaakt. Ik denk dat ehm, ik jou getekend heb.' Ze blies een ontsnapte haarlok uit haar gezicht. Nee. Het lukte haar niet. Het was nu eenmaal niet alledaags, en het zag er niet naar uit alsof dat het snel zou worden.