Embrace the addict

Inmiddels was ze hier lang genoeg om bekend te zijn met de Glade. Met de omgeving en de mensen. Ze was hier lang genoeg om haar plek gevonden te kunnen hebben, om zich te hebben aangepast. Dat dit in Autum haar geval niet zo was, had ze volledig aan zichzelf te danken. Ze probeerde zich wel aan te passen en speelde het prima klaar om buiten problemen te blijven, maar ergens faalde ze er ernstig in om deel te worden van de groep. Nu moest gezegd worden dat ze amper haar best deed en dat een groot gebrek aan initiatief nemen ervoor zorgde dat ze zelfs nu nog een groot deel van de mensen in de Glade niet had gesproken.
Niemand kon haar hier echt van beschuldigen en niemand leek hier echt behoefte voor te voelen. Ze was er, deed haar ding en had vroeg verder geen aandacht.
Een van de personen die ze niet had gesproken, of in ieder geval niet had leren kennen, - en hier had ze vooralsnog geen behoefte aan - was Oliver. Haar welkomstcomité had voor 50 procent bestaan uit het geval zonder hand en de verwelkoming was niet bijster hartelijk geweest. In ieder geval had het ervoor gezorgd dat Autum tot voor kort absoluut geen interesse had gehad in het opnieuw spreken van deze jongen. Maar nood breekt wet en de nood was hoog. Hoewel de rillingen, de misselijkheid en de hoge koorts met een week waren verdwenen, was een constant angstgevoel gebleven. Autum voelde zich opgefokt, opgejaagd door iets dat weinig te maken had met wat zich dan ook buiten de muren bevond. Regelmatig had ze geen idee meer waar ze mee bezig was, wie de anderen waren, waar ze was of wie zijzelf was. De rode draad door al deze mankementen, was een duidelijk aanwezig gevoel van gemis. Een gat dat niet gevuld wilde worden. Het sterke gevoel dat ze iets nodig had, dat ze iets miste, dat er iets was dat haar beter zou maken, groeide met de dag. Ze hunkerde naar iets, maar ze wist niet wat.
Inmiddels had ze al geen idee meer van wie ze het had gehoord. Ergens had ze opgevangen dat er drank was en dat Oliver regelmatig te vinden was in de nabijheid van die drank. Het idee dat de alcohol hetgeen was waar ze zo naar hunkerde, was in haar hoofd ontstaan en had zich in de laatste dagen meester gemaakt van haar. Haar behoefte aan de drank was groter dan het gebrek aan behoefte om de jongen nog eens te treffen en vandaar dat ze de Meeting Cabin in stapte, om hem hier aan te treffen, zoals haar was verteld. "Ik heb gehoord dat hier de drank wordt bewaard? Hoi, trouwens." Prioriteiten.

+ Oliver

Als alles nu volgens plan verliep kon de lijst binnen een paar dagen verstuurd worden. Hoewel hij het niet helemaal geuit had, was hij dankbaar dat Eleanor hem had geholpen met het vertalen van de lijst met spullen die ze van de Creators het liefst wilden krijgen, eigenlijk moesten ze die krijgen. Op een paar dingen na. Want hij kon gerust de hele voorraad drank wegstrepen, want dat was slechts een toevoeging, nee verheerlijking, van het leven hier. Maar Oliver kon er nu eenmaal niets aan doen, hij moest nu eenmaal drinken, het zat er nu eenmaal in en zijn lichaam begon er steeds meer aan gewend te raken. Hij wist zelf ook wel dat dat verslaving heette, maar dat weerhield hem er niet van om elke avond wel een fles na achteren te gooien. Hoe erg hij het ook matig probeerde te houden, het lukte hem niet. Als het eenmaal in zijn keel kwam wilde hij gewoon meer.
Oliver zat op een van de vele banken in de meeting cabin, op de grond ernaast stonden twee ongeopende flessen, voor straks. Hoewel de Gardens een beter uitzicht boden tijdens het maken en vertalen van de lijst die naar de Creators werd gestuurd, de meeting cabin was een veel handigere plek aangezien hier de drank stond en hij dan niet zover hoefde te lopen. Nog een paar woorden en dan kon hij het meegeven met de volgende Greenie die aankwam.
Over Greenies gesproken, eentje die hij hoogstpersoonlijk, niet al te vriendelijk, had verwelkomd samen met Hayden. Toen alles nog en wel was, half dan. Oliver keek even vluchtig op voordat hij weer verder ging met de lijst. Mevrouw vroeg waar de drank was. 'Er staan nog een paar flessen achterin in de hoek daar.' Hij wees met zijn stomp in de richting van de hoek waar de flessen stonden. Voor de rest besteedde hij geen aandacht aan haar. Zolang ze niet heel de voorraad mee nam.

Ze trof hem aan op een van de banken, met een stuk papier in zijn handen. Correctie: hand. Zoals ze had gehoopt, gaf hij haar gewoon antwoord. Niets meer en niets minder. Hij stelde haar geen vragen, legde haar geen verbod op. Met haar ogen gleed ze naar de plek waar de stomp naar had gewezen. Zonder zich verder te bekommeren om het joch op de bank, liep ze richting de hoek die haar was aangewezen. Hoewel de flessen er verre van speciaal of interessant uitzagen, was de aantrekkingskracht die ze op Autum hadden gigantisch. Ze sloot haar hand om de hals van een fles. Hoewel ze in de eerste plaats van plan was geweest om met een fles of twee rustig weer te vertrekken om zich ergens in het bos te gaan bezatten, liet haar geduld haar ernstig in de steek. De tijd die het zou kosten om een rustige plek te vinden, wilde ze niet nemen. Ter plekke, terwijl ze nog over de flessen gebogen stond, opende ze het exemplaar in haar hand om er drie grote slokken uit te nemen. Het spul brandde in haar keel en Autum sloot haar ogen bij het gevoel. In haar vrije hand pakte ze een tweede fles, waarmee ze naar de tafel liep die in de Meeting Cabin stond. Met een klap zette ze de ongeopende fles op tafel. Terwijl ze een stoel aanschoof, nam ze nog een slok van de al geopende fles. "Hoe sterk is dit spul?" wierp ze richting de jongen, waar ze nu met haar rug naartoe zat. In afwachting van het antwoord nam ze nog een slok.

Zoals hij had verwacht stelde de Greenie geen vragen. Ze deed. En daar was hij dankbaar voor. Eindelijk iemand die niet vragen stelde bij elke stap die ze deden. Nee, deze dacht wel eens na voordat ze iets ging doen. Oliver negeerde haar net zoals zij hem hard negeerde. Hij spreidde een tweede blaadje uit op de bank waar Eleanors handschrift op stond. Ja, dit was vele malen duidelijker om te lezen, begrijpelijker ook. Een flauwe grijns stond op zijn lippen terwijl hij dacht aan hoe hij haar altijd behandelde. Als vuil. Net zoals hij Hayden nu behandelde. Want dat was ook de enige behandeling die ze kreeg na alle zooi die de twee hadden mee gemaakt. Nog steeds verwachtte Oliver iedere avond om de volgende dag dood wakker te worden, maar tot op heden was er niets gebeurd, wat hem een nerveus gevoel gaf. Wie weet wachtte Hayden gewoon op het juiste moment af, wanneer hij het niet verwachtte. Hij beet op zijn lip, sorteerde de blaadjes waar de spullen opstonden en zuchtte. Klaar voor vandaag, morgen ging de lijst naar de Creators, of wanneer de volgende Greenie aankwam. Hij had absoluut geen besef van tijd hier en dat boeide hem ook niet. Als het avond werd betekende het zuipen, als het ochtend was betekende het kater uitslapen. En de middag stond in het teken van Hayden ontwijken.
Oliver keek op toen de Greenie hem iets vroeg. 'Ligt eraan.' Antwoordde hij onverschillig terwijl hij zelf een fles vatte, de kurk met zijn mond eraf haalde en hem uit spuugde. 'Mmmh, ik ben pittig dronken na een fles of twee.' Twee slokken volgden en Oliver ging languit op de bank liggen met zijn hoofd op de armleuning terwijl hij naar het dak staarde. Wie weet wilde de Greenie haar dronken gedachtes wel met hem delen. Was een stuk gezellig dan in zijn eentje.

Twee flessen, dat was te doen. Gezien haar behoefte aan de drank zou het waarschijnlijk niet lang duren voor ze de eerste fles op zou hebben en als twee flessen stonden voor 'pittig dronken' dan was een fles in ieder geval genoeg voor aardig aangeschoten. Daarnaast kon ze moeilijk ontkennen dat ze niet bijzonder groot van omvang was en dat ook haar spieren praktisch niet bestaand waren. Ze kon zich niet inbeelden dat haar tolerantie erg hoog was. "Doordrinken, dus," concludeerde ze, waarna ze de fles weer aan haar lippen zette om de woorden kracht bij te zetten. Opnieuw nam ze een paar slokken. Haar gezicht vertrok enigszins door het brandende gevoel en de bittere smaak, maar geen van de twee ervoer ze als naar. Integendeel. Hoe meer ze van het spul naar binnen goot, hoe zekerder ze werd van het feit dat dit precies was wat ze nodig had. Of het ook was waar ze al die tijd naar had verlangd? Waarschijnlijk niet. Maar dit was duidelijk een prima vervanging. De stoel, die ze zojuist nog aan de tafel had geschoven, draaide ze een kwartslag, zodat ze de jongen kon zien zonder zich volledig om te hoeven draaien. Zonder iets te zeggen, bleef ze slokken nemen van de fles. Ze dronk alsof het water was. Momenteel was ze nog te nuchter om een echt gesprek aan te knopen. Ze was nog te nuchter om een gespreksonderwerp te kunnen vinden voor de twee.

Drank was altijd nodig om over je zonden na te denken. Oliver kon geen moment bedenken dat hij het niet had gedronken terwijl hij over alle dingen nadacht die er voor hadden gezorgd dat hij zijn of iemand anders zijn leven had verkloot. Met drank kreeg je er gewoon een andere kijk op en kon je gewoon je schouders ophalen en zeggen: 'volgende keer beter.' Hij kuchte even om vervolgens weer een slok te nemen. Ach, als het leven zo doorging kon hij zijn bezoek aan het labyrint wel uitstellen. Niet dat hij daar over na dacht, het was ooit eens in zijn hoofd opgekomen en af en toe kwam het terug. Om hem te herinneren dat er altijd een uitweg was. Eentje die er tenminste niet voor zorgde dat je een klootzak werd en een hand verloor. Tenzij meneer Griever het deze keer ook op zijn andere hand had gemunt, gewoon voor de lol, om hem te kleineren. Oliver zuchtte. Ja, het leven was hard. Maar het had zo zijn lichtpuntjes. Zoals Evangeline. Die om de een of andere reden een beetje om hem gaf.
Oliver draaide even met zijn hoofd in de richting van de Greenie, die zich niet had voor gesteld. Maar je hoefde je ook niet voor te stellen als je alleen kwam zuipen. 'En hoe was de dag Greenie.' Zei hij onverschillig zonder bijster veel interesse terwijl hij nog een slok nam. Oliver bekeek de inhoud van de fles terwijl hij gedudlig wachtte op het antwoord van de blonde dame. Zolang er drank was deed hij alles wel. En hij had dan altijd wel wat meer geduld.

Met een paar minuten had ze de helft van de inhoud naar binnen gewerkt. Het was haar nieuwsgierigheid naar hetgeen dat ze gemist had, haar verlangen naar de wazige wereld waarin ze zich - zeker als ze dit tempo aanhield - over niet al te lang in zou bevinden. De wolken waarop ze zou zitten, de watten in haar hoofd. Ze zag er de duistere, bittere grap wel van in dat ze zich niks kon herinneren van haar vorige leven maar dat ze zich wel een behoorlijk duidelijk beeld kon schetsen van hoe het zou zijn om dronken te worden. Alsof het deel was van haar, van haar persoonlijkheid. Alsof het dronkenschap haar was aangeboren en het niks te maken had met de omgeving waarin ze zich bevond. Alsof het bij haar hoorde, zoals ook haar naam dit deed.
Ze had de fles voor een zoveelste keer aan haar lippen, toen Oliver opnieuw sprak. Haar een vraag stelde, zelfs. De desinteresse in zijn stem deed haar mondhoeken haast sarcastisch omhoog krullen. Hoe de dag was? Wel, ze kon niet zeggen dat haar dag bijzonder denderend was geweest. Geen spannende verhalen waar ze de jongen over zou kunnen vertellen. Voor zover ze haar beeld van de jongen had, leek het haar dat het Oliver ook niet zo veel kon schelen dat ze hem niks interessants te vertellen had over haar dag. Just making conversation. "Oh, prima. Kippen de nek omdraaien, dat soort festiviteiten." Ze nam nog een slok, veegde met de rug van haar hand langs haar mondhoek om een druppel alcohol op te vangen en besloot dat ze zich misschien toch maar moest voorstellen. Autum was, hoewel ze zich mateloos ergerde aan het gebrek aan de 'n' achter de naam, altijd beter dan 'Greenie'. "Autum, trouwens." En na nog een slok genomen te hebben: "En jouw dag?"

Ooit een keer zou de drank opraken. En dan zou Oliver zelf aan de slag moeten met het stoken want hij kon zich nog wel herinneren dat de drank niet van de Creators kwam. Als hij diep groef in zijn herinneringen die nog niet waren aangetast door de vele flessen alcohol die hij naar binnen had gezopen, dan was Helena daar altijd mee bezig geweest. Misschien moest hij haar eens gaan opzoeken. Ze had het nu weliswaar zeer druk met rennen had hij gemerkt. Er was nauwelijks drank bij gekomen en als de voorraad op was dan zat Oliver met een groot probleem. Want hij wilde heel graag wel afkicken van de drank, maar om cold turkey te gaan zag hij niet zitten. De eerste keer dat hij dat had gedaan, zonder er zelf over na gedacht te hebben, was verschrikkelijk geweest. Dus net als het een keer dood zijn gegaan, hield hij het ook met een keer Cold Turkey gaan. Oliver zuchtte en luisterde naar het vreselijk saaie antwoord van Greenie. Die blijkbaar Autum heette. Een verschrikkelijke naam. Dat seizoen hadden ze hier niet, dus hij doopte haar maar om tot Summer. 'Klinkt gezellig.' Merkte hij droog op voordat hij nog een paar slokken van de fles nam. 'En mijn dag was top. Hangen, zuipen, liggen, zuipen, het gewoonlijke.' Oliver wond er geen doekjes om dat hij gewoon saaie en luie dagen doormaakte. Misschien dat hij weer eens echt aan het werk wilde, maar nu nog even niet. Nee, deze bank lag veel te lekker.

"Hmh," mompelde ze als antwoord op zijn opmerking. In de stilte volgde ze zijn voorbeeld en goot ze opnieuw wat van de vloeistof haar keel in. Met iedere slok vertrok haar mond iets meer, werd de smaak van alcohol sterker en viezer. Hoewel dit duidelijk een teken was van haar lichaam dat ze de fles verder beter kon laten staan, negeerde ze de waarschuwing vriendelijk. Go big or go home, schoot het door haar hoofd, terwijl ze het koele glas van de fles weer tegen haar lippen zette en een grote hoeveelheid drank naar binnen goot. Naar huis gaan was geen optie, dus dan maar zuipen. Hij vertelde haar over zijn dag. Of wel, voor zover hier iets over te vertellen viel en Autum bromde opnieuw een, "Hmh." Gepaard met haar uitgebreide antwoord, knikte ze. Ze had niet veel tegen zijn dagindeling in te brengen. Nu was ze helemaal content met haar taak en beleefde ze genoeg plezier met de beesten die ze het leven mocht ontnemen, maar hangen, liggen en zuipen klonk zo mogelijk nog aantrekkelijker. "Klinkt prima," zei ze en ze draaide voor de eerste keer in het gesprek haar hoofd naar de jongen om hem écht een blik waardig te gunnen. Haar voet haakte ze achter een andere stoel, zodat ze deze richting zichzelf kon trekken. Met een zucht plaatste ze eerst haar ene been op de stoel en sloeg ze vervolgens haar andere hier overeen. Ze pakte de fles van de tafel en nam deze in haar schoot, om de vloeistof erin te bekijken. Op het moment dat haar mondhoeken omhoog krulden bij het aanzien van de fles en ze zacht lachte - of wel, ze blies lucht uit door haar neus, meer niet - besefte ze dat de drank wellicht een klein beetje zijn werking deed. Ze ademde in, klaar om iets te zeggen - iets, ze wist zelf nog niet precies wat - maar bedacht zich en slikte de woorden, gepaard met een teug uit de fles, weer in. Het feit dat ze überhaupt al poging had gedaan de jongen iets te vertellen, getuigde ervan dat de alcohol zijn ding begon te doen. Maar nee, om echt het idee te hebben dat haar woorden Oliver ook maar enigszins interesseerden, mocht ze er nog wel wat bij gieten. Wat ze zichzelf dan ook geen tweede keer liet opdragen.