Just kidding

Wel, je kon veel zeggen over het paradijsje waar de groep zich zo huiselijk had genesteld, maar saai was het nooit. Was Kellen het sentimentele type geweest dat in zijn vorige leven - let wel, het leven waar hij dus niks van af wist - gezellig op de bank familiefilms had zitten kijken, dan had hij de groep waarmee hij opgescheept zat misschien gedoopt tot een typische disfunctional family. Nou was hij dit niet en zou hij dat ook nooit doen, aangezien de enige overeenkomst die deze groep had met het fenomeen 'familie' was dat je niet kon kiezen of je de leden in je leven kreeg, maar de groep had er absoluut veel van weg. Er waren de moedertjes en de vadertjes, die plechtig de zorg voor de groep op zich hadden genomen en er waren de kindertjes. De kindertjes die hun handen uit de mouwen staken, wanhopig nuttig wilden zijn voor de rest van de groep, die zich wilde laten tellen in de hiërarchie. En dan had  je de pubers, zij die zich gedroegen alsof de hormonen door hun lijf gierden en die zich koste wat het kost wilde verzetten tegen de ouders en hun kleine broertjes en zusjes. Kellen was zich ervan bewust, maar negeerde wijselijk dat hij zonder twijfel bij die laatste groep hoorde. Hoewel hij absoluut voldeed aan het plaatje van chagrijnige tiener, werd zijn chagrijn niet veroorzaakt door het feit dat hij dwars wilde liggen. Nee, dit lag veel simpeler. Het. Kon. Hem. Niets. Schelen.
De woorden die gesproken waren, had hij van buiten kunnen horen. Juist, hun nederig, godvergeten stulpje was zo gehorig dat men aan de achterkant van het huis precies kon horen wat er binnen werd gezegd. Met een sarcastische grijns rond zijn lippen trapte hij de modder van zijn schoenen voordat hij het huis binnen stapte. Iedereen was bezig met waar hij goed in was. Nikolai, Julia, Whitney en Kyara. Het recept voor op zijn minst een beetje vermaak. Hij richtte zijn sarcastische blik op Whitney en knikte hem toe. Vervolgens plaatste hij bijna hartelijk een hand op Julia haar schouder. "Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat ik het volledig eens ben met de Vrouwennaam." Zijn hand verliet haar schouder weer en hij slenterde richting zijn slaapplek, zonder de rest een redelijke begroeting te gunnen. Begreep hem niet verkeerd, hij mocht iedereen wel, maar niet genoeg om te investeren in vriendschappen. Of überhaupt contacten. Met een zucht liet hij zich zakken op de vodden waar hij zich 's nachts in nestelde. Hij keek toe hoe Julia zijn lotgenoten rond commandeerde en hoopte ten zeerste dat niemand door zou hebben dat hij al in geen dagen iets had gedaan aan het eten. Waarschijnlijk zou deze hoop tevergeefs zijn, want iedereen had honger en dit was het moment van de dag waarop niemand meer aan iets anders zou kunnen denken dan voedsel. Dit was het moment waarop iedereen gefocust was op wie er winst had gemaakt tijdens de jacht en dus was Tenement Hall, bedacht hij zich nu, een domme plek voor een lui persoon om zich rond deze tijd te begeven. Had hij eerder moeten bedenken.

Daar had je het al. Whitney had de hoop opgegeven en Julia had besloten dat Kellen het klusje dan maar moest klaren. Verontwaardigd stak hij beide handen in de lucht, als een gebaar dat hij er niks mee te maken had en dat hij dus ter onschuld werd opgezadeld met werk. "Ho, wacht even, ik heb dat verdomde konijn toch zeker niet laten ontsnappen?" Tijd om nog verdere argumenten te geven waarom hij niet achter het pluisbeest aan zou hoeven rennen, was hem niet gegund. De slavendrijver slaakte uit dat Whitney zijn wortel niet mocht eten. Verbaasd trok Kellen een wenkbrauw op. Dat zij hem met klusjes opzadelde was tot daaraan toe. Ergens diep, heel diep van binnen kon hij zelf ook nog wel bedenken dat hij dit wel verdiende. Maar Whitney verbieden om een miezerige wortel naar binnen te werken ging Kellen toch echt te ver. Hij wilde net zijn rug rechten om een afkeurende opmerking naar Julia te werpen toen ze angstaanjagend serieus opdroeg dat "de rest" ook gecheckt moest worden. Met het onbegrip duidelijk in zijn gezicht te lezen, draaide hij zijn hoofd naar Whitney die nog altijd de wortel in zijn hand hield. Kellen zijn gezicht vertrok toen hij de wormpjes zag krioelen. "Oh, gádver," sprak hij duidelijk geïrriteerd. Kon er hier nou nooit eens iets gaan zoals het Kellen uit kwam?
Blijkbaar wel, want Kyara stelde voor om het konijn te gaan vangen. Bijna dacht Kellen dat de situatie een zonnig einde zou krijgen, maar haar vraag of iemand wilde helpen en vooral Nikolai zijn antwoord hierop veegden het sprankje hoop weer van zijn gezicht. De frons in zijn voorhoofd werd zo mogelijk nog dieper en zijn mondhoeken zakten beneden het nulpunt. Kellen vernauwde zijn ogen en trok zijn mond kort in een sarcastische glimlach richting Nikolai voordat hij zijn blik weer op Kyara richtte. "Maar natuurlijk, ik doe niets liever dan achter een konijn aanrennen. Houdt mijn conditie op peil." Het sarcasme en de vermoeidheid dropen van zijn stem af. Zijn hele houding straalde uit dat hij er meer dan klaar mee was. Terwijl hij overeind kwam slaakte hij een lange zucht. Dat hij zou gaan helpen zou niet betekenen dat hij ging doen alsof hij er ook maar een beetje zin in had. Hij liep langs Kyara richting de deur, bedacht zich en draaide zich langzaam om. "Maar als ik ga, gaat Whit ook. Hij moet immers van de schrik bekomen. Frisse lucht zal je goed doen, jong." Zijn laatste woorden klonken bijna plagerig en gingen zelfs gepaard met een zwakke grijns.