Finders Keepers

De knagende honger kon hij niet langer meer aanvoelen. Hoe lang was het nu al geleden dat hij echt goed gegeten had? Te lang geleden want het enige wat naar boven kwam was een vage herinnering van net toen hij hier aankwam. Daarna was het gewoon weer leeg. Zoals altijd. Het was altijd leeg als hij aan iets probeerde te denken dat voorbij die verdomde lift ging. Van buiten zag hij er misschien nog goed uit, van binnen kon hij genoeg voelen wat hem liet weten dat het niet goed ging. Na tweemaal over zijn schouder te hebben gekeken of echt niemand hem zag, ging Ace het armzalige gebouwtje in. Het stond haast op instorten, kon niemand hier dan iets doen? Zijn hoofd zat vol met ideeën, maar zolang er niemand was om het mee te delen of het waar te maken, bleven het ideeën. Ace knikte iemand die op de grond lag op zijn slaapzak vriendelijk toe en liep met haastige stappen naar de afgeschermde plek waar het eten stond en hij tilde een van de zeilen op die het eten afschermde. Het was net zo armzalig als het gebouw zelf. Ace zuchtte, schudde zijn hoofd en stak uiteindelijk zijn hand in de krat om er een kleine wortel uit te halen. Daar moest het dan maar mee gedaan worden. De dieren die werden los gelaten waren waarschijnlijk al gevangen en verorberd, het liep tenslotte al tegen de avond. Nog een zucht volgde uit zijn mond terwijl hij kleine hapjes van de wortel nam en tegen de muur aanleunde. Wat had hij in godsnaam gedaan om hier te belanden.

[Open]

Tevreden zijnde over zijn vangst keek Declan naar het konijntje dat hij vasthield. Het was mager en nauwelijks te vergelijken met de wilde, gevaarlijke dieren die hier soms rondliepen, maar het was iets. Door een miezerig stuk hout aan een scherp gedeelte van het gebouw te slijpen had hij een punt ontwikkeld die scherp genoeg was om door de huid van het konijntje te boren. Hij wist dat hij binnenkort iets nieuws moest gaan zoeken, maar het probleem was dat er niet veel mogelijkheden waren. Er waren geen wapens die hij kon gebruiken en het stuk hout dat hij had zou nooit sterk genoeg zijn om het tegen een groot wild dier op te nemen. Over een groot wild dier gesproken. Geërgerd keek hij naar zijn bloedende arm. Nog voordat hij dat rotkonijn in de val had gelokt, had een dier hem aangevallen. Hij had het beest niet herkend omdat het snel verdwenen was in de struiken, maar de drie diepe krassen in zijn arm bewezen dat het geen dier met goede bedoelingen was geweest. De wond bloedde nog steeds, maar Declan weigerde om zwakte te tonen. Hij had niks met die mensen hier, wilde liever op zijn eigen zijn en wilde vooral niks delen. Het probleem was dat hij dit konijn gaar moest maken en dat hij daarvoor een vuurtje moest stoken. Hij wist dat veel mensen takken bij elkaar zochten van het bos om een vuur te kunnen maken, maar het begon donker te worden en dus kon hij niks zien. Grommend gooide hij het konijn misnoegd op de grond en ging het gebouw binnen om te kijken of er nog iets lag om te eten. Hij veegde met zijn hand ondertussen het vieze bloed van zijn arm weg en fronste toen hij een blik in de krat wierp en zag dat er niks meer lag. Hij draaide zijn hoofd naar opzij en zag een jongen met een wortel. ‘Was dat het laatste?’ vroeg hij fronsend aan de jongen. Hij weigerde om zijn ogen langer op die wortel te houden dan noodzakelijk en zakte tegenover de jongen neer. Het bloed druppelde van zijn arm op de grond en Declan zocht iets om het af te binden, maar gromde toen hij niks vond. Dan moest hij maar hopen dat het bloeden zou stoppen en dat de wond niet geïnfecteerd zou raken.

De stem die hem bekend voorkwam liet hem opkijken. Deels in schrik dat hij was betrapt, deels in nieuwsgierigheid van wie de stem afkomstig was. Ieder gezicht kende hij wel in dit gebied, maar diepe gesprekken had hij nooit gehad. Er was ook niets dieps om over te praten want er waren geen herinneringen of iets leuks of iets zieligs om over te praten. Roddelen was ook nauwelijks te doen, je moest op elkaar vertrouwen en in een team werken om hier te overleven, dus haat zaaien en opstoken waren hier totaal niet van de orde. Ace kauwde de laatste stukjes weg voor hij antwoord gaf. 'Helaas.' Zei hij quasi-verdrietig om de stemming wat op te lichten. Zijn ogen vielen op de bebloede arm van de blonde jongen en instinctief, ook al was hij geen medisch persoon, kwam het zorgzame in hem naar boven. De wond moest duidelijk afgebonden worden en de jongen had niets bij zich. Ace stopte de kop van de wortel in zijn mond en scheurde een deel van zijn shirt, dat toch al helemaal gehavend was, er af om vervolgens naar de jongen te lopen en bij hem neer te knielen. Nog steeds met de wortel in zijn mond keek hij de jongen aan. 'Mag ik?' Hij hield het stuk stof omhoog en zonder eigenlijk op een duidelijk antwoord te wachten bond hij de reep om de wond heen om hem vervolgens goed strak te zetten en het vast te zetten met een strik. Ace haalde de wortel uit zijn mond. 'All nice and pretty.' Een komische grijns op zijn lippen en hij keek de jongen aan. Hij vroeg zich af of voorstellen nodig was en of de jongen nu niet meteen weer weg zou lopen. Nog twee happen van de wortel en hij was op. Hij gooide het loof in de richting van de kratten van het eten en stond op. Het was nu aan de andere jongen om te kiezen wat hij ging doen.

Declan gaf een kort knikje toen hij het antwoord hoorde van de jongen. Hij wist dat het speels bedoeld was, maar Declan had er niet mee kunnen lachen. Het was al de zoveelste keer dat hij hier opzoek ging naar voedsel en dat hij niks kon vinden. Buiten lag dan wel het konijn dat hij gevangen had, maar het was inmiddels te gevaarlijk om takken te gaan verzamelen. Hij had het ding opzij gesmeten, maar toch hoopte hij dat niemand het zou vinden. Het was namelijk zijn konijn, dus hij mocht er zorg over dragen. Hij zou dadelijk nog wel eens gaan zoeken naar zijn konijn. Hij wist dat hij het ergens onder een struik had gegooid, dus de kans dat iemand daar ging zoeken was wel vrij klein. Hij wilde net weer overwegen om toch snel te gaan kijken toen de jongen opeens bij hem stond. Achterdochtig zijnde keek Declan hem aan, maar gaf toch een klein knikje toen de jongen zijn vraag stelde. Dat was echter niet nodig geweest, want de jongen begon de wond al af te binden. Declan hield een kreun binnen toen het zachte stof zijn bebloede arm raakte. Hij zag dat de jongen een deel van zijn shirt had gebruikt en voelde heel even respect voor de jongen opkomen. ‘Eh…’ Je kon duidelijk merken dat Declan deze hulp niet gewend was. Als het aan hem had gelegen, had hij de rest van de tijd uitgezeten zonder hulp en had hij maar gewoon gehoopt dat het niet geïnfecteerd zou raken. Dit was echter wel een stuk beter en dat mocht de jongen weten ook. ‘Bedankt,’ zei hij snel. Hij was niet de persoon die anderen zomaar bedankte, maar nu kwam er een glimlach om zijn lippen. Ook al was het een kleine glimlach, het was al iets. Hij keek opzij toen hij een stem hoorde en draaide zijn ogen toen hij Tamara zag. Typisch een opmerking voor haar. ‘Beter dan daarnet,’ gaf hij toe. Hij zag dat ze best wel mager was. Het maakte niet veel verschil met hoe hij haar eerder had gezien, maar deze keer leek het een stukje erger te zijn dan de laatste keer dat hij haar had gezien. Ook hij moest magerder zijn geworden. Misschien moesten ze dat konijn toch maar opeten. Wacht… ze? Hij! Hij schudde zijn hoofd onmerkbaar om de vervelende gedachten weg te stoppen en richtte zijn blik op de jongen. ‘Ik ben dus Declan,’ sprak hij, maar dat was een tikkeltje onnodig omdat Tamara zijn naam al gezegd had. ‘Balen van je shirt,’ liet hij er vervolgens op volgen. Dat was zijn manier om aan te tonen dat hij de jongen nog steeds dankbaar was.

Een flauwe grijns sierde Ace zijn lippen terwijl hij de prachtige strik bekeek die nu om de arm van de blonde jongen zat. Ja, dit was toch wel een van zijn mooiste meesterwerken. 'Gewoon zorgen dat er geen vuil in komt.' Voegde hij nog toe terwijl hij opstond om even zijn rug te strekken. Hij werd toch nog niet zo oud dat hij nu al last kreeg van oudelui's ziektes? Hij wist niet eens hoe oud hij was, hij kon alleen maar schatten. De binnenkomst van Tamara deed hem even verassen en hij nam wat afstand van de blonde jongen en zijn mooie strik. De grijns bleef echter op zijn gezicht staan bij het horen van Tamara's opmerking. 'Je moet de spirit er in houden.' Grijnsde hij. Het was wel duidelijk dat zijn twee andere gesprekspersonen elkaar wel beter kenden dan hij hun. Maar met zo'n kleine groep verraste hem dat ook helemaal niet. 'Ace.' Stelde Ace zich voor nadat de blonde jongen hetzelfde had gedaan met de naam Declan. Even keek Ace naar beneden waar eerst nog de reep stof had gezeten die nu om Declan's zijn arm zat. 'Ach, alsof het hier iets uitmaakt of je er schoon uitziet of niet.' Merkte hij luchtig op terwijl hij zijn schouders ophaalde. Ace deed zijn armen over elkaar en keek van de een naar de ander. 'Dus het plan is gewoon om hier te blijven staan?' Zei hij uiteindelijk na een korte stilte en hij trok een wenkbrauw op. Die ene wortel was niet goed genoeg geweest om zijn honger te stillen en eigenlijk had hij wel zin in meer. Maar dan moest hij eerst deze andere twee personen de ruimte uit zien te werken.