Fight the sleep in your eyes

Declan lag met open ogen naar het plafond te staren. Hij hoorde om zich heen de rustige ademhalingen van andere personen, maar hij hoorde ook veel magen knorren. Het was weer eens een sombere dag geweest. Hij had ook niet veel kunnen jagen. Hij had een paar eetbare planten gevonden, maar dat was dan ook het enige. Hij voelde er weinig voor om zijn eten te delen met anderen, want zij deden dat immers ook niet met hem. Niet dat hij er om vroeg. Hij was een persoon die op zichzelf gericht was, een solitair iemand. Hij was niet het soort persoon dat in de groep mee wilde werken. Dan moest hij rekening met anderen houden en daar had hij echt geen zin in. Hij vond het tijdsverspilling om zich bezig te houden met de behoeften van een ander, wat ook weer zijn egoïstische karakter kon verklaren en het feit dat hij soms lichtelijk arrogant uit de hoek kon komen. Dat deed hij enkel om de mensen op afstand te houden. Misschien was dat ook wel een karaktertrekje van hem, maar het was voornamelijk bluf om anderen op afstand te houden. Het zou vervelend worden als hij zich ging hechten aan iemand in deze groep. Hij stond op, schudde zijn hoofd geërgerd en liep vervolgens doelloos door de kleine ruimte heen. Zo nu en dan hoorde hij een knorrend antwoord als hij op iemands arm stapte, maar hij haalde dan zijn schouders op naar die persoon en liep gewoon door. Zijn hongergevoel maakte hem misselijk. Plotseling botste hij tegen iemand en zijn blauwe blik vernauwde zich terwijl hij naar de schuldige keek. Hij zag dat het een meisje was en dat ze een appeltje vasthield. Zijn ogen werden groot bij het zien van het stuk fruit, maar hij probeerde zichzelf te beheersen om het ding niet uit haar handen te graaien en schudde zijn hoofd. Hij was misschien arrogant, maar niet harteloos. ‘Lag er verder nog wat eten in?’ vroeg hij zo ongeïnteresseerd mogelijk zonder te antwoorden op haar verontschuldiging.

Declan gaf een kortaf knikje toen ze hem een soort van verwees naar de kratten. Ja, hij wist dat daar wekelijks wel wat voedsel moest liggen. Het was nu niet bepaald dat deze mensen er veel aan deden om iets te gaan zoeken. Hij durfde te wedden dat het meeste dat ze onderweg vonden toch voor hun eigen waren. En hij kon niet ontkennen dat hij daar niet aan mee deed. Hij at ook alles zelf op wat hij tegenkwam. Hij was niet het type dat deelde, vond dat iedereen zijn eigen deel maar moest zoeken. Natuurlijk waren er van die vrijgevige types die alles wat ze vonden in de krat legden, maar hij was zo niet. Hij stookte makkelijk alleen voor zichzelf een vuurtje waar alleen hij zich aan kon verwarmen en waar alleen hij wat vlees kon gaar maken voor zichzelf. Hij wist dat het egoïstisch was en zeker geen houding die je in deze beperkte leefomstandigheden moest hebben, maar aan de andere kant maakte het hem ook weer minder vatbaar voor emotionele omstandigheden. Hij prees zichzelf namelijk op dit moment in de hemel dat hij niet op zijn knieën voor haar zakte en haar smeekte om het laatste gedeelte van haar appel met hem te delen. Hij was daar te trots voor. Ook was hij te trots om iets aan te nemen. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen ze hem op een zachte manier duidelijk maakte dat er niks lag in de krat. Ze wilde dus met hem delen. Declan had geen idee hoe hij zich erover moest voelen, maar zijn trots weigerde hem om op dit voorstel in te gaan. Hij rolde met zijn ogen bij haar opmerking. ‘Jij en ik weten goed genoeg dat, ook al wordt die appel gedeeld, we beiden met honger blijven zitten en toch weer zo snel mogelijk gaan eten zodra we iets vinden. Dus zoveel besparen we nu ook weer niet,’ spotte hij, maar hij deed het meer om zichzelf wat tijd te geven om haar voorstel te weigeren dan dat hij echt zin had om met haar te spotten. Hij sloeg zijn armen over zijn borstkas over elkaar heen en schudde zijn hoofd. ‘Je kan je appel houden. Ik ga morgenvroeg zelf wel iets zoeken,’ zei hij kalm. ‘Van één nacht zonder voedsel ga ik heus niet dood.’ Dat dit al bijna de derde nacht was dat hij zonder voedsel naar bed ging, hield hij maar voor zichzelf. Hij merkte dat alles meer energie begon te kosten en dat het daarom ook niet gelukt was om iets te vinden. Hij draaide zich om en leunde nonchalant tegen de kratten, maar meer om te zorgen dat hij niet om zou vallen van de honger dan dat hij echt iets zocht om tegen te leunen.

Declan haalde al even bot zijn schouders op toen hij haar antwoord hoorde. Ook al rammelde hij van de honger, hij was blij dat hij haar voorstel had afgewezen. Hij zou echt zwak lijken als hij het had geaccepteerd. Dan leek het net alsof hij afhankelijk was van anderen, iets wat hij wilde voorkomen. Hij was niet zwak en hij kon best voor zichzelf zorgen. Als hij straks zijn best zou doen tijdens het jagen, zou hij misschien wel iets vangen waar hij goed van kon eten. Zijn blik gleed naar de dame die opeens kratten begon te verplaatsen. Hij vroeg zich af waarom ze dat deed, maar was er voor de rest niet echt mee bezig. Hij had liever dat zij haar kostbare energie verspilde door dat te doen dan hij. Hij moest straks wat gaan vangen. Voor zichzelf, uiteraard. Naar zijn idee was het het belangrijkste als je joeg voor jezelf en niet voor anderen. Sowieso had hij er een hekel aan om voedsel te delen en dat was ook precies waarom hij het voorstel van het meisje op een botte manier had geweigerd. Zij had haar portie eerlijk gevonden, dus zij mocht het ook zelf opeten. Dat was nu eenmaal hoe het werkte. Hij keek op toen er iets naar hem gegooid werd. Ondanks dat hij vermoeid was en half omging van de honger, wisten zijn reflexen wel snel te reageren en staken zijn handen zich al voor hem uit voordat hij daar echt iets voor hoefde te doen. Hij keek verbaasd zijnde naar het oranje ding dat hij vasthield. Hij hield het even in de lucht en draaide het rond om na te kijken of het wel echt was, maar de scherpe geur die zich verspreidde in zijn neusgaten maakte het hem vrij duidelijk dat dit wel degelijk een sinaasappel was. Zijn blik gleed naar het meisje. Hij voelde zich te trots om haar te bedanken, maar gaf haar een klein knikje ten teken van dankbaarheid en vond dat ze daar maar blij mee moest zijn. Hij begon ongeduldig aan het ding te prutsen zodat de schillen er af van zouden vallen, maar zijn hoofd schoot in de lucht bij haar opmerking. ‘We moeten niks,’ zei hij bruut tegen haar. ‘Wat we moeten doen is ons hoofd niet constant laten hangen als we denken dat er niets meer is om voor te vechten. Ik heb dat bos met mijn eigen ogen gezien en heb die beesten ook gezien. Er is altijd wat.’ Dat laatste gromde hij en hij merkte dat zijn vingers door het kostbare voedsel heen drukten van frustratie. Snel hield hij ermee op, pelde de laatste onnodige schillen weg en bracht het stuk fruit hongerig naar zijn mond. Hij nam er een hap van en liet de zoete smaak even door zijn mond glijden voordat hij het doorslikte. Hij wist dat hij langzaam moest eten zodat het beter op zijn maag zou blijven liggen en het ervoor zou zorgen dat hij minder snel honger kreeg, maar de drang om het fruit te verslinden was haast ondragelijk. ‘Maar het klinkt alsof je niet veel buiten bent geweest. Want als je dat wel was, dan zou je weten dat er veel dieren in het bos zijn en dat er veel eetbare planten te vinden zijn in die grote muren. De enige reden dat je hier niet veel ziet liggen, is omdat mensen zo egoïstisch zijn dat ze het zelf op eten zonder dat iemand daar weet van heeft.’ Hij keek haar fronsend aan. Zo’n dingen zou ze toch wel door moeten hebben, right?

Declan fronste kort zijn wenkbrauwen bij haar opmerking, maar besloot om er niks over te zeggen. Hij wilde haar zeggen dat hij haar niet vaak buiten had gezien, maar dat leek hem geen verstandige opmerking. Bovendien lette hij nu ook weer niet zo goed op zijn omgeving dat hij kon controleren of dat echt waar was. Het was een feit dat hij meer bezig was met zijn eigen behoeften dan die van een ander. Het leek hem logisch, een teken van overleven. Je moest eerst voor jezelf kunnen zorgen voordat je zorg kon nemen over een ander. Maar Declan wist niet eens of hij ooit wel zorg over een ander wilde nemen. Misschien in noodgevallen, maar zelfs dan was het nog de vraag of hij echt te hulp zou schieten zoals hij zou moeten. ‘Die beesten vullen veel beter dan planten,’ gromde hij. Het was waar. Na een maaltijd van vlees voelde hij zich tien keer beter dan nadat hij een stuk fruit had gegeten. Alleen was het jammer dat je, telkens als je vlees probeerde te vangen, de kans had dat je verslonden werd door een ander groter beest die dat zich daar bevond. Hij begreep nog altijd niet hoe het in godsnaam mogelijk was dat hij hier terecht was gekomen. Zijn wenkbrauwen fronsten zich bij haar opmerking, maar hij gaf een knikje ten teken dat ze gelijk had. ‘Toch is niet handig,’ gromde hij. ‘We zouden juist wél voedsel naar hier moeten brengen zodat meerdere mensen energie krijgen om planten te gaan zoeken of te gaan jagen.’ Hij grinnikte vervolgens spottend met zijn eigen woorden. Hij was namelijk zelf niet echt het type dat in groepsverband wilde werken omdat hij daar te solitair voor was. Maar hij kon begrijpen dat er mensen rondliepen die dat gevoel juist wel wilden opbouwen. Declan zou misschien alleen maar helpen als het echt dringend nodig was. ‘Niet dat dat echt een idee zou zijn waar ik voor zou stemmen, maar toch,’ voegde hij er dan ook achteloos aan toe. Hij bracht de sinaasappel weer naar zijn mond en nam nog een hap. Het stuk fruit was al bijna voor de helft op, iets waar hij van baalde. Hij had namelijk het gevoel dat zijn maag nog helemaal niet gevuld was.

Declan rolde kort met zijn ogen bij haar opmerking, maar draaide gauw zijn hoofd weg zodat ze niet kon zien dat er een glimlach om zijn lippen speelde. Hij weigerde om te laten merken dat hij wel degelijk plezier kon hebben met de mensen hier. Het was helemaal niet zijn bedoeling om te lachen, maar had het zo voor de hand gelegen dat hij zichzelf zou verbeteren en dat zij dat aan had zien komen. Door zijn ogen te rollen hoopte hij toch nog een lichtelijk gevoel van arrogantie op te wekken bij zichzelf, maar de vreugde had zich voor heel even in zijn borstkas genesteld. En voor heel even, maar dat verdween direct weer nadat het gekomen was, verscheen er ook een zorgeloos gevoel. Daarna was het weer weg en knikte hij verder op wat ze te zeggen had. ‘Niet misschien,’ zei hij wat bot tegen haar. ‘Dat is het zeker. Je moet wel heel goedgelovig zijn als je denkt dat iedereen hier voor elkander gaat jagen.’ Hij rolde weer met zijn ogen. Ze moest toch weten dat de meerderheid, op een paar softies na, alles voor zichzelf hielden? Het was gewoon dom om je precieuze voedsel te delen met anderen. Hij liet zijn blik naar haar glijden en verschoof zichzelf kort tegen de kratten. Hij bracht het stuk fruit weer naar zijn mond en kreunde inwendig bij de gedachte die bij hem op kwam zetten na haar opmerking. Nee, hè? Hij wist wel dat hij één dezer dagen een softie ging worden, maar dat het zo snel gebeurde had hij niet verwacht. Hij draaide zijn gezicht weer naar haar toe en keek haar peilend aan. Ze had een mager postuur, maar wie weet had ze wel genoeg kracht in haar armen en in haar benen om met hem mee te gaan. Hij joeg eigenlijk liever alleen, maar ze leek hem het type dat verslonden zou worden in het bos als ze niet goed wist waar ze moest zijn. ‘Ik weet niet of het zo’n goed idee is als jij alleen het bos in gaat,’ zei hij, nadruk leggend op de ‘jij’ zodat ze wist dat hij het echt over haar had. Het kwam misschien wat kwetsend over, maar hij probeerde haar op zijn manier te behoeden voor wat er daar in het bos was. ‘Misschien kun je het voorlopig eerst bij eetbare planten houden. Tenzij je op een miraculeuze manier iemand vindt die je wilt trainen in het bos,’ sprak hij op een spottende manier. Nee. Hij wilde zichzelf niet voorstellen. Dat zou echt… nee.

Het was nogal een opluchting dat hij zichzelf niet toegegeven had aan het feit om zichzelf voor te stellen als diegene die haar zou kunnen helpen bij het jagen in het bos. Hij wist niet eens zeker of hij wel een goede instructeur zou zijn, laat staan dat hij haar ook echt kon beschermen als er iets zou gebeuren. Want als hij haar dingen ging bij leren, wilde dat automatisch ook zeggen dat hij instond voor haar veiligheid. En aangezien hij aan zichzelf had beloofd dat hij anderen niet ging helpen met hun benodigdheden, paste dat dus niet goed in het beeld dat hij van zichzelf naar anderen toe wilde scheppen. Declan rolde met zijn ogen bij haar opmerking. ‘Echt?’ vroeg hij al even pesterig terug. ‘Want zo komt het nochtans niet over.’ Natuurlijk had hij geen idee of ze echt wel bekend was met het bos of niet, maar ze leek hem meer het type dat voor eetbare planten of voor fruit ging jagen. Ze had dat eigenlijk zo ongeveer ook wel aangegeven dat ze eigenlijk meer achter de beesten aan moest gaan. Declan zat echter nog steeds in een dubio of hij haar daarin moest bijstaan of niet. Aan één persoon kon het toch geen kwaad om wat van zijn kwaliteiten over te brengen? Hij had immers al best ‘veel’ gevangen. Veel tussen aanhalingstekens omdat hij hier nog niet zo heel lang was. Hij rolde nogmaals met zijn ogen toen het meisje opeens op een ander onderwerp overging. Hij had toch wel gedacht dat ze de discussie aan zou gaan, maar dat bleek tegen te vallen. ‘Declan,’ antwoordde hij op een rustige manier. Hij wist dat hij een naam had die niet veel voorkwam, maar daar kon hijzelf ook niet al te veel aan veranderen. ‘En jij dan?’ vroeg hij aan haar. Dankzij de sinaasappel begon hij wat meer op krachten te komen. Hij was zich er ook van bewust dat hij haar daar dankbaar voor moest zijn en dat een tegenprestatie misschien juist de manier was om haar te bedanken. Hij wist ook dat als hij hiermee doorging, dat er van hem werd verwacht dat hij dat soort dingen vaker deed. Maar misschien kon hij het gewoon als een eerlijke ruilhandel zien en het afkappen als ze meer van hem verwachtte. ‘Even terug naar dat jagen,’ zei hij alsof hij niet had gemerkt dat ze wanhopig van onderwerp wilde veranderen. ‘Misschien kan ik je wat dingen bijleren. De buit die we dan vangen kunnen we eerlijk onder elkaar verdelen. De anderen hoeven er niks van te weten te komen,’ zei hij kalm tegen haar, daarmee duidelijk makend dat als ze hiermee doorgingen dat hij wel graag wilde hebben dat het tussen hun bleef en dat anderen er niet mee bemoeid zouden worden.

Declan gaf een kort knikje toen het meisje zichzelf voorstelde als Tamara. Niet meteen een naam die hij in gedachten had voor haar, maar het klonk in elk geval niet verkeerd. Hij had echter geen idee welke andere naam hij in gedachten bij haar had, maar hij besloot dat het ook niet echt belangrijk was om dat uit te gaan vinden. Nee, het belangrijkste was dat ze eindelijk eens een buit konden gaan maken. Hij was het zat om steeds van die losse deeltjes te vinden of om opgejaagd te worden door wilde dieren als het even niet meezat. Zijn ogen gleden naar haar toen ze antwoord gaf. Hij wist niet zeker hoe hij zich hierover moest voelen. Het feit dat hij met iemand ging samenwerken om iets te gaan vangen vond hij al bewonderingswaardig van zichzelf. Hij vond het feit dat hij bereid was om haar te helpen dan ook wel verbazend. Normaal gezien ging het hem naar zijn idee helemaal niet aan of ze nu wel of niet voor zichzelf kon jagen. Als ze dat wel kon had ze geluk en als ze dat niet kon had ze pech. Hij had echt geen idee meer waarom hij het in de eerste plaats had voorgesteld, maar hij kon nu niet meer terugkeren. Hij nam de laatste happen van zijn sinaasappel, zoog het sap uit de stukjes fruit die hij kapot kauwde en gooide het fruit vervolgens in dezelfde hoek als Tamara. ‘Laten we gaan dan,’ sprak hij. Het begon inmiddels tegen de ochtend te lopen en licht begon zich al over het gebouw te verspreiden. Hij nam aan dat het veilig genoeg was om te gaan jagen. Hij keek of niemand het zag en dook onder tafel. Hij haalde zijn scherpe stok die hij daar had neergelegd de vorige avond tevoorschijn en draaide zich naar Tamara. ‘Bij gebrek aan een beter wapen,’ legde hij kortaf uit. Hij had de pesterige toon genegeerd. Of hij haar als een kleuter ging behandelen lag aan haar en hij nam aan dat ze dat nu wel zou weten. Hij wenkte haar, liep het gebouw traag uit en keek naar het bos. Het licht had zich best snel verspreid, dus Declan vermoedde dat ze beiden wakker waren geworden vrij laat in de ochtend. Ze hadden minstens een half uur staan praten. Het zou veilig genoeg moeten zijn. Hij wenkte naar het bos en liep vervolgens voor haar uit. ‘Als je gegrom hoort moet je je omdraaien en wegrennen. Nooit kijken naar een ander. Gewoon denken aan jezelf aan door blijven rennen,’ zei hij kalm tegen haar terwijl hij op zijn gemakje naar het bos begon te wandelen. Hij had zo het gevoel dat ze vandaag nog veel tegen gingen komen.

Declan hoorde geen geluid achter zich, dus hij nam aan dat Tamara het met hem eens was en met hem mee zou lopen. Veel keuze had ze niet echt, want hij had geen zin om voor iets of iemand terug te keren. Hij wilde dit graag achter zich hebben. Hij wilde iets vangen, de buit verdelen en dan eten. Natuurlijk zou zijn deel ook echt zijn deel blijven, maar hij had haar beloofd om haar te helpen. Hij wist nog altijd niet waar het voorstel vandaan was gekomen. Te veel rond deze mensen hangen zorgde ervoor dat hij zijn eigen karaktertrekjes een beetje begon aan te passen. Was dat een goed ding? Voor de anderen misschien wel, voor hem was het een teken dat hij een softie begon te worden. En hij had nu niet bepaald het idee dat hij daar echt vrede mee kon nemen. Zijn blauwgrijze blik bleef hangen op het halfdonkere bos, maar toch liep hij er zonder aarzelen in. Het was niet echt koud, maar toch ging er een huivering over zijn rug bij het zicht van het bos. De bladeren ritselden, maar hij nam aan dat het niets speciaals was. Hij had dankzij zijn dagen in het bos geleerd dat hij niet voor elk klein geluidje moest schrikken, maar dat nam niet weg dat hij voorzichtig moest zijn natuurlijk. Hij richtte zijn blik op Tamara. ‘Meestal duurt het echt uren voordat ik iets vind,’ sprak hij eerlijk tegen haar. Dan liep hij echt doelloos rond in het bos en net als hij zich begon te ergeren, vond hij iets. Dan was het natuurlijk nog de vraag of hij het zou vangen omdat zijn energie tegen dan gesloopt was. Hij hoopte echter met die sinaasappel die hij vanochtend had gegeten dat hij wat langer door kon gaan. Hij draaide zijn hoofd toen hij opnieuw geritsel hoorde en keek strak naar de struiken. Hij meende oogjes te zien flitsen door het struikgewas en deed een paar stappen dichterbij. Hij hield zijn vinger tegen zijn lippen ten teken dat Tamara stil moest zijn en wees naar de struiken. En dat had hij beter niet kunnen doen. Een klauw griste nog net langs zijn vingertop en zorgde ervoor dat Declan met een kreet op de grond viel. ‘Rennen!’ riep hij naar Tamara terwijl hij overeind krabbelde. Ondanks dat hij eerder had gezegd dat ze niet naar elkaar moesten kijken, pakte hij instinctief haar hand vast en begon haar half weg te sleuren tot ze zelf genoeg kracht had om weg te rennen. In plaats van dat hij echter wegliep van het bos, rende hij steeds dieper het bos in, hopend het beest achter hun van zich af te kunnen schudden.

Shit, shit, shit! Hoe had hij dit dan ook niet kunnen voorzien? Hij had toch kunnen weten dat als ze dat bos in zouden gaan dat ze dit mee zouden maken? Maar dat risico had hij graag willen nemen, want zijn lege maag was het enige waar hij deze dagen aan kon denken. Dat hij door zijn eigen koppigheid Tamara ook nog eens in gevaar had gebracht drong hem pas door toen hij zag dat het beest naar haar rende in plaats van naar hem. En dat was waar zijn instincten het van hem overnamen. Ook al was hij nooit bereid geweest om iemand te helpen, iemand die in nood verkeerde was in zijn ogen iets anders. Natuurlijk had hij zo het idee dat anderen hun boontjes zelf maar moesten doppen, maar dit was iets wat hij veroorzaakt had en waar hij dan ook verantwoordelijk voor was. Dit was iets dat kon omschreven worden als ‘noodhulp’ en dat was waar hij moest ingrijpen. Hij had zichzelf een belofte gemaakt: enkel helpen wanneer men in nood verkeerde. En dit was echt wel een noodsituatie. Zijn gedachten draaiden dan misschien op volle toeren, maar zijn arm had snel gereageerd. De stok met de scherpe punt vloog naar voren en raakte het beest in zijn rug. Het beest slaakte een kreet, draaide zich om en richtte zijn aandacht naar Declan. Tamara kon zo doorrennen, maar Declan had geen idee naar waar. ‘Kom dan!’ riep hij uitdagend naar het beest. ‘Of ben je alleen zo laf om achter een meisje aan te gaan?’ Hij stak zijn tong naar het beest uit. Het was te donker om het beest te onderscheiden voor wat het was, maar Declan kon de puntige tanden zien toen het beest zijn bek opende. Foute boel. Declan draaide zich met een ruk om en begon te rennen. Zijn stok had hij daar achtergelaten, maar die zou hij later wel oprapen als dit voorbij was. Om de aandacht af te leiden sloeg hij met zijn handen tijdens het rennen tegen voorbijkomende struiken aan. Het beest dacht kennelijk dat dat iemand anders was, want na even gerend te hebben hoorde hij enkel nog zijn eigen ademhaling en die van iemand anders. Door de struiken heen waarin hij zich had verscholen zag hij Tamara. Ze stapte op hem af en Declan kwam al uit de struiken gelopen om het effect van schrikken te verminderen. ‘Je weet toch dat je zo veel geluid maakt, hè?’ sprak hij droog tegen haar toen hij haar op en neer zag springen. Plotseling hoorde hij een kreet ergens achter hun en pakte Tamara’s hand voor de tweede keer vandaag. Tussen hun en de struiken stond een hoge boom. Hij trok Tamara achter de boom en drukte hun beiden tegen het schors aan. Hij ging zitten en legde een hand om Tamara’s mond zodat haar harde ademhaling niet te horen was. Dat beest was dichtbij hun en dat wist hij. Hij wist ook dat ze dicht tegen elkaar aan zaten en dat dit een verkeerd beeld moest geven voor haar, maar daar stond hij niet al te veel stil. Nee, zijn gedachten waren eerder gericht naar het beest dat zich ergens achter hun bevond. ‘We moeten hem af zien te leiden,’ sprak hij zacht terwijl hij zijn hand van haar mond liet glijden omdat hij dacht dat ze de boodschap wel begrepen had: stil zijn. ‘Zie jij ergens iets dat we kunnen gooien?’

Declan had het ongelooflijke domme idee om Tamara te gaan sussen toen hij haar bange blik zag. Hij wist dat dit een vervelende situatie was, maar er was nog geen reden tot paniek. En dat moest hij vooral zo volhouden naar zichzelf toe. Hij voelde dat zweetdruppeltjes langs zijn voorhoofd naar beneden gleden, maar dat kon ook omdat het redelijk warm was geworden. Het warme klimaat zorgde er soms voor dat hij, als hij niks te drinken vond, bijna uitdroogde van de dorst. Maar goed, dat was een verhaal om later te vertellen aan zichzelf zodra dit voorbij was. Want Tamara’s bange blik wees er niet erg op dat ze zich gerust voelde. En hoezeer hij het ook probeerde te ontkennen, hij voelde zich ook helemaal niet gerust hier. Zijn ogen bleven kort op haar handen om zich daarna weer naar voren te richten. Gelukkig was het belachelijke idee om sussende woordjes tegen haar te gaan mompelen al weggegleden uit zijn hoofd, maar hij vroeg zich nog altijd af waarom het daar in godsnaam terecht gekomen was. Hij moest eerlijk toegeven dat hij nog niet in deze situatie verzeild geraakt was met iemand en al zeker niet met een meisje. Wie weet begon zijn zachte kant, de kant die hij ernstig haatte, het over te nemen omdat hij toch wel medelijden met haar voelde? Wat het idee erachter ook was, het was belachelijk en hij moest er niet meer aan denken. Zijn blik gleed naar de dennenappels die Tamara vasthield en hij gaf een goedkeurend knikje toen hij de grootte van de dingen zag. Ja, daar konden ze vast wel geluid mee maken. Hij stak zijn duim geruisloos naar haar op en pakte één van de dennenappels over. Hij dacht even na waar ze moesten richten. Ze wilden het beest zover mogelijk van hun vandaan hebben, dus hij gokte dat ze dan beter naar de struiken achter hun konden gooien. Hij wees Tamara waar ze moest gooien, wachtte tot ze klaar was om weg te rennen als dat nodig was en gooide zijn dennenappel de lucht in. Voor een ander maakte het misschien niet zo veel geluid, maar in deze stilte leek het wel het grootste kabaal dat gemaakt werd toen de dennenappel op de struiken viel. Hij hoorde de kreet van het beest dat aantoonde dat hij afgeleid was geraakt door het geluid en stootte Tamara aan met zijn elleboog. ‘Gooien en wegrennen,’ siste hij haar toe. Hij wachtte al niet meer af tot ze haar dennenappel fatsoenlijk had gegooid, maar duwde haar voorzichtig van zich af. Hij wilde net wegrennen toen zijn blik naar haar been gleed en even bleef hij twijfelend stilstaan. ‘Niet schrikken,’ fluisterde hij. Hij boog zich voorover, drukte zijn hand even lichtjes tegen haar wond aan zodat er bloed op zijn handen kwam te zitten en stapte geruisloos naar de struiken waar hij de dennenappels had gegooid. Hij had nu niet veel tijd meer, dus hij moest opschieten. Hij veegde zijn handen af aan de groene bladeren, draaide zich om en knikte naar Tamara. ‘Terug rennen naar ons gebouw,’ siste hij haar toe. Hij hoopte dat ze met dat been kon rennen, anders moest hij haar optillen. Normaal gezien zou hij zichzelf met zijn eigen kracht wel vertrouwen, maar hij was erg vermagerd en had geen idee hoeveel lichaamskracht hij kon dragen. Hij begon voor Tamara uit te rennen toen hij geluid achter hun hoorde. Een luide kreet weerklonk en Declan hield zich zo stil mogelijk terwijl hij naar het gebouw rende waar ze eerder waren deze nacht.

Declan had geen idee hoe het moest overkomen op Tamara dat hij zojuist zijn hand in haar wond had gestoken en haar bloed vervolgens had afgeveegd aan een boom. Hij wist dat het vies en raar overkwam, maar wat voor voorzorgsmaatregelen had hij dan moeten nemen? Die dennenappels gingen dat beest niet langer afleiden en Declan wist precies wat het beest wilde hebben: bloed. Hun bloed. Dus wat was een betere oplossing geweest dan het beest tijdelijk af te leiden met Tamara’s bloed? Gelukkig had het meisje geen vragen gesteld en het leek er ook niet op dat ze verafschuwd van hem was, hoewel dat laatste hem nu niet bepaald veel kon schelen. Ze kenden elkaar nog maar een paar uur en hij had voor haar meer op het spel gezet dan dat hij ooit voor een ander had gedaan sinds hij hier was. Hij kende dan nog niet veel mensen, maar hij was niet bepaald van plan geweest om te gaan helpen als hij hier en daar een kreet hoorde. Hij weet het aan het feit dat hij wist dat het zijn verantwoordelijkheid was dat zij in de problemen was gekomen. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij achter Tamara aanrende richting hun huis. Of nou ja, het gebouw dat ze hun slaapplaats konden noemen, want hun ‘huis’ vond hij iets te intiem klinken. Alsof het gebouw van Tamara en hem was. Alsof zij het aangekocht hadden voor intieme redenen. Zijn gedachten begonnen op hol te slaan dankzij de adrenaline, besefte hij zich. Zo drong de gedachte zich ook heel even aan hem op dat hij Tamara moest aanbieden om op zijn rug te springen zodat hij haar kon dragen naar het gebouw. Want hij dacht er niet aan om haar in zijn armen te dragen. Het was al raar genoeg als hij haar überhaupt zou aanbieden om haar te dragen naar het gebouw, laat staan op welke manier hij dat deed. Maar goed, adrenaline leek zich meester te maken van hun beiden door de kreet van het beest achter hun waardoor het niet meer nodig leek te zijn om aan te bieden om haar te dragen. Daar kwam echter verandering in toen het tempo na heel even weer afnam. Hij ging van rennen over naar gewoon lopen en hield haar strak in de gaten. Was het haar been die het haar belemmerde om verder te rennen? Want naar zijn idee waren ze echt niet veilig zolang ze het uiteinde van het bos niet in hun vizier hadden gekregen. Ze waren nog minstens een paar meters verwijderd van het gebouw. Hij vloekte om zijn eigen gedachten. ‘Heb je hulp nodig? Ik kan je wel dragen.’ Het kwam er zo neutraal mogelijk uit, maar Declan moest op de binnenkant van zijn wangen bijten zodat ze niet rood zouden zien van schaamte of van woede op zichzelf. Waarom had hij dat nu weer gevraagd? ‘Ik bedoel… een beenwonde is redelijk pijnlijk. En ik denk dat ik wel weet hoe erg zo’n wond kan zijn als het van zo’n beest afkomstig is.’ Hij haalde zijn schouders naar haar op. ‘Je hoeft er ook niet op in te gaan als je niet wilt, maar het is nog enkele meters lopen en ik dacht…’ Ja, wat dacht hij eigenlijk? Softie die hij was. Hij schudde zijn hoofd, het wegwuivend. Ze zou het zo ook wel weten. Hoopte hij.

Terwijl hij haar tijd gaf om antwoord te geven, probeerde Declan nog altijd te achterhalen wat hij dacht. En wat hij bedoelde. En wat hij dacht te bereiken met dit, want hij gaf een erg verkeerd beeld van zichzelf. Het was niet het dagelijkse masker dat hij opzette. Het was hoe dat hij echt was. En hij wist dat hij niet meteen de meest goede vriend kon zijn, maar hij had altijd al wel geweten dat er ergens in hem een vriendelijk persoon schuilde. Hij dacht van zichzelf dat hij een arrogant en egoïstisch persoon was, maar deze hele scène in het bos had hem toch twijfels laten hebben over wie hij werkelijk was. Oké, hij was redelijk egoïstisch aangelegd en soms arrogant, maar het scheen toch ook wel dat hij behulpzaam was. Hij weet het maar aan het feit dat het was omdat ze in nood was geweest en voor geen enkele andere reden. Hoewel… de wond op haar been leek wel erg, maar het leek niet direct iets dat haar in levensgevaar bracht. Zou haar optillen haar nog steeds altijd een noodsituatie helpen zijn? Hij wist het echt niet. Zijn ogen dwaalden naar haar en hij was lichtelijk opgelucht met het antwoord, maar had zo het gevoel dat ze het zo niet lang ging volhouden. En dat leek ze zichzelf ook al te beseffen, want al snel deed ze een ander voorstel voor hem. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het goed vond. Hij liep naar haar toe en wachtte totdat ze haar arm in de lucht had gestoken. Hij was nu zo dichtbij haar dat hij haar geur kon ruiken. Hij had verwacht dat het een ferme zweetgeur zou zijn, maar hij kon de zoete geur van haar lichaamsgeur nog altijd oppikken. Hopelijk was het bij hem hetzelfde, hoewel hij geen idee had of hij een zoete geur had of een ander geurtje. En hij had ook geen idee waarom hij met deze onzin bezig was terwijl hij haar eigenlijk naar het huis zou moeten brengen. Hij boog wat voorover zodat ze zijn arm om zijn nek kon leggen en wachtte tot ze klaar was. Vervolgens begon hij op een rustig tempo te lopen zodat ze zeker mee kon hinken. ‘Ik heb geen idee in hoeverre we die wond kunnen verzorgen. Het is nu niet echt dat we veel voorraden hebben en ik ben ook geen dokter,’ sprak hij tegen haar. Natuurlijk had hij wel verstand van een wond schoonmaken, maar hij zou niet weten wat hij moest doen. Misschien het hechten? Hij had de ernst van de wond ook nog niet gezien en hij had ook geen idee of ze pijnstillers hadden. Meestal was het gewoon de pijn en de krampen uitzitten hier tot je iets vond om het te bestrijden. ‘Maar ik denk dat het al een hele verbetering is als we het vuil weg kunnen halen uit de wond,’ zei hij haastig tegen haar om haar niet te ontmoedigen. Het duurde niet lang meer tot ze bij het huisje zouden zijn. Declan hoorde een kreet achter zich, maar draaide zich niet om. Hij wist dat het beest niet verder kwam dan dit. En dat was maar goed ook.