Trying to find some meat. [&JULIA]

Geruisloos – of toch zo geruisloos mogelijk – sloop Declan op zijn gemak door het bos. Het was vroeg in de ochtend, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Het was beter om hier ’s morgens vroeg te zijn dan ’s avonds laat. Zorgvuldig hield hij zijn afstand van de lift. Hij wist zeker dat de vorige keer dat hij aangevallen werd dat dat beest afkomstig was van die lift. Het was gewoon een ongelukkig moment voor hem geweest dat hij zich toevallig net voor die lift had bevonden. Hij wist dat er ’s morgens vroeg veel kans was op het vangen van een konijntje of een eekhoorn. Het zou mooi zijn als hij een groot beest kon vangen, maar dat ging niet werken met het miezerig stukje hout dat hij had. Met een ander stuk scherp hout had hij het hout dat hij als wapen gebruikte zo geslepen dat het een scherpe punt had. De punt was echter niet heel scherp, tenzij hij het met volledige kracht naar een dier gooide. Maar dan moest hij natuurlijk ook nog raken. Hij hoopte dat er hier ergens in de buurt een kleiner die rondscharrelde, anders werd het wéér geen maaltijd voor hem. Hij was deze keer wel zo slim geweest om wat hout te verzamelen om een vuurtje te stoken. Hij had ook een iets grotere tak gevonden waar hij zijn diertje aan kon spietsen. Hij zuchtte terwijl hij zijn ‘wapen’ iets beter in zijn hand klemde. Hij had een mouwloos shirt aan omdat de temperatuur hier erg beklemmend was. Het was misschien niet de beste optie om de mouwen van zijn shirt af te snijden, maar voor nu hielp het. Alleen ’s nachts was het ijskoud, maar daar moest hij gewoon mee leven. Hij schrok op toen hij een geluidje hoorde. Het klonk als het knappen van een tak en Declan richtte zijn ‘wapen’ omhoog zodat de scherpe punt van de stok naar voren wees. Hij wist precies waar het dier zich bevond, rende naar voren en hield zijn stok naar achteren om deze naar voren te gooien. Toch hield hij zich een soort van in als het toch een mens moest zijn.

Julia was altijd al een vroege vogel geweest. De ochtend was het enige moment op de dag dat ze zich niet eenzaam voelde wanneer ze alleen was. Het was het enige moment dat ze de stilte en het alleen zijn kon waarderen. Waarom wist ze niet, maar waarschijnlijk omdat de omgeving 's ochtends steevast omhuld was door een dikke laag mist, wat het tafereel magisch en mysterieus en onontdekt maakte. En die drie dingen trokken haar zo aan, dat ze graag op eigen houtje een uurtje eerder opstond. Geen verwachtingen, geen verantwoordelijkheden, dat was ook wel eens fijn in het ram vaste patroon. Ondanks dat ze wist dat ze niet zou gaan jagen, bewapende ze zichzelf. De pijlenkoker slingerde ze over haar rug en het koord van de boog rustte om haar romp. Je wist maar nooit wanneer dieren of variables -als er überhaupt een verschil tussen die twee lag- op de loer lag.
Ze had al aardig wat eetbare bessen in de buidel laten glijden, toen haar neus een eigenaardige geur opving. Het leek wel vuur. Ze deed haar best niet direct in paniek te raken, maar voor hetzelfde geld was het vuur niet met onschuldige intenties aangemaakt. Perfect voor die valse creators, om haar op dit uur te pakken, midden in het bos, waar niemand haar kon helpen. Ze dacht niet na, toen ze haar neus volgde en op de geur afliep. Vreemd, dat het toch een opluchting was toen ze een speer naar zich toe geslingerd kreeg. 'Jezus, Declan,' riep ze uit, terwijl de speer met een boogje voor haar voeten belandde. Ze boog zich om hem uit de grond te trekken en hem aan hem te overhandigen. 'Bedankt voor het compliment, maar ik klink toch niet zo erg als een wild zwijn?' merkte ze tussen neus en lippen door op, terwijl ze tussen de begroeiing doorstapte om zijn vuur goedkeurend te inspecteren.

Het geluid dat volgde nadat hij zijn stok hoorde neerkomen was niet bepaald waar hij op gehoopt had. Het was het geluid van een mens en ondanks dat hij zich lichtelijk schuldig voelde over het feit dat hij het meisje bijna geraakt had met zijn speer, kon hij toch een gefrustreerde zucht niet onderdrukken. Hij had echt gehoopt dat het een sappig konijntje zou zijn die zijn maag eens zou vullen. Hij deed zijn best om zijn norse uitdrukking wat te verbergen toen hij uit de struiken gestapt kwam. Hij nam de stok met een dankbaar knikje aan. Dat dankbare knikje was dan ook het enige teken van dank dat hij haar liet merken, want hij nam het haar nog altijd kwalijk dat ze geen stuk vlees was. Ja, ze was wel een stuk vlees, maar niet het soort vlees dat hij wilde hebben en wilde opeten. Hij was nog altijd geen kannibaal en zou ook niet aan moorden doen om meer voedsel te krijgen. Hij herkende de dame als Julia. Het was niet moeilijk om anderen hier te herkennen als het allemaal zo klein was hier. Er leken er steeds meer bij te komen, maar het was nog steeds te weinig om hun niet meer te kunnen onderscheiden. Sommigen zag hij iets te veel, zoals Nikolai. ‘Wie weet,’ zei hij en hij rolde met zijn ogen, maar er was wel een klein lachje om zijn lippen te zien. Het was grappig bedoeld, maar kon misschien bot overkomen op de manier waarop hij het zei. Sociale vaardigheden waren dan ook niet echt aan hem besteed en hij wilde gewoon dolgraag iets van vlees vangen, maar telkens moest hij sociaal doen omdat hij iemand tegenkwam. Zijn leven hier was een hel, maar hij begon er eigenlijk wel aan te wennen. Buiten het feit dat hij erg vermagerd was en dat hij tegen uitdroging aanzat, was het hier nog best wel te doen qua mensen. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Jij al geluk gehad met voedsel vinden?’ vroeg hij zo nonchalant mogelijk. ‘Ik ben aan het jagen op wilde dieren zodat ik dat vuur eindelijk eens kan gebruiken.’ Dat vuur zou namelijk de verkeerde aandacht trekken als het te lang opstond, maar hij wilde best wel risico’s nemen als hij daarmee een lekkere maaltijd kon krijgen.

'Wauw, aardig van je,' grijnsde ze, als reactie op zijn 'compliment'. Hij bood zijn excuses niet aan, maar ze kon het hem niet kwalijk nemen; iedereen had honger. Wel keek hij haar aan, wat al een bijzondere prestatie voor hem was. Declan was altijd wat terughoudend, en zijn sociale vaardigheden hielpen hem ook niet per se het grootste aandeel in de groep te hebben. Niet dat Julia het erg vond, ieder zijn taak. Met een open blik wachtte ze af tot hij zijn zegje had gedaan en boog zich als respons over het kleine, geïmproviseerde buideltje. 'Kan ik meneer dan verleiden tot wat kruisbessen?' vroeg ze, terwijl ze haar hand opende en verlokkelijk met de bessen voor zijn neus zwaaide. Nog voor hij kon antwoorden gooide ze hem er een paar toe en stak er zelf een in haar mond. Julia zuchtte lichtjes bij de zoete, zeldzame smaak van de rijpe bessen. Ze had geluk gehad met het vinden ervan. 'Oh, en dat vuur,' begon ze, met volle mond, 'kun je misschien beter uitmaken. Niet dat ik je wil ontmoedigen of zo, maar ik dacht dat het een variable was.' Ze zei het nonchalant, terwijl ze naar de kleine vlammen staarde. Ze moest er niet aan denken dat ze het hele bos hadden opgeslokt, als straf van wie of wat het dan ook was dat de macht over hen had. Wat hadden ze moeten beginnen? Waarschijnlijk hadden ze het nooit uitgekregen en waren ze gestorven van de honger, bij gebrek aan voedsel. Ze rilde en schoof die gedachten weg. 'Zeg, ik wist niet dat je zo'n vroeg vogel was?' poogde ze een zorgelozer gesprek aan te knopen. Het doemdenken beviel haar niet zo.

Declan trok met zijn wenkbrauwen, maar zijn mondhoeken gingen toch lichtelijk omhoog toen hij haar grijns zag. Dit hield slechts voor een paar seconden aan en verdween daarna ook weer. Zijn ogen gleden naar de bessen toen ze het voorstelde en hij wilde net koppig weigeren toen er hem een paar toe werden gegooid. Hij opende zijn hand om ze te vangen en staarde er kort naar. Zijn honger kreeg de overhand en voorzichtig at hij ze één voor één op. Als hij ze in één keer in zijn mond zou kiepen, zou hij niet eens kunnen genieten van de smaak. ‘Bedankt, maar je had ze beter voor jezelf gehouden. Voedsel is lastig te vinden tegenwoordig.’ Hij kon het niet helpen dat zijn stem lichtelijk verbaasd klonk. Hij had niet verwacht dat ze zo aardig was. Tegenwoordig deelde bijna niemand zijn voedsel met elkaar, maar hij had toch telkens iemand kunnen vinden die zijn of haar voedsel wél met hem deelde of die hem hielp. Hij wilde echter niet afhankelijk worden van anderen. Hij schudde zijn hoofd. ‘Het heeft me eeuwen geduurd om het aan te krijgen. Bovendien vind ik misschien vandaag nog iets en dan is het zonde als het uitstaat alleen omdat men denkt dat het een variabele is.’ In zijn stem kon je duidelijk horen dat hij het vuur niet ging uitmaken. Zijn ogen keken haar strak aan, alsof hij haar wilde uitdagen om daar iets op tegen te hebben. Hij vond het belachelijk dat men hier zo bang was voor die variabelen. Hij had er nog geen meegemaakt. Hij haalde zijn schouders op bij haar vraag. ‘De honger houdt me meestal wel wakker,’ zei hij eerlijk tegen haar. ‘Daarom dat ik er ook zo vroeg mogelijk uit probeer te gaan om iets te vinden. Anders zijn de anderen me voor.’ Het klonk lichtelijk egoïstisch om het zo maar te zeggen, maar hij had nog geen enkele persoon gezien die vlees ving en die dat gebruikte voor hun allen. Dus waarom zou hij dat dan wel delen? Maar toch… misschien moest hij eens wat bessen achterlaten in de bakken als hij er vond. Als hij de verleiding kon weerstaan om ze niet allemaal op te eten tenminste. ‘En wat houdt jou zo vroeg op de been dan?’ Hij was er niet direct in geïnteresseerd, maar hij kon het ook niet maken om meteen weg te gaan en te gaan jagen. Niet nadat ze haar voedsel met hem had gedeeld, hoewel hij misschien sowieso al wel een slechte indruk had gemaakt toen hij haar aanwijzing om het vuur uit te doen afwees. Oh well. En toch bleef zijn blik ronddwalen om te zien of hij misschien voedsel zag.

Declan leek verbaasd dat Julia haar voedsel met hem deelde. Tja. Ze wist dat hij niet echt de sociale vlinder was, gezien ze niet vaak met hem had gesproken. Dat was toch redelijk zeldzaam voor uit hoeveel mensen de groep bestond. Ook haar voorstel, dat hij afwees, maakte Julia niet zeker van zijn empathisch vermogen. Daarbij was hij iets te opstandig, naar haar smaak. Ze was niet iemand die fel haar tanden zette in discussies of het hardst moest lopen tijdens wedstrijdjes. Ze spaarde haar energie liever, en natuurlijk zei ze veel liever met een cheesy glimlach 'meedoen is belangrijker dan winnen,' dan dat de groep uiteen zou vallen door die stomme, menselijke competitiviteit. Maar goed, dat betekende ook dat ze niet over hem zou mogen oordelen, dus haalde ze haar schouders op, negeerde zijn strakke blik en ging naast het kampvuur op de grond zitten. Honger. Daar had hij het over. Tja, daar konden ze allemaal over meepraten. De meesten hadden echter geleerd er doorheen te slapen, maar voor hem was het blijkbaar moeilijk. Veel vertrouwen in de groep leek hij ook niet te hebben. Het was goed dat hij zelfstandig was, maar er zat natuurlijk een kantelpunt aan alles. De vraag die hij vervolgens terug ketste, leek bijna wantrouwend. 'Luister, Declan, in principe heb je niets te vrezen, hoor. Als je een beetje in de groep ligt, tenminste.' Ze zei het totaal niet op de bitse manier waarop het over zou kunnen komen. Ze zei het kalm, en rustig, terwijl ze het loszittende velletje van een kruisbes er met haar korte nagels af probeerde te pulken. 'Dus hier,' bood ze hem nog een mager handje van de bessen aan. Ze had ze gepland voor de middag te bewaren, maar ach, ze moest toch ontbijten en nu kon ze ze ook met iemand delen. 'En als antwoord op je vraag, 's ochtends is ook wel eens mooi,' verklaarde ze simpel. En zo was het.