Dangerous. [OPEN]

Een rustige blik lag in zijn ogen terwijl hij het bos binnendrong. Hij had zijn ‘wapen’ wat aangescherpt. De houten stok had nu een stevige punt, maar Declan betwijfelde of het genoeg was als een dier hem weer zou aanvallen. De drie diepe krassen in zijn arm bewezen dat hij hier eigenlijk niet moest zijn, maar dankzij die krassen had hij juist het gevoel dat dit zijn ding was. Dat hij hier in de bossen moest zijn om voedsel te verzamelen. Uiteraard niet voor de anderen, maar alleen voor zichzelf. Deze keer had hij wel zijn voorzorgen genomen en takken verspreid gelegd over de grond vlak voor het gebouw waar ze sliepen. Diegene die het hoopje takken ook maar durfde aan te raken, vermoordde hij. Oké, misschien ook weer niet zo erg, maar een uitbrander was in dat geval wel op zijn plaats. Zijn ogen gleden naar de bewegende takken, maar hij vond het nog niet direct iets om in paniek te schieten. Kalm keek hij rond terwijl hij de stok stevig vasthield. Hij mocht hopen dat als iets hem aanviel, dat het weer niet zo’n groot beest was die hij niet aankon. Hij hoorde meerdere takken bewegen en draaide zijn hoofd opzij. Hij blies zijn adem uit – die hij ongemerkt al een paar seconden had ingehouden – toen hij zag dat het een klein konijntje was. Het was een mager ding, maar het was beter dan niets. Declan grijnsde, ging achter een boom staan en mikte op het konijntje. Hij hoopte dat hij goed kon mikken, want anders had hij een redelijke maaltijd verspeelt. Hij kreeg het konijntje weer in zijn vizier, mikte… en gooide. De scherpe punt ging recht door het konijntje heen, maar was niet genoeg om hem uit te schakelen. Declan kwam snel tevoorschijn toen hij zag dat het konijntje weg wilde rennen. Hij sprong met zijn volledige gewicht op het konijntje en hoorde dat het beestje zijn boten braken onder zijn gewicht. Hij draaide het beestje voor de zekerheid nog eens de nek om en pakte het vervolgens met stok en al op. Hij grijnsde tevreden, maar die grijns gleed van zijn gezicht toen hij gegrom achter zich hoorde. Het was hetzelfde diepe gegrom die hij had gehoord toen hij aangevallen was door dat vreemde beest. Snel draaide hij zich om en begon zonder aarzelen te rennen. Aan de bewegende takken achter zich te horen had het beest hem in het vizier gekregen. Declan zigzagde expres tussen de bomen door om het beest af te remmen en het bleek te werken, want hij hoorde dat de voetstappen steeds verder afzwakten. Op het laatste moment draaide hij naar rechts en verschool zich achter een boom. ‘Shit,’ mompelde hij terwijl hij naar de bloederige houten stok keek die hij vasthield met het dode konijntje er nog altijd aan. Als er écht geen andere hoop was, kon hij dat konijntje nog altijd weggooien. Wat moest hij doen?

Het idee dat hij het konijntje kon inruilen voor zijn eigen veiligheid verwierp hij direct nadat het in zijn gedachten opgekomen was. Nee. Hij zou het kostbare voedsel dat hij vandaag had gevonden echt niet inruilen omdat zo’n beest dat nou graag wilde. Hij wist waar dat beest op uit was. Dat beest was uit op zowel het voedsel dat hij in zijn handen had als de persoon die het voedsel vasthield. Maar Declan was niet van plan om op te geven. Meestal hielden die beesten zelf wel op met rennen als ze eenmaal merkten dat ze te dicht bij het gebouw waren waar andere mensen verbleven. En Declan vroeg zich af hoe dat mogelijk was, want hun groep bestond uit egoïstische tieners die verhongerd waren en niet eens de kracht hadden om tegen zo’n beest te vechten, al zouden ze het met hun allen tegen het beest opnemen. Als het beest zijn vrienden erbij zou halen, zouden ze allemaal verscheurd worden. Of het moest natuurlijk zijn dat er maar één zo’n beest rondliep en dat hij daardoor constant hetzelfde gevaarlijke wezen tegenkwam, maar die kans leek hem vrij klein. Diegenen die hun naar hier hadden gestuurd zouden hun echt niet laten ontsnappen met maar één gevaarlijk beest op hun hielen. En dan had je dat angstaanjagend gekrijs dat je soms in de nacht hoorde als je probeerde te slapen. Meestal was hij ’s nachts misselijk van de honger, dus van slapen kwam nooit veel te pas waardoor hij meer tijd had om op de vreselijke geluiden te letten. Zijn hoofd schoot opzij toen hij een geluid hoorde en hij klemde zijn hand sterker om de scherpe stok heen die hij vasthield. Hij wist dat het toch niet veel ging uithalen omdat de vacht van het konijn dat er aan hing de scherpe punt verborg, maar hij kon in elk geval wel angst opwekken bij de ander. Het bleek Ivy te zijn, een meisje die hij nog niet goed kende. Lichtelijk opgelucht, maar dat vooral niet tonende aan het meisje, liet hij zijn stok zakken. ‘Er zit weer eens een beest achter me aan,’ zei hij zo nonchalant mogelijk en hij hoopte dat het zweet niet al te veel op wangen zou staan. Zijn wangen zouden wel rood zien, maar dat kon ze natuurlijk wijten aan het feit dat hij net vreselijk hard gerend had. ‘Ik zie dat jij ook iets gevangen hebt,’ zei hij en het klonk goedkeurend. Hij hield zijn stok omhoog zodat ze recht naar het dode konijntje kon kijken. ‘Dit is de reden waarom…’ Hij kon zijn zin niet meer afmaken. Een luid gebrul weerklonk door het bos en Declan zakte tegen het schors aan naar beneden, Ivy gebiedend om zich ook te bukken. ‘En ik die er nog aan dacht om het gevangen voedsel aan het beest te voeren. Alsof het daarmee tevreden gaat zijn,’ zei hij schamper.