Talk to the living [Fletcher]

Registratiedatum : 04-06-15

"Zo, die staat", zei Eleanor. Aan het hoofdeind van Noah's graf stond nu een houten kruis met zijn naam erop. Eindelijk had hij zijn eigen naambordje. "Sorry dat het zo lang duurde." Ze had intussen een hardnekkige gewoontje ontwikkeld om tegen de graven aan te praten. Ze vroeg zich af of dat normaal was. Vandaag leek het zwijgen van Alylore en Noah echter nog nadrukkelijker dan anders. Het leek wel of ze haar iets duidelijk wilden maken. Misschien dat ze er beter aan zou doen om met levende mensen te praten in plaats van met hen die deze wereld al verlaten hadden. Eleanor keek even zwijgend naar de graven. De graven keken zwijgend terug. Eleanor stak haar handen in de lucht alsof ze zich overgaf. "Goed, goed, ik zal wel gaan socializen." Ze vroeg zich af of ze gek werd, de raad opvolgend van twee stille aardeheuveltjes. Ze keerde de open plek de rug toe en liep een tijdje doelloos door het bos, in de hoop zo toevallig iemand tegen te komen. Blijkbaar waren de goden (of de creators, of wie dan ook) haar goed gezind, want het duurde niet eens zo heel lang voor ze iemand tegen het lijf liep die ze nog niet kende. Ze wist zelfs niet hoe hij heette, al kon ze zich wel herinneren hem eerder gezien te hebben. Ze moest zijn naam toch ook wel eens opgevangen hebben, maar ze kon zich met geen mogelijkheid herinneren wat het was. "Hallo", begon ze een beetje onhandig. Tja, wat zei je eigenlijk in zo'n geval. 'Lekker weertje, hè'? Het was hier altijd mooi weer.

Registratiedatum : 13-04-15

drinking jack all alone

Een tijdje geleden waren hij en zijn gitaar uit het drukke deel van the glade getrokken, gewoon omdat hij de drukte niet kon trekken. Alex was ook al een tijdje uit zijn zicht verdwenen en heel soms had hij het gevoel gehad dat hij op niemand terug kon vallen. Nu was Max natuurlijk niet altijd bezig met zijn main liefde Helena (hoe moest hij weten dat er struggles waren ontstaan tussen die twee tortelduifjes), maar als hij dat niet was, dan was hij wel bezig zijn het leidertje uit te hangen. No problem, maar Fletcher hoefde niet echt zo op die voorgrond te staan.
De blonde jongen gaapte wat verveeld, kwam overeind door zich te laten steunen op een boomstam en slingerde de gitaar om zijn rug aan de leren band die hij er al tijden geleden aan had vastgemaakt. Natuurlijk was hij niet geheel verdwenen, maar hij had zich bijzonder erg op de achtergornd gehouden, dus eventuele nieuwe mensen hier waren hem onbekend. Zo ook het meisje dat tegen hem op was gelopen, opeens. "Hallo" werd er tegen hem gesproken en Fletcher toverde een glimlach op zijn gelaat, want verveeld door vreemdelingen was hij eigenlijk nooit. Integendeel, hij werd er juist vrolijk door. "Gegroet vreemdeling," de oude bekende speelde twinkeling verscheen in zijn blauwe ogen. "en wat doe jij hier in je eentje in dit bos? Zonnen toch niet, mag ik hopen?" merkte hij met een grijns op, vanwege de grote hoeveelheid schaduw die gecreëerd werd door de bomen.

THANKS KAY

Registratiedatum : 04-06-15

Vlak nadat Eleanor hem had gegroet werd ze even heel zenuwachtig. hoe zou hij reageren? Als hij maar niet zo chagrijnig was als Oliver. De onbekende zag er echter vrolijker uit dan ze Oliver ooit gezien had. Hij had een glimlach op zijn gezicht en een twinkeling in zijn ogen. "Gegroet vreemdeling," zei hij. Het zou Eleanor niet verbaasd hebben als hij nu theatraal een denkbeeldige hoed had afgenomen en een buiging had gemaakt, maar daar was hij waarschijnlijk nog net te normaal voor. "En wat doe jij hier in je eentje in dit bos? Zonnen toch niet, mag ik hopen?" Oké, daar ging de normaliteit. "Zonnen? Het bos lijkt me daar niet echt de handigste plek voor." Wacht, dat bedoelde hij waarschijnlijk ook. Maar waarom begon hij in hemelsnaam over zonnen? Eleanor was nu al diep verward. Ze dacht er verder echter niet meer over na, want al haar aandacht werd naar het instrument op zijn rug gezogen. "Speel je gitaar?" vroeg ze. Nee, natuurlijk niet. Hij draagt een gitaar op zijn rug. Hoe kom je erbij dat hij gitaar zou spelen? Hemel, Eleanor, hoe moeilijk is het om geen stomme vragen te stellen? "Ik wist niet dat er instrumenten in de Laar waren." Er was een grote grijns op haar gezicht verschenen. Ze dacht dat ze van muziek hield. Ze vond zingen zelf wel leuk (als niemand anders dan de doden haar konden horen, tenminste). Ze kon zich niet herinneren ooit naar muziek geluisterd te hebben en ze wist niets anders over verschillende genres dan de feitjes. Wat haar mening was over klassiek of metal wist ze niet, aangezien ze het in dit leven nog nooit had gehoord. Ze wist niet eens helemaal zeker óf ze er wel van hield naar muziek te luisteren. Haar hart was echter sneller gaan kloppen bij het zien van de gitaar, alsof haar geest misschien leeg was, maar haar lichaam zich nog de schoonheid kon herinneren die uit zo'n instrument kon komen.

Registratiedatum : 13-04-15

drinking jack all alone

Het meisje leek zijn aanwezigheid niet irritant te vinden, wat ook meer dan logisch was, aangezien zij degene was geweest die zo had geroepen door het bos. Dus, ook al maakte Fletcher er zich weinig zorgen om wat mensen van hem vonden, waren er geen zorgen. "Zonnen? Het bos lijkt me daar niet echt de handigste plek voor." bij deze woorden lachte hij toch wel. "Dat was ook precies mijn punt." antwoordde hij rustig, niet op zo'n eye roll manier. Sommige mensen reageerden gewoon sneller dan hun gedachten, daar konden ze ook niets aan doen. Het kwam soms vast wel van pas.
"Speel je gitaar?" negen van de tien keer werd er bij een ontmoeting met hem wel een vraag gesteld over het instrument dat hij vaak met zich meedroeg. Hij vond het wel komisch. De jongen knikte, nog altijd een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. "Ik wist niet dat er instrumenten in de Laar waren." ze had wel een punt, hij was inderdaad nog niet echt een ander instrument tegengekomen. Misschien zelfgemaakte, maar niet.. zoals die van hem. "Ik werd ermee gedropt, dus ja het ligt aan de droppers of er nog eentje bij komt."

THANKS KAY

Registratiedatum : 04-06-15

"Dat was ook precies mijn punt", antwoordde de jongen, maar op een vriendelijke manier, niet op een snap-je-dat-soms-niet?manier. "Ah", zei Eleanor alleen. Ze begreep het nog steeds niet helemaal. "Ik werd ermee gedropt, dus ja het ligt aan de droppers of er nog eentje bij komt", zei hij over zijn gitaar. Eleanor knikte. "Ah, ja, ik had ook iets bij me toen ik aankwam. Geen instrument. Mijn schetsboekje. Die intussen al redelijk vol begint te raken..." Ze stak haar hand in haar vestzak om even d zwarte kaft aan te raken. Ze was behoorlijk blij met haar oversized vestzakken. Waar had ze anders haar schetsboekje moeten laten? "Wat kun je allemaal spelen?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze had in dit leven geen andere muziek gehoord dat het gezang van de vogels en de simpele liedjes die ze zelf wel eens zong. Ze merkte dat ze ernaar verlangde om iemand een instrument te horen bespelen, al kon ze zich niet herinneren hoe het klonk. Ze vroeg zich opeens af of hij bij aankomst al liedjes had kunnen spelen of zelf dingen had verzonnen. Liedjes die je kon spelen bleven misschien nog meer in je vingers dan in je hoofd zitten, dus misschien was er wel iets blijven hangen.

PROFIEL RPG SHEET

» Pity the living,
» Fletcher
» Naked party. [&FLETCHER]
» Can we talk?
» We need to talk

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Talk to the living [Fletcher]