Sugar we're going down

Kwam dit dan wel bij hem binnen? Voor het eerst in dit gesprek sinds zijn verdriet om Hayden wist Eve iets duidelijks van zijn gezicht af te lezen. Bang dat het snel genoeg weer zou verdwijnen, draaide ze haar hoofd weer in zijn richting, om ieder detail in zich op de slaan. Wat maakte dat hij zich zo over haar woorden verbaasde? Het antwoord leek eeuwig op zich te laten wachten, maar toch wendde ze haar blik niet af. Ze had eindelijk iets in hem losgemaakt, wat dat dan ook mocht zijn. Was het onduidelijk, wat ze gezegd had? Misschien had hij er meer moeite mee met accepteren dat Eve iets om haar gaf, dan zij met het toegeven dat ze dat deed. Hoewel zijn doordringende, intens verbaasde blik haar ongemakkelijk maakte, weigerde ze hem te onderbreken. Ze was zo dichtbij, zo dicht bij hetgeen dat hij ging zeggen, het ontrafelen wat er in godsnaam in hem omging, dat ze haar adem haast niet meer over haar lippen durfde te laten rollen. Ademloos wachtte ze af, terwijl hij zoekende naar woorden leek. Toen hij eindelijk zijn mond opendeed, sloeg ze haar ogen hoopvol op naar zijn gezicht. Het was niet meer dan een mompeling, voor hij weer aan haar ontglipte en wegkeek. En toch verklaarde het geprevel zijn lichaamstaal en de manier waarop hij zojuist gekeken had en eigenlijk zijn gedrag rond het hele gesprek. Had niemand hem sinds de Grieversteek, wat toch echt al een hele tijd geleden was geweest, dan verteld dat hij maar beter niet dood kon gaan? Hij wist het gewoon echt niet, dat er mensen waren die het wel uitmaakten wat er met hem gebeurde of hoe hij zich voelde. Evangeline onderdrukte een steek van medelijden, want of hij daar op zat te wachten wist ze niet. 'Dus wat je zegt is dat je het geen probleem vind als ik doodga maar ik moet wel even mooi een plan bedenken?!' Ze herinnerde zijn woorden van die nacht. Die vreselijk vage nacht waarin ze hadden gedronken en een vlieg vonden en... Angstig keek ze opzij. Alsof hij haar gedachten kon lezen. Hij herinnerde het zich ook. Afwezig knikte ze, natuurlijk wist ze dat nog. En om eerlijk te zijn had het haar behoorlijk bezig gehouden. Even sloot ze haar ogen en zuchtte. Dit was niet het moment. Oliver keek haar niet aan, en ze keek naar hoe hij zeer geïnteresseerd leek in zijn schoenen, terwijl hij begon te spreken. Overal in haar lichaam begonnen zenuwen van binnenuit tegen haar aan te duwen, en tintelde haar huid. Of het aangenaam was wist ze niet, maar het deed meer met haar dan ze hem zou willen toegeven. Een huivering trok langs haar ruggengraat. 'Daar ben ik... blij om,' bracht ze uit, verbaasd en voorzichtig maar gelijktijdig vol overgave. Ze tuitte haar lippen en liet geruisloos haar longinhoud ontsnappen. Niet het moment, helemaal niet. Maar was het dat ooit wel?

In een klap was de hele situatie ongemakkelijk geworden. Daarnet leek Evangeline nog gefrustreerd van hem te worden, niet begrijpend hoe hij zo koel kon zijn en niet had kunnen bedenken dat er nog wel iemand om hem gaf en hem niet dood wilde zien gaan. Nu wisten ze beiden niet wat ze met elkaar aanmoesten. Het was een halve liefdesverklaring geweest, nee niet echt. Want Oliver had alleen gezegd dat hij het meende van de kus. Dat was alles. Dat betekende toch niet dat hij een of andere relatie met Eve aan wilde? Dat zou gewoon hopeloos zijn, niets meer betekenen dat hij iemand nodig had waar hij aan kon hangen, iemand waarmee hij zich kon binden. Terwijl Hayden zo'n persoon was geweest en hij haar alleen maar had weggestoten en haar niet in de buurt had willen hebben. Soms werd Oliver gewoon moe en in de war van zichzelf. Want hij wist duidelijk zelf niet eens wat hij wilde. Hij ging met zijn hand door zijn haren en bleef ongemakkelijk voor zich uit staren. De tranen waren ondertussen gedroogd. Het was gewoon een simpel moment geweest waarin hij zich niet hoog had kunnen houden. Dat was het. Hij hield niet van Hayden, zou hij ook nooit meer doen en hij was blij dat het klaar was. Iets sprak dat allemaal tegen, maar de stem die zei dat het over en uit was klonk harder in zijn oren. Dus luisterde hij maar die en negeerde hij de rest. Nu Evangeline tegen de muur aanleunde had Oliver eigenlijk vrij spel om een fles drank uit de krat te pakken. Het was dan ook niet bijzonder dat zijn ogen er voor een moment naar staarden maar vervolgens weer naar zijn oh zo mooie, bemodderde schoenen keken. Waarschijnlijk stelde hij dan niet alleen Eve, maar ook zichzelf teleur. Maar de drang om er een uit te vissen werd met de minuut groter. Hij balde zijn vuist en bleef wegkijken. Hij had geen zin om drama te starten, zeker niet na wat ze beiden tegen elkaar hadden gezegd. Oliver aarzelde en deed zijn mond open om iets te zeggen, om hem vervolgens weer te sluiten. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel en keek hij Eve aan. 'Misschien nog eens een avondje samen gezellig drinken?' Een flauwe grijns sierde zijn lippen. Oliver had geen idee wat hij hiermee probeerde te bereiken, of het wel in goede aarde viel bij Eve en of dit wel een handig plan was. Want Oliver ging zich sowieso weer lam zuipen en wie weet wat hij dan flikte. Opnieuw haalde de jongen een hand door zijn haar en wendde hij zijn blik af. Deze situatie was te vaag en ongemakkelijk voor hem om chagrijnig en kortaf te zijn. Daarbij wilde hij Eve niet het harnas in jagen. 'Tenminste, als je dat ziet zitten.' Kwam er nog ongemakkelijk en onzeker uit zijn keel. Het draadje was los gekomen van zijn kleding en hij draaide het nu rond tussen zijn vingers. Hij moest dit soort gesprekken niet voeren want zelfs zijn kleding begon er onder te lijden.

Evangeline was zich niet bewust geweest van de sfeer die ze met haar woorden begonnen was te creëren, tot die stilte op hen neerdaalde. Ze wachtte op Oliver, want zelf had ze geen enkel idee meer wat ze moest zeggen of hoe ze zich een houding moest geven. Ergens in haar achterhoofd voelde ze het zachtjes fluisteren dat ze niet moest vergeten waarvoor ze hier was gekomen. Om haar eigen zielige verdovende middelen op te halen, dat was het in de eerste instantie geweest. Al zag ze het probleem van een beetje onschuldige vistaril niet in, als het haar kalmeerde. Natuurlijk was ze geen haar beter dan Oliver, die zijn heil bij de drank zocht, maar ze had, toegegeven nog geen probleem. Vervolgens had ze hem moeten troosten, maar het enkel laten uitlopen op een soort AA-meeting, waarin zij de sponsor was en hij de lastige alcoholist, om hem er daarna van te overtuigen dat hij toch echt beter kon blijven leven, puur uit eigen belang, en nu was het dan ook nog uitgelopen op een scene uit een romantische komedie, waarin ze geen van tweeën een idee hadden wat ze aan het doen waren of wat ze moesten doen. Mission accomplished. Ze zag het heus wel, hoe hij naar de krat staarde alsof alles weer in zijn hoofd samenkwam nu zijn continue toevoer van afleiding onderbroken was. Was het gemeen, dat ze deed alsof ze het niet doorhad, puur om hem te testen? Niet waar. Het was zijn leven. Alhoewel, naar wat ze net gehoord had, had hij dat leven liever beëindigd als hij de enige verantwoordelijke zou zijn. Eve dacht graag dat ze zich er nu ook verantwoordelijk over had gemaakt, maar dat was eigenlijk onmogelijk. Het verraste haar dat ze opschrok toen hij zijn keel schraapte. Toch in gedachten verzonken. Het luchtte haar op, wat hij zei. De laconiek waarmee hij het zei. Hoewel hij zijn hoofd vrijwel direct weer weg draaide en onzeker mompelend aan zijn kleding begon te friemelen, kon ze het niet laten dat hij een onopvallende glimlach op haar gezicht bracht. Hè, wat was het toch moeilijk om haar aandacht bij de zaken te houden die er toe deden, zoals hem over zijn Hayden heen helpen. Ach ja... wat kon het nou voor kwaad? Wat zou het voor schade aanrichten dat hij voor heel even haar hart oplichtte, en dat ze daar op in mocht gaan? Niets, in haar hoofd. Vooral niet op dit moment. Hier en nu. Zachtjes draaide ze haar middel naar hem toe. Het was een voorzichtige aanraking, als de vleugelslag van een kleine vlinder, toen ze haar vingers over zijn bewegelijke hand legde om zijn aandacht te trekken. Het duurde even voor ze haar ogen los wist te scheuren van hun de aanblik van hun handen, over elkaar, maar toen ze sprak keek ze naar zijn gezicht. 'Cola, dan,' zei ze, ademloos, waarna een lichte grijns met haar gezicht speelde.

Wat onzeker draaide Oliver met het draadje tussen zijn hand. De stomp van zijn andere hand rustte op zijn schoot. Hij voelde hoe zijn keel droog stond en snakte naar de drank die zich had verschanst in de krat die in Evangelines buurt stond. Natuurlijk zou ze er op tegen zijn als hij de drank wederom pakte. Dan maakte hij het gewoon duidelijk dat hij gewoon verder zou gaan met zijn oude gewoontes en hoewel Evangeline dan haar hulp aanbood, hij dat niet zou accepteren. Of wel en er vervolgens niets mee doen. Dus zat er voor hem niets anders op dan de droogte maar te negeren en te hopen dat Evangeline of snel iets van water of ander drinken ging halen, of dat ze hem de kans gaf om te zuipen, of dat ze weg zou gaan en hij gewoon weer verder kon gaan waar hij mee bezig was. Namelijk denken hoe zielig zijn leven was en hoe moeilijk hij het had. Terwijl er zoveel aan zijn voeten geworpen was. En hij had simpel weg zijn hoofd er van weggedraaid en het genegeerd. Hayden had al vaker duidelijk gemaakt dat hij gewoon naar haar toe kon komen, dat ze er voor hem was. Maar in plaats daarvan schoof hij haar alleen maar weg en was hij verschrikkelijk gemeen tegen haar geweest. Heck, hij had zelfs een afgebroken fles bij haar keel gehouden en gedreigd haar te vermoorden. Als er iemand was in de Glade die genoeg kansen had gekregen om te verbeteren maar die allemaal niet had aangegrepen, dan was het Oliver wel. En het had hem veel te lang geduurd om dat te realiseren. En nu kon hij niet meer terug, noch zichzelf verbeteren want de mensen zagen ondertussen ook wel dat hem helpen geen optie was. Behalve Eve. Hoewel ze elkaar in het begin nooit hadden gemogen en elkaar eigenlijk nooit echt goed hadden gekend, was er wel iets gegroeid. Vriendschap misschien. Al hadden ze nooit echt een moment gehad waar Oliver niet bezopen was. Dus dit was een first. Oliver schrok toen Evangeline plotseling zijn hand greep. Haar aanraking was onverwachts en voor een seconde keek hij naar hoe ze zijn hand vast hield. Vervolgens ontmoette zijn ogen die van haar. De grijns trok zijn blikveld naar haar lippen en voor hij het zelf door had had hij zichzelf al naar voren gebogen en zijn lippen op de hare gedrukt. Hoewel hij het zich ondertussen had gerealiseerd dat hij Eve nu volop aan het zoenen was, trok hij zich niet meteen terug. Want het was iets wat hij al een lange tijd niet meer had gevoeld. Oliver maakte zich uiteindelijk los en keek voor een klein moment naar Eve, haar reactie peilend. 'Sorry, dat was iets anders dan cola.' Grijnsde hij. Vervolgens staarde hij weer even naar zijn voeten om daarna zijn blikveld vooruit te richten.