Sinead had het gevoel alsof ze op alles voorliep. Ze had al de hele dag gewerkt en het begon zachtjes te schemeren. Nu wilde ze wat rust, een momentje voor zichzelf waar ze niet de hele tijd dat bedrukte gevoel had. Want iedereen was zo serieus de tijd, zo gedeprimeerd dat ze het gevoel had dat ze juist energiek moest blijven. Het was aanstekelijk, dat merkte ze en dan wilde ze graag haar alles geven om anderen beter te laten voelen maar het kostte energie en die moest ze nu gaan inhalen.
Zo gebeurde het dat ze richting de bossen liep waar ze zeker wist dat er niemand zou zijn. Dat gedeelte van de Glade had ze nog niet nader bekeken, de tweede reden dat ze juist daarheen liep, en nu wilde ze wel een weten wat daar was. Langzaam liep ze van boom tot boom, ze bekeek ze en voelde ze aan. Over de dieren kon je makkelijk nog zeggen dat ze dingen meekregen, in ieder geval angst en pijn, maar Sinead vroeg zich af of dat de bomen nog meer doorhadden dan wat ze eigenlijk dachten. Misschien waren het wel helemaal geen bomen en zat er nog iets verschrikkelijks vanbinnen waar ze later achter zouden komen. Ze zuchtte. Haar hoofd was wederom warm aan het lopen, daarom had ze dat stukje rust nodig. Ze vond een grote boom met een vrij laag hangende tak die er dik genoeg uitzag om haar te houden. Vastberaden om daarboven tot rust te komen haalde ze een lok uit haar gezicht en begon haar tocht omhoog. Via een andere boom die erg dichtbij stond kon ze zichzelf afzetten en haar weg naar boven werken totdat ze de laaghangende tak vast kon houden. Ze liet zich vallen terwijl ze de tak met een hand vast hield, haalde haar andere arm eromheen en begon een combinatie van oncharmante manoeuvres om toch maar erop zien te komen. Toen ze er eindelijk zat hijgde ze zachtjes en glimlachte breed. Het was haar gelukt, ze had geen vreemde gedachtes meer gehad tijdens het klimmen. Nu ze daar zo zat met haar rug tegen de boom aan en haar benen naar beneden bungelend, liet ze zichzelf tot rust komen.
-open
