Curiosity killed the cat

Registratiedatum : 05-11-15

Het blonde meisje was vroeg wakker geworden. Vanaf een afstandje had ze gekeken hoe de runners naar binnen waren gegaan. De nieuwsgierigheid van het meisje was erger geworden. Ze werd nieuwsgierig naar wat er daar binnen was. Te nieuwsgierig. Een klein meisje zoals zijzelf zou nooit naar binnen moeten gaan, dat wist ze heel erg goed. Toch stond ze er nu voor. In haar handen had ze een bloemenkrans die ze had gemaakt. Haar blik was bang, maar tegelijk heel nieuwsgierig. Met haar handen bleef ze een beetje zenuwachtig aan de bloemen zitten. Kort ging haar blik naar achteren. Er was niemand, ze kon gewoon naar binnen. Nee, ze bleef staan. Nee ze moest gaan. Clementine wist niet meer wat ze moest denken. De zon was er al, maar het was nog een beetje wazig allemaal buiten, daardoor kon ze niet zien wat er op het einde was. Waarschijnlijk moest je daar een keuze maken tussen de wegen. Kort schudde het meisje haar hoofd waarna ze zich omdraaide. Net toen ze dat deed was er een grote vlaag van wind. Waar kwam die wind in hemelsnaam vandaan? Haar bloemenkrans werd naar binnen gegooid en geschrokken keek ze hoe het een groot eind verder de hoek omging. Maakt niet uit, ze zou wel een nieuwe maken. Al was dit een goed excuus om naar binnen te gaan. Zonder verder na te denken rende ze naar binnen naar haar bloemenkrans die ze na een hoek omslaan al had gevonden. Al snel wou ze weer omdraaien toen ze een geluid hoorde. "H-hallo?", vroeg ze voorzichtig. Het was eng hier. Hoge muren met klimop erop en schaduw overal. Nee, niks leuks aan. Ze wist waar ze heen moest om terug te gaan. Toch?

{ Sinead eerste post, daarna OPEN

Registratiedatum : 02-11-15

Sinead had vannacht helemaal niet lekker geslapen. Vervreemde beelden over haar zelfbedachte Griever, de Maze waar ze maar niet in mocht en alle mensen die ze liefhad kwamen er bebloed uit. Ze schrok wakker en bedacht dat niemand gewond was, het was allemaal oké en ze hoefde zich geen zorgen te maken. Toen ze om zich heen keek zag ze dat ze wel heel erg vroeg wakker was. De meesten sliepen nog, behalve de Runners. Die zag ze nog net vertrekken.
Omdat ze toch niet weer terug wilde gaan slapen besloot ze om zich even snel te gaan wassen, het ergste stof eraf te krijgen en daarna liep ze weer terug. Met haar witte vest om haar armen geslagen was ze op weg naar de gardens om alvast te beginnen met het werk maar zag ineens een klein blond ietsje lopen voor de Maze. Het was een meisje en ze stond daar maar voor die grote ingang van de Maze. Wilde ze erin komen? Nee toch?
Sinead moest toegeven dat ze zelf ontzettend nieuwsgierig was naar de binnenkant van de Maze maar ze kon maar niet uit haar hoofd zetten dat er geen antidote was, niets om haar te redden als het fout ging. Ze baande zich een weg door het halfhoge gras naar het meisje. ‘Hé!’ riep ze het meisje nog na maar deze rende ineens de Maze in. Toen zette Sinead het op een lopen, ze kon toch niet zomaar daar naar binnen laten gaan? In ieder geval niet zonder haar. Met een ontzettende vaart maakte ze de energieke Sinead in zichzelf wakker die zo kon genieten van de wind door haar haren. Heel even stopte ze voor de ingang. Ging ze er echt in? Zo lang had ze hier op gewacht en nu stond ze hier maar. Ergens voelde het verkeerd, het was een koude plek zonder gevoel voor haar. Ze keek verder door de gangen en zag een blonde vlaag de bocht om gaan. Nee, ze kon niemand alleen laten gaan. Als er iets gebeurde moest deze persoon iemand hebben om haar te helpen, in je eentje ging het niet.
Dus Sinead zette het weer op een lopen. Het was net alsof deze plek haar nog harder liet rennen, het bracht haar een gejaagd gevoel op. De hoek om kwam ze opeens tot een halt toen het meisje voor haar stond. Een jonger meisje, veel jonger dan zijzelf en ze zag er totaal niet op haar gemak uit. Sinead kreeg een lieflijke glimlach om haar gezicht. ‘Hey, ben maar niet bang.’ Zei ze met een zachtaardige stem en stapte zelf naar achteren om het meisje ruimte te geven. ‘Ik zag je naar binnen gaan. Je weet toch wel dat het verboden is om hierin te gaan?’ Nog steeds was haar stem aardig, eerder bekommerd om het meisje dan boos. Ze bleef glimlachen en stak vriendelijk haar hand uit. ‘Ik ben Sinead, wie ben jij?’ ze wist niet zeker of dit de juiste manier was om met een bang meisje om te gaan maar ze deed haar uiterste best om deze comfortabel te maken.

Registratiedatum : 05-11-15

Oh god nee. Wist ze wel waar ze heen moest? De weg naar hier was niet moeilijk geweest, maar de grote muren maakten haar duizelig. Te duizelig om de weg terug te herinneren. Met knikkende knieën bleef ze staan terwijl ze bang om zich heen keek. Een geluidje klonk. Het leken voetstappen. Misschien vonden de runners haar wel! Nee dan ging ze eraan. Dat gebeurde echter niet. Een meisje met blonde haren stond voor haar. Die kende ze, maar nog niet goed genoeg voor een knuffel of zoiets. Er zat een aardige blik op haar gezicht en Clem bleef haar een beetje bang aankijken. Ze moest niet bang zijn. Was ze wel, probeerde ze niet. Het meisje bleef tegen de muur aan terwijl de ander dichterbij kwam. "Ik zag je naar binnen gaan. Je weet toch wel dat het verboden is om hierin te gaan?" Ze wist het. Het was voorboden om ook maar een stap hier binnen te zetten, maar ze had de regels overtreden. Wat beschaamt keek ze naar beneden. "S-sorry", antwoordde ze zachtjes. Het andere blonde meisje stelde zich voor. Sinead was haar naam. Toen ze haar hand uitstak pakte Clem hem vast zodat ze de hand niet kwijt zou raken. Het was misschien als een intro geweest die hand, maar dat maakte haar niks uit. "Clementine", antwoordde ze rustig. Haar kleine hand hield haar hand vast. Ze wou niet dat ze weg ging. Dan was ze alleen. "S-sorry, i-ik ben de weg kwijt" Haar stem klonk bang en zachtjes. Ze wou geen enge monsters op ze af lokken. Die waren hier toch? Ze had nooit naar binnen moeten gaan.

Registratiedatum : 02-11-15

Het meisje leek haast beschaamd dat ze naar binnen was gegaan, Sinead had met haar te doen. Werkelijk. Ze had een aanstekelijk onschuldig karakter, heel haar houding sprak dat uit. Toen ze zich voorstelde als Clementine en haar hand vastpakte ging Sinead op haar hurken zitten zodat hun ogen op dezelfde hoogte waren. Ze voelde zich altijd zo arrogant als ze neerkeek op mensen en dat wilde ze totaal niet. ‘Clementine,’ herhaalde ze en keek het meisje aan. ‘wat een mooie naam voor zo’n mooie meid.’ Het was ook wel echt een mooi meisje, zo eentje waarvan je wist dat ze nu nog schattig was en later zou opgroeien tot een van de populairste vrouwen in de groep. Sinead glimlachte zachtjes om zichzelf en die gedachtes.
Tegelijkertijd maakte het haar ook kwaad. Wie o wie had het hart om iemand zo jong de Glade in te sturen? Natuurlijk werden ze gestuurd, iemand moest de touwtjes in handjes hebben, dat was onvermijdelijk maar om een meisje zo onschuldig hierheen te sturen was harteloos.
Sinead keek Clementine serieus aan toen ze zich verontschuldigde en haar hand niet los liet. Ze glimlachte, wat breder deze keer en legde haar hand kalmerend op de schouder van Clementine. ‘Dat komt wel goed, we gaan samen een uitweg vinden.’ Daarbij stond ze op en keek om zich heen. Volgens mij wist ze de weg nog wel te vinden.. Tussen al deze muren en het klimop dat ontzettend op elkaar leek. Ze keek weer terug naar Clementine en merkte haar verontrusting op. Wat een dapper kind. ‘Het komt goed, dat beloof ik. Ik laat je niet achter.’ Ze wilde haar geruststellen en draaide zich om naar waar ze vandaan kwam zonder het meisje los te laten en liep de hoek om maar vond zichzelf niet op de juiste plaats die ze verwachtte. Ze liep standvastig verder, steeds kijkend hoe het met het meisje ging. ‘Vertel me eens wat over jezelf,’ zei ze om de ongemakkelijkheid uit de weg te gaan. ‘wat doe je meestal overdag als je de Maze niet inloopt?’ ze maakte het grapje en hoopte dat het meisje wat losser zou komen daardoor.

Registratiedatum : 05-11-15

"Wat een mooie naam voor zo’n mooie meid.", zei Sinead en ze keek wat ongemakkelijk naar de grond. Een glimlachje op haar gezicht. Nog altijd had ze haar hand stevig vast. Loslaten ging ze niet. Ze zei dat het goed ging komen en Clementine knikte wat moeilijk, in haar ogen stond nog angst. Uiteindelijk begonnen ze te lopen en ze bleef hand in hand lopen. Elk geluidje liet haar schrikken en daarbij kneep ze alleen maar harder in haar hand. Gelukkig voor haar was ze niet erg sterk. Toen Sinead vroeg of ze iets over haar wou vertellen keek ze kort naar de lucht. Een kort nerveus lachje kwam uit haar mond terwijl ze nadacht. Met haar voet schopte ze een steentje op de grond een eindje verder. "Ik ben er pas net, dus ik kijk naar hoe het hier is", zei ze voorzichtig. Een glimlachje ging haar kant uit. Haar blik ging naar de bloemkrans in haar andere hand. Ze bracht het voor haar gezicht. "Dit is de reden dat ik hier ben", antwoordde ze nog nerveus. Clementine was sociaal niet slecht en Sinead leek wel aardig dus ze had een idee. Kort liet ze haar hand los en liet het aan haar zien om het dan voorzichtig op haar hoofd te leggen. "Jij mag het hebben." Opnieuw glimlachte ze. Het was als bedankje dat ze überhaupt achter haar aan was gegaan dit ding in. Of ze er nou levend uitkwamen of niet.

{ Omg sorry, ik was het topic helemaal uit het oog verloren. D;

Registratiedatum : 02-11-15

Haar ene hand werd omarmd door het meisje, Clementine en de ander hield ze regelmatig tegen de wanden aan. Een bedrukkend gevoel hing rond tussen deze muren, alsof er elk moment iets kon gebeuren dat Sinead niet aan had kunnen zien komen. Waarschijnlijk was ze zelf in paniek geraakt als Clem er niet was geweest naast haar. Voor haar wilde ze groot blijven, ze wilde hen er allebei uit zien te halen en zo nodig alleen het meisje naast zich. Anderzijds kon ze wel vol blijven houden in haar hoofd dat ze alleen het meisje had achtervolgd de Maze in maar eigenlijk wist ze wel beter. Sinead was de Maze hoe dan ook in gegaan en dit was het perfecte excuus geweest. Nu ze hier was wilde ze zich alleen bezig houden met Clementine.
Glimlachend keek ze naar het meisje die een bloemenkrans had gemaakt. Was ze dat ding achterna gerend, de Maze in? Ach, de naïviteit liet Sinead oprecht lachen. Niet uitlachen, het was meer een soort blijdschap die haar vulde. Er was hier niet veel ruimte om naïef te kunnen zijn en deze ongevraagde vriendelijkheid brak haast iets in Sinead. Ze hurkte zodat Clem er bij kon en streelde zachtjes over een bloemetje die nu op haar hoofd lag. ‘Wat mooi, dankjewel!’ de hand van Clementine liet ze niet los maar ze keek het meisje weer aan en glimlachte aanmoedigend. ‘Wil je me leren hoe ik er eentje kan maken voor jou, wanneer we terug zijn?’ Ze zei expres wanneer en niet als om zelfverzekerd over te komen. Daarna stond ze weer op en liep met het meisje naast zich verder tussen de muren door. Als het goed was moesten ze hier alleen nog maar naar rechts en dan kwamen ze eruit. De vraag was of dat ook zou zijn.

PROFIEL RPG SHEET

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Curiosity killed the cat