Distract myself with what is given

Het kwam weinig voor dat Kellen zich overdag in Tenement Hall bevond. Zijn vlucht voor verantwoordelijkheden joeg hem dagelijks het bos in. Het was dan ook op zijn minst schokkend te noemen dat de jongen vandaag wél in Tenement Hall te vinden was. Naar eigen zeggen was hij zich zelfs nuttig aan het maken. Met zijn rug zat hij tegen de houten, splinterige muur. De slaapzak waar hij normaal in sliep, diende als kussen in zijn onderrug. In zijn linkerhand hield hij een wortel. Hij was, zoals hij het behulpzaam wilde doen overkomen, bezig met het scheiden van het groen van de wortels. In feite bleef alleen het groen over en verdween de rest van de wortel keer op keer miraculeus achter zijn kiezen. Wel goed, mocht er iemand binnen komen, dan was Kellen echt niet te beroerd om gewoon eerlijk toe te geven dat hij inderdaad zo zwak was geweest om het eten te pakken zonder dit te overleggen met de rest. Zich verontschuldigen zou hij echter niet doen. Het was toch zeker niet zijn schuld dat ze hier ernstig ondervoed waren? Dat hij nou eenmaal een persoonlijkheid had die in geen geval sterk te noemen was? Ze zouden hem zijn moment van zwakte maar moeten vergeven, want hoewel Kellen best wist dat het netjes zou zijn om de zielige half uitgedroogde wortels te delen met iemand, was hij niet in staat toe te geven dat hij fout zat. Daarnaast kon hij, hoe graag hij het ook wilde, onmogelijk de opperegoïst spelen op dit moment. Er waren bij lange na niet genoeg wortels om zijn maag te vullen. Het hoopje groen dat voor hem lag, bestond uit de restanten van maar twee wortels en was amper een hoopje te noemen. Gefrustreerd staarde Kellen naar het kleine beetje wortel dat hij nog in zijn hand had. Hij wilde meer. Hij was klaar met de constante honger, met het gevoel dat er een gapend gat zat op de plek waar zijn maag hoorde te zitten. Hij moest iets vinden om te doen, iets om hem af te leiden van de constante honger. Misschien was dat wel waarom hij nu, voor het eerst sinds lange tijd, in Tenement Hall zat en niet ergens in het bos. Simpel staren en hopen dat het snel weer een volgende dag zou worden, was niet meer genoeg om de verveling te verdrijven. Hoewel de vermoeidheid alsmaar groter werd, lukte het hem niet meer om overdag in slaap te vallen om de tijd sneller te doen gaan. Het niks doen hielp niet meer, hij zou afleiding moeten vinden. Het punt was dat het bijzonder moeilijk was om de desbetreffende afleiding te vinden op een plek waar letterlijk niks was. Niks dan stof, schimmel en vervelende mensen. Hij vroeg zich af wanneer hij gek zou worden, als hij dat al niet was. Wanneer zijn breekpunt zou komen. Want als het zo door ging, als de stilte en de leegte zo bleef, dan zou dat breekpunt zeker komen. Met een zucht stopte hij de overgebleven wortel in zijn mond.