No olive trees [Oliver]

Werk. Werk. Werk. Het was eigenlijk helemaal niet leuk. Maar aan de andere kant ook weer een fijne bezigheid. Dan gingen zijn gedachten tenminste niet meer terug naar de flessen alcohol die in de meeting cabin stonden. Sinds hij geen druppel meer dronk was de drang naar de drank alleen maar groter geworden. Het was moeilijk om daar niet gewoon even binnen te stappen en een paar slokken te nemen. Maar Oliver wist heel goed dat als hij eenmaal een paar slokken had genomen, dat meteen een hele fles zou worden en dat de andere er misschien ook wel achteraan ging. Dus het was moeilijk om van die ruimte weg te blijven. Daarom had hij zich maar verschanst in de tuinen want om de een of andere reden trok dat hem aan. Misschien ook omdat de Cabin vanuit zijn positie niet meer te zien was. Weer een zorg minder. En nog steeds was hij bezig met inventariseren. De lijst was bijna compleet. Daarna was het nog uitzoeken wat hij ook alweer had opgeschreven sinds zijn handschrift gewoon onleesbaar was. Dat kreeg je ervan als je schrijf hand was afgehakt. Even rekte Oliver zich uit om op weg te gaan naar de mensen die in de tuinen zaten, die hadden misschien nog wel iets nodig.
Hij werd alleen opgehouden door niemand minder dan Eleanor. Iemand die bij hem niet helemaal boven aan stond op de lijst van favoriete mensen. Hij draaide zich naar haar om en trok een wenkbrauw op bij het horen van haar hijgende stem. 'Ja, dat doe ik.' Antwoordde hij neutraal terwijl hij nog steeds met zijn wenkbrauw omhoog naar haar keek. 'Heb je iets nodig?' Dit was werk, geen persoonlijke kwestie. Persoonlijke gevoelens zouden er dus niet toe doen. Toch had hij moeite om niet geïrriteerd naar haar te reageren. En beter dat ze opschoot want hij had meer dingen te doen.

Het was moeilijk om zijn gevoel van irritatie en boosheid te onderdrukken bij het zien van de blonde Eleanor. Maar ze kwam alleen iets vragen over de lijst. Alleen iets vragen, dat was alles. Dan kon hij zo snel mogelijk weer uit haar buurt gaan en verder met zijn werk. De hele onleesbare kriebel opnieuw overschrijven was lastig werk. Niet alleen omdat het hem veel tijd kostte om netjes te schrijven, ook nog omdat hij het moest zien te lezen. En dat ging absoluut niet makkelijk. Hij knikte even goedkeurend bij haar vraag naar papier. Daar had hij zelf nog niet eens over na gedacht dus Eleanor had wel een punt. 'Een gieter en papier staan erop. Dankjewel voor de toevoeging.' Antwoordde hij wat nors met een vleugje van erkenning erdoor heen. Hij knikte haar gedag en wilde verder lopen maar ze sneed alweer een nieuw onderwerp aan. Oliver draaide zich om en staarde haar een tijdje aan, zich afvragend hoe het beste was om te reageren. 'Zand erover.' Zei hij slechts en hij beet even op zijn lip. 'Je kan niet alles weten.' Nog steeds op neutraal gebied, nog steeds moeite om niet tegen haar uit te vallen en tegen haar te schreeuwen dat ze gelijk had. Dat ze inderdaad geen vragen had moeten stellen. Maar hij was bezig met werk en hij wilde geen ruzie. Dat zou zijn hele dag verpesten. En die van haar waarschijnlijk ook.

Opnieuw draaide zich om, opnieuw hopend dat ze niet verder zou gaan met het gesprek. Had ze zijn passieve, kwade toon dan nog steeds niet opgemerkt? Waarschijnlijk wel, want Oliver kon ook wel merken dat Eleanor zich niet helemaal op haar gemak voelde. Maar dat zou ook kunnen komen door hun gesprek veel eerder terug, onder de boom. Hij had er nog steeds geen spijt van, ze had toen gewoon niet naar hem toe moeten komen. Maar nu begon ze het hem wel heel moeilijk te maken. Want opnieuw had Eleanor haar mond geopend en vroeg ze hem zelfs of ze hem ergens mee kon helpen. Even opende Oliver zijn mond, klaar om een vervelende snauw naar haar te gooien, maar hij sloot deze weer en overwoog voor een klein moment haar aanbod. Ze zou hem wel kunnen helpen, maar dat zou betekenen dat hij langer in haar buurt zou moeten zijn. Of hij liet haar gewoon al het werk doen en ging zelf even ergens uitrusten.
Oliver overhandigde haar het klembord. 'Kun je dit lezen?' Doelend op zijn haast onleesbare handschrift. Hij hoopte het maar want dat zou hem een stuk minder werk kosten. Daarbij had hij dan ook even een half uurtje vrij. 'Zo ja, zou je het dan over kunnen schrijven in een goed handschrift zodat ik tenminste weet wat er in de box moet?' Nog steeds de ijzige toon, maar ook voor een klein deel vriendelijk, hij moest haar tenslotte overhalen het te doen.

[Sorry voor het lange wachten]

Geërgerd keek de blonde jongen om zich heen. Nu hij wat meer tijd doorbracht in de Gardens om alles op orde te krijgen had hij wel beseft dat ongeveer al het voedsel van hier kwam en van de box. Naast het vlees van de boerderij dan. Maar al het graan en de wortels en wat hier nog meer werd verbouwd was nodig om hun allemaal in leven te houden. Deze hele klote plek was afhankelijk van dit kleine deel. Het maakte hem om de een of andere reden onrustig. Wat nu als er de volgende keer geen brand in de Homestead zou uitbreken maar hier? Hoe afhankelijk zouden ze dan wel niet worden van de Creators? En wat nu als de Creators het dan hadden bedoeld dat er brand zou uitbreken en vervolgens ook niets meer zouden sturen. Dan waren ze ten dode op geschreven. Even beet hij op zijn lip terwijl hij ongeïnteresseerd luisterde naar wat Eleanor te zeggen had. Hij haalde zijn schouders op. 'Weet ik veel. Het is de eerste keer dat ik de lijst maak.' Klonk hij wat bars. Hij haalde een hand door zijn haren en keek naar het klembord om te zien hoever Eleanor al was met het vertalen.

Eigenlijk wilde de jongen zijn handen gewoon in zijn hakken stoppen er de brui aan geven en Eleanor in haar eentje achter laten zonder haar ook maar even succes te wensen met zijn handschrift. Misschien moest hij zich daar op gaan richten, een normaal handschrift ontwikkelen dat leesbaar was en waar niemand voor nodig was om het te ontcijferen. Kostte hem ook weer een hoop moeite en tijd. En zorgde er ook nog eens voor dat hij geen vervelende encouters had met dit soort mensen. Mensen die het bloed onder zijn vijf nagels vandaan haalde. Mensen zoals Eleanor. Hij zou haar graag een tweede kans willen geven, maar zijn humeur stond er niet naar dus liet hij het ook niet toe. Ongeduldig ging zijn voet even op en neer en hij staarde even naar zijn schoenen om vervolgens Eleanor weer te bekijken die geconcentreerd bezig was met het ontcijferen, of ontletteren of hoe je het ook noemt. Tot ze hem ineens vroeg wat het woord in godsnaam betekende. Oliver fronste zelf ook en staarde er een tijdje naar om te kijken of hij er zelf wijs uit kwam. 'Oh, wacht dat is onbelangrijk, hoeft er niet op, streep maar door.' Antwoordde hij wat vluchtig en hij ging met zijn hand door zijn haren. Eleanor hoefde niet te weten dat daar oorspronkelijk stond dat hij om heel veel drank vroeg. Daarbij had hij een of ander machine-ding ontdekt die drank destilleerde dus het was niet nodig. Het zou meer werk en tijd kostten maar hij kon tenminste zelf beslissen hoeveel drank hij wilde en wat hij er in wilde. Oliver bekeek nogmaals de lijst om te zien hoever het meisje was. Hij moest toegeven dat hij onder de indruk was van haar handschrift. 'Je schrijft best netjes.' Kwam er op een totaal niet Oliver-manier uit. Het klonk vriendelijk, als een compliment. Het was daarom ook dat hij meteen zijn mond weer hield en zich chagrijnig van haar afwendde. Dat was een slecht moment geweest. En absoluut niet handig in deze situatie. Dus staarde hij maar weer naar zijn schoenen en vervloekte zichzelf.