Those walls [&Alexandra]

Kane wist nog dat het lang had geduurd voor hij geaccepteerd had dat ze hier vast zaten, en er maar een paar mensen - de Runners - toegestaan was om de Maze in gegaan. Het het bijna een volle maand geduurd voor hij dat kon accepteren.
Nu, misschien wel een jaar later, wist hij niet anders. Elke dag, als de Runners weer de Glade in kwamen, vroeg hij meteen of ze al iets hadden gevonden. Meestal was het antwoordt 'nee'. Soms was het antwoordt dat er een muur verschoven was die niet hoorde te verschuiven. Maar nooit was er een uitweg.
Er was vaak tegen hem gezegd dat hij de hoop niet zo hoog moest houden. Dat dat niet goed voor hem was. Dat, wanneer hij de hoop verloor, hij in elkaar zou storten. Totaal. Maar als hij zich niet aan die hoop kon vastklemmen, waaraan zou dat dan wel kunnen?
Wat moest hij dan zeggen tegen de Newbies die hier via de box kwamen? Dat ze zich maar erbij neer meosten leggen? Dat weigerde Kane te doen. Hij deed altijd zijn best om mensen hier gerust te stellen. Vrolijk te maken. Koste wat het kost. Zonder vrienden was het hier namelijk niet fijn. Het was beter als iemand op je lette. Je vriend was.

Kane keek naar een meisje - Alexandra, als hij het goed had - nogal geïrriteerd zichzelf tegen een boom aan zette. Kane bekeek haar even kort, voor hij naar haar toe liep en naast haar ging zitten.
"Mag ik naast je zitten?" vroeg hij met een glimlach. "Nou ja, ik zit er nu al, dus ik hoop nu dat je geen nee zegt..." grinnikte hij. Hij trok zijn benen in kleermakerszit en legde zijn armen losjes op zijn knieën. "Wat is er aan de hand? Je kijkt niet echt... Vrolijk." Niet dat er hier heel veel redenen waren om vrolijk te zijn, maar dat even achterwege latend.
Af en toe keek hij nogsteeds naar de 'deur' in de muur, wachtend tot de Runners terug zouden komen. Hij wilde ze niet missen.

-Bluh-

"Met ontspanning is toch ook niets mis?" vroeg Kane. Hij merkte wel dat het meisje erg verlegen was. Ze keek hem niet aan, praatte zachtjes, en ook haar houding was niet echt open. "Ik ben Kane, trouwens." Hij keek haar met een glimlach aan - die ze misschien niet eens zou zien, maar het was voor het idee.
Vaak voelden mensen de energie van de ander. "Welke taak heb je hier?" vroeg hij toen, een poging om het meisje wat meer open te krijgen. Hij snapte niet waarom ze zo verlegen was, onzeker. Dat was helemaal niet nodig, ze was mooi, en hij wilde haar zeker wel leren kennen. Hij beet niet, dus daar hoefde ze ook niet bang voor te zijn.

"Ah, ik heb je inderdaad wel eens gezien ja. Ik werk ook bij de dieren." Kane keek even over de open plek naar de hokken. Maar al het werk was, tot nu toe weer gedaan. Vanavond zouden ze alleen nog de dieren opnieuw voeren en eventueel de mest weer weghalen. "Maar voor nu is het werk wel gedaan hoor. Vanavond weer voeren en uitmesten en dat is het voor vandaag weer." Kane richtte zijn blik opnieuw op de deur en zuchtte zachtjes. Hij moest er niet de hele tijd aan denken. Blijven praten, dan hield hij zijn gedachten ook tegen.
"Voel je je al een beetje op je plek hier?"

"Je kunt je hier best op je gemak voelen. Ik tenminste. Redelijk. Zolang er hier geen Grievers rondlopen voel ik me wel op mijn gemak." hij grinnikte even tot ze een vraag stelde. "Hmm... Bijna een jaar." Zijn stem werd wat zachter, lager. Het was wel even een confrontatie met de realiteit. Hij zat hier al bijna een jaar. Misschien al een jaar. Hij moest er maar niet teveel bij stil blijven staan. Hij hief zijn hoofd weer op. "Maar daar moet je je niet teveel druk om maken hoor. We blijven hier toch nog wel even, zoals het er nu uit ziet. Probeer er maar gewoon het beste van te maken."

Kane beet kort op zijn lip, opzoek naar een antwoordt. Waarom wisten ze niets meer? Hij wist het niet. Iedereen had het. Het enige wat je wist was je naam, verder niet.
"Dat weet ik niet. Ik weet alleen dat we het allemaal hebben gehad." zei hij met een zucht. Hij keek naar haar en zag dat ze over haar pols wreef, waar littekens op stonden. Geschrokken keek hij haar aan. Had ze dat zelf gedaan? Voordat ze hier kwam, of hier ook?
"Hoe kom je daar aan?" zijn stem was vragend, maar duidelijk ook wat strenger nu.

Kane kwam iets overeind, zodat hij nu op zijn knieën tegenover haar zat. Even aarzelde hij, voordat hij haar kin pakte, haar hoofd naar hem toe trok en haar zo dwong hem aan te kijken. Hij liet los en keek haar recht aan. "Heb je nog drang om het te doen?" Dat was hem eigenlijk al duidelijk. Ze zou niet zo reageren als ze er al mee gestopt was. De schaamte zou er dan nog wel zijn, maar het was nu duidelijker aanwezig. Het was nog niet over.
"Alex, maak dit nou niet erger voor jezelf. Jezelf snijden is uiteindelijk geen oplossing voor een probleem, uiteindelijk wordt het een probleem. Stop ermee, en ga het niet opnieuw doen. Alsjeblieft..."

Ze keek hem niet aan. Hoe kon hij tot haar doordringen als ze hem niet aankeek? Het was altijd makkelijk woorden te negeren als je die persoon niet aankeek. Waarschijnlijk was ze er ook niet erg blij mee dat hij nu haar geheim wist. Ze kenden elkaar net, een paar minuten.
"Je kan me vertrouwen. Echt. Je kan de meeste hier vertrouwen. We zitten hier allemaal, dus vertrouwen is het belangrijkste." zei hij zachtjes tegen haar. Hij moest tot haar doordringen.

Kane keek haar met een schuin hoofd aan. "Dus je was van plan je tijd hier te slijten zonder iemand te vertrouwen? Zonder vrienden te maken?" Alex was opgestaan, en stond nu tegen de boom aan. Kane duwde zichzelf ook overeind en zag de tranen in haar ogen. Het meisje zelf deed er alles aan om te zorgen dat hij het niet zag, maar het lukte haar niet. Kane kneep zachtjes in haar schouder.

Hij voelde haar verstijven onder zijn handen en liet haar snel los. Kane beet op zijn lip toen haar tranen maar bleven stromen. Hoe kon hij haar helpen? Kon hij haar wel helpen? Kon uberhaupt iemand haar helpen? Hij wist niet eens of ze er echt nog last van had.
"Alex..." Moest hij het vragen? Was dat niet hard? Maar hij moest het weten. "Heb je nog drang?" Zijn stem klonk zachtjes, maar toch duidelijk.

Naarmate hij langer met het meisje praatte, hoe meer hij haar wilde helpen. Maar hij wist niet of het mogelijk was. Iemand die zichzelf sneed, moest wel zelf geholpen wíllen worden. Hij vroeg haar of ze nog drang had, en ze knikte van ja. Het was een kleine beweging, maar hij zag het. Hij beet op zijn lip toen ze overstuur werd en pakte voorzichtig haar bovenarm vast, terwijl hij met zijn duim geruststellend erover heen ging.
Hij wilde het meisje helpen, maar hoe. "Laat iemand je helpen... Dit is niet goed..." zei hij voorzichtig.

Oke, ze bleef stil en bleef huilen. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij bood haar hulp aan, maar als ze dat niet wilde... Tja. Hij kon haar niet dwingen. Hij had haar al enigsinds gedwongen om te vertellen wat er aan de hand was. Maar als ze geen hulp wilde kon hij niets. Ze moest er zelf achter staan.
Kane zuchtte en liet haar los, waarna hij een stap naar achter deed. "Als er iets is, dan kan je naar me toe komen..." zei hij zachtjes. Hij moest maar weer naar de dieren, kijken of ze weer eten nodig hadden. Hij keek Alex nog even aan. "Ik moet weer aan het werk," zei hij vriendelijk.
"Hou je sterk." Daarna draaide hij zich om en liep terug naar de dierenhokken.