Yellow

Een rilling liep over haar rug, veroorzaakt door de bijtende kou. Eindelijk hoorde ze een bekende stem en breed glimlachend draaide ze zich om. "Ik dacht al dat je schrik gekregen had." Plaagde ze hem. Met een kort arm gebaar gebood ze hem om haar te volgen, in een opgewekte tred liep ze richting één van de muren. Een grote woeker plant, die je nogal veel in het labyrint zag, hing over de muur. "Tada." Zei ze grijnzend, wat had ze er een zin in.

Het sarcastische antwoord van Fletcher leverde hem een glimlach op, zoiets had ze wel verwacht. "Het gaat om wat achter de muur zit." Zei ze mysterieus. De geluiden van de Grievers waren versterkt, perfect. Waarschijnlijk zat er nu een dicht genoeg in hun buurt, ze kon het metalen geklik al horen. Ze stapte nog wat dichter naar de muur en duwde de klimop opzij. Daaronder verscheen een dik glas vol schrammen. Ze legde haar vinger op haar lippen, ten teken dat de blonde jongen stil moest zijn. Die Griever zat dan wel veilig achter de muren, ze wou hem toch niet tegen het glas zien vliegen. Kort gebaarde ze dat hij dichterbij moest komen, waarna ze een pas naar achteren zette.

Ze rolde met haar ogen om zijn beleefdheid. "Tutut, ik heb het al vaak genoeg gezien." Ze glimlachte liefjes, "Of is meneer bang?" Uitdagend keek ze hem aan, waarna ze een korte blik op het raam wierp. Een Griever rolde klikkend langs en ze zoog geschrokken wat adem naar binnen. Die dingen wou ze voor geen geld tegen komen.

Toen ook Fletcher voor het raam ging staan, schrok hij direct. Met grote ogen staarde ze nog steeds naar het raam, waar de Griever net langs gerold was. "Jep," bracht ze ademloos uit, "Daar rollen er honderden van in het labyrint. Die dingen wil je echt niet tegen komen." Ze probeerde nonchalant te klinken, probeerde. Maar haar ogen zeiden iets heel anders, toch vond ze het leuk om hier af en toe te komen kijken. Zodat ze er aan herinnerd werd wat een verschrikkelijke plek dit eigenlijk was.

Ze grijnsde door het gedrag van de jongen. "Is er iemand bang?" Ze draaide zich met een opgetrokken wenkbrauw om. "Heb je schrik dat de Grievers," Zei ze met een griezelige stem, terwijl ze zachtjes naar hem toe sloop. "Je komen pakken?" Zei ze net op het moment dat ze hard in zijn zij porde. Waarna ze met een glimlach buiten zijn bereik danste.

Ze besloot de jongen niet nog langer te testen. Plechtig trok ze hem bij de muur vandaan. "Wel Fletcher, het was moedig van je om te komen kijken." Zei ze zogenaamd plechtig, maar een twinkeling in haar ogen verried haar emoties. "Vanaf nu zit je bij het selectieve groepje dat mijn respect heeft." Ze grijnsde. Ja, respect moest je verdienen volgens het meisje en de jongen had nu bewezen dat hij geen watje was. Dat was voldoende voor de brunette.

Toen hij plagend knipoogde naar haar, keek ze hem uitdagend aan. "Dus meneer heeft zijn tong terug gevonden? Nadat hij bijna in zijn broek plaste van de schrik?" Glimlachte ze hem plagend toe. Zijn reactie op de Griever was haar uiteraard niet ontgaan, maar ze had op slim gespeeld. Nu kon ze hem met die reactie terug pakken en met haar handen voor haar borst geslagen keek ze hem plagend aan.

Ze lachte, nu was meneer op zijn teentjes getrapt. "Tja, dat slijm trekt me wel aan en vooral die griezelige geluiden. Een man moet wat gevaarlijks hebben hé." Zei ze plagend, waarna ze onschuldig haar schouders ophaalde. De wind speelde met de blauwe mantel die ze om haar schouders had geslagen en vlug trok ze deze wat dichter tegen zich aan. Overdag mocht het hier dan wel warm zijn, 's avonds kon het er ijskoud zijn.

"En ik ben zeker niet zo gevaarlijk als jij wilt?" Ze haalde haar wenkbrauw op. "Meneer heeft interesse?" Ze grijnsde, waarna ze met haar wenkbrauwen wiebelde. "Want dan moet je wel achter in de rij aansluiten." Ze glimlachte plagend.

"Nou! Een rij van een iemand kan ik wel doorstaan! Zo groot is mijn geduld wel, hehe."Quasi-beledigt sloeg ze haar hand om haar hart. "Awtch, dat doet zeer." Waarna ze nog dramatischer haar hand op haar voorhoofd legde. "Ik denk dat ik maar even moet gaan liggen." Waarna ze lichtjes achterover helde, maar net niet genoeg om te vallen. Niet dat hij ongelijk had, de meeste jongens had ze gewoon weggejaagd.