No butcher that does not slaughter

Evan deed zijn uiterste best om het halfnaakte lichaam van Evangeline van zijn netvlies te krijgen. Niet alleen omdat het gênant was om eraan te blijven denken, maar ook omdat het niet erg respectvol was als hij dat bleef doen. Hij kon het echter ook niet helpen dat hij een jongen was en dat hij, nu hij per ongeluk de gelegenheid had gekregen om er eens naar te kijken, er dan ook weer telkens aan terugdacht. Wat had hij toch met vrouwen en naaktheid. Eerst Alex, daarna Ayla en nu Evangeline. En dan Fletcher, maar ten eerste was dat geen vrouw en ten tweede wilde hij dat beeld zo snel mogelijk vergeten. En ook eigenlijk heel die dag, want het was gewoon vreselijk geweest. Hij kon zich haar lichaam ook niet meer zo goed voor de geest halen. Het enige wat hij nog kon vertellen was dat ze snel een shirt voor haar lichaam had getrokken. Wat een logische reactie was, want dat zou hij in haar schoenen waarschijnlijk ook gedaan hebben. Als ze nu maar niet dacht dat hij dit ging rondbazuinen in de Glade, want zo was hij écht niet. Hij schrok toen er handen op de zijne werden gelegd die de schaar van hem overnamen. Hij zag dat Evangeline voor hem was gehurkt en keek haar aan met zijn blauwgrijze ogen. Hij sloeg geen acht op het lammetje dat besloot om zichzelf uit zijn lijden te verlossen en duidelijk liet merken dat hij niet meer door Evan geknipt wilde worden. Dat zou hij ook doen als hij in het lammetje zijn poten stond. Hij sloeg echter ook geen acht meer op zijn gedachten toen haar blik de zijne de hele tijd leek te vangen. Er kwam een zorgelijke frons in zijn gezicht toen hij merkte dat haar handen trilden. Oké, hij wist dat het niet leuk was om naakt gezien te worden, maar was hij echt zo’n afschuwelijk persoon geweest? Voor de laatste keer dat hij in de spiegel keek zag hij er nog redelijk normaal uit en niet als één of andere geile, gore vetzak. Hij beet op zijn onderlip toen Evangeline hem het werk zowat ontnam. Shit. Had hij het verknald door dat ene akkefietje? Hij was achter dat lammetje aangerend zonder nadenken, oké?! Hij keek hoe ze afstand van hem nam en kuchte even. ‘Evangeline,’ begon hij en hij merkte dat het een tikkeltje smekend klonk. Ze hadden eerst zo’n stroef contact gehad en net nu het allemaal losser begon te lopen, werd het door zoiets kleins verpest. Waarom had hij dit dan ook altijd voor en niet iemand anders? ‘Het spijt me dat ik zonder nadenken achter dat lammetje aanrende en je zo zag, oké?’ Hij beet op zijn onderlip. ‘Ik heb echt niets gezien, ik zweer het je. Ik was weer buiten voordat ik echt besefte wat er gebeurde. Ik zal het ook aan niemand vertellen. Je hoeft echt niet bang te zijn.’ Hij keek haar aan en wreef over zijn achterhoofd. ‘Laat dit kleine dingetje nu niet onze frisse start verpesten. Ik zal de volgende keer uitkijken, echt waar.’ Hij had geen idee hoe vaak hij zich nog moest verontschuldigen. Waarschijnlijk heel vaak. Maar waarom hield ze haar blik dan zo op hem gericht? Van Alex was hij gewend geweest dat ze hem zo snel mogelijk van zijn gezicht richtte. Waarom bleef Evangeline hem de hele tijd aankijken dan?

Haar vingers speelden met de schaar, terwijl ze haar blik op hem bleef richten. Bijtend op zijn lip begon hij smekend zijn spijtbetuiging. 'Ik heb echt niets gezien, ik zweer het je. Ik was weer buiten voordat ik echt besefte wat er gebeurde. Ik zal het ook aan niemand vertellen. Je hoeft echt niet bang te zijn.' Dat wist ze. Ze was niet bang dat hij het iemand zou vertellen. Hij had tenslotte niet eens iets gezien, van haar littekens. Hoopte ze. Evan wreef over zijn achterhoofd, alsof het nu pas ongemakkelijk werd. 'Laat dit kleine dingetje nu niet onze frisse start verpesten. Ik zal de volgende keer uitkijken, echt waar.' Haar ijzig blauwe ogen hielden die van hem nog een onbepaald moment langer vast. Toen zuchtte ze en keek neer op haar handen, die nog steeds trilden. Ze wist niet waarom ze zo reageerde. Waarom haar lichaam zo reageerde. Haar lichaam had namelijk duidelijk een andere visie dan haar verstand. Dat gebeurde overigens wel vaker, maar nu voelde het vreemd. Het was een gevoel dat ze niet kon thuisbrengen, vurig en ijskoud tegelijkertijd. Ze wilde dat het weg zou gaan. En dat het sterke zou worden. Wat in hemelsnaam was het? Het was geen ongemak, geen angst, geen woede naar hem, wat misschien nog logisch zou zijn geweest. Het was een gevoel dat maakte dat ze wilde dat hij bleef, hoewel ze hem zojuist had gezegd te vertrekken. De schaar ontglipte haar vingers, maar het leek haar niet te deren. Wat deed dit met haar? Verward bracht ze een hand naar haar voorhoofd, om die toen naar haar mond te laten glijden en uiteindelijk weer te laten zakken. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen,' zei ze, terwijl ze haar blik omhoog richtte. 'Het is oké.' Dacht ze. Maar of ze zeker kon zijn van wat ze dacht was een ander vraagstuk. 'Ik ehm.... Bedankt. We... We zijn elkaar wel weer eens. Ja.' Haar verwarrende stroom van woorden werd deze keer niet vergezeld met het vinden van zijn ogen. Zonder hem nog eens aan te kijken, liep ze in een rechte lijn de wei uit, het hekje viel met een klap terug in zijn voegen achter haar. Wat in grieversnaam wás dat.

Het leek voor zijn gevoel een eeuwigheid te duren tot ze weer wat zei. Zijn blauwgrijze blik richtte zich hoopvol naar haar op, maar het leek erop dat ze zijn blik niet wilde ontmoeten. Dat was iets heel vreemd, want daarnet deed ze niks anders dan haar ogen de zijne te laten ontmoeten. Hij had geen idee wat er gaande was en waar het mis was gegaan. Lag het aan hem? Het was niet dat de sfeer daarvoor zo raar was geweest. Ze was eerst boos op hem geweest, maar daarna hadden ze een frisse, nieuwe start gemaakt en bleken ze het wel met elkaar te kunnen vinden. Nadat hij een broodje had ontfutseld bij de Cooks voor haar, waren ze naar de wei gegaan om de schapen te verzorgen. En daar was het uiteindelijk misgegaan omdat hij het lammetje per ongeluk verkeerd geknipt had, deze de schuur was in gerend en hij er achterna was gegaan, vergetend dat Evangeline zich daar aan het omkleden was. Hij zuchtte opgelucht toen ze met haar opmerking aangaf dat ze hem had vergeven. Of zo vatte hij het toch zo op, maar misschien deed hij dat weer verkeerd. Misschien was het niet echt de bedoeling dat hij het zo opvatte. Hij had geen idee. Zijn wenkbrauwen fronsten zich verbaasd toen ze opeens afscheid wilde nemen en vervolgens wegging. Zijn blik ontmoette de hare niet eens meer en verontwaardigd schoot hij overeind. ‘Evangeline!’ bracht hij uit, maar het had toch geen zin meer en hij had niet echt het gevoel dat het veel nut zou hebben als hij nu achter haar aan zou rennen. Hij wreef door zijn haren en gefrustreerd richtte hij zijn blik op de schaar die op de grond lag. Het was allemaal zijn eigen domme schuld. Als hij nu beter had uitgekeken was dit nooit gebeurd. Verslagen bukte hij zich, raapte de schaar op en ging vervolgens naar het deurtje van de schuur. Met een klap sloeg hij het achter zich dicht zodat de lammetjes verschrikt begonnen te mekkeren, maar hij besteedde er niet eens aandacht aan en legde de schaar terug waar hij het vandaan had gehaald. Hij ging maar eens iets doen. Anders zou hij aan dit voorval blijven denken. En net als Evangeline zorgde hij ervoor dat de wei uit zijn kielzog verdween, maar ging een andere kant dan haar op. Het was het beste als hij haar even liet doen, dacht hij zo.