At least we stole the show

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

Het was nu al een tijdje geleden sinds het incident en Helena wist nog altijd niet wat ze ermee moest doen. Ze was vandaag het labyrint weer in gegaan, maar had niks speciaal ontdekt. Geen Griever, geen doorging, niks. De deuren waren nu al een tijdje toe en de meeste Laarders waren aan het eten, vanaf de tuinen kon ze hun gelach zelfs horen. Het liefst van al was ze erbij gaan zitten en had ze gewoon mee gedaan. Maar daar had ze nu even geen zin in en niet alleen omdat ze Max dan misschien onder ogen moest komen. Ook omdat ze het voedsel van Hayden niet meer vertrouwde sinds de laatste keer, maar haar wraak was zoet geweest. Dit was nog lang niet gedaan en waarschijnlijk ging het ook nog even duren, maar het was afleiding en dat deed goed. Ze bereikte het deel van de tuinen met de druiven, haar favoriete gedeelte. Een klein, houten bankje stond net onder een druivenplant en zijn ranken hingen vlak boven haar hoofd toen ze op het bankje neer zakte. Voorzichtig pakte ze een druifje van de tros af en nam deze tussen haar vinger, waarbij ze hem bestudeerde toen ze deze rond draaide.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

Max was zoals vrijwel iedere avond 's avonds netjes naar het gezamenlijke eten gegaan om zijn bordje met drab te ontvangen. Hij had volgens diezelfde traditie aan tafel gegeten tussen de mensen waar hij het meest mee sprak, maar was deze keer niet zo spraakzaam geweest als de avonden ervoor. Natuurlijk had hij ieder persoon die binnen kwam lopen in de gaten gehouden, telkens op zijn hoede of hij Helena zou zien. Het was een wonder op zo'n kleine plaats als de Glade dat ze elkaar vandaag niet tegen waren gekomen. Dat betekende vast dat ze er allebei hard hun best voor hadden gedaan. Maar ondanks dat hij daar blij mee was, wist hij ook dat hij haar vandaag moest spreken. Ergens wilde hij het 't liefst zo lang mogelijk uitstellen - een weekje, dat klonk wel goed. Maar hij wist dat hij vannacht niet zou kunnen slapen uit schuldgevoel als hij haar niet in ieder geval onder ogen zou komen. En weglopen voor verantwoordelijkheden.. Hij schudde in gedachte zijn hoofd.
Dus ging hij nadat hij zijn bord leeg had gegeten op zoek naar Helena. Eerst keek hij bij homestead, bij haar hangmat, waar haar geur pijnlijk vanaf zweefde. De badkamers checkte hij, klopte op gesloten deuren, maar ze niks was bezet door Helena. Hij liep naar de treehouse, een van de stilste plaatsen in de glade, maar ook daar was ze niet. Bloodhouse, ook niet. Hoe verdomme moeilijk kon het zijn hier iemand te vinden? Hij bleef rondjes lopen, wetend dat ze hier ergens moest zijn. Even voelde hij een knijpende hand rond zijn hart toen hij bedacht dat ze natuurlijk ook het labyrint ingerend kon zijn. Met een schok keek hij naar de deuren, die allang gesloten waren. Zijn pas versnelde. Ze moest hier toch wel ergens zijn? Ze was echt niet zo'n onverantwoordelijk persoon die te laat terug zou komen naar de glade. Nee, dat deed ze niet.
Hij bleef zoeken, en de gardens checkte hij pas als een van de laatste mogelijkheden. Overdag was het hier lekker om af te koelen, maar zodra het donker werd, was de plaatst een beetje griezelig. Gelukkig was de zon nog niet helemaal onder, en liet de samengeknepen hand hem weer los toen hij Helena's silhouet op een bankje zat zitten. Een bakje? Oh, had vast een van de builders gemaakt, want hij had hem zeker niet gemaakt. Hij haalde nog een keer diep adem, maar het haalde geen van de zenuwen weg. Hij moest het gewoon doen, punt, en niks - geen ademhalinkje, geen krab op zijn hoofd of wrijving over zijn gezicht - zou dit gemakkelijker maken. Dus hij liep naar haar toe, niet zeker wanneer hij zijn aanwezigheid moest aankondigen. "Hey," zei hij uiteindelijk van zo'n vijf meter afstand, en de trilling van zenuwen was in dat ene kleine woordje te horen.

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

De druif was niet echt wat je interessant kon noemen en de geluiden van eten stierven al weg. Misschien dat als ze nu vertrok, ze bij Sisi nog wat voedsel kon scoren. Al vond ze het ook allesbehalve erg om gewoon fruit van de tuinen te eten, dat was tenminste nog een beetje eetbaar. Ze zwaaide haar benen van de bank en wou net recht gaan staan toen ze iets hoorde. En niet zomaar iets, hem iets, Max iets. Als versteend bleef ze half zitten en keek ze op, waarbij ze de druif -die blijkbaar nog tussen haar vingers zat- plette. Shit. Al haar zorgvuldige acties om hem te ontlopen, voor niks. Zijn stem klonk stijf van de zenuwen en ze wist dat als ze iets zei, haar stem precies hetzelfde zou klinken. "Hey." zie ze na verloop van tijd, waarbij ze enkele keren met haar wimpers knipperde en zich terug op de bank liet vallen. Ze trok haar benen langs zich op en negeerde de koude wind die langs haar armen streek. Haar blauwe ogen bleven gefocust op Max. Wat moest ze nu in godsnaam doen. Het beste was als ze normaal deed, casual. Rustig, het is nog steeds Max. Die jongen waarlangs je toen in slaap bent gevallen, de jongen die je liet lachen. Gewoon Max. Probeerde ze zichzelf gerust te stellen. Het leek echt alsof ze in een mentaal wrak begon te veranderen en dat wou ze absoluut niet. Ze wou terug de vlotte, vriendelijke Helena zijn. Ze wou terug zichzelf zijn en als dit gesprek daarbij kon helpen. Bring it on then. Zachtjes tikte ze langs zich op de bank, ten teken dat de jongen kon gaan zitten -als hij dat wou.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

Hij wist niet zeker of hij er blij mee was dat ze zich ook een beetje ongemakkelijk voelde, of juist niet. Door Siënna had hij gehoopt dat zij hier meer casual mee kom kon gaan dan hij, in de hoop dat hij daardoor zelf ook wat kalmer zou worden. Maar helaas, dat zat er niet in. Hij bleef even staan, afwachtend wat haar reactie zou zijn, en liep opvolgend naar het bankje toe toen ze daarop tikte. Hij ging zitten, maar er was een ongemakkelijke afstand tussen hen twee. Hij leunde naar achter tegen de rugleuning aan, staarde naar zijn handen, en dwong zichzelf daarna naar haar op te kijken. Vond hij niet dat hij zichzelf moest confronteren? Juist, dus hij wilde haar de hele tijd kunnen blijven aankijken, hoe diep diep diep pijnlijk dat ook voor hem was. "Hoe is het?" Dat was voor nu het belangrijkste. Siënna had hem al verteld wat dingen verteld, maar hij wist niet of hij nu een tsunami aan antwoord kon verwachten met hoe ze zich voelde, of dat er een 'goed, met jou?' uit zou komen, wat de ongemakkelijkheid alleen maar verder zou versterken.

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

De jongen kwam naast haar zitten en ze voelde hoe ongemakkelijk de sfeer werd. Waar waren ze in godsnaam mee bezig? Moest één avond werkelijk alles veranderen? Zelfs hun vriendschap? Ze voelde zijn ongemakkelijkheid en besloot dat er maar één ding te doen was om deze te doorbreken. "Buiten dat ik m'n hart helemaal heb uitgestort bij Sis, ben ik eigenlijk nog best wel oké." Ze glimlachte naar de jongen en ging wat gemakkelijker zitten. Even boog ze zich naar achteren zodat ze een tros druiven van de rank kon aftrekken. "Jij?" Vroeg ze casuel, toen ze een druif in haar mond stopte. "Ook eentje? Want ze zijn echt overheerlijk!" Ze deed haar duim en wijsvinger op elkaar, het universele teken om te laten zien hoe geweldig iets was. "Weet je," Ze boog zich wat naar hem toe, "Je weet nog wel over hoe ik vertelde dat we waarschijnlijk in de gaten werden gehouden? Waarschijnlijk lachen die mensen zich nu kapot." Grinnikte ze zachtjes, doelend op de ongemakkelijke situatie in het begin. Nu zij wat casueler aan het doen was, had ze het gevoel alsof de sfeer tien keer minder gênanter was geworden.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

Hij knikte. "Ik heb haar gesproken vandaag," gaf hij toe. Het was niet nodig om erbij te vermelden dat Siënna kleine beetje informatie aan hem had doorverteld, wat hem in sommige opzichten had geholpen, maar alles in andere opzichten nog twijfelender achter had gelaten. Maar het hielp dat Helena zo ongelofelijk gemakkelijk deed. Het was alsof ze een mantel van zich af had laten glijden waardoor ze zich weer als voorheen kon gedragen. Hij wenste dat dat ook zo gemakkelijk bij hem ging, maar hij moest er wat meer zijn best voor doen. "Ja graag," antwoordde hij als eerste poging, en hield zijn hand open om er één te krijgen. Hij had net gegeten en had niet echt honger, maar zijn mond was kurkdroog, dus een druif kon er wel in. En een kleine glimlach verscheen tussen zijn wangen toen ze begon over dat ze wellicht bekeken werden. "We geven ze in ieder geval een vermakelijke show," probeerde hij terug.

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

Zijn woorden maakt iets los in haar buik, maar ze wist niet wat het was. Het voelde als een steek, dwars door haar maag. Wat was dat? Was ze jaloers op Sisi? Ja natuurlijk was ze een mooi meisje, maar het was haar beste vriendin. Die zou toch nooit iets doen. Het was dom en lomp om zo te denken. Ze schudde haar hoofd zachtjes om de vervelende gedachten weg te drukken. Max probeerde normaal te doen, ze was zeker. Maar het lukte precies niet echt, dus moest zij maar door blijven gaan. "Mond open!" Commandeerde ze hem, toen hij toegaf dat hij wel een druif wou. Met een sierlijk boogje probeerde ze de druif in de mond van de jongen te mikken. Helaas had ze niet echt zo'n geweldige werpskills. Door haar enthousiasme over het gooien van een druif, had ze zijn laatste woorden niet fatsoenlijk verstaan. Dus gaf ze maar niet echt aandacht aan. Als het iets belangrijks was, zou hij het wel opnieuw zeggen. Op den duur kreeg ze door hoe verkrampt ze eigenlijk zat en ze probeerde haar benen te ontspannen, net zoals haar handen en armen -die vervelende trilde.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

In plaats van de druif in zijn hand aan te geven, moest hij z'n mond opengooide. Hij deed wat ze zei, maar de druif kwam vlak onder zijn oog terecht, waardoor die gekweld dichtkneep. "Oke, ho maar. Dit was een stom idee," grinnikte hij. Ze was op sommige vlakken zo'n stuntel, en hij had kunnen verwachten dat dit één van die vlakken was geweest. "Geef maar gewoon aan." Het glimlachen ging hem zo automatisch af dat hij het niet doorhad, en toen hij dat wel had, schrok hij er bijna van. Hij plukte zelf een druif van het bosjes en stopte die in z'n mond. De volle mond gaf hem even de tijd na te denken hoe hij zou beginnen, maar tot nu toe was het gesprek hem zo ongelofelijk meegevallen. Eigenlijk duizelde het hem alleen maar meer dat Helena er zo luchtig over kon doen, of was dat een toneelstukje dat ze neerzette? "Ik-ehm." Mega sterke opening, maar hij wist dat ze het hier over moesten hebben. Hij wreef even met de palm van zijn hand over zijn slaap. "Het spijt me echt heel erg van gister." Had hij niet het plan gehad om haar steeds aan te kijken? Ja, maar hij kon het nu niet. Hij wreef zijn handen, zoekend naar woorden terwijl hij naar een steen twee meter van hen vandaan staarde. "Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik me echt diep schaam en dat dit nooit, nooit had mogen gebeuren." Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij een reactie te zien, maar hij had nog wat extra zuurstof nodig om zijn gezicht naar haar toe te draaien om te zien hoe ze zou reageren.

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

En zoals verwacht belandde de druif absoluut niet in zijn mond. "Sorry!" Zei ze geschrokken, terwijl ze verbaasd was naar voren leunde. Een druif kon toch niet zo heel veel pijn doen, toch? Maar voor een nieuwe kans kreeg, had ze jongen er zelf al eentje gepakt. De stilte zorgde ervoor dat ze ook een druif in haar mond stak en een tweede volgde al snel. Toen hij over gisteren begon, beet ze zachtjes op haar lip. Dang, stiekem had ze gehoopt dat hij er niet over zou beginnen en dat ze het gewoon konden vergeten. "Het is goed." Zei ze met een lichte schorre stem van de brok die in haar keel bevond. "Iedereen doet wel eens domme dingen." Ze probeerde de non-gênante sfeer terug te brengen door een glimlach te produceren, maar ze kwam niet verder dan een waterachtige-één-mondhoek-omhoog-soort-van-glimlach. Zijn volgende woorden deden op één of andere manier pijn. Ja natuurlijk was het fout geweest en absoluut niet juist. Maar betekende dit dat hij het een echte fout vond? Dat hij het eigenlijk totaal niet wou? Aangezien zij zich dan nog meer voor schut had gezet, omdat Max dronken was, maar zij totaal niet. Ze keek intens naar de druif die in haar handen geplet werd, waardoor haar palmen paars kleurde. "I-ik." Ze wist niet wat ze moest zeggen, "Het spijt mij ook. Ik had me laten mee sleuren en je uitgedaagd." Ze beet op haar lip terwijl ze verder ging, "Ik had mezelf niet in de hand." Ze keek op, opzoek naar zijn ogen. In de hoop dat ze daar een antwoord in kon lezen. Anders kende ze nog maar één optie en als die verkeerd liep, was hun vriendschap stuk. Door de gênantheid die het met zich mee zou brengen. Als ze nu niks deed, had ze de kans omdat allemaal te vergeten. Maar liet ze ook een kleine kans op iets meer liggen.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

Op haar reactie dat iedereen wel eens domme dikke doet, zuchtte hij. Ja, sommige mensen liepen tegen een boom aan. Sommige mensen dronken wel eens te veel, en sommige mensen vergaten hun kont wel eens af te vegen. Dat waren domme dingen, en daarop kon je 'het is goed' antwoorden. En ook al wist hij van Siënna dat Helena niet boos was en had hij deze reactie kunnen verwachten, hij vond de reactie niet terecht. "Ik wou dat ik er ook zo over kon denken," zei hij, niet mompelend tot zijn verbazing. Toen ze begon over wat haar aandeel was geweest volgens zichzelf, wuifde hij dat met zijn hand weg. "Dat dát gebeurde vind ik niet erg. Ik bedoel, ik kan me herinneren dat ik dat leuk vond en dat ik er op inging, wat wel.. normaal is." Hij ademde diep in, wetend dat de volgende woorden heel eerlijk waren, maar niet het meest respectvol. "Op een bepaald moment, en ik weet nog precies wanneer dat was, maakte het me niet uit of jij het wilde." Hij vond het zelfs pijnlijk het uit te spreken. "Gelukkig stopte je me. Want zoals ik toen ook tegen je zei: jij wilde het niet, en ik zou het wel doen." Tegen het eind van die zin had zijn stem gekleineerd geklonken. Hij vond dat hij haar moest vertellen hoe hij zich had gevoeld, maar het was afschuwelijk om over je eigen gedachten te vertellen als dit die gedachten waren. Hij walgde van zichzelf. "Ik was zo agressief, ik zat er zó doorheen en ik had veel te veel op, en ik herinner me dat die agressie er fysiek uit moest.. En.. jij werd daarvan de dupe." Hij had zijn mond een klein beetje geopend om zo net iets meer lucht binnen te krijgen dan als hij via zijn neus ademde. Hij keek opzij toen Helena weer begon te praten. Zij had zichzelf niet in de hand gehad? Hij bleef haar aankijken, weer twijfelend. Het moment dat hij zou stoppen met twijfelen zou hij een feestje geven. Man, was was dit lastig. Was hij heel naïef als hij haar ongecontroleerdheid afschoof op dat zij misschien ook wel dronken was geweest?

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

Het was raar dat ze hier zo casual mee om kon gaan. Alsof... alsof ze het gewend was dat ze zo werd gebruikt. Zou dat zijn wat er gebeurd was voor ze hier was beland? Voor deze vervloekte plek haar leven bepaalde? Veel tijd om er langer over na te denken had ze niet, aangezien de verstikte stem van de jongen haar terug op aarde haalde. "Max, je denkt te veel." Lachte ze zachtjes. "Ik zou hier boos kunnen worden om dat alles. Ik zou een scène kunnen schoppen of gaan huilen. Maar zou dat helpen? Nee. Want het is nu eenmaal gebeurd." Haar wangen kleurde lichtjes rood toen ze haar hart op haar tong legde. "Gisteren, dat was jij niet. Dat was roekeloze, dronken en kwade Max en ik ben 100 procent zeker dat ik die Max nooit meer te zien ga krijgen. Want ik weet dat jij dat niet zal toelaten." Ze deed haar best om de jongen te blijven aankijken tijdens haar geratel. Voorzichtig stak ze een bruine pluk die voor zijn ogen hing achter zijn oor, zijn haren werden lang. Blijf bij de les, Helena! Dit is niet het moment om over kapsels te praten! Waarschuwde dat vervelende stemmetje haar. "Gisteren is verleden. Alles wat je toen dacht waar je nu spijt van hebt, alles wat je deed waar je nu spijt van hebt, is verleden. Allemaal. Ik kan niet zeggen dat ik gedronken heb, want dan zou ik liegen. Ik was bij mijn volle verstand en toch ging ik mee. Wil dat dan niks over mij zeggen?" Haar ogen dwaalde even naar beneden, maar ze liet ze direct terug omhoog schieten. "Ik was er voor jou voor dat incident" Ze maakte aanhalingstekens met haar vingers, "En ik ben er nu nog steeds voor je." Haar mond was lichtjes geopend door het zuurstof te kort dat ze kreeg dankzij haar speech. Ze sloeg haar ogen zachtjes neer en probeerde de jongen van onder haar wimpers te analiseren, in de hoop een antwoord te vinden op de triljoen vragen in haar hoofd. Ze ademde diep in en het voelde alsof er duizenden kilo's van haar schouders vielen doordat ze haar gedachten zo goed mogelijk had verwoord. Al was het wel moeilijker geweest dan ze gedacht had en was alles er niet zo uit gekomen als ze wou. Maar ze had het nu eenmaal gezegd en dat kon ze helaas niet meer terug nemen.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

Hij dacht teveel, alsof het iets was wat hij nog nooit aan zichzelf had gemerkt en had vervloekt. Dingen makkelijk van zich af laten glijden zou echt iets zijn dat hij graag zou willen, maar helaas leek dat niet aan hem besteedt. "Het zou wel helpen als je even heel kwaad op me bent, want daar heb je wel het recht toe. Dan zou het in ieder geval voelen alsof ik hier niet zomaar weg mee kom." Anders was Siënna, die er eigenlijk niks mee te maken had, echt de enige die even kwaad op hem was geweest, maar ook zij had dat niet heel lang volgehouden. Toen ze zei dat hij nooit meer toe zou laten dat diezelfde Max weer boven zou komen, knikte hij. Dat had ze goed door. Ondanks dat hij niet vond dat hij deze niet-kwade Helena verdiende, was het fijn om te merken dat haar beeld van hem niet volledig veranderd was, maar dat ze hem goed genoeg leek te kennen om te weten hoe erg hij zich hierover aan het opvreten was. Zijn houding was wat meer ontspannen geworden, maar hij moest moeite doen de nieuwe spanning te verbergen toen ze zei dat ze niet dronken was geweest. Die verklaring was dus inderdaad heel naïef geweest. "Ik denk dat dat over jou zegt dat je, zoals de meeste mensen, affectie iets fijns vindt. Net als ik. Dus het is logisch als je daarop ingaat met iemand waar je je veilig bij voelt." Want ondanks dat hij ervan stond te kijken dat hij tot zoiets in staat was, verbaasde het hem niet dat als het dan toch moest gebeuren, het met Helena was. "De volgende keer dat ik er doorheen zit zal ik het je gewoon zeggen, en het je niet laten merken door je uit te kleden." Het klonk bijna nonchalant, de woorden zo uitgesproken. Maar nog steeds was te horen dat hij zich er niet helemaal comfortabel bij voelde. Maar als Helena er zo goed mee omgaan, zou het slechts een kwestie van tijd zijn voordat hij dat ook kon. Toch?

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

Alhoewel ze moest lachen om zijn laatste woorden, was hij haar op dit moment echt aan het uitdagen en was ze serieus aan het overwegen om eens flink boos te worden. Een klein, maar behoorlijk gemeen, idee vormde zich in haar hoofd. Misschien dat hij zich dan eindelijk bijeen ging rapen. "Ik doe dit niet graag, maar je dwingt me ertoe." Zei ze met een lichte zucht en tegenzin. Toen zette ze haar voeten op de grond en ging ze recht voor de jongen staan. Haar hand schoot weg en landde met een klap op zijn wang, die lichtjes rood begon te kleuren. "Verman jezelf." Zei ze, waarna er een lichte glimlach ontstond rond haar lippen. Niet omdat ze het leuk vond om iemand te slaan, maar omdat het wel goed voelde om haar gevoelens even te tonen. Ze pakte zijn gezicht zachtjes vast en bracht het hare dichterbij. "En nu ga je stoppen met tobben. Of anders moet ik je de kietel dood geven." Bij haar laatste woorden hing er een kleine glimlach rond haar lippen. Ze bleef Helena, een meisje dat het niet kon laten om te stangen. Daarna ging ze terug zitten en zei ze met een iets zachtere stem. "Ik heb je toch niet te hard geslagen, hé?" Ze hield haar hoofd lichtjes scheef om hem onderzoekend aan te kijken.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

Hij volgde haar bewegingen onzeker, niet wetend wat ze van plan was. Ze ging voor hem staan, en meteen na de woorden die ze had uitgesproken ontving hij een waanzinnig harde klap in z'n gezicht. Z'n gezicht sloeg opzij, en hij voelde meteen zijn wang branden. Hij haalde een keer heel diep adem. Dit had hij niet aan zien komen, ondanks dat hij haar net nog zei dat het zou helpen als ze boos op hem zou worden. Hij beet z'n tanden op elkaar om de pijn te verbijten, want jeeeez, dat was een behoorlijk rake klap geweest. Hij wreef over zijn wang en zocht haar blik weer op. "Doe ik," zei hij. Een 'dank je' kreeg hij niet over z'n lippen zolang de pijn in zijn gezicht bleef branden. Hij merkte zelfs dat lachen aan die kant minder goed lukte toen ze over de kieteldood begon, waar hij bewezen niet goed tegen kon. "Hij was.. ehm.. flink raak," antwoordde hij toen ze vroeg of het niet te hard geweest was. Maar hij wilde niet hardop klagen, en dit liet hem zich eigenlijk beter voelen.

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

Oké, misschien dat ze nu wat té ver was gegaan. Verdomme, kon ze niks normaal doen? Zijn wang begon rood te kleuren net als die van haar, alleen hadden ze allebei heel verschillende redenen. "Oké, sorry. Dat was er misschien over." Ze staarde hopeloos naar haar handen. "Maar wat wil je dan dat ik doe?" Ze keek hem lichtjes wanhopig aan. Kon hij voor één keer eens zeggen wat hij wou, wat hij écht wou? In plaats van het haar maar te laten uitzoeken? Eigenlijk had ze daar nooit echt een probleem mee gehad, aangezien ze meestal toch maar gewoon haar ding deed. Maar nu was het anders, ze moest zekerheid hebben, voor ze misschien nog stommere dingen ging doen. Al wist ze niet echt of dat nog mogelijk was.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

Hij wuifde haar opmerking weg. "Nee nee, die verdiende ik. Dat was al die tijd een normalere reactie geweest dan de kalmte die je steeds hebt." Ze had hem eigenlijk moeten meppen toen hij ongewild z'n hand in haar broek had gestoken. "Wat ik wil?" Hij draaide een kwartslag naar haar toe, al ging dat lastig door het bankje. "Ik heb me de hele dag zo waanzinnig klote gevoeld, en heb zo tegen dit moment opgekeken. Je zit hier zo waanzinnig relaxed en je doet alsof het niks is dat je het me vergeeft. Je bent nog steeds net zo'n stom, pestend meisje als hiervoor, en ik wacht eigenlijk op het moment dat je van de bank afvalt. Ik vind niet dat je mag vragen wat ik wil." Hij schoof het haar achter zijn oor vandaan, waar Helena had net achter had gestopt. "Het lijkt me veel logischer als ik vraag wat jij wil." Hij vond dat hij op dit moment alles moest doen waar ze om vroeg, en zich zo nederig mogelijk gedragen.

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

Ze rolde met haar ogen. Waarna ze haar armen als een klein kind over elkaar sloeg. "Ik? Van de bank vallen? Nooit." Zei ze met haar neus plagend in de lucht. "Maar wat als dat nu eens de enigste manier is om er achter te komen wat ik wil?" Vroeg ze zachter, doelend op de hoop dat ze achter zijn menig en gevoelens kwam. Zijn volgende opmerking liet haar lachen. "Op dit moment kan ik een goede nekmassage gebruiken." Gaf ze eerlijk toe. "En daarna misschien wat chocolade." Het bruine goedje was een keer mee gekomen met de Box en natuurlijk had Helena als eerste geproefd wat dat lekker ruikende blok nu was. En ze moest zeggen, ze was alles behalve teleurgesteld geweest toen.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
I'd take another chance, take a fall

Max hield even zijn hoofd vragend schuin. "Bedoel je door te weten wat ik wil, jij erachter komt wat jij wil?" Als dat inderdaad was hoe hij dat moest begrijpen, vond hij het raar. Wat zij wilde was toch niet afhankelijk van hem? Maar hij stond meteen braafjes op toen ze om een nekmassage vroeg. "Ik kan niet beloven dat het goed is," waarschuwde hij haar. Hij liep om het bankje heen en ging achter haar staan. Hij pakte haar lange haar vast en veegde het opzij, over een schouder, om zo bij haar nek te kunnen. Het voelde raar om haar huid aan te raken. Het herinnerde hem enerzijds aan gisteravond, wat pijnlijk was, maar anderzijds ook aan de avond daarvoor, waarbij ze heerlijk samen in een hangmat gelegen hadden ze elkaar ook op zo'n manier hadden liggen kroelen. Hij veegde zijn handen af aan zijn broek, maar hij wist dat hij niet de meest zachte, subtiele handen had die nodig waren om dit goed te doen. Maar hij deed zijn uiterste best om het zo goed mogelijk uit te voeren. Hij begon bij haar nekwervels en de spieren daaromheen. Hij duwde via de spieren omlaag naar haar ruggenwervels, en ging met zijn vingers terug naar boven. Hij draaide rond bij de spieren tussen haar nek en schouders, en duwde door naar haar sleutelbeenderen. Hij had geen idee of hij het goed deed, maar hij volgde z'n gevoel.

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

Ze negeerde zijn woorden. Niet alleen omdat ze niet wou antwoorden, ook omdat ze haar eigen gedachten gang niet kon volgen. Ze was verbaasd toen hij opgestaan was om haar een echte massage te geven. Want eigenlijk was het als grapje bedoeld. Bij zijn eerste aanraking verstijfde ze, omdat ze terug moest denken aan die avond. Maar toen hij haar verkrampte spieren masseerde, kon ze niet anders dan ontspannen. "Eigenlijk was dat een grapje, maar ga gerust door." Zei ze zwaaiend met haar hand, terwijl ze haar ogen lichtjes sloot. Ze moest het van zich af zetten en wel nu. Even bleef ze genieten, maar toen besloot ze dat het wel goed was ze en pakte ze zijn handen vast, zodat ze zich kon omdraaien. "Bedankt." Zei ze met een oprechte glimlach. Een geeuw verliet haar mond zonder enige aanleiding en ze wreef kort door haar ogen. "Ik denk dat ik dadelijk maar eens in m'n nest moet kruipen." Zei ze met lichte spijt in haar stem. Al leek het haar beter om de jongen even wat rust te gunnen. Ze rekte zich eens flink uit en stond op. Eerst wou ze de jongen een kus op zijn wang geven, maar toen bedacht ze dat dat misschien nog wat té ongepast was, dus ging ze voor een knuffel. "Bedankt voor de massage." Murmelde ze in zijn t-shirt. Waarom kon ze nu niet als een gewoon normaal meisje boos worden op Max? Omdat ze alles behalve normaal was.

robb stark

Registratiedatum : 12-04-15

Max
How your love can do what no one else's can

Achter haar rug om haalde hij zijn schouders niksgevend op en zette het masseren voort. Hij ging terug met zijn handen omhoog om onder haar oor rondjes in haar huid te draaien, en de spier naar beneden zacht te drukken. Plots werd zijn hand gepakt en keek Helena om. Hij had nog de geconcentreerde blik van het masseren in zijn ogen, en stilletjes knikte hij. "Oke," zei hij, en sloeg zijn armen om haar heen toen ze hem een knuffel gaf. Dit was veel beter gegaan dan hij ooit had durven dromen, maar nu ze zo abrupt vertrok, kreeg hij toch het onbehagelijke gevoel dat er toch nog wat mis zat. Maar hij negeerde het, want hij betrapte zichzelf erop dat hij er vanuit was gegaan dat ze hier nog wel even zouden zitten nu dat de lucht geklaard leek, terwijl hij blij moest zijn met dat het afscheid zo ging. Hij legde zijn hand achterop haar hoofd en de ander krulde hij om haar schouderbladen om zijn hand op haar schouder te leggen. "Je bent een bijzonder meisje, weet je dat," mompelde hij met zijn kin op haar hoofd.

Registratiedatum : 12-04-15

'Cause this is torturous electricity

Geen woorden konden beschrijven hoe blij en opgelucht ze zich voelde dat alles terug goed was. Of zo voelde het voor Helena dan toch. Stiekem moest ze toegeven dat -nu ze in zijn warme omhelzing gevangen zat- ze niet echt meer zin had om te gaan slapen. Maar ze had dat nu eenmaal gezegd en dus ging ze het ook doen. Even stond ze zichzelf toe om helemaal in zijn omhelzing te kruipen, voordat ze voorzichtig omhoog kwam. Het was grappig dat hoewel Helena een behoorlijk groot meisje was, Max nog altijd boven haar uit kwam -niet veel natuurlijk, maar precies genoeg. "En jij bent een speciale jongen." Oh het was zo cliché. WAt waren ze geworden? Een zoetsappige zaterdagavond soap? Ze liet haar lippen zachtjes langs zijn wang strijken, voor ze zichzelf helemaal los maakte uit de warme knuffel. De plotselinge kou sloeg op haar in als een mokerslag, maar dapper negeerde ze het. "Ik zie je nog wel?" Zei ze zachtjes, voor ze hem nog een laatste glimlach schonk. Rustig draaide ze zich om en wandelde ze richting Homestead, wat een avond. Maar ze was blij dat alles terug oké was en misschien was alles nog niet zo verpest als ze had gedacht.

robb stark

PROFIEL RPG SHEET

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

At least we stole the show