Can we talk?

Haar namiddag met Sisi was ontzettend gezellig geweest. Ze hadden gelachen en plezier gemaakt, hoewel hun conversatie soms ook stil viel in een awkward stilte. Gelukkig loste ze dat dan op door allebei overdreven vrolijk te doen, waardoor de sfeer even nog gênanter was, maar daarna kabbelde het gesprek dan wel weer verder. Tegen het einde van de namiddag begon Helena er steeds meer mee in haar hoofd te zitten. Wat als Max nu besloot dat hij voor Sisi ging? Wat als hij zou beloven dat het niet meer zou gebeuren en plots zou hij hen kussend terug vinden? Of erger? Ontzettend veel wat-als-vragen hamerde in haar hoofd en maakte dat ze het uit wou schreeuwen. Daarnet had ze afscheid genomen van Sisi en nu stond ze voor homestead te dralen, want ze wist eigenlijk totaal niet waar Max was. Het eten werd op dit moment geserveerd dus ze zouden alle rust hebben en de brunette was al zo slim geweest om eerst even langs de keuken te lopen en hun culinair hoogtestandje af te halen.

Verman je zelf, Helena. Je kunt dit. Dit keer was het geen afbrekende taal die ze kreeg van haar geweten. Als ze geen borden had vastgehad had ze waarschijnlijk haar handen nu tot vuisten gebald. Ze duwde met haar schouder tegen de deur en liep het verlaten homestead binnen. "Max?" Vroeg een klein stemmetje, terwijl ze haar ogen aan de lichte duisternis liet wennen.

Ze kreeg geen antwoord, dus wou ze eigenlijk net naar buiten lopen om hem ergens anders te gaan zoeken. Tot ze zijn stem hoorde vanuit de deuropening, waardoor ze zich omdraaide. "Kunnen we praten?" Zei ze twijfelend. "Ik heb eten meegenomen." Ze glimlachte zachtjes, waarbij ze de twee borden omhoog hield. Binnen voelde het een beetje benauwd, dus misschien was het beter als ze buiten aten. "Zullen we anders buiten eten?" Ze kende nog wel wat plekjes, dus wurmde ze zich langs hem heen naar buiten. Waar ze hopend dat hij hem volgde langs het gebouw afliep naar bijna de achterkant en daar op de grond ging zitten met de twee borden voor haar.

Het was wel duidelijk dat ze allebei niet veel zouden eten. Niet dat ze iets zouden missen, het eten in de Laar was nu niet echt denderend. Ze was blij dat Max niet om de pot draaide. "Verward, onzeker en een tikkeltje gekwetst." Zei ze, met haar ogen naar beneden gericht en een lichte glimlach om haar lippen. "Ik weet gewoon niet goed wat ik ervan moet denken. Langs de ene kant neem ik jullie allebei niks kwalijk en wil ik jullie vriendschap ook niet verpesten. Maar langs de andere kant ben ik ook opgelucht dat jullie afstand nemen, want wat als ik op een dag vroeger uit het labyrint zou terug komen en jullie dingen zien doen." Haar toon schoot de hoogte in en een kleine snif was het gevolg. Voor de duizendste keer vandaag verschenen er tranen in haar ogen. Ze durfde Max zelfs niet in zijn ogen kijken, bang voor zijn reactie omdat ze zo als een bitch klonk en ze wou niet als een bitch klinken, maar ze had wel haar grootste angst op tafel gelegd.

Zijn stem liet nog een snik ontsnappen. Ze voelde zich zo stom dat ze dat dacht, maar nu ze er eenmaal zo over nagedacht had, kon ze het niet meer ontdenken. Toen ze zijn eeltige hand voelde, keek ze op in zijn ogen. "Ik hoop gewoon dat dat niet is wat er gebeurd is." Zei ze met een verstikte stem, waarna ze knikte om zijn laatste woorden. Ze hield het niet meer en wierp zich bijna in zijn armen, waarbij ze haar gezicht in zijn schouder verborg. "Ku-" Ze herpakte zichzelf toen ze hoorde hoe zielig ze klonk. "Kun je me vertellen dat je niet van haar houd? Niet op die manier. Niet op de Roméo & Juliette -manier, niet op de I'm in love with you and all your little things -manier." Haar stem klonk vaster, maar gedempt door zijn schouder. Ze voelde zich zo slecht dat ze dit vroeg van Max, maar ze had zekerheid nog, iets om de onzekerheid te verdrijven.

De troostende bewegingen van Max over haar haar, zorgde dat ze rustiger werd, ook al snotterde ze zijn shirt een beetje onder. Zijn antwoord stelde haar gerust en het voelde alsof er een last van haar schouders viel. Natuurlijk hield hij van Sisi, wie nu niet? Maar ze was blij dat het niet op dié manier was. "Wil ik dat wel weten?" Ze haalde haar gezicht van zijn schouder, waar enkele natte plekken waren van de tranen, maar met een lichte glimlach keek ze hem toch aan. "Dat voelt alsof ik jullie privacy schendt. Ik geloof je als je zegt dat het niet op die manier houden van is, dus hou jullie ontmoeting maar voor jezelf." Zei ze zachtjes. Natuurlijk barstte ze wel van nieuwsgierigheid, maar ze wou hun privacy niet schenden, dus wou ze het ook niet horen. Ze vertrouwde hen beide als ze zeiden dat er niks meer gebeurd was en ze legde het stemmetje in haar hoofd dat haar zo onzeker maakte dan ook het zwijgen op.

Ze schudde haar hoofd bij zijn woorden. Ze hoefde het niet te weten, echt niet en toen hij zijn haren uit zijn hoofd veegde, vond ze dat het toch behoorlijk lang was. "Ik zou zeggen, zal ik het knippen." Ze nam een pluk van zijn donkere haar in haar vingers en draaide hem enkele keren rond, "Maar ik denk dat ik meer schade zou toebrengen, waarschijnlijk zou ik nog per ongeluk in je oor knippen of in mijn vingers." Ze grinnikte zachtjes, de gedachten alleen al, maar toen hij vroeg of alles goed was, hield ze op met grinniken. "Ik denk het wel." Zei ze, "Ik wil het liefst alles gewoon zo snel mogelijk vergeten." Fluisterde ze erachter aan. De laatste tijd was haar manier om met dingen om te gaan ze gewoon diep wegstoppen en niet meer aandenken, maar ooit zou het allemaal teveel worden en zouden alle verloren emotie's eruit komen. Ze hoopte dat die ooit nog lang, lang duurde. Ze maakte zich zachtjes los uit de omhelzing en pakte haar bord op, hoewel ze niet echt honger had. "Het wordt al beter." Zei ze doelend op het eten.