Sketchy nights

Het duurde nu al te lang, het naar het plafond staren en op haar rug liggen. Met haar handen op haar buik probeerde ze zichzelf in slaap te krijgen door naar haar ademhaling te luisteren. Vergeefse poging. Ze slaakte een diepe zucht. Het was alsof haar hoofd ieder moment zou knappen, als ze niet wat van haar gedachten kwijt zou kunnen. En ze had nu eenmaal niemand om mee te praten. Niet alleen omdat het midden in de nacht was. Met een hand tegen haar hoofd, pogend de drukkende hoofdpijn te verzachten, en de andere naast haar rug, drukte ze zich op in haar hangmat tot ze rechtop zat. Al was het moeilijk haar balans te houden, nu de vermoeidheid op haar coördinatie inspeelde en ze zich in een heen en weer wiegende hangmat bevond. Evangeline tastte onder zich, naar het in haar hangmat genaaide vakje, waar precies het notitieboekje, een pen en een bescheiden zaklamp paste. Ze hoopte maar dat ze niemand wakker zou maken toen ze zachtjes de lamp aanklikte en zich op haar buik draaide. Enkel voor haar eigen belangen, eigenlijk. Misschien hielp het als ze het laken over haar hoofd trok. Het voelde veilig, een soort eigen tentje. Bijtend op haar lip, opende ze het boekje, dat vol stond gekrabbeld met haar aantekeningen van eerder die avond. Ze bladerde tot ze een compleet lege pagina had gevonden, wat ergens op een kwart van het boekje was. Aanvankelijk had ze haar pen in de aanslag gehad om een zin te beginnen, maar in plaats van een letter, maakte haar pen een lijn. En nog een. Geheel impulsief begon ze te tekenen, tot er een gezicht op haar papier stond. Ze fronste. Max. Was het toeval of vermoeidheid dat het gezicht op dat van hem leek? Ze bedacht zich iets, en bladerde terug. Een paar pagina's eerder had ze een vrouwelijk gezicht getekend. Haar frons werd dieper. Ze wist niet waarom, maar om de een of andere reden vond ze hen op elkaar lijken. Ze voelde hoe ze het ontzettend benauwd kreeg onder haar deken, dus trok ze deze van haar hoofd en bladerde terug naar haar eerdere tekening, van Max. Ze ging er zo in op dat ze zich niet meer bewust was van haar omgeving.

{Helena}

De verwoesting van Homestead viel iedereen zwaar en dan vooral Max, aangezien hij het soort van opgebouwd had. Oké, eerst was er al wel een base geweest, maar dat stelde niet meer voor dan enkele palen en wat planken erop. Ze voelde mee met zijn pijn en deed haar best om hem te helpen en ondertussen haar runnertaken nog op te houden, iets wat een vermoeiende combinatie bleek te zijn. Hun tijdelijk onderkomen was niet meer geworden dan enkele palen waar hangmatten ophingen die ze nog gered hadden, maar Helena sliep voornamelijke op de grond, zodat de rest in hangmatten kon slapen en een goede nachtrust kregen. Het verbaasde haar dan ook dat ze nog ergens een lichtje zag knipperen, wat al snel terug zwakker werd, maar wel aanwezig bleef. Iet wat nieuwsgierig gooide ze het deken van zich af, streek ze met haar hand zachtjes over die van Max en stond ze op. Op haar tippen sloop ze zo zacht mogelijk naar de lichtbron toe, waar een Laarder -want ze kon niet echt zien of het een meisje of een jongen was onder dat deken- verstopt zat onder zijn -of haar- deken en het leek alsof 'ie iets aan het schrijven was. Net toen Helena dichterbij wou komen, werd het laken abrupt omhoog gegooid en kwamen enkele prachtige bruine krullen tevoorschijn. Absoluut een meisje dus. Hoewel ze het niet expres deed, wierp ze toch een blik over haar schouder, waar ze enkele prachtige tekeningen van een meisje zag. "Wow, dat is echt ontzettend mooi!" Fluisterde ze zachtjes, waarna ze een voorzichtige stap naar voren deed. Als ze zich niet vergiste behoorde de bruine krullen en het slanke lijfje toe aan Evangeline, de keeper van de Slicers. "Hopelijk stoor ik niet!" Fluisterde ze er vlug achteraan. Hoewel haar toon niet echt zacht was, deed ze wel haar best om hem stil te houden, helaas voor de slapende Laarders lukte dat niet echt.

'Wow, dat is echt ontzettend mooi!' De fluistering deed haar opschrikken en verstijven. Ze hoorde hoe een plank kraakte, en draaide zich half om, waar ze Helena aantrof, die zich over haar schouder geleund had. Enkele seconden gaapte ze de Runner die haar warm had verwelkomd vanuit de Box wat verwonderd aan. 'Hopelijk stoor ik niet!' fluisterde ze er vaardig achteraan. Het duurde even voor het tot Evangeline doordrong dat haar eerste opmerking doelde op haar tekeningen, die ze beiden openhield met behulp van een aparte rek in haar middel- en wijsvinger. 'Eh...' Ze sloeg het notitieboek dat nu ook haar schetsboek geworden was dicht, en zwaaide haar benen over de rand van de hangmat, naar Helena toe. 'Nee, helemaal niet. Ik kon niet slapen, dus ik was gewoon een beetje... aan het krabbelen.' Buiten het feit dat haar tekening niet bepaald een gewone krabbeling was geweest, klonken haar woorden niet verhullend. Dat was goed. Ze hoopte maar dat Helena niet gezien had wie op de tekening stond afgebeeld. Of dat het echt haar vermoeidheid of verbeelding was geweest die haar waanideeën aanpraatte. 'Sorry, heb ik je wakker gemaakt?' vroeg ze zachtjes en verontschuldigend, terwijl ze met een hand het boekje onder haar laken verborg en met de andere op de plek naast haar in de hangmat klopte.

Ze had het meisje duidelijk laten verschieten, wat dus eigenlijk niet haar bedoeling was geweest en toen ze aangestaard was haalde ze vlug een hand door haar haar. Zag ze er zo monsterachtig uit? Helaas had ze niet veel tijd meer gekregen om de prachtige tekening te zien, want Eve wou duidelijk niet dat ze gezien werden, aangezien het boekje vlak voor haar neus dicht geklapt werd. "Een krabbeling?" Ze trok haar wenkbrauwen verbaasd op en ging voor de brunette op de grond zitten in kleermakers zit. "Dat," Ze knikte met haar hoofd richting het gesloten notitieboekje, "Is wel wat meer dan een krabbeling." Ze lachte er wel zachtjes bij, zodat haar woorden wat zachter werden, want ze wist van sommige mensen dat ze soms nogal had overkwam terwijl ze dat niet bedoelde. Toen de brunette zichzelf verontschuldigde, schudde ze lachend haar hoofd. "Ik kon niet echt slapen, dus." Ze grijnsde zachtjes en klom vervolgens bij Eve op de hangmat, waar ze terug in kleermakerszit ging zitten. "Zou ik nog eens in dat boekje mogen kijken?" Vroeg ze voorzichtig, want eigenlijk was ze wel nieuwsgierig naar de verdere tekeningen. In de haast had ze ook nog een andere tekening voorbij zien komen, ze dacht een jongen maar was niet helemaal zeker.

Helena lachte en schudde haar hoofd bij haar verontschuldiging. Zo... Onbezorgd. Het was fijn in Helena's gezelschap te zijn. Dat maakte alles lichter en meer ontspannen. Misschien was het ook maar schijn, haar kalmte, maar het werkte in ieder geval aanstekelijk dus zette ze de neiging dat in twijfel te trekken van zich af. 'Ik kon niet echt slapen, dus,' legde ze uit. Het was donker nu ze de zaklamp had uit geklikt, maar Evangeline dacht een grijns op haar gezicht te kunnen onderscheiden van de duistere schaduwen. Helena nam haar aanbod aan en verplaatste zich van waar ze was gaan zitten op de grond naar naast haar in de hangmat. 'Zou ik nog eens in dat boekje mogen kijken?' vroeg ze voorzichtig. Evangeline wilde haar mond openen, maar deed deze toen twijfelend weer dicht. In Helena's luchtigheid was ze bijna vergeten wat ze er allemaal in had staan. Complete gedachtegangen stonden op de pagina's beschreven. De dingen die ze zich had herinnerd. Wat er in het Labyrint gebeurd was. Alles wat in haar hoofd omging had ze er zowat neergeschreven. Ze kon dat niet zomaar aan iemand toevertrouwen, zelfs niet aan Helena. Ze slikte. De zaklamp speelde tussen haar vingers terwijl ze probeerde alles af te wegen. Een onhoorbare zucht gleed over haar roerloze lippen. Toen knipte ze de zaklamp aan en bladerde het boekje door op zoek naar de juiste pagina. Als ze alleen de tekening zou laten zien, kon het vast geen kwaad. Haar licht op de bladzijde werpend, gaf ze Helena haar notitieboekje aan. Misschien was het ook wel goed. Misschien kon ze zo controleren of Helena de jongen ook op Max vond lijken, of dat ze haar verstand echt aan het verliezen was. 'Vind je... Lijkt het ergens op voor jouw gevoel?' probeerde ze tenslotte, na een korte stilte die ze op haar lip bijtend had doorgebracht.