Right here

Registratiedatum : 12-04-15

Max' hand ging door het as op de grond, waar nog enkele onafgebrande maar zwarte stukken hout lagen. Hier en daar zag hij nog wat stukken stof, waarschijnlijk van de weinige kleren die de mensen hier hadden, of van een van de hangmatten. Bijna niks was nog bruikbaar - om niet niks te zeggen.
Hij kon niet heel veel meer dan waanzinnig pissig zijn. Weken van werk had hier in gezeten, en nu was dat alles in een middag afgebrand. Hij tikte met zijn voet tegen een pan aan, al had hij het ding het liefst zo ver mogelijk weggeschopt. Siënna had het niet met opzet gedaan, dat wist hij zeker. Hij kon ook niet écht boos op haar zijn, maar hij baalde verschrikkelijk. Hij bleef zich eraan herinneren dat niemand écht gewond was geraakt. Hij keek naar zijn eigen hand, waar hij gister een lap natte stof omheen had gebonden. Hij vouwde de stof weg om de huid te bekijken. Die was weggeschroeid, en grote, pijnlijke blaren waren op zijn palm en vingers verschenen. Hij vouwde de stof weg en kneep zijn hand weer dicht. Hij beet zijn kaken op elkaar bij de pijn.
Hij vond een blok hout. Het moest een van de primitieve krukken zijn geweest waar mensen aan hadden kunnen eten, en was niet helemaal afgebrand door zijn massa. Met een hand en arm probeerde hij het ding op te tillen naar de rand van homestead te tillen. Hij zette het neer en ging zitten. Het moest er vreemd uitzien; een jongen die alleen aan een zwart kerkhof zat. Maar het was niets anders dan op z'n Max' om zich nu terug te trekken in zijn gedachtes en zich niks aan te trekken van wie dan ook.

~ Miss Siënna

Registratiedatum : 24-05-15

Na het bezoekje bij Anthony had haar arm er slechts een beetje beter uitgezien. De wonden waren gezalft en verbonden, en eindelijk voelde ze een beetje rust van de pijn die zo duideijk aanwezig was geweest. Siënna zuchtte terwijl ze terug slenterde naar de plek die volledig was afgebrand. Ze was zich er nu pas van bewust wat een grote ravage de schroeiende vlammen hadden achtergelaten. Het meisje besefte zich dat zij verantwoordelijk was voor het afnemen van tientallen slaapplekken en toevluchtsoorden. Sisi slikte toen ze hem zag zitten, op een krukje midden in de open plek. De lucht van vuur cirkelden door haar neusgaten, het maakte haar misselijk met de angst die ze had gevoeld. Sisi stapte voorzichtig naar de jongen toe die ver in gedachten leeg. Ze reikte voorzichtig met haar tengere hand naar hem uit, vanachter legde ze hem op zijn schouder. "Hey," kwam er slechts schor en zwakjes uit haar mond. Ze voelde zich onzeker, door de onaardige woorden die ze op het laatste moment nog naar elkaar hadden gesnauwd

[mobiel post excuus, heb wel veel inspiratie dus volgende is langer]

Registratiedatum : 12-04-15

Hij was zo in gedachte verzonken geraakt, starend naar het slachtveld, dat hij opschrok toen hij een hand op zijn schouder voelde. Zijn lichaam schoot omhoog en keek hij achterom. Aan hoe zacht de hand op zijn schouder voelde had hij kunnen weten dat het Siënna was. Eerst waren zijn ogen op haar gezicht gericht, waar hij haar afwezig aankeek. Langzaam gleden ze af naar haar arm, waar nat verband om gewikkeld was. Haar verwondingen waren erg; je hoefde geen med-jacker te zijn om dat te zien. Zijn blik bleef er even hangen voordat het door gleed naar de berg as, zoekend naar nog zo'n zelfde overgebleven stuk kruk waar iemand op kon zitten. Maar niks zag er stevig genoeg uit. Met zijn gezonde hand duwde hij zich zwijgend van het krukje af en plaatste zich op de grond ernaast. Zwarte vegen verspreidde zich verder over zijn broek, die nauwelijks minder vuil was dan zijn grijze shirt. Het waren dezelfde kleren die hij gister aan had gehad, net als de rest, want alle overige kleding was mee verbrand.
Zijn hand liet hij een moment op het blok hout liggen, gebruikte hem vervolgens om hem schoon te vegen en trok de hand terug naar zich toe. Siënna kon daar wel zitten. Hij baalde, maar hij zou haar niet in deze smerigheid laten zitten als hij op een kruk kon zitten.

Registratiedatum : 24-05-15

Het zwijgen deed Siënna zeer. Waarom wist ze niet precies, misschien omdat de aard van het zwijgen bij haar acties had gelegen. Het was dan niet opzettelijk geweest, maar dat maakte de situatie er niet beter op. De handelingen van Max maakte een zitplek voor haar vrij, al was de sympathie nog ver te zoeken. Ze moest eerlijk bekennen dat ze niet verwachtte dat ze die zou krijgen. Siënna was dan ook op de jongen afgelopen met goede bedoelingen, maar zij nam het hem ook kwalijk hoe hij naar haar was uitgevallen. Het blonde meisje ademde rustig in en uit, haar longen brandden nog van de rook die haar luchtwegen gister hadden geblokkeerd. Haar blauwe kijkers gleden over de verbrandde massa, er was niks over, buiten de ovens en andere niet-brandbare spullen. De stilte sneed door haar heen, het maakte de situatie pijnlijker dan het al was. Letterlijk en figuurlijk. "Het spijt me," ze had de moeite niet genomen om haar keel te schrapen waardoor haar woorden er hees en schor uitkwamen. Sisi keek naar de jongen naast zich, probeerde toenadering te zoeken door haar hand weer op zijn schouder te leggen. Ze voelde zich verloren, de twee hadden net afgesproken om afstand te nemen, terwijl hij de enige persoon was die haar nu comfort kon bieden. Sisi had hem meer dan ooit nodig, zijn knuffels die zonder woorden vertelden dat alles wel goed kwam. Haar onderlip trilde lichtjes. Ze had nog nooit gehuild in de Laar maar de uitzichtloze situatie had haar bijna tot het uiterste geduwd. Siënna trok haar hand uit onzekerheid weer terug en vouwde deze om haar buik. Ze wilde tegen hem praten, maar ze kon geen woorden meer bedenken die aan de situatie zouden bijdragen. Daarom bleef het weer stil. De sterke lucht van vuur maakte haar misselijk, de paniek die gister had geraasd en het geschreeuw dat daar bij kwam kijken waren nog niet uit haar geheugen gewist. Wederom trilde haar lip, vulden haar ogen zich met tranen uit machteloosheid en schuldgevoel. "Ik heb je nodig." Murmeldd ze zachtjes, haar lippen bewogen nauwlijks toen ze de woorden vormden.

Registratiedatum : 12-04-15

Door de bewegingen in zijn ooghoeken wist Max dat Siënna was gaan zitten, maar zijn ogen bleven op de as voor zich gericht. Hij kon zich nog heel goed zijn angst herinneren toen de eerste vlammen zich in de keuken waren gaan verspreiden, en ook hoe enkele daarvan aan Siënna vastgeplakt hadden gezeten. Net zo goed wist hij nog hoe waanzinnig kwaad hij was geworden toen ze seconden nadat ze haar bewustzijn terug had gekregen het brandende gebouw in was gerend.
Hij voelde haar hand weer op zijn schouder. Door de breekbaarheid van haar stem en de schorre klanken, leunde hij zijn hoofd even opzij, zodat zijn wang op haar hand kwam te liggen. Al snel trok hij z'n hoofd weer recht. Het was slechts enkele dagen geweest nadat ze hun afspraak hadden gemaakt, en hoe lastig deze situatie ook was, hij wist dat ze zich daaraan moesten houden.
"Ik heb je nodig." Max trok zijn onderlip naar binnen en beet erop. De woorden raakte hem diep, gingen door merg en been. Want hoe kon hij zich aan die afspraak houden als ze hier zo zat? Hij wist niet goed wat ze voelde, want zijn eigen hoofd zat vol met zijn eigen waas, en zijn lichaam was te moe om alles om hem heen mee te krijgen. Hij dacht niet helder na. Maar schuld en wanhoop, zo ver kon hij zich inleven, en samen met de woorden was dat genoeg om hem de afspraak weg te doen duwen. Zonder op te kijken pakte hij haar arm vast - de goede, onbeschadigde - en trok haar van de kruk af. Hij trok haar tussen zijn benen, zo dat ze dwars tegen hem aan kwam te zitten, met haar schouder tegen zijn borst. Misschien was hij wat te ruw en onvoorzichtig, maar voor hij daar over na kon denken legde hij zijn armen om haar heen en dwong haar hoofd tegen zijn schouder. "Het is goed," zei hij. "We lossen dit op."

Registratiedatum : 24-05-15

Het bleef een poos stil, slechts een korte aanraking van zijn wang tegen haar hand voor ze hem had weggetrokken. Het was genoeg geweest om haar heel even wat zweverig te voelen. Pas na ze de laatste woorden had gesproken voelde ze hoe hij haar lichaam tussen zijn benen dwong. Wat onvoorzichtig misschien, maar het deerde haar op geen enkele manier. Het voelde fijner dan ooit om zijn lichaam tegen die van haar te voelen, de veiligheid en bescherming. Dat was voor haar zo overweldigend dat er een verloren traan over haar wang rolde. Siënna draaide zich een kwartslag en begroef haar hoofd in zijn nek, daar sloeg ze haar armen om zijn middel en drukte hem steviger tegen zich aan. "Ik ga je helpen, okay? Met bouwen," fluisterde ze stilletjes. Ze hief haar gezicht niet op waardoor haar stem gedempt klonk. Het meisje kneep zachtjes in de huid van zijn heup, waar ze hem vast hield. Deels als bemoediging, deels om te voelen dat de jongen er echt was.

Registratiedatum : 12-04-15

Siënna beantwoordde hem, en hij duwde haar net zo stevig tegen zich aan als hij tegen haar werd gedrukt. Hij voelde haar adem tegen zijn huid aan, en wist dat hij dit niet zou moeten doen. Maar hoe kon hij haar nu wegduwen, nu hij het nat van een traan over voelde lopen op zijn huid?
"Dat zou best fijn zijn," glimlachte hij, al wist hij dat ze het niet zou zien. Hij liet zijn blik, die al die tijd nog op de verte gericht waren, nu over haar arm glijden, en hij kon niks doen om de steek in zijn maag tegen te houden. Hij wist dat hij het met rust zou moeten laten, maar hij schoof voorzichtig via haar schouder naar het verband. Hij voelde de huid gloeien, en zijn aanraking werd minder naarmate hij dichter bij de enorme wond kwam. "Doet het veel pijn?" Hij was bij de rand van het verband blijven hangen, en liet zijn hoofd wat zakken zodat zijn kin op haar haar kwam te leunen.

Registratiedatum : 24-05-15

De reactie op haar omhelzing voelde prettig. Siënna wreef zachtjes over zijn shirt heen en luisterde naar zijn stem. Het diepe geluid rommelde op vanuit zijn borstkas het trilde lichtjes in haar oren. Zijn wat ruwe vingers gleden over haar verhitte huid naar haar arm toe. "Hm," mompelde ze lichtjes op haar hoedde. De huid was gevoelig. "Ja, het doet zeer. En nog bloody erg ook, maar ik overleef t wel weer hoor." Wuifde ze met een grijnsje weg. Het meisje hier zich lichtjes op vanaf hun innige omhelzing en zocht zijn ogen. Toen ze deze voor een luttele seconde gevonden had gleden haar ogen naar zijn verwondde hand. Ze pakte hem bij zijn arm en tilde zijn hand zo dichter naar haar gezicht. Het meisje bestuudeerde het verwondde lichaamsdeel. "En dit? Dit moet ook pijn doen." Het was een combinatie van een vraag en een statememt. Ze wist dat het pijn deed, dat voelde ze aan haar eigen arm dondersgoed. Maar het leek of praten het enige was wat de situatie reëeler maakte voor haar. Ze
had het gevoel dat ze er niet helemaal bij was, maar dat kwam vast door de onstelingsremmers.

Registratiedatum : 12-04-15

Max kon het niet helpen dat hij begon te grinniken. "Daar twijfel ik niet over," grinnikte hij. Tuurlijk zou ze het overleven. "Onkruid vergaat niet." Hij duwde met zijn neus tegen haar aan zodat ze wist dat het een grapje was, al ging hij er vanuit dat ze het anders ook wel had geweten.
Zijn hand werd gepakt. Eerst had hij de neiging om hem terug te trekken en ergens naast zich te houden zodat Siënna er niet naar zou kijken. Hij wist dat het er slecht uitzag, maar hij vond het naar als iemand er aandacht aan besteedde. Maar hij liet haar er naar kijken, maar richtte zijn blik weer voor zich uit zodat hij niet hoefde toe te zien hoe zij de bebloede en met wondvocht doordrenkte doek om zijn hand bestudeerde. Hij 'hmm hmm'-de als antwoord op dat het pijn deed, en trok zijn hand uiteindelijk toch terug.
"Sorry dat ik tegen je schreeuwde," zei hij uiteindelijk. Met zijn goede hand pakte hij een pluk krullend haar en wikkelde het om zijn vingertop. "Ik vond het.." Hij moest nadenken over de woorden. "Je was eindelijk veilig buiten, maar toen ging je weer het brandende en instortende gebouw in." Zijn benen, die geknikt overeind stonden, klemde Siënna vast. "En je weet dat ik daar niet tegen kan."

Registratiedatum : 24-05-15

Nadat ze even had overeind gezeten om hem aan te kijken en zijn hand te bestuderen, leunde ze weer terug tegen zijn borstkas. Wederom intiem, wederom te betrokken. Maar ze kon de drang niet tegenhouden, het was alsof ze steun en comfort zochten bij elkaar. Siënna vroeg zich af of hij dat al bij Helena had gedaan. Het meisje wreef even met haar neus tegen zijn nekholte en glimlachte er lichtjes tegen bij zijn opmerking over onkruid. "Ik zie mezelf eerder als een lelie." Grijnsde ze terwijl ze hem tegen zijn borst duwde. "En jij bent een... paardenbloem!" Riep ze verrast. Op een gegeven moment draaide het onderwerp naar serieus en ze zocht zijn ogen weer om hem aan te kijken. "Ook sorry dat ik zo gemeen was," mompelde ze voorzichtig terwijl ze haar ogen beschaamd teneersloeg. "Ik weet dat ik dat niet had moeten doen. Maar ik voelde me zo verantwoordelijk en Helena was al naar binnen gerend." Zei ze oprecht terwijl, hun gezichten op nihile afstand van elkaar. Het meisje merkte op dat ze eer deze dagen ontzettend opgelaten zou hebben gereageerd, maar het voelde niet intens en intiem. Niet dat, dat gevoel weg was - ze betwijfelde of dat zou gebeuren; maar puur omdat dit totaal niet het moment was voor intimiteit. Of in ieder geval intimiteit in andere vormen. "Hoe gaat het eigenlijk met Helena?"

Registratiedatum : 12-04-15

Een paardenbloem? Hij duwde haar weg om haar aan te kunnen kijken. "Raar meisje ben je," lachte hij met zijn mond tot een glimlachende spleet getrokken. Het was fijn dat ze hem een beetje kon laten lachen op zo'n dag.
Hij zuchtte door haar opmerking. Niet omdat hij geërgerd was, meer als energieontlading bij het terugdenken aan het moment dat hij Siënna aan haar arm terug had getrokken toen ze het huis in was gerend. "Ik snap het wel," gaf hij toe. "Maar doe maar niet meer. Vind ik niet leuk." En niemand had eraan hoeven twijfelen dat hij zelf het huis in zou rennen om Helena daar veilig weg te krijgen. Want hij had het op dat moment net zo erg gevonden dat zij daar binnen was.
"Volgens mij wel goed. Ik denk dat ze zich sterk houdt voor mij." Hij wist niet goed of hij daar dankbaar voor was, of dat hij zich egoïstisch voelde dat zijn miserie op die manier voorrang leek te krijgen op dat van haar. Zijn blik kon niet op veel anders gericht zijn dan Siënna's ogen, al keek hij af en toe omlaag om zijn blik af te wenden. "Heb jij haar nog gesproken?" Zijn handen friemelden aan de grond, op zoek naar iets waar hij zijn hand, die net als de rest van zijn lichaam nog altijd zwart geveegd was, af te vegen. Het zou weinig uithalen, wist hij, en hij wist dat het voor hen beiden nu niet de hoogste prioriteit was om te douchen. Maar het zou toch fijn zijn als ze iets van de roet af zouden kunnen vegen.

Registratiedatum : 24-05-15

Ze glimlachte lichtjes bij zijn opmerking. Het was duidelijk hoeveel de jongen om haar gaf en dat waardeerde ze. Al moest ze toegeven dat er sowieso behoorlijk wat samenhorigheid had plaatsgevonden onder de mensen van de Laar. Ze woelde met haar rechter hand door zijn langer wordende haren en keek hem aan. "Mooizo," antwoordde ze op zijn verhaal over Helena. Bij Max zijn vraag zuchtte het meisje betwijfeld. "Nee," gaf ze eerlijk toe. Het was niet heel vriendelijk dat ze haar vriendin nog niet had opgezocht, maar Sisi was momenteel niet in staat om mensen onder ogen te komen. Buiten Max. Maar hij was haar toevluchtsoord. Ze zag hoe hij aan zijn shirt friemelde en legde haar hand zachtjes op die van hem. "Ik weet niet of dat nu zo handig is. Ik wil haar wat tijd gunnen om alles te verwerken zonder dat onze situatie daar nog druk boven op legt."

Registratiedatum : 12-04-15

Hij keek naar zijn hand toen Siënna de hare er op legde. "Klopt," zei hij, waarna hij de zijkant van zijn gezicht afveegde aan zijn t-shirt bij zijn schouder. "Ik wenste alleen dat ze zich niet verplicht zou voelen om altijd vrolijk te zijn. Ik bedoel.. Ik hou van haar gekkigheid, maar ik heb het gevoel dat ze het soms alleen doet voor mij. Terwijl ik er ook voor haar wil kunnen zijn als ze het nodig heeft." Het was eruit voor hij er erg in had, en hij realiseerde zich dat het ongetwijfeld pijnlijk was voor Siënna om te horen. Maar ze deelden zo veel, dat het ondanks dat natuurlijk voelde om ook dit soort dingen met haar te bespreken. "Maar dat is best hypocriet om te vragen. Ik ben daar zelf ook niet de beste in." Hij glimlachte weemoedig. "In problemen bespreken en hulp accepteren." Dit was al een hele eerste stap, maar hij merkte dat hij het lastig bleef vinden. Hij liet zijn hoofd naar voren hangen, en legde zijn voorhoofd op haar schouder. Het friemelen aan zijn haar voelde fijn, en hij voelde de spieren in zijn hoofd wat meer ontspannen. Hij sloeg zijn armen onder haar armen door om haar middel en trok haar weer dichter tegen zich aan. Ze konden afspreken wat ze wilden, maar telkens weer eindigden ze zo.

Registratiedatum : 24-05-15

De omhelzing werd weer inniger zijn armen omvatte haar smalle lijf en genietend sloot ze haar ogen. Haar hand gleed af naar zijn rug waar ze nu zachtjes overheen wreef, bijna moederlijk. De rust die hij haar gaf was onwaarschijnlijk. Het voelde aan als goud, niemand anders kon dat op haar uitoefenen. Op dat moment wist ze dat Max het dichtsbij 'waardevol' kwam van alle dingen of mensen die bij haar in de buurt lagen. "Je moet het er met haar over hebben, denk ik." Antwoordde ze terug, het feit negerend dat het stak. Ze stonden zo dicht bij elkaar dat onderwerpen als deze niet langer vermeden konden worden. "Ze legt een druk op zichzelf en jij kan die alleen wegnemen door haar er mee te confronteren." Ging ze verder, haar ogen nog altijd dichtgeknepen. Haar grip om hem heen versterkte, ze wilde hem zo dichtbij mogelijk hebben en niet meer loslaten. "Het is inderdaad een beetje hypocriet, maar dat komt met de tijd echt wel. Je moet elkaar ook leren vertrouwen, niet waar?" Ze kroelde weer door zijn nek en schuifelde van haar linker naar rechterbil om nog comfortabeler te zitten.

Registratiedatum : 12-04-15

"Ik weet het," antwoordde Max met nog altijd zijn hoofd op Siënna's schouder en zijn mond naar de grond gericht. Heel veel meer had hij er ook niet over te zeggen, want hij wist wat hem te doen stond.
"Het is niet dat ik niemand vertrouw dat ik daarom niet open ben," reageerde hij op haar volgende opmerking. Hij moest de woorden zoeken voordat hij door kon gaan, maar het was lastig om zijn gevoel in de juiste zinnen om te zetten. In plaats daarvan trok hij zijn hoofd terug en leunde naar achter. Omdat zijn armen nog altijd om haar middel lagen, trok hij haar mee naar achter. Hij probeerde er zeker van te zijn dat haar arm niks aanraakte, en zijn eigen hand liet hij überhaupt zo veel mogelijk uit zicht zodat daar geen aandacht aan besteed zou worden. Uiteindelijk lag hij met z'n rug op de grond. Hij wilde het niet hebben over de brand, over zijn probleem met zich uiten, of over problemen in het algemeen. Hij wilde gewoon even liggen met Siënna tegen zich aan en zich focussen op haar, haar krullen en haar geur, en al het andere dat hem de shit hier zou doen vergeten zoals dat in het verleden steeds gebeurd was. "Ik wil gewoon weer even met je zijn. Even niks anders." Hij had het niet anders dan in een lage adem en mompelend uit kunnen spreken, wetend hoe gevaarlijk die zin was, maar ook hoe kwetsbaar hij zich opstelde.

Registratiedatum : 24-05-15

Wederom verwarde de jongen haar met zijn woorden en handeling. Ze lagen daar zo, onbezorgd en rustig dat ze geen nood voelde om weg te trekken. Siënna kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan en sloot haar ogen. "Misschien niet, nee." Fluisterde ze niet wetend wat nog meer te zeggen. Het meisje had het idee dat de jongen wel redelijk open naar haar was geweest al die tijd. De laatste zin die hij sprak deed haar maag even omkeren, een beetje overdonderd bleef ze stil. Hij was de enige die haar op deze manier kon laten zwijgen. "Dat wil ik ook," ze drukte een klein kusje op de blote huid van zijn nek en verborg haar gezicht er weer in. Ze lag inmiddels op haar zij, zijn arm om haar heen. Haar linkerbeen was om die van hem heen gekruld. "Dit voelt goed he?" Het was een soort statement en een vraag ineen. Het voelde goed, heel goed. Heerlijk om de focus op Max te leggen in plaats van de situatie of haar gewonde arm.

Registratiedatum : 12-04-15

Siënna ging er in mee. Max beet op de binnenkant van zijn onderlip, omdat wist dat ze dit niet zouden moeten doen. Helena was nauwelijks een paar dagen geleden op de hoogte gebracht. Ondanks dat ze zei dat ze er mee om kon gaan, had Max het donkerbruine vermoeden dat ze het lastiger vond dan ze liet merken - tenminste, hijzelf zou het er een stuk moeilijker mee hebben als zulk nieuws hem zou worden gebracht. Hij zou het niet fijn vinden om haar zo met een andere jongen te zien - wat ook een van de redenen was dat Siënna en hij dit hadden willen stoppen - maar toch lag hij hier weer, zo, met Siënna.
"Heel goed," antwoordde hij. Haar gezicht lag in zijn nek en haar been om de zijne verstrengeld. Hij ging met zijn duim over haar jukbeen, steeds over dezelfde plaats, om de zwarte vegen er vanaf te krijgen. Toen de plaats een beetje rood kleurde, stopte hij. Hij draaide ook op zijn zij en ging wat lager liggen, zodat zijn kin niet meer op haar hoofd zou liggen, maar op dezelfde hoogte als de hare was. Zijn hand daalde af naar haar arm af, voorzichtig, en hij pakte haar hand. Zijn ogen volgden zijn eigen bewegingen. De hand legde hij op z'n eigen wang. Hij bestuurde haar vingers, zodat ze langs zijn kaaklijn bewogen, over zijn gesloten ogen en zijn lippen. Hij legde haar hand op zijn borst, drukte hem er tegenaan. "Wil je asjeblieft zo doen?" Hij liet haar hand los. Het was het beste hoe hij had kunnen vragen of ze wilde doen waar ze altijd het beste in was: hem rustig maken en hem strelen.

Registratiedatum : 24-05-15

Ze volgde zijn handelingen, voelde zijn huid met haar hand die over hem heen gleed. Siënna sloot haar ogen af en toe iets langer dan normaal, om ze vervolgens weer te openen. Toen Max haar hand los liet volgde ze zijn beweging al snel, en pakte deze op. Haar ranke vingers sloot ze lichtjes om zijn nek waarna ze haar duim zacht over zijn wang deed strelen. Nu sloot ze ook zelf haar ogen, gehypnotiseerd door haar eigen beweging. Het meisje kon zo in slaap vallen, maar dat wilde ze niet. Ze genoot te diep van wat er nu gebeurde. Misschien iets te diep. Want ergens in haar rinkelde dezelfde belletjes, maar dit was de eerste keer dat ze ze compleet negeerde. Misschien omdat dit de eerste keer was dat ze zich zelf ook compleet voelde. Het meisje kroop wat dichter tegen hem aan, tot hun neuzen raakte. Hierbij opende ze haar ogen niet. Haar hand gleed over zijn schouderblad naar beneden, naar zijn rug. Siënna pauzeerde, streelde even heen en weer om vervolgens haar weg naar beneden te volgen. Ze kwam aan bij de delicate glooiing van zijn mannelijke bil, maar schoof iets opzij om zijn heup aan te raken in plaats van zijn derrière. Sisi bleef even stil liggen en priemde met haar vingers onder de rand van zijn shirt. Bijna gewichtloos en vlinderzacht liet ze haar vingertoppen over zijn blote huid gaan. Om vervolgens zijn rug zachtjes te blijven kriebelen in een gevoel van milde overgave.

Registratiedatum : 12-04-15

Er ontstond kippenvel op de plaatsen waar Siënna's vingers zijn huid raakte. Hij hield zich muisstil en probeerde niet te bewegen. Siënna was al dichtbij genoeg met haar neus tegen de zijne, maar hij kon er niks aan doen dat zijn lippen begonnen te tintelen. Hij trok gekieteld zijn buik in toen ze bij zijn zij onder zijn shirt ging. Hij opende zijn ogen tot spleetjes om te zien of ze hem aankeek, om in haar blik te kunnen achterhalen of ze hem bedoeld uitdaagde door haar oude vertrouwde spel te spelen, maar haar ogen waren gesloten en ze lag er sereen bij. Het spel dat hij in het begin zo vermakelijk - maar ook heel gevaarlijk - had gevonden, leek ze de laatste tijd niet meer te spelen. Hij kon het niet goed omschrijven, maar er was wat aan haar veranderd, en het leek haar rustiger en weer net zo puur en lief te maken als tijdens hun eerste ontmoeting. Hij liet zijn duim over haar lippen gaan, om in diezelfde beweging haar haar achter haar oor te schuiven, en daarna zijn duim weer terug op haar mond te leggen. "Weet asjeblieft dat je op geen enkele manier minder voor me betekent dan Helena," fluisterde hij. Zijn lippen botsten tegen zijn vinger aan. Zijn gevoel lag alleen anders, maar hoe anders.. Het was hem na al die tijd nog steeds niet duidelijker geworden.

Registratiedatum : 24-05-15

De minuscule bewegingen van Max voelde als een stomp in haar maag, haar ademloos achterlatend. Was dit wat verliefd worden werkelijk inhield? Haar ogen kneep ze even kort samen om zich vervolgens te ontspannen. Toen de jongen zijn vinger tegen haar lippen legde vergat ze te ademen, Siënna knipperde geschrokken en gespannen. Zo keek ze recht in die van Max. Zijn kijkers straalde rust uit die meteen werd overgegoten op het meisje. De woorden die hij sprak galmde door haar gehoorgangen heen, niet wetende wat ze moest reageren bleef ze hem aankijken. Haar wangen kleurden zachtroze, evenals haar oren waarschijnlijk al hadden gedaan. Zijn lippen raakte dezelfde duim waar die van haar tegen aangeduwd, als dat gedeelte van zijn hand was verdwenen dan.. Siënna's borstkas ging wat heviger op en neer door de intensiteit die genadeloos tussen hen heen zwierf. Als elektriciteitsdeeltjes die zochten naar ontlading. Sisi wist dondersgoed wat die ontlading voor hen zou betekenen, zowel voor haar als Max alhoewel de laatste zich verschrikkelijk zou voelen na afloop. Al een simpele kus oefende een gigantische druk op hen uit. "Ik heb niet iemand om het mee te vergelijken," fluisterde ze zachtjes met een korte pauze voor ze verder ging.
"Maar het voelt alsof je mij in mijn geheel in je greep hebt." Ze sloot haar ogen kort. "En ik denk dat, dat gevoel niet meer weg gaat."

Registratiedatum : 12-04-15

Max merkte hoe Siënna werd beïnvloed door zijn handelen. Hij voelde haar adem tegen zijn gezicht, en op deze afstand zelfs het tempo van het kloppen van haar hart. Hij trok zijn hoofd wat terug. Hij bracht zijn arm verder in het gat tussen Siënna's hoofd en schouder, en trok haar tegen zijn borst aan. Zijn vingers plukten aan de rand van haar shirt. Hij gniffelde zacht bij haar opmerking. Niet omdat het grappig was, maar omdat hij wist dat Siënna veel meer macht had dan ze zich realiseerde. Hij veegde kort plukken van zijn langer wordende haar van zijn voorhoofd, en legde zijn hand terug bij de plooien van haar shirt. "Ik weet zeker dat je je eraan kan onttrekken," zei hij zacht en laag. "Je bent sterk genoeg, en eigenwijs genoeg." Zijn vinger gleed onder het randje van haar shirt, en raakte de huid bij haar buik zacht aan. Hij was het spel beginnen te spelen waar Siënna tijdens haar eerste weken zo goed in was geweest. Het uitdagen, het teasen. "Je moet me alleen wel weg willen duwen." Een speelse glimlach was op zijn lippen verschenen.

Registratiedatum : 24-05-15

Het meisje werd tegen hem aangeschoven toen het moment net te intens werd. Zijn hoofd was weer op een stukje afstand. Max besefte waarshijnlijk niet hoe verwarrend dit was. Om eerlijk te zijn besefte Sisi zich dat ook nog niet zo goed. Haar buik trok samen toen hij haar daar aanraakte en ze zou liegen als ze zei dat ze er niet lichtelijk opgewonden van raakte. Niet omdat hij haar ergens aanraakte waar dat normaal zou gebeuren, maar puur door de plagende ondertoon die een combinatie bond met zachte en voorzichtige aanrakingen. "Eigenwijs ja," haar stem klonk een beetje hees terwijl ze zich wat dichter tegen hem aan duwde. Ze legde haar hand op die van hem en streek er zacht met haar duim over. Ze pakte hem wat steviger beet en hief hem iets omhoog, even met de intentie om hem weg te halen. Maar in plaats daarvan legde Sisi hem weer neer en duwde Max zijn hand nog iets verder onder haar shirt. "Maar je hebt gelijk," ze fluisterde nu en keek iets omhoog zodat ze zijn ogen kon ontmoeten. "Wie zegt dat ik je wil wegduwen?" Ze grijnsde nu ook en tikte plagend met een vinger op zijn neus. Voor het eerst was Sisi afwachtend in plaats van assertief.

Registratiedatum : 12-04-15

Ze ging er op in. Max wist dat ze er op in zou gaan, en hij begon te merken hoe leuk dit spel was. En hadden ze niet altijd de grenzen opgezocht? Nu erkenden ze het alleen - of, hij erkende het zelf eindelijk; Siënna was in die erkenning altijd scheutig geweest. Zij hand werd hoger neergelegd. Met zijn vinger draaide hij cirkeltjes rond haar navel. Hij wist wat hij deed en wat het zou doen; hij had het immers vaak genoeg bij Helena gedaan, al was het toch een onbekend avontuur omdat Siënna zo anders op alles reageerde dan Helena. Hij haalde zijn schouder lichtjes op en trok zijn lippen kort samen waardoor een mondhoek omhoog krulde. Nee, ze zou hem niet wegduwen. Misschien als het écht te ver zou gaan dat haar geweten weer op zou spelen en haar zou doen stoppen. Maar ze wisten allebei dat Siënna's grenzen verder lagen dan die van Max, maar hoe trouw en conservatief hij ook was, een mens kon maar zo veel weerstaan. "Dus misschien heb ik je niet in mijn greep." Hij draaide dezelfde cirkeltjes door. "Maar doe ik gewoon steeds wat je wil?" Het puntje van zijn tong lag tussen zijn tanden en hij beet er lachend op.

Registratiedatum : 24-05-15

Dat speelse maakte hem oh zo ontzettend sexy. De manier waarop hij het puntje van zijn tong tussen zijn tanden nam met een zelfingenomen grijns die boekdelen sprak. Max genoot hiervan, wat hij met haar deed. Sisi rilde af en toe onder de aanraking van de jongen, ze begon zich een beetje opgelaten te voelen omder zijn streling. Inmiddels was de gedachte van haar beste vriendin geblokkeerd, hoewel ze er ontzettend veel spijt van zou krijgen als ze terug zou kijken op deze middag. "Misschien doe je inderdaad wat ik wil," mompelde ze terug terwel ze haar onderlichaam wat dichter tegen zijn hand aanbewoog. "Misschien ben ik degene die jou in z'n greep heeft." De rondjes om haar navel maakte haar lichtelijk gek, waardoor ze af en toe ongezien naar adem probeerde te happen. Siënna bracht haar gezicht iets dichter naar Max tot ze weer neus aan neus lagen. Haar lippen waren iets geopend en zo dicht bij die van hem, toch kuste ze hem niet. Het gevoel was zo intens dat er een kriebelend gevoel van haar maag naar haar onderbuik gleed en zich vertakte in de rest van haar lichaam. "God ik wil je," fluisterde ze bijna onhoorbaar voor ze weer iets afstand van de jongen nam. Haar ogen staarde strak en lustig in die van hem, maar meer dan slechts licht contact zou niet uit Sienna komen. Max was de persoon die de leiding had vandaag.

Registratiedatum : 12-04-15

Max' grijns verdween niet van z'n gezicht, ook niet toen Siënna weer dichter naar hem toe bewoog. Een grinnikend geluid verliet zijn mond bij haar opmerking over zij die hem in zijn greep had. "Dat zullen we zien." Hij trok zijn hand onder haar shirt vandaan en legde zijn duim en wijsvinger op haar kaak. Hij bewoog er met minuscule bewegingen, en streelde haar van elkaar gehaalde lippen. Haar onderlip duwde hij wat omlaag. Zijn ogen volgde hoe haar lip plooide en langzaam droog werd. Hij wilde haar zoenen. Hij kon het niet ontkennen. En haar woorden lieten een rilling over zijn rug lopen, wist wat het verder met zijn lichaam deed. Schaamde hij zich daarvoor? Nauwelijks. Voor een moment duwde hij zijn lichaam verder naar voren, legde zijn hand op haar onderrug en duwde met zijn kruis tegen de hare. Een diep, laag gekreun klonk in zijn borstkas, maar verliet nooit zijn mond. Hij werd zich erg bewust van wat hij aan het doen was, en op het moment dat hij Siënna bijna bijtend wilde zoenen, verslapte de druk op haar onderrug, trok hij zijn arm terug en leunde zijn hoofd weer wat verder naar achter. Hij beet op zijn lip, maar niet seksueel deze keer. Eerder als twijfeling, en de serieuze blik in zijn ogen en ernstige frons tussen zijn wenkbrauwen waren verschenen. Het was heel abrupt begonnen; zijn spelende en uitdagende bui, en nog nooit eerder had hij zich zo gedragen. Het voelde goed. Het voelde verdomd goed. En hij wist wat hem te doen stond. Het werd hem in een ogenblik allemaal heel duidelijk. Hij kon niet zijn idealen aanhouden met dit gedrag. Als hij hiermee door wilde gaan - en dat wilde hij, geen twijfel over mogelijk - en op datzelfde moment niet de persoon wilde worden die hij het meest verafschuwde, dan moest hij eerlijk zijn tegen Helena.
Hij kwam overeind en bleef nog even kort met zijn benen in kleermakershouding zitten. Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd naar Siënna, legde zijn warme hand op haar bovenbeen en kneep er kort in. Hij glimlachte weemoedig en stak zijn hand uit om haar naast hem te helpen. Voor een moment zei hij niks, afwachtend hoe ze op dit abrupte einde zou reageren. Ze zou het begrijpen, dat wist hij zeker. Maar wist ze ook wat hij van plan was te doen?

PROFIEL RPG SHEET

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Right here