Nightmares will always find you, even without memories

Slapen had hij nooit geweldig gevonden, hij was een nachtuil, maar na deze slopende dagen kon hij niet anders dan elke avond moe in zijn hangmat te liggen, om in de vroege ochtend weer gewekt te worden. Maar terwijl hij naar de sterrennacht staarde kon hij de slaap niet vatten. De jongen onderdrukte een gaap en ging verliggen. Zijn hoofd rustte op zijn hoofd en zijn benen had hij gekruist. Zou dit een andere sterrennacht zijn dan waar hij origineel naar zou hebben gekeken voor dit alles was gebeurd? Ergens verderop ging iemand verschrikt rechtop zitten. Oliver draaide zijn hoofd naar het silhouet, een meisje aan het lange haar te zien. Ze leek niet op haar gemak, maar wie was dat wel hier? Ze kroop echter uit de hangmat en verdween de nacht in. Misschien een nachtmerrie? Olivers nieuwsgierigheid was gewekt en hij sprong zijn eigen hangmat uit en greep zijn jas van de grond. Hij trok het ding aan en sloop achter het meisje aan, zijn handen diep in zijn zakken gestoken. Ze was ergens bij een boom gaan zitten, misschien wilde ze gewoon rust. Maar dat had ze toch bij de hangmatten? Hij liep wat dichterbij en op een afstand van drie meter bleef hij staan. 'Hey.' Kwam er zachtjes uit. 'Alles okay?' Het leek er niet op. Volgens hem was ze aan het huilen. Hij was niet goed in dit soort situaties. Wat moest hij doen? Zijn jas aanbieden? Hoe zou dat helpen met het ophouden van huilen? Waarom gebeurden dit soort dingen altijd met hem? Nee, dit was pas de eerste keer, hij moest ophouden met van een mug een olifant te maken.

Ze schrok van hem. Geweldig. Daarbij klonk haar stem ook niet al te vast en zag hij nog steeds tranen, die ze zo snel mogelijk probeerde weg te vegen, uit haar ogen rollen. Het ging dus niet goed. Maar ze zei het tegendeel. "Het gaat wel. Kon gewoon niet slapen." Hij had ook niet de waarheid verwacht. Hier in The Glade werd gewoon gedacht dat de meesten bikkelhard waren, maar van binnen waren het allemaal mensen die te bang waren hun zwaktes te laten zien. Zo ging zijn theorie tenminste. Hij was hetzelfde. Van binnen zat hij vol met twijfel en frustratie, om het nog maar niet over de vragen te hebben, maar van buiten probeerde hij te laten zien dat The Glade wel interessant was, maar niet interessant genoeg om alles te ontdekken, hoe graag hij het ook wilde. Haar onvaste stem had makkelijk verraden dat het niet goed ging. Zonder iets te zeggen ging hij een halve meter van haar af zitten. 'Zo te horen gaat het niet.' Merkte hij op een vriendelijke manier op. Hij kende haar niet maar ze had nu iemand nodig. En die iemand kon nu niet haar nog rotter laten gaan voelen. Oliver stak zijn hand uit. 'Ik ben Oliver, ben hier sinds een dag of twee.' Hij hoopte dat ze zijn hand zou aanpakken anders was dit heel ongemakkelijk. 'Ik heb niet echt nachtmerries,' Vervolgde hij na een kleine stilte terwijl hij naar de sterrenlucht staarde. 'Misschien komen ze nog, mijn herinneringen zijn niet terug dus ja. Weinig om nachtmerries over te hebben.' Hij grijnsde. Het was als grap bedoeld maar hij wist dat het een slechte grap was. Hij hoopte alleen dat hij haar kon opvrolijken.

De jongen onderdrukte een gaap. In tegenstelling tot het meisje had hij wel slaap gekregen maar hij kon haar moeilijk hier achterlaten. Het meisje nam zijn hand aan en hij haalde opgelucht adem, hij had gelukkig niet te maken met een of andere bitch die niet wilde toegeven dat ze even in de put zat. Hij schonk haar een vriendelijke glimlach. "Ik ben Alexandra maar zowat iedereen noemt me Alexx of Lex en ik zit hier al ongeveer een week." Stelde ze zich voor let een stem die nog steeds een bibber bevatte. Oliver knikte en keek weer voor zich uit. Ze was al een week hier, het klonk als weinig maar voor hem klonk het als veel. Een week opgesloten zitten in een onbekende omgeving met niets waar je je aan vast kon klampen. Hij ging vluchtig met zijn handen door zijn haren, een tik was hij achtergekomen als hij wat nerveuzer was, maar voor wat? Voor het meisje, Alex? Ze was niet echt zijn type. Misschien was het meer omdat hij bang was dat hij iets fouts zou doen waardoor ze weer verdrietig werd. "Niemand krijgt zijn of haar herinneringen terug dus ja...'' Was haar wat voorzichtige antwoord op zijn verhaal. Teleurgesteld keek Oliver weg. Hij had het antwoord al half verwacht maar nog steeds raakte het hard. Niet meer herinneren wie zijn familie was, waar hij vroeger was en het allerbelangrijkste, waarom hij hier was gekomen. Alexandra vervolgde: "Al denk ik wel dat mijn nachtmerrie te maken had met vroeger, ik heb de littekens om het te bevestigen." Het was meer een fluistering maar Oliver had het goed gehoord. Hij keek haar fronsend aan. 'Is dat niet raar? Wetende dat het een herinnering is maar het niet kunnen herinneren?' Hij keek haar vragend aan. 'En je moet me niet dingen vertellen die je niet wil vertellen, okay?' Vervolgde hij er vrij snel achteraan. Hij wilde niet opdringerig klinken en het laten lijken dat hij van alles van haar wilde weten. Oliver onderdrukte weer een gaap en keek weg. Zijn ogen jeukten en de hangmat leek nog niet eens zover. Maar hij kon niet weg voordat het meisje naast hem weer goed gekalmeerd was.

Ze wilde niets herinneren van vroeger. Hij fronste. Waarom? Hij wilde het juist wél, hij wilde dolgraag weten wat er gebeurd was voordat hij in dit gebied terecht was gekomen. Er kwam een bedankje voor hem, zei het wat met een gebroken stem maar Oliver vond het niet erg. Hij knikte vriendelijk en begon aan wat gras te plukken. "En...Wat vind je van the glade tot nu toe?" Oliver haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet. Raar? Ik begrijp het gewoon niet. Wat is dit voor plek en waarom zijn we hier? Ik heb gewoon teveel vragen.' Het klonk een beetje gefrustreerd. Hij wilde zo graag antwoorden, maar deze kreeg hij gewoon niet. Oliver gaapte. 'Sorry,' verontschuldigde hij, 'Ik ben een beetje moe.' Hij rekte zich uit en ging op zijn rug liggen om naar de sterren te staren. 'En jij? Wat vind jij van the glade?' Vroeg hij om haar mening te pijlen terwijl hij nog een gaap onderdrukte.