Headlights

Doelloos zwierf het meisje door de velden, waarbij ze haar vingers over het raffelige koren liet glijden. Het leven had haar in zijn sleur meegetrokken; Opstaan, helpen bij Homestead, het labyrint in met Erik, weer eten en helpen als het ging, en zo ging het maar door. Iedereen was moe, iedereen was het beu en zelfs het vrolijke, onbezorgde meisje had het zwaar.

Knabbelend aan een stukje stokbrood liep ze verder, niet goed wetend waar ze naar toe wou. Haar gedachten gingen alle kanten op en het voelde alsof ze uiteen getrokken werd. Natuurlijk zou ze dat nooit laten zien aan Laarders die haar kwamen vragen of ze al een uitweg hadden gevonden of gewoon een babbeltje kwamen maken, zelfs niet aan Sisi en geen haar op haar hoofd dacht eraan om het nog zwaarder te maken voor Max en hem in te lichten. Dus droeg ze de last maar helemaal alleen, niet dat ze depressief was of zo, natuurlijk niet! Maar ze had het gewoon ontzettend zwaar, vooral het verlies van al haar 'persoonlijke' spullen -hoe persoonlijk zo'n dingen ook konden worden- had haar nog dieper geraakt.

Zoals altijd als ze in de velden rondliep, pakte ze af en toe wat gerijpt fruit. Zo had ze nu ook een handvol besjes en druiven vast, waardoor haar hand langzaam paars kleurde. Gedachteloos nam ze er telkens enkele in haar mond, beet ze het vlies kapot en genoot ze van het sap dat vrij kwam. Haar gedachten fladderde terug naar het moment dat alles in de fik vloog, dat Sisi binnen was. Dat was één van haar angstige momenten geweest, de angst om haar beste vriendin kwijt te raken. Die verschrikkelijke brandwonde op haar arm maakte die angst niet minder.

Haar gedachten bleven afdwalen, tot op een bepaalde moment ze enkele sterke armen om haar heen voelde en ze zijn lippen tegen haar hoofd voelde drukken. "Hee." Beantwoorde ze zijn groet, waarbij ze haar sombere stemming zoveel mogelijk van zich af liet vallen. Voorzichtig glimlachend draaide ze zich om, terwijl ze haar best deed om zijn gewonde hand niet al te veel te pijnigen. "Hoe gaat het ermee?" Vroeg ze zachtjes, waarbij ze hem in een zachte omhelzing trok. Helena mocht dan een behoorlijk lang persoon zijn, het irriteerde haar mateloos dat ze niet boven Max uit kwam, misschien omdat ze het gewoon was om boven iedereen uit te toren, of misschien was ze op dat gebied gewoon een kleuter. Al zou het haar niet verbazen als dat voor nog wel wat meer gebieden gold.
Ze vlocht haar hand in zijn niet-gewonde en hield hem op ooghoogte, alsof ze het onderzocht.

Voorzichtig luisterde ze naar zijn woorden, waarbij ze opkeek toen hij zijn hand lostrok en over haar jukbeen wreef. Het as op haar gezicht had ze er nog niet af kunnen wassen en als excuus gebruikte ze dat ze er geen tijd voor had gehad, maar eigenlijk was ze nu gewoon bang om alleen in een gebouw te zijn. Wie weet wat die 'makers' allemaal wel niet doen als ze gewoon gebouwen in de fik steken waar Laarders in zijn. (Helena weet niet dat de brand is gebeurd door olie & shizzle :'D) Instinctief likte ze aan haar duim om vervolgens wat as van zijn wangen af te vegen, wat vervolgens veranderde in een soort grijs-zwarte smurrie die ze maar aan haar kleren afveegde. Zij had nog het geluk dat de kleren die ze gebruikte om naar het labyrint te gaan niet verbrand waren en dat ze een lui persoon was die gewoon stukken van haar normale kleren daar ook in de kast legde. Toen hij begon over het heropbouwen sputterde ze zachtjes tegen. "Misschien heb je eerst een douche nodig." Zijzelf kon er ook wel eentje gebruiken trouwens, "En heb je die hand al laten nakijken." Vroeg ze op een zachte, bezorgde toon. Max kennende niet en eigenlijk had ze er niet graag over willen beginnen maar dit was zijn gezondheid, dat ging voor. Ze zou niet willen dat ze zijn hand ook zouden moeten afzetten zoals bij Oliver. Wie weet veranderde hij dan ook wel in zo'n zeurkous die niks deed dan klagen en mopperen.

De blik in zijn ogen deed haar gevaarlijk grijnzen, waarna ze toch maar stopte. "Dat wil nog niet zeggen dat we niet kunnen douche?" Ze lachte geheel onschuldig en liet haar blik naar de emmers achter haar glijden, dan waren hun kleren ook mee gewassen want no way dat ze zich nu zou uitkleden. Dat hij haar vraag negeerde liet haar kort fronsen, waarom wou hij het niet over zijn hand hebben? Waarschijnlijk omdat hij sowieso al slecht was in het praten over bepaalde dingen, dus liet ze het maar beter even rusten. Rust hielp toch altijd bij wondes? Al was ze niet zo zeker of die methode hier ook zou werken. "Gun jezelf op zen minst eerst wat rust." Suste ze hem zachtjes, "Daarna zal ik je helpen en Sisi waarschijnlijk ook wel." Sisi zou alles doen voor Max, al klonk die gedachten zo bitter dat ze hem wegdrong. "Ben je de laatste tijd trouwens nog bij Sisi geweest?" Vroeg ze zachtjes, onzekerder dit keer. Want hoewel ze het altijd maar probeerde te verbergen, konden haar ogen het dit keer niet geheim houden. Wat hij had met Sisi deed haar pijn. Het voelde alsof hij haar bedroog, met haar beste vriendin en het voelde zeker zo fout dat zij het zogezegd toe liet, omdat ze zeiden dat ze afstand zouden nemen. Maar Helena wist wel beter.

Hoewel hij een schijnbeweging had gemaakt, was ze toch al grinnikend weggedoken. Maar toen het water niet kwam ging ze weer rechtop staan en knikte ze bij zijn woorden. Al wist ze niet echt wat hij met 'bepaalde dingen' bedoelde, maar ze had zo haar vermoedens wel.
Dat Max ook niet helemaal wist waar Sisi uithing maakte haar een beetje bang. Ergens had ze zo'n vermoeden dat ze niet bij een med-jacker ging zijn, Sisi kennende, maar ze hoopte het wel. "Ik hoop het." Zei ze lichtjes knarstandend, want de brandwonde van haar beste vriendin was echt serieus geweest. Max had duidelijk ook al haar signalen opgevangen, want voor ze het wist werd ze in een warme knuffel getrokken. Zin om erover te praten had ze nu niet, maar ze moest het gewoon weten, voor de zekerheid. Ze hadden dan wel gezegd dat ze afstand gingen nemen, maar Helena was de godganse dag in het labyrint, ze konden doen wat ze wouden als ze weg was. Maar daar wou ze nu even niet aandenken, dus schoof ze het van zich af en concentreerde ze zich op zijn stem. Waarna ze een instemmend geluidje maakte en zich met een lichte grijns losmaakte uit zijn omhelzing. Hij mocht de emmer dan wel niet gepakt hebben, maar dat betekende niet dat zij dat niet ging doen. Zo snel als ze kon schoot ze naar de emmer en gooide ze de inhoud over Max, waarna ze lachend klaar ging staan om weg te spurten.