A Short story

Eigenlijk liep de jongeman maar wat rond te zwerven zonder door te hebben waar hij heen aan het gaan was. Hij was zo onderhand klaar met al zijn taken en klusjes en was verdwenen voor zijn keukenfeeks hem een of ander onzinklusje kon geven. Misschien zou ze leren dat hij alleen maar meer tegen haar in ging werken met elk woord dat ze sprak, terwijl hij zijn werk normaal deed als ze niet keek. Ergens voelde hij zich net een vervelend en schijnheilig klein kind, maar hij genoot er volledig van. Hij mocht Hayden niet en dat mocht ze gerust merken. Al was zijn manier van duidelijk maken subtiel en simpelweg alleen maar irritant.
Hij haalde een hand door zijn zwarte haar en liet zijn blauwe ogen glijden over zijn omgeving. Hoe noemde ze het hier ook alweer? De gardens, dat was het. Vage naam voor een plek waar je alleen maar dingen verbouwde. Een garden in zijn ogen stond vol met bloemetjes en dergelijke. Soms vroeg hij zich af of de mensen die de namen verzonnen wel iets van verstand hadden of dat ze dat al ergens halverwege verloren waren.  
In de verte bleven zijn ogen hangen op een vrouwelijk gestalte wat hij nog niet echt kende. Niet dat hij eigenlijk veel mensen kende maar hij was bezig die lijst te vergroten, althans als hij niet gestoord werd door van alles of door de roodharige feeks die klusjes voor hem had verzonnen.
Langzaam begon hij naar haar toe te lopen voor hij een wenkbrauw optrok zodra ze verdween tussen de gewassen. Oke, dat was ook een truc. Niet dat het voor hem uitmaakte, hij had haar toch al gezien en omdat er nauwelijks mensen in de buurt waren kon hij het wel wagen om een gesprek met iemand te beginnen. En waarom niet meteen haar? Hij begon langzaam de plek te naderen waar hij haar had zien zakken en keek even vreemd naar het tafereel dat hij zag zodra ze in zijn zicht kwam. Wat was zij nu weer aan het uitspoken? ''Wat? Ik bijt niet hoor.'' Hij kon het toch niet laten om er een lichtelijke grap van te maken, iets wat hij te vaak deed op het moment. ''Bovendien, goeie pose heb je daar.'' Hij grijnsde even breed maar bleef staan waar hij stond.

''Wat? Ik bijt niet hoor.'', klonk en haar ogen gingen naar een jongen met donker haar waarvan ze de naam niet wist. Mae bleef zitten, maar ontspande wel helemaal. Ze zat nog altijd in die kleermakerszit en keek vanaf de grond ook naar hem. "Moet ik je zo op je woord geloven?" Ze kende nog niet veel mensen van hier en ze was dan ook vanaf het begin gelijk aan het werk gegaan. Zonder echt even rond te kijken. Een grijns kwam op haar gezicht toen hem opviel hoe ze hier zo zat. "Ja charmant toch", zei ze met wat sarcasme in haar stem en een glimlach op haar gezicht. Nu kon ze besluiten om te blijven zitten of ze kon opstaan. Ze koos voor de tweede optie en ging staan. Nu kon je zien hoe groot ze eigenlijk was. Niet groot dus. Heel klein was ze niet, maar wel wat onder het gemiddelde. Op een rustige manier stak ze haar hand naar voren. "Mae", zei ze toen. Daarna liet ze haar hand weer langs haar lijf hangen. Mensen moesten haar naam maar even leren, want dat 'greenie' gedoe vond ze maar niks.