Sing until your lungs give out

Alweer leek hij weg te zijn gezonken. Niet dat ze het hem kwalijk kon nemen, met al die drank achter de kiezen en de naderende duisternis. Daarbij was haar aanwezigheid waarschijnlijk iets wat hem niet bepaald deerde of boeide, nu de hitte van de felle opmerkingen gezakt was. Toch deed het haar een lichte zucht slaken toen hij zo opschrok. Een plan bedenken ging niet werken zo, maar dat was de conclusie van de hele avond al geweest. Misschien dat ze had gedacht dat hij zou moeten toegeven als ze het door zou duwen, dat hij toch zou zwichten. Maar nee, hij bleef voor zich uit zitten staren, gapend, alsof het allemaal ontzettend oninteressant was. Ze had hem eerder moeten stoppen, met zijn oneindige drinken. Het was niet vaak dat Evangeline iets bedacht wat ze eerder had moeten bedenken. Nog preciezer, het was maar twee keer gebeurd. Op dit moment. En de tijd van tot ze gestoken was tot nu. Het was dom geweest, en naïef, hoewel dat in Eve's ogen hetzelfde was. Hoewel het pijn deed, was er niets wat ze er nu nog aan kon veranderen. Het enige wat ze kon doen, was hopen dat het beter werd. Dat haar geheugen zich zou organiseren en dat er iets terug zou komen dat hen hieruit zou halen. Blijkbaar had Oliver wel meegekregen. 'Ik kan nauwelijks iets recht gooien, laat staan hard.' Daar was hij weer, zijn neerwaartse spiraal van gedachten. Al was ze niet zeker of deze ooit weg was geweest. Ze lachte. Het was een hard, en schel geluid. Kort. 'Ik geloof in je,' drong ze sarcastisch aan.

Ergens was hij jaloers op haar. Zelfs na de steek met al zijn hallucinaties en nachtmerries bleef ze zo goed als ze kon overeind staan. Ze liet zo min mogelijk merken. En wat had hij gedaan? Hij was afstandelijk geworden, hatelijk en had er voor gezorgd dat de mensen die nog een beetje om hem hadden gegeven, hem hadden laten vallen. En vervolgens was zijn oplossing niet om het uit te praten of op een andere manier zijn leven te verbeteren, nee Oliver ging gewoon aan de drank. Want drank zou ook al je problemen oplossen. Tijdelijk. Elke keer als hij de volgende dag wakker werd met een kater en een verbaasd gevoel dat zijn lever het nog steeds niet had begeven, vervloekte hij zichzelf dat het weer zover was gekomen. Zijn lichaam begon gewend te raken aan de alcohol, het zorgde er niet voor dat hij slomer dronken werd, maar het betekende wel dat zijn brein hem langzaam signalen aan het geven was dat hij drank nodig had om te overleven. Terwijl dat absoluut niet het geval was. Verslaving, was het woord waar hij koortsachtig naar had gezocht. Hij was gewoon verslaafd aan drank. Nog steeds drong Evangeline de fles aan en zo heel veel zin in nog meer geruzie had de blonde jongen niet. Het had net al deels opgelucht om alles eruit te schreeuwen en als flessen kapot smijten echt zo fijn was als Eva zei, dan was het misschien een probeersel waard. En Oliver kon ook wel weten dat hij voor schut zou staan. Hij pakte de fles aan en staarde er even naar, alsof hij een ingeving had voor de verbetering van zijn leven. Maar algauw hief hij het ding op, probeerde zijn blik op de boom te richten waar Evangeline net ook haar fles kapot had gesmeten, en gooide. Het ding viel net drie meter verderop met een zachte plof in het gras, niet eens bij de boom in de buurt. Oliver grijnsde wat schaapachtig en voelde de rode kleur op zijn gezicht. 'Ik zei het.' Hij staarde naar beneden, te beschaamd om toe te geven dat hij absoluut geen idee had waarom ze hier in godsnaam waren en flessen tegen bomen probeerde kapot te slaan.

Dat deze hoeveelheid drank haar iets gezelliger maakte dan normaal, was wel duidelijk. Zonder beduidende reden was ze flessen tegen bomen aan het smijten. Dat deze hoeveelheid drank hém motorisch onhandiger maakte dan normaal, was ook wel duidelijk. Zijn fles belandde met een zielig boogje en een plofje op de grond. Zijn gegeneerde grijns gaf maar weer eens aan hoe versuft hij was. 'Ik zei het,' was het enige dat hij toe te voegen had. Evangeline haalde haar schouders op. Haar hoofd begon wat licht aan te voelen. Waren er twee of vier doden gevallen in de Glade? Fronsend keek ze naar de graven, om er vervolgens eigenlijk niets om te geven. Wat maakte het ook uit, die paar levens minder. De Glade was toch al zo vol... Ze schrok zo van haar eigen gedachten dat ze er kort om moest lachen. Een volgende lege fles vond haar handpalm, en met een wrange glimlach sloeg ze hem kapot. Niet met een boogje deze keer, maar tegen de boomstam waarop zij zaten. Zo kon het ook, illustreerde ze hem. Hoeveel flessen waren opgegaan? Hij moest natuurlijk ook nog een kansje krijgen. Ze glimlachte. Anders dronk ze er gewoon nog een paar leeg, dat moest geen probleem zijn. Voor ze het doorhad neuriede ze, bijna onhoorbaar, een kinderliedje dat plots haar gedachten binnenkwam. Ah, die verdomde Griever had haar iets leuks laten herinneren. Dat was ook aardig. Ze wist niet waarom het ineens zo snel ging, het effect van het alcohol in haar bloed, maar ze was er niet zo mee bezig. Ze had niet eens gedacht aan het feit dat ze die middag nog medicijnen had geslikt. 'Hé Oliver,' begon ze gniffelend 'ik heb me toch eens een plan. Wat als we nou is de waarheid vertellen. Allebei dan hè?' Ze lachte niet meer, want het was oprecht een goed plan. Tevreden knikte ze terwijl ze met de gebroken flessenhals voor zijn gezicht zwaaide. Zij kon het tenminste wel.

Alcohol was eigenlijk altijd de oplossing voor hem geweest. In het begin was het er geweest om de verdomde pijn van de stomp van zijn hand te verlichten, om er voor te zorgen dat hij tenminste nog kon slapen zonder die verschrikkelijke nachtmerries en hallucinaties. Nu was het om die nachtmerries en alle andere slechte dingen die hij had gedaan te vergeten. En hoewel sommige dingen moeilijk te herinneren waren, bleven de gedachtes die hij het meest wilde vergeten steevast terug komen. Hoeveel hij ook dronk, het kwam terug. Dus was zijn oplossing om meer te drinken. Wat de situatie alleen maar verergerde. En nu was hij gewoonweg verslaafd aan de drank die hem niets dan negativiteit had gebracht. De melodie die Evangeline aan het neuriën was, liet hem stoppen met het nadenken over de drank en zich te richten waar hij het eerder had gehoord. Want ook hij herkende het, alleen kon hij het niet plaatsen. Misschien kwam het door de drank die hem duidelijk in zijn macht had, of de vaagheid van een herinnering die diep was weggestopt. Het irriteerde hem dat hij niet wist wat het was. Oliver keek Eva aan toen ze zijn naam riep en moest zich met moeite op haar gezicht concentreren toen ze de flessenhals in zijn richting zwaaide. 'Wat wilde je zeggen dan?' Vroeg hij zich oprecht af terwijl hij de flessenhals uit zijn zicht tikte. Fijn voor haar dat ze nog een fles kapot had geslagen, maar Oliver kon daar niets mee. Het was haar manier van opluchten, niet de zijne. Maar de vraag van Evangeline had hem een klein beetje in een komische bui gebracht. ''Hoi ik ben Evangeline en ik herinner me dat we allemaal labratten waren en hier zitten voor een soort test en we gaan allemaal dood.' Sprak Oliver terwijl hij Evangeline's stem probeerde na te bootsen. Die drank maakte hem zowat bipolair. Van het ene op het andere moment ging hij van depressief naar blij, om uiteindelijk weer terug te vallen. Oliver richtte zich weer op Evangeline, wachtend op haar reactie.

Eindelijk, hij keek naar haar. Misschien hadden zijn met alcohol doordrenkte hersenen het dan toch opgebracht iets intelligents te kunnen produceren, hoewel zijn blik daar niet bepaald naar stond. Nog voordat hij zijn mond opende wist ze dat hij een of andere sarcastische opmerking uit zou brengen om haar meesterplan af te kraken, maar ja, hij was nu eenmaal te dom om zelf iets te verzinnen. Gefrustreerd rolde ze met haar ogen bij Olivers betoog over hoe hij zich voorstelde dat de uitvoer van haar idee eruit zou zien. Ze had de flessenhals aan haar lippen gezet, maar zich vervolgens gerealiseerd dat er niets meer in zat en hem over haar schouder gegooid, omdat ze te gedesinteresseerd was om het op te brengen te luisteren. 'Ja, eigenlijk wel, ja,' verdedigde Eve zichzelf. Dat was precies wat ze wilde gaan doen. Er waren echter een paar verbeterpuntjes. Daarnaast was zijn imitatie waardeloos. Ze keerde zich tot hem en keek hem aan om haar wijsvinger te heffen. 'Alleen ten eerste, lijkt het me wat overbodig om mezelf voor te stellen. En ten tweede, ik praat niet...' Midden in haar zin stopte ze met praten. Er was iets, waardoor ze totaal werd afgeleid. Haar blik gleed van Olivers norse gezicht, naar boven zijn hoofd. Wanneer er geen rode gloed over de vage verschijning had heen gehangen, had ze het waarschijnlijk niet eens opgemerkt. De rode kleur zorgde ervoor dat de rest van het ding verlicht werd. Fronsend kneep ze haar ogen samen om zich te focussen op wat het in vredesnaam was. Het leek wat op een vliegend insect. Het probleem was alleen dat voor zover ze wist, ze geen insecten kenden die rood licht uitstraalden. Het beest bezat een cilindrisch lichaam, en poten. God, wat veel poten. Toen zag ze het pas. WCKD. 'Wat de...' Het leek haast in bloed geschreven. Ze kon het niet helpen, het deed haar maar aan één ding denken. Griever. Terwijl het beest om hen heen draaide, zodat het hen beiden in het vizier had, kroop Eve angstig naar achter, tot de boomstam plots eindigde en ze met een klein gilletje achterover in het gras viel. Hoe onhandig ze zich ook voelde, ze bleef haar blik op het mechanische beest richten.

De grijns bleef zijn norse gezicht sieren toen Evangeline aan haar preek begon. Hij verschoof zijn benen even zodat hij in kleermakerszit terecht kwam en trok geamuseerd een wenkbrauw op toen ze met haar wijsvinger naar hem wees. Alsof hij een klein kind was dat teveel snoep uit de snoeppot had gepakt. Al moest je snoep nu omruilen voor drank. Hij wilde zijn mond open doen om haar te onderbreken, maar blijkbaar had Evangeline hetzelfde idee al en hield ze haar mond abrupt dicht om ergens boven hem te staren. Was de alcohol nou ook al zo erg naar haar hoofd gestegen dat Oliver ook ineens een paar centimeters gegroeid was, of zag ze iets anders? De geamuseerde blik vervaagde en maakte plaats voor een frons. 'Evangeline? Je was bezig met een preek.' Merkte hij op, hopend dat het haar uit de trance haalde. Maar ze bleef naar boven zijn hoofd staren. Oliver waagde ook een gok en wierp zijn hoofd in zijn nek. Om iets boven zijn hoofd te zien zweven. Het was gewoon een insect, sinds wanneer had Evangeline angst voor insecten? Het had misschien een vreemde kleur en een vage gloed er om heen, maar dat was het. Niets om bang voor te zijn. Oliver schoot in de richting van haar kleine gil en zag haar nog net van de boomstam afglijden. En de blonde jongen kon niets anders doen dan in lachen uitbarsten. Zelf leunde hij tegen de boomstam aan en het duurde even voordat hij was bijgekomen. 'Oh, die was prachtig.' Klonk hij uiteindelijk met nog wat gegrinnik tussendoor. 'Maar kom op, het was maar een insect, niets om bang voor te zijn. En anders bescherm ik je wel. Al denk ik niet dat dat veel uitmaakt.' Hij hikte nog wat na terwijl hij zijn kin op de boomstam liet rusten en Evangeline aanstaarde. Ze mocht zelf wel overeind komen sinds hij maar een hand te bieden had en weinig kracht in zich had. Even sloot hij zijn ogen terwijl de grijns weer op zijn gezicht verscheen toen de herinnering van Evangeline die van de boomstam afviel weer nar boven kwam.

Hij leek er niet zoveel van te snappen. Althans, dat maakte ze op uit de reeks vreemde geluiden die hij produceerde. Je hoorde niet te grinniken als je bang moest zijn, en je hoorde al helemaal niet zo hard te praten in het bijzijn van een onbekend object waar in de gehele lengte in de meest alarmerende kleur die ze maar kon bedenken WCKD op geklad was. Zag hij het niet? Of zag zij het wél? Hij hoefde het hele hallucinatie gebeuren niet nog verwarrender te maken dan het al was, daarvoor had ze al te veel alcohol door haar aderen pompen. Na haar schamper toegesproken, zijn kin op de boomstam gelegd en haar demonstrant niet om geholpen te hebben, legde Evangeline een wijsvinger op haar lippen. Moeizaam trok ze zich aan haar armen weer overeind, hoewel haar blik op het 'insect' gericht bleef. Vervolgens keek ze hem zijdelings aan, een wees naar het beest. 'Oliver,' siste ze op haar zachtste toon. Serieus, hij moest zijn ogen gaan gebruiken, evenals zijn verstand. Ze slikte en kneep even haar ogen dicht omdat die handeling zo duidelijk hoorbaar was geweest. 'Wicked?' fluisterde ze angstig terwijl ze zijn blik op hem richtte. Lang lukte dat haar echter niet, want het voelde helemaal niet veilig als ze niet kon overzien wat de helse greenie zou doen. Ook durfde ze haar stem niet te verheffen, puur en alleen omdat het alles zo onvoorspelbaar was. Wat als het het zou horen, en het direct door zou geven aan de creators? Wat als daarmee alles tegen hen gebruikt kon worden, of zelfs gestraft zouden worden? Het was misschien wel paranoïde, maar niemand kon haar vertellen dat ze daar niet het recht toe had.

Of Evangeline had meer drank op dat ze dacht, of ze had last van haar hallucinaties of ze zag daadwerkelijk iets. Maar Oliver was te ver heen door de drank om het serieus te nemen. Hij kon maar niet stoppen met grinniken en de bange Evangeline aan te staren. Als je net aan zou komen lopen zou dit een erg vreemd tafereel zijn. Een meisje dat bang naar een insect zat te staren en een jongen die moeite had zijn lach te onderdrukken terwijl hij over een boomstam lag. Maar iedereen in de Glade had zijn rare en leuke momentjes, de een persoonlijker en intiemer dan de ander. En als ze hier lang genoeg zouden rondlopen en dit zouden aantreffen zouden ze gewoon weten dat Oliver dronken was en Evangeline.. ja, hallucinaties zou dan wel haar probleem zijn. Oliver trok zijn wenkbrauwen op bij het horen van Evangelines zachte stem. Sinds wanneer moesten zecfluosteren? Er was toch niemand in de buurt? Maar toen het welbekende woord 'Wicked' haar lippen verliet viel de grijns van olivers gezicht en werd hij stil. Met een ruk draaide hij zich om naar het beest dat ergens bij hem in de buurt aan het zoeken zou moeten zijn. Oliver kneep zijn ogen fijn om het ding niet dubbel te zien en probeerde de letters die er op stonden te ontwaren. 'Evangeline, je ziet dingen.' Klonk hij, maar niet helemaal zeker van zijn zaak. Hijzelf kon de letters niet lezen, maar Evangeline was hier degene die niet dronken was. 'Het is vast een of ander ding dat we nog niet ontdekt hebben.' Stelde hij zowel Eva als hemzelf gerust. Hij trok zich wat omhoog aan de boomstam zodat hij wat rechter op zat terwijl zijn ogen van het vliegende ding naar Evangeline schoten.

[Mobielpost]

Eindelijk scheen hij door te krijgen dat dit alles geen grote grap was. Haar ene woord werkte, dacht ze, bijna opsoberend. In ieder geval had ze die stomme grijns van zijn smoel af weten te slaan. Er was voor hem geen ontkennen meer aan, hij moest het ding gaan bekijken. Met tot spleetjes geknepen ogen leunde hij naar voren om tot de weifelende conclusie te komen dat het slechts een hallucinatie van haar was. Hoe onzekerder Oliver werd, hoe zekerder Eve. Wat ze zag was er echt, en het enige wat het kon brengen was onheil. 'Het is vast een of ander ding dat we nog niet ontdekt hebben.' Ze wilde dat hij wat zachter zou praten. Niet alleen omdat het haar koppijn bezorgde, maar ook omdat het gevoel dat ze in de gaten werden gehouden haar van alle kanten bekroop. 'Grievers waren ook niet altijd al ontdekt,' mompelde ze zijn richting uit, haar ogen op de, in zijn ogen, onschuldigheid. Ook hij kon er zijn ogen moeilijk vanaf houden. Zouden de creators ze op dit moment hartelijk uitlachen over het feit dat ze hen zo stom aanstaarden? Met behulp van de inmiddels wat overeind gekomen Oliver, sjorde ze zichzelf omhoog tot ze goed en wel stond. Ze kon het gewoon niet laten. Haar benen functioneerden als vanzelf. Het ding zweefde op slechts een paar meter afstand en hoogte van hen vandaan. Het enige wat ze hoefde te doen was haar hand uitsteken...

Evangeline had het mooi voor elkaar gekregen, de melige bui waarin Oliver in verkeerde was weg. Nervositeit en onzekerheid kwamen in zijn borst samen en zorgde ervoor dat er een mengeling van misselijkheid en desoriëntatie ontstond. Het was voor hem heel moeijk te bevatten wat er nu eigenlijk aan de hand was. Evangeline had een of ander insect gevonden, ze vond het eng, het had iets met wicked te maken en Oliver voelde zich ineens klopte en een beetje bang. In de dronken status waarin hij verkeerde was het allemaal veel te moeilijk om te bevatten en hij kon alleen maar voor zich uitstaren en moeilijk kijken. Toen Evangeline opstond volgde hij haar voorbeeld maar een stuk slomer. Het was lastig om te staan en zeker ook om je evenwicht te bewaren. Oliver wankelde, probeerde zich nog te repositioneren en knalde vervolgens half bewust en half onbewust tegen haar aan. Hij greep zich aan haar vast zodat hij niet nogmaals op de grond zou vallen. 'Bedankt dat je er stond.' Zei Oliver met een schaapachtige grijns alweer compleet vergeten waarom Evangeline daar naartoe was gelopen. Hij was blijven staan, zij ook, niets om je zorgen over te maken, toch?

Haar belangstelling voor het vreemde, mechanische insect, werd bruut onderbroken door Oliver, die van achter tegen haar aan klapte. Geschrokken trok ze haar reikende hand terug en klemden haar kaken op elkaar om zich met haar pijnlijke been staande te houden en haar evenwicht te bewaren. 'Bedankt dat je er stond,' zei hij suffig. Ze snoof hard hoorbaar terwijl ze zich weer positioneerde. Nu was het toch wel heel duidelijk merkbaar hoeveel alcohol hij naar binnen had gewerkt, en Eve vond het niet meer zo om te lachen als ze eerlijk was. 'Geen probleem hoor, verder,' gromde ze tussen haar kaken door waarna ze hem met haar gelaatstrekken liet weten dat hij verder vooral niets meer moest proberen uit te halen. Toen ze opkeek, zag ze het beest niet langer. Verwilderd keek ze om zich heen om vervolgens het gezoem te identificeren van boven haar hoofd. Perfect, hoe en zijn dronken kop alles weer konden verpesten. Ze zou er met geen mogelijkheid meer bij kunnen komen als het daar zou blijven rondcirkelen. Evangeline liet haar nek in haar hoofd vallen en zuchtte diep en hoorbaar terwijl ze over haar slapen wreef. Die kans had ze gemist. Ze moest toegeven, misschien was het niet zo slim haar handen te leggen op iets dat een rood licht uitstraalde en waarop het brandmerk van de Creators ingegraveerd stond, maar ze kon het natuurlijk nooit weten als ze het niet probeerde. Even staarde ze naar de hand die ze naar het beest had uitgestoken. Ze moest haar hoofd schudde om het tafereel niet dubbel te zien. Het was niet alsof ze dronken was, geloofde ze. Tenminste, duidelijk niet zoals Oliver dat was. Kennelijk had ze niet zoveel gedronken in haar tijd voor de Glade, anders zou ze wel iets beter bestand zijn tegen de paar slokken. Haar medicijnen hielpen natuurlijk ook niet mee nuchter te blijven. En die bonkende hoofdpijn... Een frons verscheen op haar gezicht terwijl ze contact met haar gezelschap probeerde te zoeken. 'Wat denk je dat het doet?' Weer verlaagde ze haar stemniveau, gewoon voor de zekerheid. Als het het zou horen, zou het ze wel eens uitgebreid kunnen laten zien wat het deed, en er was één ding wat ze zeker wist, omhoog kijkend naar het nog altijd onbekende wezen, en dat was dat dat niet veel goeds kon beloven.

Een kleine hik verliet zijn lippen. Het had een lach moeten zijn, maar zijn lichaam dacht duidelijk anders en functioneerde niet naar behoeve. Het kon ook niet anders als je zoveel drank als Oliver op had. Nog steeds een beetje wankelig stond hij nu wel op zijn benen en strekte zich uit, nog een geluid erbij makend ook. Hoewel hij zich nog steeds niet helemaal veilig voelde nadat Evangeline de welbekende woorden had gesproken, leek de alcohol de sporen van die onzekerheid en onveiligheid al weer uit te wissen. Hoe prachtig dat hij de alcohol het ene moment door en door kon haten en er van af zou zweren en het andere moment, nu, het liefst het had wille omarmen omdat het hem eens een keer niet paranoïde maakte als het woord 'Wicked' viel. Een tijdlang tijdens de stilte tussen hem en Evangeline had hij naar de grond gestaard, hopend dat het draaien een beetje zou stoppen en twee voeten zou zien in plaats van vier. Maar toen Evangeline weer begon te praten wist hij zijn aandacht van zijn voeten af te krijgen en langzaam zijn hoofd in haar richting te heffen. 'Sinds we beiden nog niet dood zijn, gok ik dat het niet gemaakt is om te doden.' Was het enige serieuze wat hij uit zijn mond kon krijgen, op normale gesprekstoon. Serieus, Evangeline moest eens wat harder gaan praten, hij kon niet goed begrijpen waarom ze zo fluisterde. Dat ding had toch geen oren? Oliver zag ze tenminste niet.

Een diepe zucht kon het niet laten zich een weg naar buiten te vinden. Oliver stond hier gewoon een beetje te hikken, te gniffelen en zijn alcoholroes uit te gapen, terwijl ze te kampen hadden met een mini-griever. Ze was haast meer geërgerd dan in paniek. Hij leek totaal van de wereld, zich niet eens bewust van het verontrustende beest dat boven hen rondcirkelde als een hongerige havik. Sterker nog, hij had enkel naar zijn voeten staan staren, en het was alleen toen ze tegen hem sprak dat hij het kon opbrengen langzaam zijn hoofd naar haar toe te draaien en haar te bekogelen met sarcastische woorden. 'Sinds we beiden nog niet dood zijn, gok ik dat het niet gemaakt is om te doden.' Ze kneep even haar ogen dicht. Uit irritatie, uit angst en tegen dat vervelende geduizel. Dat was nu juist wat hij absoluut niet moest zeggen. Het ding had nu een aanleiding hen binnen nu en elk moment anders te bewijzen. Ze waren weerloze, gewonde en/of dronken mensen, en al was het ding klein, als het aanviel, waren ze allebei verloren. Misschien moesten ze het ding voor die tijd uitschakelen... 'Ik moet gaan...' mompelde Evangeline quasi verward. Ze begon achteruit te lopen, langzaam en gecontroleerd, tot ze zich omdraaide, naar de grond reikte, en haar vingers zich zo vlug mogelijk om een steen sloten. Had het ding het gezien? Ze hield zich voor van niet. Het was donker? Ze draaide zich om naar Oliver. 'Kom je ook?' Even schatte ze de afstand in, perfect. Toen, zonder aarzeling, hief ze razendsnel haar hand om de steen met zo veel mogelijk kracht weg te gooien. Richting de mini-griever.

Het hele drama wat Evangeline nu aan het maken was kon de blonde jongen absoluut niet plaatsen. Waarom zoveel heisa maken over een of andere vlieg die ze nog niet hadden ontdekt? Ja, er stond WICKED op, een woord wat Oliver totaal niet vertrouwde en wat hem ook de kriebels gaf, maar het was maar een stomme vlieg. Het deed niets, had geen enge naald waarmee hij zijn slachtoffer gif in kon spuiten zodat die uiteindelijk zou sterven en zover Oliver kon zien, wat niet echt iets betekende want door de alcohol zag hij dubbel, had het alleen maar een vage gloed en was het vriendelijk. Misschien wilde WICKED wel vrede sluiten en zijn excuses aanbieden aan hem en Evangeline omdat ze gestoken waren? Het klonk logisch in zijn oren. Olivers ogen zochten in het rond, opzoek naar nog een fles drank, maar al snel kwam hij tot de conclusie dat hij echt alles had opgezopen. Misschien lukte het hem nog om zich naar de meeting cabin te begeven en daar een laatste fles te openen. Gewoon, om het af te sluiten. Want deze hele avond was vaag geweest. Eerst hadden ze lopen discussiëren wat er nou gezegd moest worden, toen hadden ze ineens ruzie en de rest kon hij niet eens meer helder voor de geest halen.
Hij volgde traag de bewegingen van het meisje toen ze aankondigde weg te gaan. En moest hij nu hier in zijn eentje achterblijven? Dat was ook niet erg aardig. Maar Evangeline vroeg al netjes of hij mee wilde. Hij wilde wel, hij wist alleen niet of hij het wel zou halen en niet halverwege tegen een boom aan zou knallen. 'Evangeline, ik.. JESUS CHRIST!' Oliver schrok zich kapot toen de steen zijn richting op vloog en gewoon langs hem heen ging. Waarschijnlijk had zij ook te veel drank op om hem te raken. Of ze richtte op iets anders, dat achterlijke beest wellicht. 'Je raakte me bijna!' Klonk hij ontzet terwijl hij keek of ze het ding geraakt had, al kon hij de vlieg nu nergens meer vinden. Was het neergestort of had het veilig een andere plek gevonden?

Oké, ze wist dat het hypocriet was, maar ze wenste dat Oliver nu eindelijk eens zou stoppen met dat naïeve gedoe. Natuurlijk waren de rollen omgedraaid geweest zonder drank, en zonder Maze en zonder al dat gedoe, maar nu kon het haar absoluut niets schelen. Enkel dit moment kon haar schelen, en het was verrekte irritant aan het worden. Hij zag duidelijk het gevaar van de belaging niet in en het was schijnbaar erger dat ze een kiezelsteentje de lucht in had gelanceerd. Die logica van hem was ver te zoeken. 'Je raakte me bijna!' riep hij verbouwereerd uit. Dat was ten eerste niet eens waar geweest, en ten tweede moest hij ophouden met zijn eeuwige, luidruchtige gebrabbel. Ze deinsde dan ook niet terug om dat hem duidelijk te maken. 'Ach man, stel je niet aan...' siste ze, koortsachtig op zoek naar hun daadwerkelijke bedreiging. Waar was het gebleven? God, waarom moest die jongen haar ook altijd in de weg staan met, zeg maar alles, wat ze wilde? 'Oliver, waar is het?' spoorde ze hem aan mee te zoeken. Niet dat ze er veel vertrouwen in had dat hij een goede partner was of überhaupt in staat zou zijn haar woorden te begrijpen met zijn dronken kop. Ze zette een wat instabiele stap naar voren, door de bladeren schuifelend. Ze scande, optimistisch gezien, de grond, op zoek naar rood licht, maar het was nergens te bekennen. Was dit waar mensen het over hadden als ze zo overdreven gilden dat een spin nog enger was als hij was verdwenen. In haar ogen was een probleem dat je niet kon zien het gewoon niet waard er aandacht aan te schenken. -Focus. Ze moest het vinden. Plotseling hoorde ze het slijmerige en tegelijkertijd mechanische geluid. Boven zich. 'Verdomme,' schatte ze de situatie in. Dit kat-en-muisspel beviel haar voor geen meter.

Niet aanstellen? Met zijn motoriek op dit moment kon ze hem makkelijk geraakt hebben. Hij was veel te traag om te ontwijken. Oliver trok een pruillip en keek haar boos aan. Misschien moest hij gewoon een steen naar haar gooien, dan piepte ze wel anders. Dat was het enige idee waar hij op kon komen. Want Evangeline was ondertussen alweer met andere dingen bezig. Dingen die hem helemaal niet interesseerde. Nog steeds was ze zich druk aan het maken over die ene rare vlieg. Het was een vlieg met WCKED erop. Nou wauw. Het was vast gewoon een detail en niets bijzonders. Niet alles van WCKED doodde hun. Toch? 'Weet ik veel waar het is!' Zei hij luid en geïrriteerd. Eerst was ze helemaal geobsedeerd door Grievers, nu waren het ineens vliegen. Had ze in haar vorige leven misschien een of andere rare liefde gehad voor beesten of zo? Ze wilde ook echt alles weten. Kon ze niet gewoon leuk dronken zijn, zoals hem? Dat maakte alles een stuk gezelliger. Oliver boog zich voorover, zijn ogen samengeknepen om een recht en heel beeld te krijgen. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht en pikte hij een kleine steen op. Misschien als hij Evangeline op haar hoofd raakte dat ze dan weer normaal deed. Nu was alleen nog het mikken. Hij waagde het er maar op en gooide. En natuurlijk raakte hij haar niet, het ging ver over haar heen. Al meende hij wel een kleine 'tok' te horen. Maar dat maakte niet uit, hij had Evangeline niet geraakt. Oliver zwalkte naar haar toe en gooide zijn arm rond haar schouder en leunde tegen haar aan. 'Het is helemaal niets. Wat nu belangrijk is, is de hangmat. En ik heb geen idee hoe ik er moet komen.' Hij leunde op haar en keek haar met een schaapachtige grijns aan. Ze moest toch wel door krijgen dat hij letterlijk niet in staat was om serieus te zijn? Laat staan naar een of ander minimalistische vlieg te zoeken?

'Weet ik veel waar het is!' riep hij uit. Het was voorafgegaan aan zijn zielige revanche, met een nog zieliger keitje en zijn flutmotoriek. Misschien was het ook wel helemaal geen wraakactie en was hij gewoon zo stom dat hij dacht dat ze spontaan met stenen waren gaan gooien. Wat het ook was, ze schonk er verder niet meer aandacht aan dan met haar ogen rollen. Tot ze een holle tik hoorde en zich razendsnel omdraaide. Niet de meest slimme keuze, maar ze wist haar evenwicht na een tijdje weer te herstellen. Had hij het geraakt? In de eerste instantie was ze verontwaardigd dat zij het ding niet had geraakt met haar worp, maar hij, duidelijk meer onder invloed, wel. Het lag er. Spartelend. Ze hapte naar adem toen het rode licht doofde. Wat nu? Zoals wel vaker, had ze hier niet zo goed over nagedacht. Ze schrok zich rot toen Oliver zijn armen en daarna volle gewicht tegen haar aangooide. En lalde dat hij wilde gaan slapen, haar zo ver proberend te krijgen dat ze met hem mee zou lopen of zoiets. Zijn gezicht en zijn bittere adem waren plotseling iets te dichtbij. Walgende gaf ze hem een lichte duw van zich af en richtte haar blik weer op het ding. 'Ja ja...' mompelde ze. Eigenlijk wilde ze zelf ook wel gaan, maar wat deed ze met die insectachtige? Voorzichtig knielde ze neer en schoof het ding, zonder het aan te raken, op een los stuk boomschors. Het was lang, dus zo kon het ver voor zich uit houden. Dat was prettig; ze wilde het bestuderen, maar niet van te dichtbij. 'Kom,' wenkte ze Oliver weer 'Laten we je naar die hangmat brengen dan.' Ze klopte op haar eigen schouder om aan te geven dat ze op haar mocht steunen. Om het gewicht te verdelen haar rechter, zodat ze op haar andere been kon steunen. Wat onhandig begon ze voorzichtige passen vooruit te zetten. Leuk was anders, maar zelfs met alcohol in haar kop, was ze niet vergeten dat ze bij hem in het krijt stond.

Waarom was Evangeline zo gemeen? Kon ze niet gewoon zien dat hij zich helemaal niet in haar praktijken interesseerde en gewoon naar zijn hangmat terug wilde? De slaperigheid begon al aardig bij hem binnen te kruipen en het laatste wat hij wilde was een nacht doorbrengen op de koude, vochtige grond van het bos. Daar had hij al ervaring mee en zelfs in zijn dronken roes leek hem dat geen goed idee. De duw van Evangeline kwam hard aan. Niet op fysiek gevoel, maar meer op mentaal gebied. Weer trok hij een pruillip en bekeek hij hoe ze met een stuk schors het beest, wat hij blijkbaar had geraakt, op schraapte. Hij had iets geraakt. Hij had het ding geraakt wat Evangeline zo graag wilde bekijken! Was dat niet geweldig? Waar was zijn dankjewel of zijn omhelzing? Het was het minste wat ze kon doen. Oliver was er niet eens in geïnteresseerd dus dit was al de tweede keer dat hij haar hielp. Eerst met het labyrint inkomen en vervolgens met dit bloeddorstige en kwaadaardige beest verslaan. Hij verdiende wel een medaille vond hij zelf. Verrast keek de jongen op toen Evangeline ook daadwerkelijk zei dat ze terug gingen, misschien was dit zijn soort medaille. De klop op haar schouder was al helemaal verwelkomend. Oliver grijnsde en legde maar al te graag zijn arm over haar schouder heen en leunde tegen haar aan. Niet zijn hele gewicht, anders werd lopen wel heel moeilijk, maar als hij dat niet  deed lag hij nu al op de grond. 'Je bent geweldig Eve. Maar dan echt geweldig. Je weet wel, het beste van het beste. De kers op de taart, het neusje van de zalm, de perfecte score op een toets en weet ik wat.' Hij drukte een kus op haar wang en grijnsde weer. Morgen of een andere keer, als hij zijn kater eindelijk had uitgeslapen, dan praatte ze wel weer over wat het plan nu was want hij was het alweer compleet vergeten.

Als hij niet zo zat geweest was, had hij vast een sprongetje van geluk gemaakt. In ieder geval, dat was waar ze zijn gezichtsuitdrukking mee koppelde. Ze kon zich niet herinneren dat hij een andere keer zo blij was geweest om op haar schouder te mogen liggen. Zijn hoofd was zwaar, maar ze kon hem moeilijk van zich afduwen, nu ze hem eindelijk ergens blij mee had kunnen maken. Plotseling was haar schuldgevoel immens. Arme Oliver. Arme, arme jongen. Eve had hem zijn doodsangst opnieuw onder ogen laten komen, en hard gebruik gemaakt van beschermende drang. God, wat was ze eigenlijk een vreselijk mens. Oliver had wel het juiste moment uitgekozen voor zijn slijmbalbetoog. Niet dat Eve zich er gevleid door voelde, maar hij leefde schijnbaar onder de indruk dat hij precies wist te zeggen wat een vrouw wilde horen. Ze lachte. Te hard, te schel. 'Juist ja, weet je nog die keer dat ik ons bijna de dood in had gejaagd. Oh ja, en toen ik je hand afhakte of toen je bijna uit de treehouse viel en allemaal omdat ik zo koppig...' Ze staakte haar zin. Niet omdat het opgesomd allemaal veel erger was dan ze zich allemaal had voorgesteld en ze plotseling een greintje sympathie voor hem had ontwikkeld, maar omdat hij een kus op haar wang had gedrukt. Om de een of andere stomme reden deed dat haar lichaam zo tintelen en haar handen zo trillen dat het mechanische beest van de boomstronk afschoof. Even liet ze haar hand over haar wang gaan. Het brandde er. De geur van zijn adem maakte haar nog draaieriger dan ze voorheen was, en om niet te laten zien dat ze bloosde -of het van schaamte ofwel verlegenheid kwam wist ze niet- duwde ze zijn hoofd zachtjes weg en boog zich voorover. Ach, vergat dat stomme beest. Het werkte nu toch niet meer. Daarbij zou ze het onmogelijk nog kunnen vinden, nu het zijn licht was verloren en het pikkedonker was. Toen ze weer overeind kwam, stelde ze haar schouder weer openbaar, maar moest ze zich vastklampen aan een boom om niet onderuit te gaan. Het stuk schors gooide ze ook maar weg. 'Doe dat maar niet meer,' murmelde ze, waarna ze vooruit begon te schuifelen.

Hij besefte pas heel laat wat hij eigenlijk had gedaan. Maakte hij zich er zorgen over? Nee, hij was dronken, dit soort dingen waren toegestaan wanneer je dronken was. In zijn wereld tenminste wel. En Evangeline kon het toch wel begrijpen? Ze was mooi om te zien, als je alle nare dingen negeerde die de twee samen hadden meegemaakt, was ze ook nog eens lief en behulpzaam. Ze had zijn hand afgehakt om hem te redden, het had misschien niet gewerkt, maar ze was nog steeds zo aardig geweest om het risico te nemen. Daar mocht ze wel een schouderklopje voor hebben. Hij vroeg zich af of ze het erg had gevonden dat hij haar een kus had gegeven. Misschien vond ze het wel leuk, misschien ook niet. Ze liet niets merken in ieder geval. En het was te donker en Oliver was te dronken om goed haar gezichtsuitdrukking af te lezen. Oliver stond stil en probeerde zijn evenwicht te bewaren terwijl Evangeline zich naar voren bewoog en de vlieg weer probeerde te zoeken die ze had laten vallen. 'Ach, dat ding vliegt niet weg.' Grapte hij en pas een paar seconden later moest hij lachen toen hij begreep wat voor grap hij had gemaakt. 'Snap je? Omdat het een vlieg is? ''Die VLIEGT niet weg?' Hij lachte nog harder en tegen de tijd dat hij weer tegen Evangeline aanleunde was het lachen vervlogen en moest hij nog een beetje hikken en grinniken. 'Sorry voor de kus. Ik zag het gewoon en ik dacht, waarom ook niet? Alsof Hayden er nog iets om zou geven.' Klonk hij nonchalant terwijl hij probeerde wat meer gewicht over te nemen omdat hij nog wel had kunnen zien dat Eve zich niet helemaal geweldig voelde. Misschien steeg de alcohol ook naar haar hoofd? 'Hey niet flauwvallen oke? Ik ben absoluut niet in de staat om je ergens naar toe te slepen.' Was zijn grap met de subtiele hint dat hij heus wel had gezien dat het niet helemaal oke ging. Hij mocht dan wel alles afstoten, zijn favorietje mocht natuurlijk gaan lijden!

Zijn grap was ongelooflijk sneu. Maar ze kon er niets aan doen dat zijn lach zo aanstekelijk was. Hij had zijn hoofd weer op haar schouder gelegd, maar toch grinnikte Eve nog. Ook hij hikte nog wat na. Zijn volgende opmerking liet haar het lachen vergaan. Hayden was er ook nog, ergens. Ergens in haar achterhoofd fluisterde het achterdocht dat zij haar nog helemaal niet had gestraft voor het feit dat ze haar vriendje bijna vermoord had. En natuurlijk gaf Hayden om hem. Haar karakter was ook maar het zich afzetten tegen hoe Oliver veranderd was. Het klonk allemaal heel logisch op een onheilspellende manier. Daarbij maakte zijn opmerking het enkel erger, haar schuldgevoel. Hij had praktisch over de tafel gegooid dat hij het gemeend had en dat het niet zomaar iets vriendschappelijks was of... Ja, ze zocht er weer te veel achter.Een steek in haar zij beaamde het gevoel, waarna ze ongemakkelijk naar haar ribbenkast greep. 'Hey niet flauwvallen oké?' begon hij. Zei hij nu dat hij haar nodig had? Het kon haar ook eigenlijk helemaal niets schelen. Ze wist dat ze naar de Meeting Cabin zou moeten gaan, maar op het moment was Homestead voor haar al ver genoeg. Ze zou waarschijnlijk geen stap maar kunnen zetten wanneer ze Oliver had afgezet. En dat moest ze, dat droeg haar knagende geweten haar gewoonweg op. Stug schudde ze haar hoofd als antwoord en glimlachte, al dacht ze niet dat hij dat doorhad. 'Mocht het... gebeuren, laat me maar... gewoon liggen.' Jezus, twee dagen niet werken, en haar conditie was al compleet verrot. Even schoof ze de schuld af op de alcohol, Olivers gewicht en haar been. Maar toen had ze geen zin meer om na te denken en zette ze enkel kleine stapjes vooruit. Ergens, stiekem in haar hoofd, hoopte ze dat hij dit zou opslaan en haar niet meer in zou zetten voor dat álles wat ze hem beloofd had.

Hij grijnsde maar wat schaapachtig voor zich uit terwijl zijn benen een rechte weg probeerde te zoeken over de grond. Dat ging moeilijker dan gepland en meerdere malen leunde hij wat meer tegen Evangeline aan. Het liefst zou hij nog wel een fles willen maar dat zou Evangeline waarschijnlijk niet goed vinden. Die zou waarschijnlijk blij zijn dat ze van hem af was. Maar Oliver niet. Oliver vond het wel fijn zo, leunend tegen haar aan. Zijn ogen dwaalden even naar boven en keken naar de sterren. Lag het aan hem of schenen ze altijd zo helder? 'Nee Eefje, jij hebt mij opgevangen dus ik vang jou op. Daar zijn vriendjes voor.' Lalde hij als antwoord terwijl hij naar de sterren bleef kijken. Het werd even stil tussen de twee en het liet Oliver alleen met zijn vage, dronken gedachten. 'Zouden grassprietjes voelen als je op ze stapt? En zou dat pijn doen?' Vroeg hij zich hardop af terwijl hij niet zoveel aandacht besteedde aan zijn steunpilaar. Zijn voeten zwikten even en hij viel wat hard tegen Evangeline aan. 'Oh fuck sorry.' Mompelde hij terwijl hij zijn arm even om haar middel had geslagen zodat ze niet zou vallen. Het deed hem denken aan een koppel dat aan de tango deed en dan zo'n verschrikkelijke danspose had waarbij de vrouw in de armen van de man hing. Het enige wat ontbrak was een roos in zijn mond. Oliver wilde iets zeggen en deed zijn mond open, maar sloot hem daarna weer, de door de alcohol benevelde gedachten lieten hem op dit moment heel veel denken en eigenlijk ook heel veel dingen willen doen, maar hij hield zich gedeisd. 'Stiekem zou ik je nou moeten zoenen.' Grijnsde hij. Ok fuck, mission failed. De alcohol maakte zijn tong veel te los. Nog steeds de schaapachtige grijns op zijn gezicht terwijl hij haar half afwachtend, half enthousiast over dit moment. Het was eigenlijk best een romantische nacht. De sterren schenen immers erg mooi.

Vriendjes? Yeah right. Hij deed vast alleen maar aardig om de aanval die hij gepland had straks uit een meer onverwachte hoek te laten komen. Waar hij nu een spinnende huiskat was, die zich letterlijk in haar schoot geworpen had, was hij morgen waarschijnlijk weer de sluwe zwarte panter die nog altijd in zijn achterhoofd had gehouden dat zij hem álles verschuldigd was. Ze proestte het uit bij zijn dronken gelal, maar gaf geen antwoord. Misschien was het nog niet zo'n domme vraag. Misschien hadden grassprietjes het nog wel veel en veel zwaarder te verduren dan zij en stelden ze zich hier allemaal aan. En misschien werden ze wel gestuurd door de creators. Registreerde ze hun gewicht of zo. Het kon allemaal. Ze liet haar lip snel tussen haar tanden doorglijden. God, drank maakte haar nog meer paranoïde dan ze nuchter al was. Plotseling werd ze ruw uit haar gedachten gehaald toen Oliver, die klunzige jongen, hard tegen haar aan viel. Om zijn evenwicht te bewaren sloeg hij een arm om haar heen en zette zij een spontane stap opzij, wat haar haar kaken opeen deed klemmen en haar snel lucht tussen haar tanden naar binnen liet zuigen. 'Stiekem zou ik je nou moeten zoenen.' Waarom, van alle momenten, moest hij juist op dit moment deze opmerking maken? Had hij het niet gewoon voor zich kunnen houden? Ze beet hard op haar lip. God, ze wist niet wat ze hiervan moest denken. Zelfs als het niet door de alcohol, of zijn snode plannen ging, zou ze dan met hem instemmen? Natuurlijk, ze hadden samen veel meegemaakt maar... Ach, ze wist het niet. Haar hoofd zat vol watten en theorieën en slaap. Voorzichtig schoof ze zijn arm van zich af en ging door haar knie om zijn hoofd weer te ondersteunen. 'Kom Ollie,' sprak ze zoet, terwijl ze strak voor zich uit staarde, het einde van het bos in haar zicht, 'je hebt dringend slaap nodig.'

Waarom was Evangeline zo stil? Vond ze het dan niet leuk dat ze eindelijk samen iets aan het doen waren zonder ruzie? Alhoewel, op het begin van de avond moest hij toch echt toegeven dat hij niet al te aardig was geweest. Misschien zelfs een beetje agressief. Maar dat was allemaal voorbij gegaan toen de alcohol eenmaal in zijn bloed was gekomen. En jolly, wat maakte hem dat toch blij. Maar Evangeline had duidelijk andere plannen en toonde niet echt interesse in hem. Het maakte hem een beetje verdrietig, maar hij was haar nog steeds dankbaar dat ze hem ondersteunde terwijl hij zo goed als het kon zijn voeten recht neer probeerde te zetten om Evangeline niet te veel last te geven. Haar zoete stem lokte hem als het ware mee en voor de rest van de reis naar zijn hangmat kwam er niet veel meer uit dan af en toe een hik of een grinnik als hij weer eens aan iets geweldigs moest denken. 'Kom je er gezellig bijliggen?' Vroeg hij toen ze eenmaal bij de homestead waren aangekomen en hij zich had losgemaakt van Evangeline. Met zijn hand steunend tegen de houten muur zocht hij zijn weg tussen de slapende mensen en wonder boven wonder lukte het hem om heelhuids zijn hangmat te bereiken zonder te vallen of iemand wakker te maken.
Met een tevreden kreun viel Oliver in zijn hangmat. Letterlijk. Hij schoof wat op en neer en verwachtte eigenlijk ook wel dat Evangeline niet bij hem kwam liggen. Ze had hem al afgewezen, dus waarom zou ze dan ineens het bed, hangmat, delen? Met zijn ogen half open zwaaide hij naar haar als een soort afscheid en niet veel later klonk er licht gesnurk. Ja, hij kon zeggen dat dit een leuke avond was geweest. Op Evangeline's obsessie voor vliegen na dan. Misschien moest hij voor haar vliegen vangen en als cadeau geven zodat ze die kon onderzoeken. Misschien zorgde dat ervoor dat hij een plaatsje in haar hart won.