The brightest things fade the fastest

Als Oliver de meeting cabin in ging was dat eigenlijk maar om een ding. Drank. Zelfs als er gatherings waren was hij een van de laatste die verscheen en als hij eens geen dorst had was hij ook zo ver mogelijk bij het gebouw vandaan. Niet dat hij angst ervoor had, hij vond het gewoon geen fijn gebouw. Het was alleen fijn als hij zijn, bijna, dagelijkse dosis drank kwam halen. Met wat gerommel en gerinkel had de jongen uiteindelijk twee flessen uit de krat kunnen halen. De voorraad was aardig geslonken, was dat alleen door hem of was er ook nog een andere zuiplap in de Glade te vinden? Ach wat maakte het uit, zolang de Creators binnenkort maar weer een krat met drank stuurden. Dan was alles goed. Oliver gooide de twee flessen op de grond en pakte een bankje om dat wat meer naar het licht te slepen. Hij had geen zin in de buitenwereld. Gewoon even ongestoord drinken en nadenken stond nu op het programma. Hij rolde de flessen richting het bankje en ging zitten. Met wat moeite lukte het hem uiteindelijk om de dop van de fles af te krijgen, vervloek de stomp maar weer, en de jongen nam er een flinke slok van. Hij liet zich achterover vallen op de bank en sloeg zijn benen over elkaar zodat die ook op de bank kwamen. Dit was voor het eerst in een lange tijd weer eens het goede leven.

Maar natuurlijk kon je nooit ongestoord drinken. Al was degene die binnen kwam niet zo heel erg, het bleef namelijk stil toen degene de ruimte had betreden. Oliver hoorde geen kwaad geschreeuw van Hayden dat ze hem niet kon vinden en dat hij alweer lag te zuipen. Dat was ook eens een keer aangenaam. De jongen sloot zijn ogen en voelde vervolgens een plof van iemand anders die op de bank was komen zitten, of liggen, of iets. Zijn nieuwsgierigheid was wel gewekt en de jongen werkte zich een klein beetje omhoog om te zien wie het was. ''Hoi.'' Klonk het. Oliver trok een wenkbrauw op en nam nog een slok van de drank. Eigenlijk had hij Max niet verwacht. Had die geen Max-dingen te doen? 'Hi.' Zei Oliver en uiteindelijk zag dat Max er niet al te blij uitzag. Sterker nog het zag er wel naar uit dat de jongen misschien wel wat drank nodig had. Dus reikte Oliver de fles aan. 'Alles okay?' Een lichte zweem van bezorgdheid klonk door zijn stem terwijl hij de jongen aankeek en afwachtte of die de fles zou aannemen.

En daar ging het pluspuntje van Max weer. Natuurlijk was er altijd iets wat je had waar mensen over moesten klagen. En natuurlijk moest dat zijn alcoholprobleem zijn. Laat Max maar eens het labyrint ingaan en gestoken worden, dan piepte hij wel anders. Oliver ging wat rechter zitten zodat hij beter zicht had op de jongen. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb echt vaak mijn excuses aangeboden maar blijkbaar is dat niet goed genoeg. Ik voel me er echt klote over. En Hayden pushed me meer weg terwijl ze me wel verteld dat ik opener naar haar moet zijn en alles bij haar kwijt kan. Niet dus.' Hij zuchtte en nam de laatste paar slokken van de fles en gooide deze vervolgens met een plof op te grond om daarna naar de andere fles te reiken en deze open te doen. 'Maar Max, ik geloof je. Ik zou jou niet als iemand die zo laag kan zinken als mij, daar ben je te goed voor.' Het was min of meer gezegd om Max te laten weten dat Oliver niet iets tegen hem had, in tegendeel, hij steunde hem liever dan Helena.

Een vage glimlach was op Olivers mond verschenen terwijl hij aan de drank nipte en steeds meer afdwaalde in zijn eigen gedachtes. Max had gelijk wat betreft Hayden, die had altijd tijd nodig. Maar zodra Oliver tijd nodig had, was hij 'afgesloten' en 'vervelend'. Het leven kon je ook niet alles geven. 'Hmm ik denk het ja. Maar tijd is kort hier. Voor je het weet ligt er weer een dooie op de grond.' De glimlach was over gegaan in een grijns, alsof Oliver iets wist of iets van plan was wat Max niet kon weten. De dode was in Olivers hoofd Evangeline, die zo graag het labyrint in wilde en zo graag haar herinneringen terug wilde. De geschifte meid. Niet iedereen was zo helder als bepaalde mensen hier. Daarbij kon je anderen wel toeschrijven aan een gesticht, misschien was dat het volgende bouwwerk waar Max aan moest gaan werken.

Oliver ging wat ongemakkelijk verzitten toen Max over het labyrint begon. Zelfs in deze half dronken toestand was het ongemakkelijk voor hem om er over te beginnen of te praten. Het labyrint was een hel voor hem en hij kon er niet tegen dat hij nu werd gezien als degene die er voor had gezorgd dat Evangeline gestoken was. Er zat een kern van waarheid in, als hij niet had toegeven aan haar liep ze hier nog steeds vrolijk rond. Maar verwachtte iedereen dan nu ook echt dat hij vrijwillig daar naar binnen was gegaan? Dat hij juist degene was geweest die Evangeline had gepushed? Het ergerde hem, maar hij wilde niet de schuld op haar afschuiven. 'Mhm.' Klonk het van zijn kant terwijl hij nog een slok nam. 'Nog even daarover, toen ze gestoken was zei ze jou naam. Like, net voordat ze buiten westen ging.' Het klonk een beetje onverschillig maar het was alleen maar zo bedoeld om Max te laten weten dat hij het er niet over wilde hebben.

Hij tikte met de fles tegen zijn tanden aan terwijl hij Max verbaasde toon hoorde. Oliver moest toegeven dat hij er ook niets van begrepen had toen Evangeline Max' naam had geroepen. Hij schudde zijn hoofd bij zijn vraag en wachtte even met antwoorden om de juiste woorden te vinden, wat niet al te moeilijk was. Misschien vond hij het gewoon leuk om Max in spanning te houden. Alsof het zo bijzonder was. 'Nee, ze riep dat je weg moest rennen, of iets in die richting. Alsof je zeg maar bij haar was.' De fles was nu voor driekwart leeg en ergens had Oliver geen zin meer om te drinken. Maar om nu een kwart drank weg te gooien was zo zonde, dus dit moest wel op. En die volgende fles waarschijnlijk ook wel. Oliver schraapte even zijn keel. 'Maar nu met dit alles achter de rug, wat ga je met ons doen?' De jongen wist ook wel dat er een straf boven zijn hoofd hing en hoewel hij er niet naar uit keek vond hij hem wel terecht. En eigenlijk was het ook wel handig, minder tijd met Hayden, minder gezeik aan zijn hoofd.

Hoe verder dit gesprek ging, hoe ongemakkelijker Oliver werd. Zelfs de drank kon dat gevoel niet tegenhouden. Even draaide hij de fles om in zijn hand, alsof er op de achterkant iets bijzonders zou staan. Hij knikte langzaam en maakte een 'mhm' geluid. 'Ik zou zeggen, ga eens bij haar op bezoek en vraag het na.' Klonk het een beetje bot terwijl hij nog een slok nam van de drank en weer naar boven staarde. Ergens luchtte het hem op dat Max nog niets concreets had bedacht als straf, dat gaf Oliver nog even de tijd om een goed plan te bedenken samen met Evangeline. Want gewoon een verhaal te vertellen dat ze het labyrint in wilden was gewoon dom en riskeerde alleen maar een grotere straf. Alleen had Max andere ideeën en vroeg hij het nu al. 'Ik..uhm.. Evangeline...' Stamelde hij. De drank had het nadenken een stuk moeilijker gemaakt en gaf Oliver niet de antwoorden die hij wilde geven. Oliver wist niet wat hij moest zeggen dus hield hij zijn mond terwijl hij de fles voor de laatste keer achterover sloeg om hem vervolgens op de grond te laten vallen. De smaak van alcohol bleef in zijn mond achter terwijl hij nog steeds koortsachtig een antwoord in elkaar probeerde te draaien.

De dwingende toon van Max maakte alles er niet beter op. Het zorgde ervoor dat hij zich in het nauw gedreven voelde en geen kant meer uit kon om het onderwerp te veranderen. Dan nog de drank die het denken haast onmogelijk maakte. Oliver schraapte even zijn keel voordat hij sprak. 'Ik dacht dat ik iets gevonden had in het labyrint. Maar Evangeline wilde niet dat ik alleen ging..' Zijn stem stierf weg. Het klonk verschrikkelijk onlogisch darvhij met al zijn angsten voor het labyrint er in wilde. En Evangeline die met hem mee wilde, terwijl ze elkaar nauwelijks kende en het bloed onder elkaars nagels vandaan haalde. Om de aandacht van de lichte rode kleur op zijn gezicht af te leiden gooide hij de fles weer achterover en staarde weer naar het plafond.