Putting pipe dreams before the necessities in life

Oh so useless and demanding, no I will not help out with chores
I'll bring no money or conversation, unmotivated and bored

Zoals zo vaak was de jongen op de vlucht voor zijn verplichtingen van de dag. Hij had gehoopt dat men op een gegeven moment zou inzien dat Kellen nutteloos was en dat hier als vanzelf uit zou voortvloeien dat ze ook niks meer van hem verwachtten. Hoewel het eerste waarschijnlijk lange tijd geleden al tot iedereen was doorgedrongen, leek iedereen zich hard te verzetten tegen dit laatste. Dus verdween Kellen nog praktisch dagelijks het bos in om zich daar, tegen een boom verschanst, te vermaken met zijn eigen gedachten.
Momenteel zat hij onder een boom, maar leunde hij hier niet tegen. In plaats daarvan zat hij in kleermakerszit, met zijn ellebogen steunend op zijn bovenbenen en met zijn hoofd steunend in zijn handen. Verveeld had hij zijn ogen op de grond voor zich gericht. De tijd dat hij vol interesse om zich heen had gekeken, was allang vervlogen. Kellen was niet zo van de interesse. Wanneer hij iets nieuws zag, mocht hij misschien even interesse tonen maar die interesse verdween zodra hetgeen dat hij bekeek vertrouwd of in ieder geval gebruikelijk werd. Daarbij was Kellen zijn aanpassingsvermogen groot. Voor iemand die in de eerste instantie al niets deed, was het niet moeilijk om op een nieuwe plek opnieuw niks te doen. Ja, de plek waar ze met zijn allen vast zaten was verschrikkelijk en ja, Kellen had graag meer te eten en beter gezelschap, maar niks doen was hier nog altijd mogelijk en dus had hij het waarschijnlijk minder moeilijk dan zijn lotgenoten. Hij maakte er, voor zichzelf en op een bijzonder eigenzinnige manier, het beste van. Hij was, net zoals de rest, aardig wat kilo's lichter dan toen hij hier net aan kwam, maar anders dan anderen spande hij zich amper in, waardoor de weinige energie die hij uit het weinige eten kon halen niet zomaar verloren ging.
Zijn verveling en zijn isolatie stuurden zijn gedachtes naar plekken die hij zich niet kon herinneren, waar hij alleen maar naar kon gokken. Naar slaapkamers, waarvan hij niet begreep waarom hij deze voor de geest kon halen en waarvan hij niet wist of deze ooit de zijne waren geweest, of misschien die van een mogelijke vriend of vriendin. Naar overvolle koelkasten, naar fastfoodketens. Het comfort en het voedsel dat hij voor zich zag was zo levendig, bijna tastbaar. Inmiddels had hij zijn ogen gesloten. Hij voelde het speeksel in zijn mond lopen, zakte bijna weg in zijn droom van een beter leven.
Maar zoals altijd, speelde hij het klaar om bij zinnen te komen voordat hij het voedsel goed en wel in handen had. Zijn lichaam werd uit de zachte, donzige wereld vol kussens, dekens en heerlijkheid gerukt en meer dan ooit was Kellen zich bewust van de benarde situatie waarin hij zich bevond. Hij zat verdomme op de grond, in een bos waar nu en dan eten uit tevoorschijn kwam, meestal in de vorm van agressieve, wilde beesten. Zijn kleding was vies, zijn haar zat vol klitten en bleef praktisch recht overeind staan wanneer hij zijn hand door zijn haar haalde en zijn wangen waren ingevallen wegens een gebrek aan normaal eten. Hij sliep op een hoopje vodden in een krakend, beschimmeld pand en had meer dan eens het idee dat hij nog eens ziek zou worden van de staat waarin het huis waarin ze zich thuis hadden gemaakt, verkeerde. Regelmatig hoopte hij dat hij gewoon droomde. Dat alles wat hij nu zag nep was. Zoals Descartes ook al had gesteld. Hij kon alles hier dromen en hij zou het pas weten wanneer hij wakker werd. (Wat een onzin ook, Kellen wist niks meer van zijn vroegere leven, maar de naam en opvatting van een of andere filosoof was hem wel bijgebleven.) Hij hoopte dat hij wakker zou worden in het bed waar hij zo vaak van dagdroomde. Of in een ander bed, elk bed was goed. Als het verdomme maar een bed was. Geërgerd bromde Kellen voor zich uit, waarna hij zijn ogen weer opende en de moeite nam om zich eens goed uit te rekken. Het gekraak in zijn rugwervels verraadde hoe lang hij al onder deze boom had moeten zitten. Bijna besloot hij om eens op te staan,  terug te lopen naar Tenement Hall, zich nuttig te maken zodat hij niet zou vergroeien met dit afzichtelijke bos, maar deze gedachte verdween zo snel uit zijn hoofd als hij was gekomen. Een minuut later wist hij al niet meer dat hij überhaupt zo'n belachelijk idee had gehad. Hij ging verzitten, deze keer wel weer met zijn rug tegen de boom en met zijn benen vooruit gestrekt. Haast vredig sloot hij zijn ogen weer. Productiviteit was voor nooit.